De ideologen van de klimaathysterie in de schaduw van de coronacrisis

Aangestuurd door de Commissaris voor het klimaat, Frans Timmermans, gaat de EU vooralsnog stug door op de doodlopende weg door de absurde energietransitie af te dwingen.

Auteur: Samuele Furfari (België/Italië).

Vertaling: Martien de Wit.

Het lijkt morbide en cynisch. Terwijl duizenden mensen sterven aan het coronavirus, om nu te blijven hameren op de dringende noodzaak om iets te doen aan de klimaatverandering. Desondanks durven ideologen, die ook en vooral degenen zijn die de markteconomie op losse schroeven zetten, dat te doen. Ze missen geen enkele kans om mensen te willen laten geloven dat deze crisis door klimaatverandering is veroorzaakt en verergerd. Het is noodzakelijk dit aan de kaak te stellen en ons op de toekomst voor te bereiden.

Een Franse klimatoloog lijkt te betreuren dat ‘wat we doen voor het coronavirus twee jaar klimaatfinanciering is’, want als we volgens hem geld uitgeven om levens te redden, zouden we het net zo goed kunnen verdubbelen om de planeet te redden. Een Belgische klimatoloog was zo aanmatigend om te tweeten naar de Belgische premier en naar zijn vice-premier die verantwoordelijk is voor de begroting, dat ze van deze crisis kunnen profiteren om een ​​energiebelasting in te voeren:

# Covid_19: Dit is het goede moment om een ​​echte CO2-belasting in te voeren op brandstoffen, huisbrandolie en fossiel gas. De prijs daarvan is scherp gedaald en het zal dus pijnloos zijn. Hierdoor komen middelen vrij om de gevolgen van de crisis te compenseren.

Op Facebook werd dit eminente lid van het IPCC onder andere een ‘aasgier’ genoemd. Te midden van een ‘bijna hilarische’ crisis, waardeerde een bekende politieke commentator dat dit ‘revolutionaire virus’ de privatisering van de Parijse luchthavens voorkwam en viel hij internationale banken aan ‘die jammerlijk faalden in het licht van de klimaatcrisis en biljoenen in fossiele brandstoffen pompen.’

De architect van de Overeenkomst van Parijs (COP-21) verklaarde van zijn kant dat …

we een enorme crisis hebben – een kans om te grijpen. We kunnen het ons niet veroorloven om die te verspillen. De prikkel moet groen zijn.

Wat de secretaris-generaal van de Verenigde Naties betreft, hij maakte er gebruik van, zoals bij elke mislukking van een COP, om een nieuwe dageraad aan te kondigen:

We hebben een actiekader: de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling en de Overeenkomst van Parijs over klimaatverandering. We moeten onze beloften aan de mensen en de planeet nakomen.

Een onderzoeker van de Universiteit van Luik vroeg zich af  ‘of het nuttig was om alle luchtvaartmaatschappijen te redden, vooral de prijsvechters?, overwegende dat zij hebben geholpen met de ontwikkeling van het toerisme, wat heeft bijgedragen aan het geluk van reizigers in een steeds moeilijker wordende wereld.

Sommigen adviseren om ‘bioregionalisme’ te implementeren, in feite een permanente variant van de tijdelijke opsluiting die we momenteel ervaren, want …

het zal zich na de ineenstorting van de westerse beschaving ontwikkelen: er zal geen keuze meer zijn, we zullen een bioregionale manier van leven moeten hebben, die zorg draagt voor de natuur.

Het is voldoende om te zien hoe moeilijk het is voor de autoriteiten om ‘sociale afstand’ en isolatie gedurende een paar dagen af te dwingen, om vervolgens in te zien dat een dergelijke ‘oplossing’ zowel utopisch is als in strijd met de meest elementaire menselijke behoeften. Zelfs de jager-verzamelaars van weleer zijn met hun model (maar dan zonder jacht) ver verwijderd van hun oorspronkelijke ‘bioregio’.

