Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°Auteurs: Alex Henney & Christopher Monckton van Brenchley.

Vertaling: Martien de Wit.

Inhoud

  • Ontmoet de Argonauten; dankbetuiging
  • De ernstige fout in de fysica die een ‘klimaatcrisis’ creëerde
  • Klimaatwetenschappers voorspelden veel meer opwarming van de atmosfeer dan er plaatsvond
  • Hoe de fout is ontstaan: klimaatwetenschappers vergaten dat de zon scheen
  • Gevolgen van de fout
  • De vijf tests die bewijzen dat de voorspellingen van de klimaatwetenschappers overdreven zijn
  • Hoe de klimaatmodellen de groei van de waterdamp in de hoge atmosfeer overschatten
  • Conclusie: de morele plicht is toegang tot betaalbare elektriciteit voor iedereen
  • Referenties

Maak kennis met de Argonauten

Dit is een gepopulariseerde samenvatting van een wetenschappelijk artikel in de klimatologische fysica van The Argonauts, een zelfgefinancierd wereldwijd team van eminente klimatologen en controletheoretici, die jarenlang de klimaatgevoeligheid hebben bestudeerd, om vast te stellen hoeveel (of hoe weinig) opwarming van de atmosfeer we mogelijk veroorzaken.

De Argonauten ontdekten een ernstige natuurkundige fout die ertoe leidde dat klimaatwetenschappers drie keer zo veel opwarming van de atmosfeer voorspelden.

Christopher Monckton van Brenchley is een voormalig adviseur van Margaret Thatcher over wetenschap en beleid in 10 Downing Street. Hij ontdekte de fout van de klimaatwetenschappers en verzamelde de Argonauten om deze te onderzoeken.

Dr Dietrich Jeschke is hoogleraar Control Theory aan de Universiteit van Flensburg.

Dr Willie Soon is een bekroonde astrofysicus aan het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.

Dr David Legates is hoogleraar Klimatologie aan de Universiteit van Delaware en voormalig staatsklimatoloog. Hij is momenteel uitvoerend directeur van het Amerikaanse Global Change Research Program.

Dipl.-Ing. Michael Limburg is regeltechnicus en klimaatspecialist aan het Europäisches Institut für Klima und Energie.

Alex Henney adviseert overheden wereldwijd over de wereldwijde elektriciteitsmarkt en netwerkontwikkeling. Hij bedacht het idee voor deze eenvoudige man’s guide en schreef het eerste ontwerp.

John Whitfield is een regeltechnicus. Hij ontwierp en bouwde het testapparaat waarop dit onderzoek werd geverifieerd. Zijn werk werd later bevestigd door een soortgelijk testapparaat in een laboratorium van de overheid.

James Morrison is een milieuadviseur die ooit windmolens verkocht aan Napa Valley wijnhuizen.

Dr. Tom Sheahen is fysicus en alumnus van het Massachusetts Institute of Technology.

William Rostron is een bekroonde controletechnicus die het wereldleidende geïntegreerde controlesysteem in de Oconee Nuclear Facility, Seneca, South Carolina, ontwierp en programmeerde.

Dankbetuiging

Zie bron (momenteel nog niet op internet).

KLIMAAT VAN FOUTEN

De ernstige fout in de fysica die een ‘klimaatcrisis‘ creëerde

Het was allemaal één grote fout. De bezorgdheid over de gevaarlijke opwarming van de aarde kwam voort uit een ernstige fout in de natuurkunde die teruggaat tot 1984. Niemand had het tot nu toe gemerkt omdat klimaatwetenschappers terugkoppelingsberekeningen hadden ontleend aan de controletheorie, een andere tak van de natuurkunde, zonder het echt te begrijpen. De controletheoretici van wie de klimatologen kennis hadden geleend, hadden zich niet gerealiseerd hoe die misbruikt werd.

Een internationaal team van eminente klimatologen en controletheoretici, verzameld door Christopher Monckton of Brenchley, heeft jarenlang op die fout gejaagd. Hun 70 pagina’s tellende wetenschappelijke publicatie berekent dat, na correctie van de fout, de door de mens veroorzaakte opwarming van de atmosfeer slechts een derde zal zijn van wat de klimaatwetenschappers hadden voorspeld.

