Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Zo ondertussen wordt het steeds interessanter om te kijken hoe de huidige klimaatgekte in zijn werk gaat. Dit is gedaan door Lode Goukens in Civis Mundi, tijdschrift voor Politieke filosofie en cultuur.

Om te beginnen het klimaatdebat:

Als in het klimaatdebat één ding duidelijk wordt is dat voor de partij die de mens als oorzaak van alle klimaatellende ziet niks nog relatief lijkt. In hun ogen is er een wetenschappelijke consensus en is de discussie afgesloten. Finaal gedaan. Wie daar niet mee instemt wordt gecriminaliseerd of in het beste geval geridiculiseerd. In een notendop dus de sociale moord op andersdenkenden.

Inderdaad duikt bij voortduring die mythische consensus op. Ik beschouw het als een teken van onmacht bedoeld om elk debat dood te slaan teneinde de eigen onkunde te verhullen. Het gevolg laat zich raden:

Dit roept bij tegenstanders van de ergste ‘klimaathysterici’ (zoals deze hun tegenstanders noemen) beschrijvingen op zoals klimaatgeloof, klimaatinquisitie en pensée unique. Waar vorige generaties juist alle dogmatische geloofsbelijdenissen afwierpen en verguisden, lijken de sceptici (klimaatsceptici) constant geframed te worden als klimaatontkenners (met duidelijke referentie naar Holocaustontkenners). Kortom de reductio ad Hitlerum.

Wat alle huidige, thans in verhevigde mate, uitingen, al dan niet georkestreerd, vooral laten zien, is een sterke kuddegeest veelal gepaard aan politieke voorkeur. Dit doet denken aan het monster Trotteldom (een creatie van Maarten Toonder), het allesverwoestende monster dat de samengebalde saamhorigheid van de eigen bevolking blijkt te zijn die zich tegen zichzelf keert zonder dit te beseffen. Zie hier. Aldus lezen wij:

Dat de klimaatspijbelaars zowel als de politici vaak niet weten wat ze napraten baart niemand nog zorgen. De mainstream is de norm en het volksgeloof of de (gepercipieerde) publieke opinie is per definitie mainstream. Wat echter opvalt is dat dit vijand/vriend-denken een apocalyptische politiek blijkt zoals door de filosoof Marin Terpstra beschreven. Terpstra wees erop dat nazisme, communisme en recenter het jihadisme vormen van een apocalyptische politiek zijn. Geen après nous le déluge, maar een bestemming naar apocalyptische tijden waar de goeden van de slechten gescheiden zullen worden.

Apocalyps inderdaad – het lijkt wel de Dag des Oordeels. Wie immers kent nog een natuurdocumentaire waarin niet de apocalyps ad nauseam (een discussietechniek die erin bestaat een argument of bewering zo vaak te herhalen dat de tegenstander in het debat geen weerwoord meer geeft) ten tonele wordt gevoerd. Zonder uitzondering wordt dan de mens als schuldige aangewezen, want alles is toch het gevolg van de CAGW-hypothese (door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming die overigens maar niet wil komen)? Deze obsessie voor de klimaatapocalyps vergiftigt als het Ebolavirus onze maatschappij in alle facetten en tast het gezond verstand aan. We lezen:

Het onderscheid tussen desinformatie al naargelang ze uit verschillende kampen komt is de weerslag van die polarisering. De media hebben dit keer duidelijk hun kamp gekozen. Nieuwe breuklijnen tekenen zich af. Niet de sociale en religieuze breuklijnen. De nieuwe breuklijn is nu alarmistische ecologie versus eco-realisme.

Inderdaad mogen vraagtekens gezet worden bij de informatie die tot ons komt. Er is gegronde reden om te twijfelen aan de objectiviteit ervan. We kunnen de funeste effecten hiervan aan de misleide klimaatspijbelaars herkennen. Meneer eikeltjespyjama Klaver stimuleert die desinformatie vanuit zijn obsessie voor alarmistische ecologie en energietransitie, die door louter onkunde wordt gekenmerkt (zie hier). Klaver is de tong van Maurice Strong en Lenin. Immers:

Hier wordt opgeroepen tot censuur, verbieden om anders te denken … hier wordt de vrije meningsuiting aangevallen en bijna een gedachtepolitie ingesteld. Broodroof voor wetenschappers die zich niet voegen, slechtere punten voor studenten die afwijkende stellingen innemen. Dit gaat veel verder dan blindelings sympathiek puber-engagement verdedigen. Een ouderlijke reflex omdat trollen hen aanvallen op sociale media, zonder daarbij de juiste kritische vragen te stellen wat betreft de motieven, de denkprocessen en de methodes zou ontzettend gevaarlijk kunnen uitdraaien. De dogmatische dweperij heeft niks vertederend.

