Een gastbijdrage van Gerard d’Olivat (vanuit Frankrijk).

Onlangs hebben we even mee geprotesteerd bij de oprit en de brug boven de N88. De ‘gele horde’ bij Le Puy heeft daar haar permanente bivak opgeslagen. Een tent een groot vuur van pellethout in een grote oliedrum en een feestelijke sfeer.

Soep, wijn een beetje gekoukleum en vooral veel gelachen over de uitspraak van minister Gérald Darmanin die ergens op een bijeenkomst met investeerders had gezegd “We moeten begrijpen wat het is om van 950 euro per maand te leven, terwijl de rekeningen in de Parijse restaurants rond de 200 euro zijn, als je iemand uitnodigt en geen wijn neemt”. Geen wijn!? Nou dat vonden we wel erg zielig.

‘Laat ze maar briochecake eten’ zoals Marie Antoinette riep vlak voor de Franse revolutie, toen er geen brood meer was voor het ‘volk’. Ook niet zo’n verstandige uitspraak.

Als ministers dat soort zaken gaan roepen en ze niet eens terugnemen, dan hoef je verder als ‘gele horde’ niet meer gemotiveerd te worden. Dan sta je om beurten in groepen van tien man het V-teken te geven boven de snelweg bij alle auto’s die passeren en discussieer je er vrolijk op los bij de barricaden.

En terwijl we op het viaduct staan en naar de voorbij rijdende auto’s zwaaien, komt het bericht door dat Macron dinsdag het volk gaat toespreken om zijn ‘ecologische transitie’, die tot de hogere accijnzen op diesel heeft geleid, ‘sociaal acceptabel’ en ‘democratisch’ te maken.

Ecologische transitie

De ecologische transitie? Wanneer is die onzin eigenlijk allemaal begonnen? vroeg ik me opeens af, terwijl er ergens beneden me een vrachtwagen luid solidair toeterend voorbij rijdt.

Ik moet u iets bekennen, die is ongelogen, onder mijn ogen precies veertig jaar geleden in mijn dorp in de Schermer begonnen in de rommelige werkplaats van mijn vriend Dolf Haavekost!

Dolf Haavekost.

Hij was instrumentmaker aan de UVA, een geniale Willy Wortel en toen hij met een mooie afvloeingsregeling kon vertrekken was hij weg en begon aan zijn ‘windmolenavontuur’. En aanvankelijk niet zonder succes.

Binnen de kortste keren hadden hij en zijn vrouw de ‘Eerste Nederlandse Windmolen Firma’ opgericht. We hebben het over 1978! Dat bleef niet onopgemerkt door het ministerie van economisch zaken en hij en zijn vrouw werden uitgenodigd om een voordracht te komen houden bij een internationale handels/ energiebeurs, waar ook vertegenwoordigers van de Chinese Volksrepubliek aanwezig waren.

Om de een of andere manier hadden die wel oren naar de plannen van Dolf en zijn vrouw. En na enige tijd, in 1983, werd hij uitgenodigd op een economische rondreis door China en Mongolië en stond hij, nou net niet oog in oog met Mao, maar dan toch wel met zijn minister van energie.

His famous moments, dat begrijpt u en toen hij vorig jaar, hij is nu tachtig jaar, bij ons langskwam, hebben we het samen nog eens ‘herbeleefd’ en ons daarna gebogen over de onzinnige plannen om het dal waar ik woon geheel renewable te maken.

Terug gekomen van zijn China reis ging het snel bergafwaarts met zijn onderneming.

En terwijl hij in zijn werkplaats een wanhopige strijd aan het leveren was om de wet van Betz naar zijn hand te zetten, ging zijn zakenpartner ervandoor met de octrooien en de grote gesubsidieerde geldschieters.

Daarna heeft hij, toch lichtelijk geknakt door de wetten van het opkomend subsidiekapitaal een tiental jaar een windmolen bedrijf in Marokko gerund met eenzelfde uitkomst. Subsidiebedrog, corruptie en zelfs een overhaaste vlucht boorde ook daar, aan de rand van de Sahara, alle transitie illusies de grond in. En weer bleken de wetten van Betz en die van het subsidiekapitaal nu in de vorm van ‘ontwikkelingshulp’ hem te machtig.