Er zal te weinig opwarming van de atmosfeer zijn om ons te kunnen schaden. Een kleine, langzame opwarming zal over het geheel genomen een goede zaak zijn. Er is geen klimaatcrisis. Die is er nooit geweest. De triljoenen die worden verspild aan het vernietigen van banen en industrieën kunnen nu worden besteed aan de vele echte milieuproblemen in de wereld. De opwarming van de atmosfeer behoort daar niet toe.

Als gevolg van deze fout hadden de klimaatwetenschappers gedacht dat, hoewel slechts ongeveer 1 C° (een kwart van de opwarming die ze voorspelden door de verdubbeling van de CO2 in de lucht) rechtstreeks afkomstig was van de door de mens geproduceerde CO2 en dat 1 C° directe opwarming nog eens 3 C° extra opwarming zou veroorzaken, de zogenaamde terugkoppelingsreactie, meestal door meer waterdamp – een broeikasgas – die de CO2 in de lucht had opgewarmd.

Ze hadden gedacht dat het natuurlijke broeikaseffect (het verschil tussen de emissietemperatuur aan het oppervlak zonder broeikasgassen in de lucht en de oppervlaktetemperatuur in 1850, bij het begin van het industriële tijdperk) 32 C° was. Ze dachten dat hiervan 8 C° een directe opwarming was, veroorzaakt door de pre-industriële broeikasgassen, waarop de resterende 24 C° een terugkoppelingsreactie was (Fig. 1a).

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 1 (a) Foutieve en (b) gecorrigeerde samenstelling van het natuurlijke broeikaseffect.

Ze hadden twee fouten gemaakt, een kleine en een heel grote. Hun kleine fout: ze hadden vergeten dat er zonder broeikasgassen geen wolken zouden zijn die de zonnestraling zouden terugkaatsen naar de ruimte, als een spiegel. De werkelijke emissietemperatuur – de temperatuur die aan het oppervlak zou heersen als er aanvankelijk geen broeikasgassen in de lucht waren – zou ongeveer 12 C° hoger zijn dan ze hadden berekend. Het werkelijke, natuurlijke broeikaseffect was dus niet 32 C° maar 12 C° minder, dus slechts 20 C°.

Hun erg grote fout: ze vergaten dat de zon scheen. Want bijna alle pre-industriële terugkoppelingsreacties tot 1850 – de extra opwarming die volgens hen allemaal veroorzaakt werd door niet-condenserende broeikasgassen (andere gassen dan waterdamp) – werden eigenlijk niet veroorzaakt door die gassen, maar door de warmte van de zon. In feite voegden ze die terugkoppelingsreactie van de zon toe aan de pre-industriële broeikasgasreactie, waardoor ze zich verrekenden en deze met 3200% overschatten.

De Argonauten berekenen dat van het ware 19,9 C° natuurlijke broeikaseffect (Fig. 1b), 13,1 C° de terugkoppelingsreactie was op de emissietemperatuur afkomstig van de warmte door de zon (solar feedback response). Slechts 0,7 C° was de pre-industriële terugkoppelingsreactie op de 6,1 C° directe opwarming door broeikasgassen. De 24 C°-feedback-respons van klimaatwetenschappers was 33 keer te hoog! Zo kwamen ze tot een overwaardering van de terugkoppelingsreactie, niet alleen op de directe pre-industriële opwarming van de atmosfeer, maar ook op de directe opwarming van het industriële tijdperk, die grotendeels wordt veroorzaakt door onze eigen uitstoot van broeikasgassen in de periode 1850-2020.

Het effect van de overdrijving van de klimaatwetenschappers was ernstig. De Argonauten constateren dat als gevolg van deze fout, de huidige voorspelling van de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde ongeveer 3 keer te groot is. Correctie maakt een einde aan de klimaatcrisis.

Klimaatwetenschappers voorspelden veel meer opwarming van de atmosfeer dan er plaatsvond

Omdat de voorspellingen van de klimaatwetenschappers sterk overdreven bleken te zijn in vergelijking met de reële, gemeten opwarming op middellange termijn, besloten de Argonauten uit te zoeken wat de klimaatwetenschappers fout deden.