Verwarring zaaien

Laten we stoppen met deze lijst slechte ideeën, op het moment dat onze ziekenhuizen worden geconfronteerd met capaciteitsgrenzen, en dat er alleen al in Italië meer dan 4.000 doden zijn gevallen. Deze afwijkende bloemlezing, deze sombere litanie, laat duidelijk zien dat de coronavirus-crisis door ecologen van alle partijen wordt gezien als een kans om nog meer verwarring te zaaien bij onze medeburgers en om de publieke opinie te manipuleren, evenals de oorzaken van de crisis en haar oplossingen, om hun totalitaire, primitieve, gevaarlijk utopische en gevangenisachtige visie op onze levenswijze op te dringen.

Zoals in maart 2007 uitstekend samengevat door MIT-professor Richard Lindzen, één van de meest vooraanstaande klimatologen en afgetreden lid van het IPCC, en zoals hij er de Amerikaanse senaat in oktober 2007 aan herinnerde:

‘Het beheersen van koolstof is de droom van bureaucraten. Als je koolstof beheerst, beheers je het leven’.

Daarom mogen burgers en besluitvormers niet de ruimte geven aan de vijanden van de vrijheid om hun abjecte strategie voort te zetten en te profiteren van een ongeëvenaard fysiek en psychisch lijden sinds de Tweede Wereldoorlog in Europa.

De pest in de 14de eeuw, de Spaanse griep (mijn twee grootmoeders stierven in 1918), de cholera van Napels in 1973 en zoveel andere epidemieën en pandemieën, die lijken op de ziekte die we nu meemaken, moeten ons ervan overtuigen dat dit virus op geen enkele manier te maken heeft met ‘klimaatverandering’, ‘markteconomie’, ‘globalisering’ of ‘banken’.

Het is bovendien misplaatst om een ​​concrete en onmiddellijke gezondheidscrisis te misbruiken om een al decennialange, door computermodellen gecreëerde paniek te propageren. Omdat daarin hun tegenstrijdigheid schuilt: ze durven de dood van onschuldige mensen gelijk te stellen met zeespiegel- of temperatuurstijging. Zoals Pascal Bruckner zich herinnert, ‘voor de ware ecologie is de mens zelf de vijand geworden’ en de arme jonge en niet zo jonge mensen, die terecht van sociale rechtvaardigheid dromen, gaan door met hun werk, zonder de manipulatie te beseffen.

Een nieuwe reden van bestaan

Na de val van het communisme moest de EU een nieuwe bestaansreden vinden, een nieuwe metafoor, zoals aanbevolen in het rapport ‘Religies tegenover wetenschap en technologie, kerken en ethiek na Prometheus’, dat in november 1991 aan de toenmalige voorzitter van de Europese Commissie, Jacques Delors, werd aangeboden. In dit rapport werd geconcludeerd ‘dat het nodig is een nieuwe metafoor te bedenken die Europa naar culturele verandering in de 21ste eeuw brengt, dat wil zeggen een nieuwe betovering’.

De EU koos als nieuwe metafoor ‘duurzame ontwikkeling’. De rest van de wereld, die geen ‘nieuwe metafoor’ nodig had, zette haar zoektocht naar vooruitgang en technologische ontwikkeling voort.

Laten we ons er daarom van bewust zijn dat we in een geglobaliseerde wereld – en zonder in onszelf gekeerd te raken – moeten weten of we de nieuwe metafoor van de EU moeten voortzetten en economisch achteruit moeten gaan, of dat we ons moeten aansluiten bij de rest van de wereld, die ervoor heeft gekozen om door te gaan op de weg die we zelf eerder hadden uitgestippeld. Ik hoop dat de EU deze tweede optie zal heroverwegen en overnemen. Wat moet hiervoor worden gedaan?

