Planeetredders of staatsgevaarlijk?

Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Beleven wij na de jongste IJstijd een kortstondige periode van weldadige opwarming met daarbinnen klimaatschommelingen van natuurlijke oorsprong. Welnu, thans wordt ons verteld dat het herstel sinds 1850 na een moordende Kleine IJstijd het resultaat is van een paar promille menselijke CO2 meer in de atmosfeer en dat die zal leiden tot de ondergang van de menselijke beschaving.

Kortom, de nieuwste hype in een lange reeks, maar wel een die zeer bedreigend is voor het voortbestaan van de menselijke beschaving vanwege een kwaadaardige achterliggende, totalitaire, ideologie. Alle voorgespiegelde rampscenario’s blijken minder zeker dan ze pretenderen omdat er nog veel te weinig bekend is van het complexe en chaotische klimaat. Bovendien lopen financiële belangen, politieke en ideologische bemoeienis het zuiver wetenschappelijke debat danig voor de voeten.

Feit is dan ook dat de wetenschappelijke kennis te beperkt is en de onzekerheden te groot zijn om zulke verstrekkende maatregelen te nemen waarin Nederland zelfs koploper meent te moeten zijn van de 16 landen die werk willen maken van Parijs. Zie echter hier o.a. de verklaringen van Judith Curry hierover. Zijzelf vormt als slachtoffer vanwege scepsis het levende bewijs van de intolerantie onder klimaatgelovigen, het bewijs van hun wetenschappelijke onzekerheid.

Laten wij genieten van deze kortstondige weldadige temperaturen van het huidige interglaciaal. Maar nee, dit is ons niet gegund. In plaats hiervan leven wij in het Apocalypsoceen waarin de mens tot primaire vijand van de aarde is verklaard en ons redeloze angst voor elk molecuul of incident wordt aangepraat.

Malthus was het eerste voorbeeld. Laat ik in het Boek Openbaringen de CAGW-apocalyptische vierde ruiter aanhalen gezeten op een groen paard. Zie hier De profetie rond de vier ruiters zal pas uitkomen nadat de Opname van de gemeente heeft plaatsgevonden en de antichrist aan de macht is.

Door christenen die niet in een Opname van de gemeente geloven, wordt de opvatting aangehangen dat deze profetie nu al deels voltrokken is of zich aan het voltrekken is. Ik zou het denken, want deze Groene Ruiter kreeg de opdracht de menselijke beschaving zichzelf te laten vernietigen. En dit doet hij al jaren door de ineenstorting van de moderne geïndustrialiseerde maatschappij als ideologie op te dringen onder het mom van planeet reddend klimaatbeleid. Dit wordt tegenwoordig als zoveelste hype conform de wens van Maurice Strong, met het IPCC als uitvoerend instrument, beschouwd als het verhevenste doel om na te streven.

Dus is onze Overheden en scholieren wijsgemaakt dat alleen door onderwerping aan deze ideologie de aarde gered kan worden. Van wat? Geen idee, maar het schijnt heel vreselijk te zijn zoiets als zure regen, een politieke 2-graden-doelstelling, op latere leeftijd getraumatiseerde kinderen door niet duurzaam speelgoed, of zoiets.

Piramide van Maslow.

Wij hebben de top van de Maslow-piramide bereikt en hebben dus niets meer te klagen of na te streven. Daarom worden nu uit pure verveling aan de lopende band imaginaire rampen en hypes verzonnen; de elkaar napapegaaiende media zouden anders werkloos raken.

Wanneer irrationaliteit haar intrede doet, begint mythologie en verdwijnt Verlichting. Alle totalitaire regimes van de twintigste eeuw werden in de kern van hun denken en handelen geleid door ideologie. Het klimaatbeleid onderscheidt zich hier niet van. Hier komt nog bij dat door gebrek aan bewijs van de CAGW-hypothese de eveneens ontkrachte 97% consensus uit de hoge hoed getoverd is.