In de wetenschap is elke theorie – hoe mooi of winstgevend ook – onwaar en moet deze worden aangepast of zelfs vervangen, als gegevens uit de echte wereld daarmee in tegenspraak zijn. De grote discrepantie tussen de voorspelde en de reële opwarming van de aarde in de afgelopen decennia heeft inderdaad aangetoond dat er iets heel erg mis is met de officiële theorie.

Het IPCC (1990, p. xxiv) had zelfverzekerd voorspeld dat de gemiddelde opwarming van de atmosfeer op middellange termijn door de mens gelijk zou zijn aan 3,4 C° per eeuw. Echter, van 1990-2020 was de door de mens gemeten opwarming van de aarde gelijk aan slechts 1,15 C° per eeuw (Fig. 2).

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 2 Gemiddelde voorspelde, vs. door de mens veroorzaakte opwarming, 1990-2020.

De door het IPCC voorspelde middellangetermijn-opwarming door de mens is drie keer te hoog gebleken. Die enorme geloofwaardigheidskloof tussen de voorspelling en de verandering in de echte wereld sluit aan bij de berekeningen van de Argonauten.

Klimaatmodellen hadden ook niet de bijna-19-jarige pauze in de opwarming van 1997-2015 voorspeld (Fig. 3). Tegen het einde van die periode, toen een derde van onze klimaatinvloed was ontstaan, maar geen opwarming had veroorzaakt, heeft het IPCC zijn ‘deskundigen beoordeling’ vervangen door voorspellingen van modellen en zijn de voorspellingen voor de middellange termijn sterk gereduceerd.

Fig. 3 Geen opwarming gedurende 18 jaar 8 maanden van juli 1997 tot januari 2016 (UAH).

Het IPCC is inconsequent en heeft zijn voorspelling over de opwarming van de atmosfeer op de lange termijn niet verlaagd. Die voorspelling blijft ondanks de miljarden euro’s die aan klimaatonderzoek zijn besteed, staan op 1,5 – 4,5 °C per verdubbeling van de hoeveelheid CO2. Die voorspelling is sinds het Charneyrapport (1979), meer dan 40 jaar geleden, onveranderd gebleven. Die was en is overdreven.

Zoals de Nobelprijswinnende natuurkundige Richard Feynman altijd zei:

“Als je theorie niet overeenkomt met het experiment, is de theorie verkeerd. In die eenvoudige uitspraak zit de sleutel tot de wetenschap.

Voorspellingen over de opwarming van de aarde komen niet overeen met de waargenomen en gemeten temperatuurveranderingen in de echte wereld. Het corrigeren van de fout lost die discrepantie op.

Hoe de fout ontstond: klimaatwetenschappers vergaten dat de zon scheen

De geschiedenis van het ontstaan van de fout is interessant. In het begin van de 20e eeuw hadden Arrhenius (1906) en Callendar (1938) voorspeld dat de uiteindelijke opwarming door een verdubbeling van de CO2 in de lucht ongeveer 1,5 C° zou bedragen. Hoewel de terugkoppelingstheorie toen nog in de kinderschoenen stond, waren hun schattingen min of meer juist.

Een van de vroegste studies die de wiskundige basis voor de terugkoppelingstheorie legde was die van Black (1934). Op een ochtend in 1927 was Harold S. Black op de Lackawanna Ferry uit Hoboken, New Jersey, op weg naar zijn werk bij Bell Labs in Manhattan, waar hij methoden ontwikkelde om ruis op lange-afstands telefoonlijnen te verminderen. De vergelijkingen voor terugkoppeling in dynamische systemen kwamen in hem op, en hij krabbelde ze op de krant van die dag. Die krant is tot op de dag van vandaag in het Bell Labs museum te zien.

Black’s terugkoppelingsversterkercircuit (fig. 4) toont niet alleen de μ-versterker (bij het klimaat: directe opwarming door broeikasgassen) en het β-feedbackblok, maar ook het ingangssignaal e (de emissietemperatuur die door de warmte van de zon wordt veroorzaakt bij afwezigheid van broeikasgassen). Black’s studie noemt e de signaalingangsspanning’.