Laten we eerst naar de passiva kijken. De EU blonk uit in moralistische ijver in klimaataangelegenheden en probeerde ontwikkelingslanden met miljarden dollars over te halen hetzelfde zelfmoordbeleid te voeren. Zo besloot de Europese Raad in december 2009 om 7,2 miljard euro over drie jaar toe te kennen aan ontwikkelingslanden om ze te overtuigen het Europese voorbeeld te volgen bij het verminderen van de CO2-uitstoot tijdens de COP-15 in Kopenhagen.

Dit was opnieuw het geval met het Groen Fonds van de Overeenkomst van Parijs dat vóór 2020 100 miljard dollar per jaar moest mobiliseren. We zijn in 2020 en we wachten nog steeds op dit geld, ondanks de One Planet Summit in december 2017, georganiseerd door Emmanuel Macron. Want natuurlijk heeft niemand genoeg geld om windparken in Afrika te gaan bouwen als we het hier al niet kunnen!

Laten we het Europese navelstaren stoppen

Laten we ophouden met ons Europese navelstaren, want ondanks haar reeds trage economie vóór de crisis, heeft de EU gedaan alsof ze de buitengewone economische, sociale en menselijke ontwikkeling die de meeste Aziatisch landen, niet alleen China, doormaken sinds 25 jaar heeft genegeerd of onderschat. Het was juist hun economische, sociale en technologische ontwikkeling die hen in staat stelde om uit de crisis van het Coronavirus te komen, en niet een soort ‘vrijwillige spaarzaamheid’, ‘gewenst daling’ of andere utopieën.

Terwijl de EU begon met de innerlijke bekering in eigen land en in ontwikkelingslanden, kozen Aziatische landen ervoor om zichzelf niet in gevaar te brengen, terwijl ze concrete maatregelen namen.

Zoals Zuid-Korea: hun leiders en industriëlen hebben ingezet op groei, onderwijs en onderzoek … en fossiele brandstoffen. Het is daarmee een van ’s werelds top vijf importeurs van vloeibaar aardgas, kolen, ruwe olie en geraffineerde producten. Koreanen plukken nu de vruchten van deze investeringen, waarbij hernieuwbare energiebronnen slechts 2% van hun primaire energieverbruik vertegenwoordigen.

Zoals Japan: het is de wereldspecialist geworden in de technologie van schone steenkoolcentrales die de Japanse regering, met steun van haar banksysteem, snel verkoopt aan haar Aziatische buren. Tegelijkertijd verbood het Franse vlaggenschip van energie – Engie – zichzelf om deel te nemen aan aanbestedingen voor de bouw van dit soort schone energiecentrales, omdat iedereen het Europese model moest volgen van hernieuwbare energie. Triest falen, dat ongetwijfeld heeft geleid tot of heeft bijgedragen aan het ontslag van de algemeen directeur van de groep, maar de schade was aangericht.

Laten we opnieuw het voorbeeld nemen van Zuid-Korea en Taiwan, twee democratieën die unaniem worden beschouwd als voorbeelden van een democratisch gelegitimeerde beheersing van de Coronavirus-crisis. Deze landen – laten we dat niet vergeten – die economisch liberalisme paren aan beperkte staatsinterventie op essentiële gebieden – konden deze resultaten bereiken omdat ze rijk waren. Deze rijkdom heeft deze bedrijven in staat gesteld om snel de technologie, medische apparatuur en tests te ontwikkelen die nodig zijn voor medische gevechten. Waar komt deze rijkdom vandaan, inclusief die van deze staten? Van groeiende particuliere economische activiteit, en niet voornamelijk van geld drukken. En hoe wordt deze activiteit ondersteund? Door overvloedige, permanente en goedkope energie. Dit hebben groene en rode activisten begrepen: zulke energie is de achilleshiel van de markteconomie. Het blokkeren van de komst van dit energetische bloed zal een beroerte veroorzaken, waarvan ze hopen dat ze dit economische systeem dat ze vervloeken, zullen vernietigen.

