Trouwe lezers zullen zich herinneren dat Climategate.nl vaak kritisch is geweest op de klimaatberichtgeving van de Volkskrant. We hebben de krant dan ook vaak gekwalificeerd als ‘fervent apostel van het broeikasevangelie’. Het hoogtepunt was misschien wel de publicatie van een paginagrote advertentie van de misleidende film van Al Gore: ‘An Inconvenient Truth’, om de bij de Volkskrant te bestellen video daarvan te promoten.

Al eerder hoopte ik op een koerswijziging van de Volkskrant. Zie hier. Maar achteraf gezien bleek dat voorbarig. Maar nu lijkt zich toch een kentering aan te kondigen.

In glasheldere en goed onderbouwde columns liet Martin Sommer al langer kritische geluiden horen over de klimaathysterie en het daaruit voortvloeiende klimaatbeleid. Dat deed hij dit weekend opnieuw onder de titel: ‘Wij worden met die energietransitie ergens ingerommeld.’

Ik citeer:

Co Wilders, geen familie, heeft verstand van zonne-energie en is van GroenLinks, een niet-alledaagse combinatie. Hij zat tot 2012 professioneel in de zonnepanelen, verhuisde naar Friesland en had er lol in zijn huis helemaal energieneutraal te maken. Dus superisolatie, een dak vol panelen en een warmtepomp. Toen hoorde hij op een van de GroenLinkse meet-ups Jesse Klaver beweren dat je warmtepomp in de winter wordt gevoed door de zonnepanelen op je dak. ‘Zeshonderd man in de zaal slikten het als zoete koek, minus één’, aldus Wilders.

Hij vroeg zich af: gaan we met zon en wind dezelfde domme fout maken als met de biomassa? Miljardensubsidie weggooien die beter kan worden besteed? Hij ging naar een voorlichtingsavond van de provincie en diende daarna een zogeheten ‘zienswijze’ in. Daarin zocht hij uit hoeveel zon en wind Nederland nodig zou hebben om aan de verlangens van het klimaatakkoord te voldoen. Want waar telkens opnieuw geen rekening mee wordt gehouden, zegt Wilders, is dat ‘de elektronen je in de zomer om de oren vliegen, dan heb je stroomfiles, en in de winter heb je een schreeuwend tekort’.

De energievraag neemt in de winter vijfmaal toe, maar je zonnepanelen doen ‘niet drie keer niks, zoals de uitdrukking luidt, maar negen keer niks, want ze leveren 90 procent minder op’. Over tien jaar moet Nederland half zoveel CO2 uitstoten als nu, en in 2050 moet het helemaal afgelopen zijn met fossiele energie. Omdat Wilders als techneut weet heeft van de magere prestaties van zon en wind, is hij bang dat er zo veel windmolens en zonneweiden nodig zijn, dat zijn mooie Friese landschap ‘naar de filistijnen gaat’.

Een kernvraag van de energietransitie is de verhouding tussen de besparing van CO2 en de kosten, en bij die kosten hoort ook de aantasting van het landschap. Het is bizar dat dezelfde mensen die zich geweldig druk maken over stikstof en natuurgebieden, nergens te bekennen zijn als het boerenland straks wordt volgeplempt met zwaar gesubsidieerde zonnepanelen. Want dat gaat gebeuren.

Als techneut heeft Co Wilders weet van de magere prestaties van zon en wind. Hij is bang dat er zoveel windmolens en zonneweiden nodig zijn, dat zijn mooie Friese landschap ‘naar de filistijnen gaat’.

Hoe het precies zit, weten we niet. Tot zijn ontsteltenis constateerde Co Wilders dat er geen berekeningen zijn van de landschappelijke gevolgen van de energietransitie. Hij duikelde één plaatje op met het aantal hectares dat nodig is om met windmolens, zonnepanelen of biomassa 1 petajoule elektriciteit op te wekken. Ik bespaar u de details, maar Wilders berekende dat als we de hele transitie met wind zouden doen, ruwweg 80 procent van Nederland wordt overdekt met windmolens. Met zonnepanelen zou het ruimtebeslag bescheidener zijn – slechts 37 procent van het landoppervlak zou schitteren als zonneweide.

Tot zover Martin Sommer. Lees verder hier.

Maar Martin Sommer heeft nu gezelschap gekregen van de wetenschapsredacteur Maarten Keulemans. Hij publiceerde een lijvig artikel, waarvoor hij een bewonderenswaardige hoeveelheid spit- en graafwerk heeft verricht, onder de titel: ‘Zó erg wordt het ook weer niet met het klimaat: hoe het rampscenario de bovenhand krijgt.’