Klimaatwetenschappers hadden zich niet gerealiseerd dat men geen versterker kan hebben zonder een ingangssignaal om te versterken

Het μ-versterkingsblok in Black’s blokdiagram (fig. 4), versterkt het ingangssignaal e, net zoals de directe opwarming door een broeikasgas de emissietemperatuur versterkt. Het β-feedbackblok genereert niet alleen een terugkoppelingsreactie op het μ-versterkingsblok (directe broeikasgas-opwarming), maar ook op het ingangssignaal e (emissietemperatuur). Volg gewoon de pijlen.

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 4 Terugkoppelversterkerblokdiagram (Black 1934), dat het ingangssignaal e laat zien, de geen-gas-emissietemperatuur die de klimaatwetenschappers over het hoofd zagen.

Het over het hoofd zien van de grote zonne-terugkoppelingsrespons voegt het effectief toe aan (en miskent het als onderdeel van) de feitelijk minuscule pre-industriële terugkoppelingsrespons op directe opwarming door niet-gecondenseerde broeikasgassen (zoals CO2, methaan, lachgas en ozon, en de voor veranderingen in de concentratie van het belangrijkste condenserende broeikasgas: waterdamp, worden behandeld als terugkoppeling). Die verkeerde allocatie maakt de terugkoppelingsreactie op de opwarming van de aarde groter en leidt ertoe dat klimaatwetenschappers de opwarming van de aarde te hoog inschatten.

Klimaatwetenschappers vergaten dat de zon schijnt en haar eigen substantiële terugkoppelingsreactie veroorzaakt

In 1945 schreef Harold Black’s collega bij Bell Labs, Hendrik Wade Bode, het standaard leerboek over het ontwerp van terugkoppelingsversterkers. Het bleek zo populair te zijn dat het jaarlijks gedurende 30 jaar werd gepubliceerd.

Het blokschema van de terugkoppelingsversterker (Fig. 5) is functioneel identiek aan dat van Black. Hier is E0 het ingangssignaal, waarvan de grote terugkoppelingsrespons door klimaatwetenschappers ten onrechte aan de directe opwarming door broeikasgassen was toegevoegd.

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 5 Terugkoppelingsversterker blokdiagram (Bode, 1945), toont het ingangssignaal E0 (in klimaattermen: emissietemperatuur) dat de klimaatwetenschappers over het hoofd hadden gezien, waardoor de terugkoppelingsreactie van de zon per ongeluk was opgeteld bij de terugkoppelingsreactie op de directe opwarming door pre-industriële niet-condenserende broeikasgassen.

Helaas was het juist het moment waarop de digitalisering het belang van de terugkoppelingstheorie had verminderd, dat de klimaatwetenschappers het boek van Bode aanhaalden, maar zonder het te begrijpen. Zo schreef Hansen (1984) bijvoorbeeld:

“We gebruiken procedures en terminologie van terugkoppelingsstudies in de elektronica (Bode, 1945) om de bijdragen van verschillende terugkoppelingsprocessen te helpen analyseren. We definiëren de systeemversterking als de verhouding tussen het netto-terugkoppelingsgedeelte van de temperatuursverandering en de totale temperatuursverandering“.

Hier beschrijft Hansen ten onrechte het terugkoppelingsdeel (het deel van de eind- of evenwichtstemperatuur of opwarming die wordt vertegenwoordigd door de terugkoppelingsrespons) als de ‘systeemversterking’. De systeemversterkingsfactor is eigenlijk de hoeveelheid waarmee de directe temperatuur of opwarming vóór de terugkoppeling wordt vermenigvuldigd om de eind- of evenwichtstemperatuur of opwarming te geven nadat de terugkoppeling heeft gewerkt en het klimaat weer in evenwicht is gekomen.

De ernstiger fout van Hansen is echter niet alleen maar een kwestie van nomenclatuur. Hij verzuimt de reactie op de terugkoppeling van de zon te vermelden, laat staan dat hij die verantwoordt. Daarom stelt hij zich voor dat de directe opwarming van iets meer dan 1 C° uit verdubbelde CO2 in de lucht een uiteindelijke of evenwichtsopwarming van ongeveer 4 C° wordt, net zoals Lacis et al., Hansen’s collega’s van het NASA Goddard Instituut voor Ruimtevaartstudies, zouden doen in 2010 en 2013, en net zoals de huidige modellen dat doen (bijvoorbeeld Zelinka et al., 2020, Sherwood et al., 2020).