Azië gaat vooruit

Azië gaat vooruit en wat biedt de EU haar burgers? Een utopisch groen paradijs vol illusies en mooie woorden. Met uitzondering van Polen, heeft de Europese Raad van december 2009 zich ertoe verbonden, de door Ursula von der Leyen voorgestelde Europese Green Deal uit te voeren en de CO2-uitstoot tot bijna nul terug te brengen. Dit project is eenvoudigweg onbetaalbaar en vooral nutteloos, omdat de rest van de wereld resoluut een andere richting heeft ingeslagen. Terwijl de EU beweert de CO2-uitstoot te verminderen en haar eigen uitstoot afneemt, is die wereldwijd met 58% gestegen. Laten we er terloops aan herinneren dat de Europese emissies slechts 9% van het wereldtotaal vertegenwoordigen. De moraliserende hoogmoed van de EU zal versterkt worden door de implementatie van de Europese Green Deal, maar haar economie zal het bezuren.

President Macron heeft beloofd de lessen te trekken uit de beproeving die Frankrijk momenteel doormaakt. Na deze crisis zullen we inderdaad niet meer kunnen doorgaan zoals voorheen. We weten niet wat hij in gedachten heeft, maar het zou heel verstandig zijn als hij voorstelt om af te zien van deze dure Europese groene deal die hij ‘energietransitie’ noemt.

In 2008 hebben we te maken gehad met een crisis van speculatieve overmatige schuldenlast, die heeft geleid tot de redding van in wezen Europese banken die zich vergist hadden (en ons bedrogen hadden) en van staten met een hoge schuldenlast. Deze keer hebben we te maken met een wijdverspreide crisis, die leidt tot een langdurige recessie. Die kan alleen worden opgelost door de grootschalige interventie van centrale banken ten gunste van alle economische sectoren. Het bekende stabiliteitspact (de tot dusver onaantastbare criteria van Maastricht – de Grieken zullen het waarderen!) Is heel gemakkelijk opgeschort, waarschijnlijk voor een paar jaar. Er zal geld moeten worden uitgegeven om de economie van een verstikte EU nieuw leven in te blazen. Het is zeer wenselijk dat dit geld – dat we niet hebben – niet de extravaganties van een Europese groene deal voedt, zelfs niet met de kwalificatie ‘eerlijk’.

Niets is eerlijk als geld wordt verspild, laat staan ​​het geld van anderen. De woorden ‘financiering’ en de afgeleiden daarvan komen echter 49 keer voor in de resolutie van het Europees Parlement van 15 januari 2020 ten gunste van de Europese Green Deal. Hoewel de crisis op dat moment niet te voorzien was, moest deze resolutie natuurlijk het uitgangspunt zijn dat – vóór de schorsing van het stabiliteitspact – zou moeten bijdragen tot een versterking van het Keynesiaanse beleid om de Europese economie nieuw leven in te blazen, ten koste van de overheidsuitgaven, d.w.z. uiteindelijk door de heffing van nieuwe belastingen, al dan niet ‘CO2-heffing’ genoemd. Als bewijs is deze resolutie “ingenomen met het geplande voorstel voor een herziening van de richtlijn inzake energiebelasting”. Ja, het Europees Parlement en de Europese politici waren bereid om ons geld te verspillen aan het ‘regelen’ van de CO2-uitstoot.

Ons geld verspillen voor wat?

Om kerncentrales te sluiten, zoals die in Fessenheim, die echter is afgeschreven en in perfecte staat verkeert? Meneer Macron zou zich een staatsman tonen als hij deze absurde beslissing ongedaan zou maken.

Om kerncentrales te vervangen door windturbines die slechts 20 tot 25% van de tijd elektriciteit leveren, wat betekent dat 3/4 van de tijd u nog steeds traditionele productiemiddelen moet gebruiken? Iedereen zal de verspilling begrijpen die dit vertegenwoordigt. We mogen ook niet vergeten dat we sinds 2000 in de EU meer dan duizend miljard euro hebben uitgegeven, waarmee wind- en zonne-energie uiteindelijk slechts 2,5% van onze primaire-energievraag vertegenwoordigen, terwijl het doel van de Europese Green Deal bijna 100% is. Hoeveel kost het om van 2,5 naar 100% te gaan?

