Onder de titel, ‘Looking behind the scenes of the well-orchestrated climate hysteria‘, schreef Sanjeev Sabhlok, de leider van de Indiase liberale partij, een opiniestuk voor de ‘Indian Times’.

Het is een opmerkelijke, verrassende en, ja, soms heftige visie, die in een aantal opzichten sterk afwijkt van hoe men in het algemeen in het Westen tegen het klimaatthema aankijkt.

Hier volgt de vertaling.

We weten dat er eenvoudigweg geen reden is voor klimaatalarmisme. Alle ‘wetenschappelijke’ voorspellingen hebben gefaald. Mens en natuur hebben in het verleden – gelukkig – veel hogere CO2-concentraties overleefd. De middeleeuwse opwarmingsperiode, duizend jaar geleden, was veel warmer dan vandaag. De kleine temperatuurvariaties van de 20ste eeuw zijn gemakkelijk te verklaren door natuurlijke oorzaken, en de IPCC-rapporten bevestigen dat er geen toename heeft plaats gevonden van extreme weersomstandigheden en er geen economische schade is geweest door CO2.

Toch neemt de hysterie met de dag toe. De voorgestelde ‘remedies’ worden steeds extremer. Het gaat niet langer alleen om het zo duur maken van energie dat de armen het niet meer kunnen betalen, het gaat nu ook om het verwijderen van vlees uit hun dieet.

Dus hoe komt het dat zo’n irrationeel project zo’n weerklank vindt? Omdat het een slimme manier is om de diepe haat te verbergen die zoveel elites jegens de armen koesteren. Na het Hitler-debacle is praten over eugenetica niet langer bon ton in beschaafd gezelschap. Klimaatalarmisme biedt echter een perfect substituut. Het bereikt hetzelfde effect onder de dekmantel van de deugd. Klimaathysterie wordt aangedreven door een samensmelting van de ideologieën van Malthus, Marx, Hitler en sociaal Darwinisme.

Dat dit niet om het milieu gaat, wordt duidelijk wanneer we vaststellen dat deze mensen niet geven om pro-marktoplossingen om wilde dieren te beschermen, afval te verwijderen en chemische vervuiling te verminderen. Deze mensen zijn ook fervente tegenstanders van kernenergie. Als ze om CO2 zouden geven, zouden ze ook voorstanders moeten zijn van kernenergie, maar ze hebben duidelijk een andere agenda.

Stephen Schneider, een belangrijke protagonist van het klimaatalarmisme, legde eens uit hoe deze ‘doelstellingen’ moesten worden bereikt. In een interview in 1989 zei hij dat ‘om het risico van mogelijk rampzalige klimaatverandering te verminderen’ wetenschappers ‘de verbeelding van het publiek moeten mobiliseren’ door ‘veel media-aandacht te creëren. We moeten dus angstwekkende scenario’s presenteren, vereenvoudigde, dramatische uitspraken doen en weinig melding maken van eventuele twijfels die we zouden koesteren’. Zulks rechtstreeks ontleend aan gedachtegoed van Goebbels.

Malthus is de vader van deze anti-armen ideologie. Meer dan 200 jaar geleden had hij het gemunt op de armen, hoewel de wereldbevolking toentertijd slechts een fractie was van wat die nu is. Nadat het eugenetische project van Hitler is diskrediet was geraakt, blies de Club van Rome het idee nieuw leven in onder het mom van ‘optimale bevolkingsomvang’. Het doel was de wereldbevolking met minstens twee derde te verminderen. Een bijbehorend ‘Global 2000 Report’ uit 1980 bepleitte dat de Amerikaanse bevolking tegen 2050 met 100 miljoen zou worden verminderd.

Dit ging nooit over het verminderen van zomaar een populatie. Het heeft een specifiek doel om eerst de ‘witte’ rijken te beschermen, alsook een paar van de andere rijken, terwijl de armen, zwarten en Indiërs dienden te worden geëlimineerd.

Het doel van Margaret Sanger was om ‘de voortplanting van de ongeschikten … de belangrijkste … stap naar verbetering van het ras te stoppen’ (let op de focus op ‘ras’). Ze wilde dat het ‘bloed van het (witte) ras’ zo puur mogelijk was. Ze was betrokken bij een ‘Negro Project’ om zwarte geboorten te beperken, zo niet te elimineren. Ze verafschuwde ook Indiërs, omdat ze de bevolking van India (toen nog slechts 300 miljoen) als een ‘vloek’ beschouwde.