Schlesinger (1988) heeft Hansen’s vergissing verergerd en vast verankerd. Zijn terugkoppeling-blokdiagram (Fig. 6) toont de versterker- en terugkoppelingsblokken, maar net als Hansen hield hij geen rekening met de emissietemperatuur of de grote terugkoppelingsreactie, die hij in feite verkeerd heeft geteld als onderdeel van de terugkoppelingsreactie op de directe opwarming door de pre-industriële niet-condenserende broeikasgassen.

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 6 Een onvolkomen terugkoppelingsblokkendiagram (Schlesinger 1988). Het ingangssignaal, de emissietemperatuur, is afwezig. Schlesinger impliceert dus dat de grote terugkoppelingsreactie van de zon een deel is van de eigenlijk minuscule terugkoppelingsreactie op de pre-industriële directe opwarming door niet-condenserende broeikasgassen.

Schlesinger stelde zich dus voor dat het terugkoppelingsdeel – het deel van de eind- of evenwichtsopwarming die wordt vertegenwoordigd door de terugkoppelingsrespons – maar liefst 71% zou zijn, vergelijkbaar met de 75% in Lacis et al.

In 1988 getuigde Hansen voor de Amerikaanse Senaat en voorspelde hij een zeer snelle opwarming van de aarde. Zijn voorspellingen waren echter gebaseerd op zijn fout. In dat jaar werd het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) opgericht. In 1990 voorspelde zijn eerste evaluatierapport, wederom op basis van deze fout, driemaal zoveel opwarming van de aarde op middellange termijn als in de 30 jaar daarna (Fig. 2).

In het vijfde en meest recente evaluatierapport (IPCC 2013, blz. 1450) werd de terugkoppeling van het klimaat aldus gedefinieerd:

Klimaat-terugkoppeling. Een interactie waarbij een verstoring in de ene klimaatkwantiteit een verandering in een tweede veroorzaakt en de verandering in de tweede kwantiteit uiteindelijk leidt tot een extra verandering in de eerste. Een negatieve terugkoppeling is een terugkoppeling waarbij de initiële verstoring wordt verzwakt door de veranderingen die ze veroorzaakt; een positieve terugkoppeling is een terugkoppeling waarbij de initiële verstoring wordt versterkt … de klimaathoeveelheid die verstoord is, is de gemiddelde wereld-oppervlaktetemperatuur, die op zijn beurt veranderingen veroorzaakt in het globale stralingsbudget. … de initiële verstoring kan … extern worden geforceerd of ontstaan als onderdeel van interne variabiliteit.”

De definitie van het IPCC geeft niet het feit weer (dat in die tijd al goed was ingeburgerd in de controletheorie), dat het ingangssignaal, in klimaattermen emissietemperatuur, zelf voor een grote terugkoppeling van de zonne-energie zorgt.

Het IPCC heeft de lidstaten verplicht een foutmeldingsprotocol te aanvaarden, nadat het een reeks gênante fouten had gepubliceerd. Onder dat protocol werd de huidige fout gemeld aan het IPCC. Het IPCC weigerde echter zelfs de ontvangst van het foutenrapport te bevestigen, hoewel het twee keer naar verschillende IPCC-ambtenaren en naar het secretariaat werd gestuurd. Nu de fout aan het licht is gekomen, is het IPCC niet langer nodig.

Gevolgen van de fout

Het meest directe gevolg van de fout is dat als de emissietemperatuur wordt weggelaten (Fig. 6-7), de grote terugkoppelingsreactie van de zon ten onrechte wordt toegevoegd aan, en dus verkeerd wordt geteld als onderdeel van, de eigenlijk minuscule pre-industriële terugkoppelingsreactie op de directe opwarming door broeikasgassen.