Ik kan vaststellen dat, naarmate de CAGW-hypothese (door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming) dieper in het drijfzand van weerlegging wegzakt, de uit onmacht geboren dogmatische dweperij van o.a. het NOS-journaal, neiging tot dwang (zie Nijpels en Samsom) en indoctrinatie door linkse onderwijskrachten onrustbarende proporties aannemen. Het resultaat is er naar:

Wat deze klimaatjongeren vragen is naar de door hen gepreselecteerde en gecertificeerde welgevallige ‘wetenschap’ te handelen. Dat lijkt verdacht veel op dogmatisme. Dusver hielden exacte wetenschappers met specialisaties die ertoe doen zich wijselijk afzijdig. Media voerden voormalige beleidsmedewerkers van de Europese Commissie die de lidstaten moesten instrueren qua klimaatbeleid op als deskundigen. Ambtenaren die propaganda moeten maken om politieke keuzes door te drukken zijn deskundig in iets, maar niet noodzakelijk in het onderwerp van wat ze moeten doordrukken.

Geologen zoals Salomon Kroonenberg bijvoorbeeld verwerpen vele beweringen van die klimaatspijbelaars en hun voordenkers.

Ook dit wijst dit op de overheersende onkunde onder postmoderne wijsneuzen. De stem van de gevestigde wetenschap wordt vermeden, zo niet weggehoond, door onbenul. Zo geldt dit ook voor de milieubeweging die zichzelf in stand wil houden binnen de veiligheid biedende kudde van de gevestigde orde. Echter, leidt dit alles tot meer democratie, meer welvaart? Het lijkt er niet op:

Nochtans is een massa niet-stemgerechtigde pubers geen democratische meerderheid. De keuze voor een apocalyptische politiek bij de milieubeweging is een doorslagje van de strategie van communisten en nationaalsocialisten. Dezelfde groepsdwang die binnen de moslimgemeenschap bestaat, waar je niet extreem genoeg kan zijn om niet als afvallige met zonden overladen en nagewezen te worden. Na een tijd vernietigt een dergelijke beweging zichzelf.

Bron: hier en hier.

Ondertussen is de vraag wat wij moeten denken van al klimaatwijsneuzen:

In veel gevallen gaat het om aandachtjunks -de categorie zelfbenoemde ‘klimatologen’ met een politieke agenda – die over de rug van gekwalificeerde wetenschappers en met medewerking van een groot deel van de media de publiciteit proberen te verwerven die ze op eigen kracht nooit zouden halen. Dat is buitengewoon schadelijk voor de maatschappelijke positie van de natuurwetenschappen die de samenleving in de afgelopen 400 jaar zo veel hebben gebracht. In steeds bredere kring wordt momenteel natuurkunde gezien als ook maar een mening. Voor die fictie gaan we in de toekomst een grote prijs betalen. Zo rolt het natuurwetenschappelijk ‘debat’ anno 2019. Kinderen zonder kennis worden ontvangen door een premier zonder kennis, alles voor een pr-actie van dubieus niveau. Uit compassie met alle deelnemers worden letterlijke verslagen van een dergelijk circus nooit gepubliceerd. Onbenul wordt tot norm verheven. De vermaledijde, maar tegelijk onontkoombare klimaatverandering moet tot elke prijs (nou ja, ongeveer 1000 miljard) gestopt worden.

Het is inderdaad verontrustend te constateren dat het klimaatbeleid gedomineerd wordt door onkundigen. Dit is geen grap meer die meewarigheid verdient:

Het zou echter de voorkeur verdienen om, rijdend op datzelfde hoge morele ros, te onderkennen dat een menswaardig bestaan voor grote delen van de wereldbevolking slechts binnen bereik is door de fictie van zon en wind en regelbaar klimaat ver achter zich te laten. Vanuit die invalshoek bezien is de huidige politiek in ons land niet alleen inhoudelijk dwaas, maar ook nog eens misdadig.

Bron: hier

Nederland gidsland voor het redden van het klimaat? Ik vrees eerder dat Nederland door de hele wereld met argusogen wordt gevolgd. Hoe ons land dankzij onbenul, apocalyptische politiek en vooringenomen berichtgeving van o.a. het NOS-journaal een kantelpunt – een andere dan Rotmans in gedachten had – gevaarlijk dicht nadert. Hoe lang nog kan de politieke elite de burger die klimaatgedreven Verelendung blijven opdringen door halve waarheden, verkeerde berekeningen en propagandistische berichtgeving, voordat revolte uitbreekt, fysiek of via de stembus? Nederland is onmiskenbaar bezig zichzelf te vernietigen.

Nederland als gidsland: hoe een moderne natiestaat zichzelf opheft en zich als concurrent wegvaagt. China vindt het helemaal prachtig als andere Europese landen deze economische zelfmoord zouden navolgen. Macron heeft inmiddels al een voorzet gegeven, België hanteert ook een Atomausstieg. Brexit echter een Europa-Ausstieg. Dus is de vraag of al dat klimaatalarmisme niet ook het resultaat is van geopolitieke ambities verspreid d.m.v. nepnieuws. Het geeft wel te denken doordat de klimaatambities van een dusdanige groteske irrationele wereldvreemdheid getuigen dat het gezonde verstand er bij stilstaat.

Derhalve blijft van kracht:

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de Klimaatwet vernietigd moet worden.)