Ik citeer:

Het klimaat warmt op, veel te hard, maar betekent dat ook het einde van de tonijn, de pinguïn en de landbouw in Zuid-Europa? Hoe van vier klimaatscenario’s het rampscenario telkens de bovenhand krijgt.

‘Verandert er niets aan de huidige trends van CO2-uitstoot, dan zwelt de vluchtelingenstroom naar Europa aan tot een miljoen mensenper jaar.’

‘De rijstopbrengst kan deze eeuw door klimaatverandering ruim 40 procent afnemen.’

‘De keizerspinguïn zal uitsterven als de huidige klimaatverandering aanhoudt.’

‘Eenzesde zeeleven binnen tachtig jaar verdwenen.’

Het zijn zomaar enkele van de klimaatinzichten die de afgelopen tijd als sombere paukenslagen weerklonken door het nieuwslandschap. De Europese gletsjers? ‘Eind deze eeuw verdwenen’. De zeespiegel? Eind deze eeuw met 2 meter gestegen. Het eten op ons bord? ‘22 procent wilde aardappels uitgestorven in 2055’, vernamen we, terwijl de visserijopbrengst ‘zonder drastisch ingrijpen’ met een kwart zal verminderen, het bier ‘193 procent duurder’ wordt en de truffel ‘het einde van de eeuw niet zal halen’.

Er is één troost. Hoe stellig zulke beweringen ook klinken, in werkelijkheid is het juist erg ónzeker of ze ooit uitkomen. Stuk voor stuk zijn ze gebaseerd op een aanname, waarvan steeds meer wetenschappers zeggen: die is veel te somber. De sinistere verhalen gaan uit van een CO2-uitstoot die steeds meer is achterhaald door nieuwe analyses en prognoses, en vooral: door de feiten. Want de werkelijkheid pakt vooralsnog niet een beetje, maar stukken gunstiger uit dan de aanname stelt.

‘Simpel gezegd: het somberste scenario gaat over een energiesysteem dat sterk is gebaseerd op kolen, waarbij zon en wind een beperkte rol spelen, de elektrische auto niet doorzet en de bevolking doorgroeit naar 12 miljard, in plaats van de 11 miljard uit de huidige prognoses’, zegt emissieonderzoeker Detlef van Vuuren.

‘Het staat buiten kijf dat de echte wereld en die van de aanname snel uit elkaar lopen’, stelt de Amerikaanse beleidswetenschapper Roger Pielke jr., fel criticus van het scenario. ‘Dit scenario is zo weinig plausibel, dat het geen plek verdient in allerlei beleidsanalyses en uitspraken over de gevolgen van klimaatverandering.’

Het probleem zit diep. Voor dit artikel bekeken we alle nieuwsberichten over onze klimaattoekomst die de afgelopen vijf jaar in Nederland het nieuws haalden. Van ‘Bevroren gebieden Alaska zullen deze eeuw bijna halveren’ tot ‘1,5 miljoen meer doden door hittegolven in India in 2100’. En van ‘Klimaatverandering bedreigt 37 procent van alle soorten landplanten’ tot ‘Klimaatverandering bedreigt landbouw en veeteelt in zuidelijk Europa’. We sloegen de achterliggende onderzoeken op en controleerden de aannames die achter zulke voorspellingen zitten.

En wat blijkt: van de 40 nieuwsberichten die we bekeken, zijn er liefst 33 gebaseerd op de opgevoerde rampenwereld die kenners juist onwaarschijnlijk achten. Tweederde van de nieuwsberichten doet bovendien alsof het onheilsscenario een keiharde voorspelling is: dit is wat er gaat gebeuren als we de CO2-uitstoot niet inperken, punt uit.

Lees verder hier.

Het is een lijvig artikel, maar zeer de moeite waard. Vele elementen daarvan zijn overigens al eerder op Climategate.nl aan de orde geweest, in het bijzonder de sterke rol die het zogenoemde RCP 8.5 doemscenario van het VN-klimaatpanel (IPCC) heeft gespeeld in het klimaatalarmisme.

Wat opvalt is dat de benadering van Maarten Keulemans sterk is geworteld in het AGW– paradigma (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming‘) van de mainstream.

Climategate.nl heeft altijd de positie verdedigd dat men een open oog dient te houden voor alternatieve verklaringen, zoals een dominante invloed van natuurlijke factoren, in het bijzonder de zon. De bekendste vertegenwoordigster van deze opvatting op dit moment is misschien wel Valentina Zharkova, aan wie o.a. Martijn van Mensvoort op dit blog aandacht heeft geschonken. Zij verwachten op korte termijn afkoeling in plaats van opwarming.

We wachten met spanning af of hun verwachting werkelijkheid wordt.