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 7 Klimaatwetenschappers stellen zich voor dat 8 C° directe opwarming door pre-industriële niet-condenserende broeikasgassen een 24 C° terugkoppelingsreactie veroorzaakte. Hun systeem-versterkingsfactor is dus 32/8, ofwel 4. Met andere woorden: ze vermenigvuldigen elke directe door de mens veroorzaakte opwarming met ongeveer 4 om de uiteindelijke opwarming te krijgen. Aangezien de directe opwarming als reactie op de verdubbeling van de CO2-uitstoot in de lucht ongeveer 1 C° bedraagt, voorspellen de huidige modellen een uiteindelijke opwarming van ongeveer 4 C° nadat de terugkoppelingsreactie is verwerkt.

Het team heeft deze fout gecorrigeerd en berekend dat men de 6,1 C° directe opwarming van de pre-industriële niet-condenserende broeikasgassen niet moet vermenigvuldigen met een systeemversterkingsfactor van 32/8, of 4, zoals klimaatwetenschappers doen. In plaats daarvan moet men het vermenigvuldigen met een systeemversterkingsfactor van 6,8/6,1, of slechts 1,11. Aangezien de opwarming iets versnelt naarmate de oppervlaktetemperatuur stijgt, wordt die 1,11 vandaag de dag ongeveer 1,19.

Daarom wordt de 1,06 C° directe opwarming van de aarde als reactie op de verdubbeling van CO2 in de lucht een uiteindelijke opwarming van slechts 1,19 x 1,06, oftewel 1,25 C°.

De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C° die de klimaatwetenschappers zich hadden voorgesteld

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 8 vergelijkt de gecorrigeerde uiteindelijke opwarming met de voorspellingen van de klimaatwetenschappers.

Fig. 1 en 8 kunnen worden gecombineerd tot Fig. 9, die de significante samenhang toont tussen (a) de drievoudige overvoorspelling van klimaatwetenschappers in 1990 van de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde op middellange termijn tot 2020, vergeleken met de reële opwarming; en (b) de drievoudige recente overdrijvingen van klimaatwetenschappers van de uiteindelijke opwarming op lange termijn door een verdubbeling van de CO2-uitstoot, vergeleken met de gecorrigeerde 1,25 C°.

Later zal ook blijken dat deze drievoudige overdrijving van de voorspelde opwarming van de atmosfeer op middellange en lange termijn samenvalt met de drievoudige overdrijving van de voorspelde opwarming van de tropische mid-troposfeer op middellange termijn in de afgelopen decennia (Fig. 19).

De 1,25 C° uiteindelijke opwarming die de Argonauten na correctie van de fout van de klimaatwetenschappers in de fysica hebben afgeleid, komt overeen met de snelheid van de waargenomen opwarming in de periode 1850-2020, maar de hele reeks voorspellingen van de klimaatwetenschappers over de uiteindelijke opwarming is niet in overeenstemming met de snelheid van de waargenomen opwarming.

Klimatologie in de fout - klimaat'crisis' door fout in de fysica De opwarming van de aarde zal dus minder dan een derde zijn van de 4 C°

Fig. 9 Klimaatwetenschappers hebben (a) de opwarming van de atmosfeer op de middellange termijn sinds 1990 en (b) de uiteindelijke opwarming van de aarde op de lange termijn (d.w.z. evenwichtsgevoeligheid van het klimaat, of ECS) te overdreven voorspeld in vergelijking met de op waarnemingen gebaseerde waarden. De voorspellingen voor de opwarming op de middellange en lange termijn komen overeen in het drievoudig overdrijven van de opwarming.

De volgende bladzijden, die een nogal technisch zijn, laten zien hoe de Argonauten vijf tests hebben ontwikkeld om de voorspellingen van de opwarming van de atmosfeer te evalueren. Eerst hebben ze de tests gebruikt om hun eigen berekening te controleren dat er na correctie van de fout van de klimaatwetenschappers een uiteindelijke opwarming zou zijn van 1,25 C° door een verdubbeling van de CO2 (bekend als evenwichtsklimaatgevoeligheid, of ECS), met een bereik van 1,05 tot 1,50 C°. Vervolgens controleerden ze het volledige bereik van de voorspelde ECS van klimaatwetenschappers van 2,0 tot 5,7 C°, waarbij ze waarden in dit voorspelde bereik gebruikten als input voor een algoritme om te ontdekken of en in welke mate elke voorspelling tot een tegenstrijdigheid leidde.

(Wordt vervolgd).