Nijpels oproep tot burgerparticipatie is een gotspe

Diederik Samsom. Cartoon: Mirjam Vissers.

Ed Nijpels wil dat burgers gaan meepraten over het Klimaatakkoord in panels met een duidelijk mandaat. Als hij dat echt had gewild had hij 33 burgerpartijen, verenigd onder de naam NederWind, de toegang tot de klimaattafels niet geweigerd. Nijpels’ pleidooi in het NRC moet dan ook worden beoordeeld als hypocriet en voor de Bühne.

Een gastbijdrage van Kees Pieters (Nederwind).

In februari 2018 stuurde NederWind, een samenwerking van 33 Stichtingen en Verenigingen, een verzoek tot deelname aan de Klimaattafel Elektriciteit. Het verzoek ging vergezeld van het plan om alle plannen voor wind op land te vervangen door wind op zee. De besparing, die dat opleverde voor de overheid, zou worden geïnvesteerd in nog meer wind op zee. Het resultaat was een GRATIS extra CO2-reductie van ruim 3 Megaton per jaar, zijnde 5 procent van de ambitie van het regeerakkoord.

De besparing bestond voornamelijk uit het vermijden van de oversubsidiëring van wind op land. Initiatiefnemers, veelal de grote energiebedrijven, maken op hun investering in windparken een door de overheid gegarandeerd rendement van 12 procent per jaar. Minister Wiebes heeft hierover bericht aan de Tweede Kamer op 14 februari jl.

Diederik Samsom (Green Deal, Europese Unie) bevestigde deze buitensporige rendementen tijdens een werkconferentie met het Democratisch Energie Initiatief op 3 juli jl.

Hij verdedigde deze rendementen met een betoog, dat samengevat neerkomt op het volgende : Als je te weinig subsidie geeft, gebeurt er niets. Precies uitrekenen hoeveel subsidie nodig is, lukt niet. Dus er zit niets anders op dan teveel subsidie uit te delen. Verder gaf hij aan deze miljardenoverdracht van de burger aan het grootkapitaal als sociaal-democraat gade te slaan met bloedend hart. Hij kwam evenwel niet met een voorstel om hier iets tegen te doen.

Nijpels schrijft: “Het klimaatakkoord kwam er dankzij betrokkenheid van meer dan honderd partijen en organisaties”. Dat is bijna goed. Wat er had moeten staan was: “Het klimaatakkoord kwam er dankzij betrokkenheid van meer dan honderd door mijzelf zorgvuldig geselecteerde partijen en organisaties”.

Nijpels zelf laat in zijn pleidooi voor meer burgerparticipatie zien, dat hij het niet echt meent. Hij schrijft: “Het burgerpanel is geen wondermiddel. Het dient ook niet als ontsnappingsroute om onder klimaatbeleid en het doel van 49 procent reductie van broeikasgassen uit te komen.”

Vrij vertaald zegt hij dus: “Ik wil graag dat burgers meepraten, maar ze mogen niet tornen aan de besluiten, die zonder hen al zijn genomen”. Dan heeft meepraten bij voorbaat al geen zin meer.

Nijpels heeft met zijn Klimaatakkoord een projectvoorstel opgeleverd met als doel een CO2-vrije samenleving in 2050 met daarbij een set aan maatregelen, die dit doel niet dichterbij zullen brengen. De rode draad in zijn voorstellen is niet CO2-reductie, maar de megawinsten van zijn lobbyvrienden, die mochten aanzitten aan zijn klimaattafel. Het proces aldaar werkte hetzelfde als een potje klaverjassen: Wie schrijft, die blijft.

Het lobbycollectief van Nijpels, dat door de staat gefaciliteerd aan de klimaattafel Elektriciteit zijn eigen zakken mocht vullen met miljarden met de burger als pinautomaat, probeert alweer de schijn van burgerparticipatie en draagvlak te wekken. Deze poging is hypocriet, doorzichtig, en gezien de werkelijkheid van het proces van het Klimaatakkoord een gotspe.

***

Voor meer cartoons van Mirjam Vissers, zie hier.