Niets zou haar meer plezier hebben gedaan dan de totale verdwijning van alle Indiërs. Toen ze hoorde dat Nehru had ingestemd met haar vaak herhaalde voorstel om een anticonceptieprogramma in India te starten, was ze opgetogen: ‘Ik kan me geen betere maatregel voorstellen – een zegen voor de aarde’. In de gedachtegang van dergelijke figuren zal deze zegen pas voltooid zijn indien alle Indiërs zouden zijn verdwenen.

Rachel Carson was de volgende prominente Malthusiaan. Haar boek, Silent Spring (1962), nam actief stelling tegen technologieën die het leven van de armen konden verbeteren. Ze loog over DDT en probeerde te voorkomen dat het werd gebruikt om malaria te bestrijden – een ziekte die miljoenen arme Indiërs en Afrikanen doodde.

Vervolgens kwam Paul Ehrlich met zijn boek uit 1968, The Population Bomb. Zijn mensenhaat bleek uit de titel zelf. Niet gehinderd door het totale falen van al zijn voorspellingen, vertelde hij in een interview in 2014 over het vooruitzicht dat de ontwikkelingen zo slecht kunnen gaan dat mensen tot kannibalisme zouden kunnen worden gedreven.

Klimaatalarmisme is ontstaan als onderdeel van de Club van Rome van 1968 en het Limits of Growth-rapport van 1973. Een van de medewerkers van de Club of Rome was een rijke zakenman, Maurice Strong, die een bijzonder bedenkelijke rol speelde bij het aanwakkeren van een de anti-armen hysterie.

De invloed van de Club van Rome leidde tot de oprichting van het Milieuprogramma van de Verenigde Naties, dat Michael Strong als leider koos. Hoewel bekende klimaatwetenschappers van die tijd waarschuwden voor een naderende ijstijd, koos hij CO2-opwarming als zijn leidraad. De beste manier om de armen te treffen is tenslotte hun gebruik van fossiele brandstoffen te beperken.

Hij was voorzitter van de eerste milieuconferentie in Stockholm en promootte Agenda 21 in Rio. Dit omvatte het beruchte voorzorgsbeginsel van Rio dat ten grondslag ligt aan al het beleid gericht tegen armen.

Hij had een afkeer van mensen. In zijn autobiografie van 2000 droomde hij van de dag waarop twee derde van de wereldbevolking zou zijn verdwenen. Als geëngageerde socialist schetste hij de plot voor een roman in een interview uit 1992 waarin hij stelde: ‘Is niet de enige hoop voor de planeet dat de geïndustrialiseerde beschavingen instorten? Is het niet onze verantwoordelijkheid om dat te bewerkstelligen? ‘

De opvattingen van Strong werden breed gedragen door duizenden invloedrijke, gelijkgestemde mensen, van wie velen tegenwoordig veel invloed hebben, bijvoorbeeld William Nordhaus, die de Nobelprijs voor de economie ontving. In een belangrijk artikel uit 1974 citeerde Nordhaus de Club van Rome en zei dat zijn bezorgdheid over ‘de draagkracht van het milieu’ legitiem is en het concept van economische groei zelf moet worden herzien. Hij richtte zich toen op CO2 en heeft steeds maar weer een CO2-belasting aanbevolen, zonder ooit de moeite te nemen om te controleren of CO2 werkelijk een verontreinigend gas is.

De Club van Rome en de daarbij aangesloten organisaties blijven actief en opereren achter de schermen. Er is een krachtig netwerk van mensen die vastbesloten zijn om klimaatalarmisme en anti-GM propaganda te gebruiken als instrumenten om de landbouwproductiviteit en het energieverbruik van de armen te beperken. Al Gore is misschien wel de meest bekende van hen, maar de groep bestaat uit ontelbare ‘wetenschappers’ die gegevens manipuleren. De e-mails van Climategate laten zien hoe deze ‘wetenschappers’ achter de schermen feiten verdraaien en het publiek misleiden.

Onze partij is zich terdege bewust van de intense haat die deze ‘witte’ elites koesteren ten opzichte van de armen van India. We laten hen niet de overhand krijgen. Wetenschappelijk debat werkt niet met hen. Dus we roepen de Modi-regering op om het IPCC op te heffen.

Bron hier.

Gerelateerd: