Een gastbijdrage van Gerard d’Olivat (vanuit Frankrijk).

Op mijn dak liggen zonnepanelen, 35 stuks met 8 kWh aan opgesteld vermogen. Best wel veel eigenlijk. Maar wat leveren die mij nou zo op, op een sneeuwerige bewolkte dag in januari. Welnu, mijn dagopbrengst is precies 969 Wh. Mijn maandopbrengst zal denk ik blijven steken rond de 250 kWh, ruim dertig uur ‘vol’ vermogen zullen we maar zeggen

De zon is nu onder, het vriest, het licht is aan en in de badkamer staat permanent een elektrische radiator aan, oh ja, de stofzuiger, ijskast en weet ik veel wat draaien ook op volle toeren. Ik schat dat ik toch zeker 4 kWh ‘draaiend’ heb op dit moment.

Ben ik even blij dat mijn net gewoon door kerncentrales aan de gang wordt gehouden!

Van Bill Gates tot Lovelock en zeker energiedeskundigen, iedereen is het er over eens. Welke grootschalige energietoekomst je ook voor je ziet een ding is zeker, zonder kernenergie zal het niet lukken.

Zelfs in Nederland, komt nu de gasbel leeg gelopen is, de discussie weer aarzelend op gang. Toch ziet het er in de EU (Europa) somber uit wat betreft het nucleair perspectief.

In vrijwel alle landen worden bestaande centrales voortijdig gesloten zoals bijvoorbeeld in Zweden, of worden ze het komende decennium geheel uitgefaseerd, zoals in Nederland, België, Duitsland en Zwitserland en gedeeltelijk in het VK en Frankrijk.

Op dit moment zijn er slechts twee nieuwe centrales in aanbouw in Flamanville en Hinkley. Het lijkt erop dat de energietransitie naar renewables hier direct debet aan is en feitelijk op die manier zichzelf in de CO2-vrije voet schiet. Want in plaats van dat door de grootschalige invoering van zon- en windenergie de CO2 uitstoot zal afnemen zal ze alleen maar gaan toenemen in de komende decennia. Een cynische paradox waarbij de ‘Groene Beweging’ met Greenpeace voorop, juichend hun eigen paard van Troje door de poort van hun ‘groene vestingstad’ naar binnen sleept.

Wat is het geval. Op grote schaal trekken privé-investeerders zich terug uit de nucleaire sector vooral in het VK. Die terugtrekking is daar feitelijk het gevolg van een onduidelijk energiebeleid, dat ruim een decennium lang onder leiding van Blair en Labour in het teken had gestaan van de ontwikkeling en een aanzienlijk uitbreiding van het nucleaire aandeel in de energievoorziening.

Dat is nu allemaal anders onder de conservatieven die hun oren geheel hebben laten hangen naar de renewable lobby.

Vorige week nog trok Hitachi zich terug uit een groot nucleair project in Anglesey en Oldbury en dat stond niet op zichzelf want enkele maanden geleden trok Toshiba zich terug uit een project in Moorside.

Drie projecten die samen goed zouden zijn geweest voor 15% van de elektriciteitsvraag in het VK.

In Frankrijk is eenzelfde tendens gaande, maar dan niet veroorzaakt door privé-investeerders maar door de overheid zelf. Het aandeel kernenergie zal, als het aan Macron ligt, met ruim 25% worden afgebouwd de komende decennia, van 75% tot 50%. Een paradoxaal beleid omdat in feite een duurzame energiebron die geen CO2-uitstoot, vervangen gaat worden door wind en zon renewables.

De prioriteit zou volgens de akkoorden van Parijs moeten liggen bij het bestrijden van het broeikaseffect door onze uitstoot van CO2-gassen te verminderen. Het Franse beleid en de door Macron voorgestelde ‘ecologische transitie’ gaat zonder enige twijfel tot het tegenovergestelde leiden.

Frankrijk is op dit moment met Zweden verreweg de beste leerling van het wereldwijde geïndustrialiseerde ‘ecologische klasje’.

Per inwoner stoot de Fransman en de Zweed ongeveer 5 ton CO2 uit tegenover 10 ton in Duitsland en 15 ton in de VS. Dat komt allemaal door het gedecarboniseerde elektrische landschap van enerzijds nucleaire centrales en anderzijds waterkrachtcentrales. Een succesverhaal kortom en des te onbegrijpelijker dat er nou juist op dit terrein fundamentele veranderingen moeten worden doorgevoerd.

Een prioriteit als het terugdringen van de uitstoot in het transport en verkeer in de grote steden zou nog begrijpelijk zijn in de vervuilde grote steden als Parijs en Lyon. Maar nee hoor, het is juist de ‘transitie’ naar de renewables waar groot op ingezet gaat worden, met het gevaar dat je tegelijkertijd de ondergang inluidt van de ‘nucleaire industrie’, die hier goed is voor 220.000 arbeidsplaatsen met een omzet van 50 miljard per jaar in binnen- en buitenland.