De Rekenkamer en een parlementaire enquêtecommissie concludeerden in 2019 dat de Franse windindustrie 7 miljard euro had gekost terwijl de prijs van elektriciteit voor de consument met 35% was gestegen. De voor windturbines bestemde bedragen zouden veel nuttiger kunnen zijn voor het ministerie van Volksgezondheid (7 miljard vertegenwoordigt 9% van het budget van Franse ziekenhuizen). Bovendien laat deze crisis ons zien dat elektriciteit essentieel is voor het leven en dat het permanent, overvloedig en tegen een redelijke prijs beschikbaar moet zijn, en niet alleen voor ziekenhuizen. We bedanken terloops de medewerkers van technische diensten die de continuïteit van de openbare dienstverlening tijdens deze crisis verzekeren.

Om te investeren in elektrische voertuigen, waarvoor enorme investeringen nodig zijn om het elektrische netwerk te versterken als we willen dat slechts 10% van het wagenpark het zonder verbrandingsmotor doet? Bovendien vertegenwoordigt gesubsidieerde hernieuwbare elektriciteit slechts ongeveer dertig procent van de totale verbruikte elektriciteit.

Om de automobielsector te straffen omdat automobilisten niet genoeg elektrische voertuigen kopen en daarom fabrikanten bekritiseren omdat ze de Europese doelstelling inzake CO2-uitstoot niet hebben gehaald? Deze boetes zouden rond de 14,5 miljard euro moeten bedragen voor de dertien belangrijkste Europese autofabrikanten, miljarden die de verspilling van de Europese Green Deal zullen voeden. De hele autosector biedt directe en indirecte banen aan 13,8 miljoen mensen in de EU. Die sector verdient bescherming, omdat die een cruciale rol speelt in de gezondheid, bescherming en distributie van voedsel voor de Europese bevolking, zoals de crisis ons duidelijk maakt.

Om te blijven zeggen dat we energieneutrale huizen moeten bouwen? Een Richtlijn uit 2002 behandelde deze al en Artikel 9 uit die van 2010 vereiste zelfs dat ‘ de lidstaten ervoor zorgen dat tegen 31 december 2020 alle nieuwe gebouwen vrijwel geen energieverbruik hebben’; deze datum werd zelfs verwacht op 31 december 2018 voor ‘nieuwe gebouwen die eigendom zijn van de overheid’. Doel volledig gemist!

Maar nu bieden we het opnieuw aan alsof het iets nieuws is. Laten we duidelijk zijn: het is wenselijk om het energieverbruik van gebouwen te blijven verminderen, maar het wetgevende pad dat gedurende 18 jaar is gevolgd, is een duidelijke mislukking. Beter, en het is de ingenieur in mij die spreekt: we financierden liever zonnepanelen en windmolens, terwijl zoveel openbare gebouwen en privéwoningen nog steeds enkel glas hebben.

Laten we deze litanie hier stoppen. Gezien de omvang van de komende economische crisis, is het niet onmogelijk dat de Europese Commissie wordt beschouwd als de zondebok, terwijl het de ‘medewetgevers’ (Europees Parlement en Raad van de ‘EU) zijn die de beslissingen nemen. Zij wordt al flink bekritiseerd door populisten. Zo veroordeelt het Vlaamse satirische weekblad ’t Pallieterke de Commissie en vergelijkt deze met de sinistere commissarissen van het Sovjet-volk: ‘een dictatuur met de Europese Commissie in de rol van het voormalige Politburo’.

Verlaat het voorzorgsbeginsel

De EU heeft de keuze om stug op de doodlopende weg door te gaan en de absurde energietransitie af te dwingen, aangestuurd door de Commissaris voor het klimaat, Frans Timmermans. Dit zal de ontgoocheling die het al veroorzaakt, niet verminderen. De EU kan zichzelf echter ook weer meester worden, zoals velen denken. Zo pleit de Tsjechische premier, Andrej Babiš, voor het stopzetten van de Europese Green Deal om prioriteit te geven aan de dramatische gevolgen van het Coronavirus.