Kamerleden proberen hun onkunde te verbergen achter deze 97% ‘consensus’. Dit wordt pijnlijk benadrukt door gehersenspoelde klimaatkindsoldaten in te zetten als drukmiddel om bij gebrek aan bewijs het gelijk alsnog te halen.

Tekenend voor de wetenschappelijke armoede achter dit alles. We kunnen bovendien vaststellen dat Urgenda c.s. er moedwillig op uit zijn om onze maatschappij om zeep te helpen. Verontrustend is de geslaagde poging van Urgenda om een activistische rechter voor hun karretje te spannen. De man maakte zich ongeloofwaardig door op de stoel van de wetenschap plaats te nemen en het ook nog eens weet te bestaan op de stoel van de uitvoerende macht te gaan zitten. Hier is alle rechtspraak zoekgeraakt. Zie dit leerzame commentaar:

Nu ben ik werkzaam in de advocatuur dus ik ben óók een alfa. Toch ben ik goed bekend met de wetenschappelijke werken van Popper en Kuhn. Helaas zie ik dat veel rechters en ook veel advocaten deze basale kennis niet hebben. Zowel vanuit juridisch als vanuit wetenschappelijk perspectief klopt de uitspraak van geen kant. Ik heb dit elders op deze manier toegelicht.

Door het al dan niet falen van overheidsbeleid — dus niet van handelen — en dit te koppelen aan een onrechtmatige daad (art. 6:162 lid 1 BW) moet de rechter wel verder ingaan op de materie. Een onrechtmatige (overheids)daad spitst zich toe op het onrechtmatig handelen in een specifiek geval. Denk aan het niet repareren van een brug, waardoor je in het water fietst. De overheid laat na de brug naar behoren te repareren, daardoor fiets je in het water, is je fiets verdwenen en heb je dus schade. Via deze civiele route kan de rechter dan de overheid aansprakelijk gesteld worden. In dit geval is het repareren van de brug het ‘repareren’ van het klimaat. Maar, waarbij de reparatie van een brug een duidelijk afbakenbare gebeurtenis is, waaraan je de andere vereisten voor onrechtmatig overheidshandelen kunt koppelen (zoals toerekenbaarheid, causaliteit en schade), wordt dat in het geval van klimaatreparatie toch echt anders.

Er is namelijk niet sprake van een duidelijk af te bakenen gebeurtenis, maar van het gevolg van langdurig beleid van de overheid. En juist beleidsvrijheid hoort specifiek toe aan de uitvoerende macht. De rechter hoort daar al niets over te zeggen. Een ander vereiste voor een onrechtmatige daad is die van de schade.

Het is nog maar de vraag of deze bestaat. Vooralsnog blijft het bij voorspellingen, die keer op keer te maken krijgen met een weerbarstige realiteit. In dit geval gaat de rechter mee met de massa en gebruikt hij het argument van de vermeende consensus in de wetenschap.

Ik heb al betoogd, dat dit argument mank gaat. Het is het jammerlijke gevolg van het politiseren van wetenschap. Duidelijk is, dat de schade – voor zover deze überhaupt meetbaar is – zowel in positieve als negatieve zin geïnterpreteerd kan worden. Ik kom dan bij een volgend vereiste van een onrechtmatige daad: De causaliteit. Want, zou deze er niet zijn, dan zouden alle windmolenparken, zonnepanelen en andere maatregelen schade vormen voor de mensen die een andere opvatting over antropogene klimaatverandering hebben.

Waarschijnlijk het belangrijkste vereiste is, zoals gezegd, is die van de causaliteit. Het is in het beantwoorden van deze vraag dat de rechter voluit op de stoel van de wetenschap gaat zitten en daarbij ook nog eens de verkeerde criteria aanlegt. Hij bepaalt, aan de hand van het consensus-argument, wat wetenschappelijke waarheid is en wat niet. Het vonnis gaat daar zeer uitgebreid op in.

Om de causaliteit aan te kunnen tonen, moet de rechter wel op de stoel van de wetenschap gaan zitten, want zonder oorzaak is er immers geen gevolg. Een hele merkwaardige, niet-academische en verwerpelijke benadering.