De voorstanders van deze transitie beweren, zowel in het VK als Frankrijk, dat de grootschalige invoer van de renewables de geplande reducties van de kerncentrales gemakkelijk kan opvangen. Maar wat heeft het voor zin om een ​​energiebron te vervangen die geen CO2 uitstoot door een intermitterende bron, waarvan nog niemand het opslagprobleem inzichtelijk heeft opgelost.

Net als overal geldt ook hier dat de onshore windturbines in Frankrijk 24,3 % en de zonnepanelen rond de 15 % van hun opgesteld vermogen leveren. Voor landen zoals Nederland zou je nog kunnen beweren dat alle kleine beetjes helpen en dat wind en zon in ieder geval ten dele de CO2 uitstoot van gas- en kolencentrales zou verminderen. In Frankrijk houdt zelfs die, toch al onzinnige redenering, geen stand omdat kernenergie en waterkrachtcentrales elkaar hier al decennia lang aanvullen en in evenwicht houden.

Paradoxaal genoeg zullen er, om na 2035 wanneer het aandeel kernenergie zal zijn teruggebracht tot 50%, vervangende flexibele centrales moeten worden gebouwd, die snel kunnen worden bijgezet. En dan zullen er vooral gascentrales worden gebouwd is het idee. En dat, zo kan ieder kind direct inzien, zal leiden tot een aanzienlijk hogere CO2-uitstoot. Tussen 2020 en 2035 is de verwachting dat 14 kernreactoren zullen worden gesloten met een totaal geïnstalleerde capaciteit van ongeveer 12.000 megawatt. In theorie zou die 12.000 megawatt gecompenseerd moeten worden door een verdrievoudiging van het nu opgesteld windvermogen en een vervijfvoudiging van de zonneparken. Maar ja, die werken maar een kwart van de tijd en dus moet die ‘andere tijd’ om de continuïteit te garanderen stroom worden opgewekt door een of andere vorm van back-up en dan zal er vol op flexibele fossiele gasgestookte centrales worden ingezet.

Het probleem is dat die fossiele centrales enorme hoeveelheden CO2 uitstoten. Voor een gascentrale met een geïnstalleerd vermogen van 1000 MW moet je rekenen op ongeveer 3,3 miljoen ton CO2-uitstoot per jaar.

De berekening is eenvoudig te maken. In 2035 zal het gebruik van fossiele eenheden per jaar leiden tot tenminste 30 miljoen ton extra CO2-uitstoot. Het management van het Franse elektriciteitsnetwerk RTE komt bij haar berekening voor 2050 zelfs tot een extra uitstoot van CO2 tussen de 38 en 50 miljoen ton per jaar afhankelijk van de vraag, de economische groei en bijvoorbeeld de verwachte toename van het aantal elektrische auto’s.

Het is hetzelfde scenario dat we al in b.v. Duitsland hebben gezien en wat we ook in het VK en België zullen gaan zien. De uitfasering van kerncentrales leidt onvermijdelijk tot een aanzienlijke verhoging van de CO2-uitstoot.
Een cyclisch proces wat ongetwijfeld weer tot allerlei Urgenda-achtige spasmes zal leiden die een nog grotere inspanning zullen eisen om de energiemix nog verder te ontregelen. En dat het bovendien zal leiden tot een aanzienlijke verhoging van de elektriciteitsprijs zal ook al niemand verbazen.

Op dit moment betalen we rond de 8,5 ct per kWh, toch gevoelig minder dan in Duitsland, Denemarken, Engeland waar de renewable waanzin steeds verder geïmplementeerd wordt. Gelukkig hebben we hier de ‘gele hesjes’ nog en staat de discussie over ‘energie en CO2’ hoog op de agenda. En vergis u niet de ‘nucleaire lobby’ is hier met zijn omzet en arbeidsplekken machtig. Dus er is nog hoop, zeker hier in Frankrijk.

Tot slot moet ik de hand toch ook in eigen boezem steken met mijn disruptieve zonnepaneeltjes! Vier jaar geleden zat ik in een werkgroep die van plan was ons dal met 1200 huishoudens geheel off grid te maken met inzet van wind, zonnepanelen een een eigen back-up in de vorm van een ‘pompage turbinage’ van 30 Mw. Een interessante tijd waarin je al rekenend met je neus op de feiten wordt gedrukt. Het zag er aanvankelijk hoopvol uit en er waren zelfs externe financiers gevonden voor een project van, toch al gauw, zo’n 30 miljoen euro.

Na twee jaar toen bleek, na flink door-rekenwerk, dat het zelfs voor ons zeer gunstig liggend dal en omringende plateau’s een totaal onhaalbare kaart was. Maar ja, toen had ik al ‘getekend’ voor de zonnepaneeltjes, met subsidie! Niks aan te doen. Ik ben er een stuk wijzer van geworden, dat wel, en het houdt je scherp. Trouwens vandaag schijnt de zon en leveren mijn zonnepanelen toch mooi 4.767 W.

Tijd om de wasmachine aan te zetten!