Daarna had hij zijn lesje geleerd en is hij in een dal in de Corbieres gaan wonen, geheel off grid! Nou ja, iets had hij geleerd. Hij wist inmiddels waar Abraham de ‘subsidiemosterd’ haalde.

Voor 30.000 euro plaatste de EDF tien jaar geleden zonnepanelen bij zijn opgeknapte geitenboerderij en in een bijgebouw wist hij, via zijn contacten, ook nog eens voor tienduizenden euro’s accu’s te ritselen zodat hij in geval van nood een week onafhankelijk van de volop schijnende zon door kon werken. Het was een grote schuur vol accu’s kan ik u verzekeren.

En nu is hij weer terug in Nederland, want ja, de oude dag begon zijn tol te eisen en dan wil je toch eigenlijk wel het voordeel van een goed functionerende energievoorziening. De wet van Betz heeft hij nooit op kunnen rekken.

Wat heeft die veertig jaar ‘energie transitie’ ons nou gebracht? In die veertig jaar, sinds Dolf daar in de Schermer begon, is het energie aandeel renewables gestegen van 0 tot 2%! De meeste mensen die je er naar vraagt gokken zoiets als 15%, maar zover komt het nooit!

Nog steeds nu na veertig gerommel in de ‘transitieschuurtjes’ wereldwijd is het nog steeds zo dat een werknemer in de kolenwinning 79 keer zoveel energie levert als een werknemer in de Solar industrie. In de gasindustrie is die verhouding 1:37.

Inderdaad de wind en zonne-industrie zijn vooral erg goed voor de werkgelegenheid zoals de NOS ons vorige week weer eens vol ‘Nederlandse zeewindmolenparkentrots’ liet zien. Weer tienduizenden banen erbij! Die heb je dan ook wel nodig om die paar Mwtjes erbij te ritselen. Duur! Ach, wat maakt het uit, het is voor het ‘goede doel’ weet je wel.

Werk, werk, werk! Misschien is dat ook wel de bedoeling, de transitie naar volledige werkgelegenheid, productief of niet, naar DDR-model.

Geldt hier opeens dan niet meer de ‘wet’ van Milton Friedman, die net als Dolf in gevecht met de wet van Betz 40 jaar geleden stelde dat…. ‘the appropriate economic objective is to have the fewest number of workers producing the greatest amount of output’?

En bovendien, hoe komen al die ‘renewable-employees dan eigenlijk aan die andere 98% van hun energie. Tja da’s simpel in die 40 jaar is het aandeel kolen, olie, gas, kernenergie, hydro-energie niet veranderd!

En die 98% zullen we tot in lengte van dagen nodig hebben, want helaas de geschiedenis leert dat bij stijgende energievraag die relatie hardnekkig hetzelfde blijft. Friedman is niet helemaal gek namelijk!

En waar de wet van Betz, net als trouwens fysische grenzen van de opslag van energie ook hun natuurwetmatige grenzen bereiken en daardoor al net zo duur en inefficiënt zullen blijken te zijn als de windmolens en zonnepanelen, modderen de transitieprofeten nu even onder leiding van Macron maar wat door in hun ‘subsidieschuurtjes’.

En zo zwaaien en reflecteren we maar wat daarboven op dat viaduct met onze gele hesjes. Een beetje koud is het wel.

Maar in het bivak van de ‘gele horde’ staat de wijn klaar en het eten is gratis, wat Darmanin er ook van zegt. Hij heeft er weinig van begrepen is onze stellige overtuiging.

De toespraak van Macron kennen we zo langzamerhand wel. Hij draait en liegt maar wat. Hij kan maar beter met Dolf gaan praten.

Ook Macron zal niet in staat blijken te zijn om de wetten van Betz en Friedman op te rekken. Hij kan hoogstens zijn tweederangsburgers er de dupe van laten worden.

En Dolf die het allemaal glimlachend op de voet volgt in zijn centraal verwarmd woonboerderijtje, heeft zijn famous moments gehad daar in 1983 op dat ministerie in Peking, dat neemt niemand hem meer af. Hij heeft het twintig jaar later begrepen aan de rand van de Sahara op de vlucht voor het transitie subsidiekapitaal!