Natuurlijk zullen er geen eenvoudige oplossingen zijn om de economie nieuw leven in te blazen, maar dat zal zeker niet gebeuren door de dure Europese Green Deal.

Ten eerste zou de EU er op het gebied van duurzame ontwikkeling al belang bij hebben af ​​te zien van het voorzorgsbeginsel dat Jean de Kervasdoue terecht het ‘zielepootprincipe’ noemde, omdat het initiatief en het nemen van risico’s nekt, die essentieel zijn voor vooruitgang. Als hij het voorzorgsbeginsel had toegepast, zou Christoffel Columbus nooit naar het westen zijn gevaren en hadden we in de 19de eeuw nooit vaccins durven gebruiken.

Vervolgens moet de Unie, zoals in het begin, prioriteit geven aan energieverbruik, want zoals we in deze crisis ervaren: energie is leven! Omdat een overvloedige, permanente en betaalbare energie het mogelijk maakt om de goede werking van onze gezondheidsinfrastructuur te verzekeren en het mogelijk zal maken de economie nieuw leven in te blazen, die via de belastingen de economische steun aan de getroffen burgers en bedrijven zal financieren.

Een kleine historische herinnering: in juni 1955 verklaarden de zes oprichtende landen van de toekomstige gemeenschappelijke markt in de historische ‘Messina-resolutie’ dat er geen toekomst zal zijn zonder betaalbare en overvloedige energie. Zij baseerden zich op wetenschap; echte wetenschap – geen computermodellen – om het met zekerheid vast te stellen.

Laten we bijgevolg betaalbare en overvloedige energie leveren en de utopie van de Europese Green Deal terzijde schuiven. Deze Europese Green Deal is tenslotte niets nieuws behalve de communicatie eromheen. De strategie van de energietransitie-utopie bestaat inderdaad al meer dan 20 jaar en heeft niet gewerkt en zal niet werken, omdat deze schreeuwend duur en vooral niet effectief is. Ons economische en energiesysteem heeft veel fouten – waaronder de oorzaak van vervuiling – maar het is wel de energie die ons laat leven en die zijn efficiëntie op dit gebied heeft bewezen. Europeanen moeten leven en hebben dus overvloedige, constante en betaalbare energie nodig, wat precies het tegenovergestelde is van de doelstelling van de energietransitie.

Laten we bovendien ophouden te geloven dat we ‘de besten’ zijn, sinds de crisis ons eindelijk het tegenovergestelde liet zien: Azië heeft het technologisch leiderschap overgenomen en staat op het punt dat van de economie over te nemen. Ze zullen ons niet volgen in de energietransitie. Laten we proberen ze na te doen en ze inhalen voordat het absoluut te laat is. Het is daarom van essentieel belang het onderzoek verder te bevorderen en vooruit te helpen, met name op gezondheidsgebied, door een einde te maken aan het huidige bureaucratische beheer dat ‘Brussel’ tot in de kleinste details laat beslissen welke sectoren van de financiering zullen profiteren. Onderzoekers in nationale laboratoria en industrieën weten veel beter dan de vele ‘expertcomités’ die – niet altijd transparant – kiezen welk onderzoek ze moeten uitvoeren. Als we onderzoek en technologische ontwikkeling serieus willen helpen, kunnen we beginnen met het schrappen van de btw in deze sector en de heffingen en lasten die het onderzoekspersoneel beperken, drastisch verlagen. Het is oneindig veel eenvoudiger, sneller en efficiënter. De toekomst hangt af van technologische vooruitgang, ook om andere onvoorziene crises te beteugelen en lucht- en waterverontreiniging te voorkomen. Het zal nodig zijn het onderwijs van de basis- en toegepaste wetenschappen te eren en het universitair onderwijs serieus te financieren, inclusief de laboratoria op deze specifieke gebieden, en de werving van studenten op deze gebiede te bevorderen, mogelijk ten koste van andere ‘meer populaire’ stromen als er budgettaire keuzes moeten worden gemaakt. Omdat we de komende jaren meer dan ooit ingenieurs, wetenschappers en artsen nodig zullen hebben.