Maar terugkerend naar mijn belangrijkste pointe. Zolang dit vonnis overeind blijft, bestaat er de mogelijkheid om de overheid op nog veel meer zaken aansprakelijk te stellen, puur en alleen op beleidsfalen. Wat als de doelstellingen uit het regeerakkoord niet gehaald worden? Mag een ondernemer de overheid aansprakelijk stellen voor winstderving? Mag een werkloze het loon vorderen dat hij verdiend zou hebben, als de overheid ervoor had gezorgd dat er minder werkloosheid in zijn vakgebied was ontstaan? Dit zet de rechter op de stoel van de uitvoerende macht en daar hoort hij niet.

In feite is het hele probleem in Nederland ondervangen met het prachtige leerstuk van de marginale toetsing. In de bestuursrechtspraak komt dit er op neer dat een bestuursrechter allen mag kijken of de overheid zich aan de geldende regels heeft gehouden en of de resultaten van het overheidsbesluit wel voldoende gemotiveerd is. Inhoudelijk mag een rechter niets toetsen.

Dat heeft te maken met de machtenscheiding. Inhoudelijk gaat het bestuursrecht immers over hetgeen de uitvoerende macht doet en daar hoort de rechter zich niet mee in te laten. Nu gaat het hier – juridisch gezien – om een civiele zaak, want de onrechtmatige daad is te vinden in het Burgerlijk Wetboek. Strikt gezien geldt hier een ander regime dan in de bestuursrechtspraak, maar desalniettemin zou ook hier de rechter marginaal moeten toetsen.

De rechter had zich dus ook via deze civiele weg terughoudend moeten opstellen. Daar faalt hij jammerlijk in. Het oprekken van jarenlang beleid, gestoeld op een democratisch mandaat, kun je moeilijk als een enkele daad zien. En zou je dit wel doen, dan kun je inderdaad allerlei beleidszaken aan de rechter voorleggen, hetgeen inhoudt dat je de rechter tot finale beslisser maakt en de uitvoerende macht bij hem neerlegt.

Het vonnis is behoorlijk uitgebreid en de rechter gaat ook diep op de materie in. Ik heb – heel eerlijk gezegd – het gevoel dat dit een activistisch vonnis is. De rechter velt geen oordeel op de wettelijke criteria, maar lijkt het persoonlijk en inhoudelijk met Urgenda eens te zijn.

Op mij komt het over dat hij een idealistisch punt heeft willen maken. Overigens geloof ik niet dat er hier sprake is van een complot of het onder één hoedje spelen. We mogen vinden van verschillende elites in Nederland wat wij willen, maar dat lijkt me wel erg ver gezocht. Wat ik wel zorgelijk vind, is dat juist op het hoogste niveau zowel bestuurders als de magistratuur zich slecht bewust lijken te zijn van de beginselen van onze rechtsstaat.

Hier is geen woord Chinees bij. Naar mijn mening zijn organisaties als Urgenda en die activistische rechter staatsgevaarlijke elementen omdat Urgenda de ondergang van onze maatschappij ‘rechtmatig’ kan afdwingen zonder instemming van de burger. Dit is de dubieuze rechtszekerheid van de aan het klimaatbeleid overgeleverde Nederlandse burger. Hoe dit kan? Het succes van geestelijke manipulatie. Zie hier en deze zeer vermakelijke en leerzame hier

Inderdaad, je kunt argeloze burgers en scholieren met van alles bang maken, zure regen (met Nijpels – ja, ja toen al- als profeet), water, kwaadaardige ondergrondse clowns in kleuterscholen, ziekteverwekkend brood, gebakken aardappels, CAGW-hypothese et cetera.

Simon Rozendaal schreef ooit: hype, hype, hoera! Klimaatbeleid is voor velen broodwinning, loopbaangarantie en reden voor kliekvorming onder het mom van planeet redden. Welke maatschappelijke schade dit aanricht doet er kennelijk niet toe. Dit noem ik staatsgevaarlijk.

Derhalve geldt:

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.