Een echt Europees beleid voor civiele bescherming 

Een verkeerd ‘goed idee’ zou zijn om de Europese gezondheidsmaatregelen te versterken; laat dat over aan subsidiariteit (de verantwoordelijkheden zo laag mogelijk leggen), zo geliefd bij Jacques Delors en de rooms-katholieke kerk. Laten we niet dromen van een Brusselse machine om de gezondheid van 550 miljoen inwoners te beheren. Aan de andere kant, waarom niet een echt Europees beleid voor civiele bescherming lanceren? Deze crisis en andere die voorbij zijn gegaan, laten zien hoe cruciaal de behoefte aan ‘solidariteit tussen de lidstaten’ (artikelen 3 en 122 van het Verdrag van Lissabon) is. Merk op dat de noodhulp van de Europese Commissie momenteel beter gestructureerd en effectiever is bij het ingrijpen in ontwikkelingslanden dan in de EU. Dit zou een echte Europese deal zijn die zou voldoen aan de behoeften en erkenning van Europeanen.

Nog een laatste woord. We moeten ook prioriteit geven aan de mens en niet aan de angsten die milieubeschermers van alle partijen ons hebben bijgebracht. Ursula von der Leyen, die arts en assistent-onderzoeker sociale geneeskunde is geweest, lijkt mij meer geïnteresseerd in dit initiatief dan in een groene utopie. Het is ook dringend noodzakelijk om de Europese bevolking de antilichamen bij te brengen die nodig zijn om het ideologische virus te weerstaan, ​​dat wordt verspreid door ecologen van alle partijen. Door degenen die durven te zeggen dat de pandemie van het coronavirus uiteindelijk te wijten is aan onze kwaliteit van leven, terwijl wat zal leiden tot de zekere achteruitgang hiervan, geen invloed zal hebben op het klimaat.

Of ze het de Europeanen over zes maanden durven te vertellen, of binnenkort in Afrika, waar weinig CO2 wordt geproduceerd, maar waar de slachting die zal plaatsvinden als het virus niet door hitte wordt geëlimineerd, veel dramatischer zal zijn. Afrikanen hebben dagelijks een tekort aan energie, gebrek aan elektriciteit, economische achteruitgang en armoede te verduren. Het is deze vreselijke armoede, niet de klimaatverandering, waarom ze proberen te vluchten, met gevaar voor eigen leven.

Samuel Furfari is professor aan de Vrije Universiteit Brussel en voorzitter van de European Society of Engineers and Industrialists.

Bron hier.

Naschrift

 

Waar blijft toch die verschrikkelijke opwarming?

---

Climategate.nl is in 2009 opgericht door Hajo Smit, Marcel Crok en Rypke Zeilmaker, naar aanleiding van het zogenaamde Climategate schandaal. Het begrip Climategate raakte in december 2009 in zwang nadat duizenden e-mails en documenten waren gelekt (of gehackt) uit de Climate Research Unit (CRU) in Engeland, een onderzoeksinstituut dat een cruciale rol speelt in het internationale klimaatonderzoek en dat de aangever is van het IPCC. Deze emails wekten de indruk dat een wereldwijd team van invloedrijke klimaatonderzoekers gegevens gemanipuleerd had, en geprobeerd had kritische publicaties uit tijdschriften en uit het IPCC rapport weg te houden. Hoofdonderwerp was het moeizame verweer tegen de kritiek op de zogenaamde Hockeystick grafiek. Uit de mails kwam een ontluisterend beeld naar voren van de integriteit van sommige betroffen wetenschappers. Tegenwoordig wordt climategate.nl onderhouden door hoofdredacteur Hans Labohm, en wordt de site dagelijks van kopij voorzien door ca 40 auteurs.