Een zomers sprookje over nitraat, stikstof, mest en drinkwater een waterleidingsbedrijf dat gebruik maakt van leugenachtige nitraatcampagnes

Udo Pollmer.

Auteur: Udo Pollmer (Duitsland).

Vertaling: Piet van Veghel.

Als onze voorvaderen wisten wat voor theater er wordt gemaakt rondom het “brandgevaarlijke” nitraat, zouden zij zich omdraaien in hun graf. Want van de beschikbaarheid van nitraat, dus in eerste linie drijf -en stalmest, hing de vruchtbaarheid van de bodem af, en daarmee dus de oogst en de hoop dat iedereen genoeg te eten zou hebben. Zonder nitraat geen plantaardig eiwit, en zonder plantaardig eiwit geen vlees.

Nitraat is zo te zeggen het bloed van de aarde. In ons drinkwater zit maar een klein beetje, meestal zo’n 10 tot 20 milligram per liter. Exorbitant hoge gehalten bevinden zich in groenten. Zo is bijvoorbeeld 7 gram per kilo toegestaan in rucola. Een hele reeks groenten bevat meerdere grammen. Als nitraat zo gevaarlijk zou zijn, zou een verbod op de consumptie van groenten een levensreddende maatregel zijn. Bescherm de mensheid, vrouwen en kinderen eerst!

Aangezien nitraat en zijn reductieproducten, nitriet en … stikstofmonoxide, in het lichaam belangrijke taken vervullen, b.v. bij de afweer tegen ziektekiemen of als signaalstoffen, produceert het organisme het ook gewoon zelf. Nitraat, in de vorm van nitroglycerine, is het oudste synthetische medicijn. Op grond van zijn uitmuntende werking wordt het vandaag de dag nog altijd voorgeschreven als levensreddend medicament.

Het aantal journalistieke canards [Noot HL:  Een canard (het Franse woord voor “eend”) betekent in de journalistiek een bericht dat na publicatie niet waar blijkt te zijn.] is inmiddels uitgegroeid tot imposante proporties. Wij nodigen u uit om met ons mee te gaan op eendenjacht – om de meest pijnlijke dwalingen af te schieten!

Deskundigen waarschuwen – zo beweren de media – voor een “prijsexplosie voor drinkwater”. Uit de kraan loeit gier, ja ons water, de bron van alle leven, wordt vervuild en zal spoedig opdrogen.

“Overbemesting” en “intensieve veehouderij” laten een breed spoor van giftige stoffen achter, waarvan de verwijdering in de waterleidingbedrijven enorme sommen geld kost. Weliswaar heeft het Federaal Bureau voor de Statistieken de berekeningen van de onheilsboodschappen naar het rijk der fabelen verwezen, want de prijsstijging beweegt zich binnen de marge van de gebruikelijke stijging van de kosten voor levensonderhoud, maar de correctie ging in de berg informatie ten onder. Dat hier iets niet helemaal klopt, kan iedereen raden die niet vervuld is van blinde goedgelovigheid.

Maar wat het wereldbeeld van de burger zwaar op de proef stelt, is de perfide en systematische wijze waarop een grote coalitie van politici, media en milieubeschermingsorganisaties identieke onwaarheden verspreidt. Het doel van de campagne is duidelijk niet “schoon water”, maar veeleer de boeren neer te zetten als “bron-vergiftigers”. Geen kwaadsprekerij is overdreven genoeg om de donatiekassen te vullen.

“Een belangrijke grond voor de prijsstijging”, aldus de Süddeutsche Zeitung, “zijn de meerkosten bij de reiniging van het oppervlaktewater. Drijfmest, pesticiden en medicijnresten moeten er tegen hoge kosten uit worden gefilterd.” Georg Keckl, landbouwstatisticus, zegt: “Dit is volledig verzonnen. Geen enkel waterleidingbedrijf “filtert” deze stoffen uit zijn ruw water. Minder dan 1,5% reduceren het nitraat – ongeacht de oorsprong ervan – door bacteriële denitrificatie. Dat was vroeger veel meer.

Drijfmest in plaats van brood

Profiteurs van deze propaganda zijn niet alleen de vullers van flessenwater, maar ook varkensboeren en graanimporteurs. Dit blijkt uit ervaringen in Denemarken. Daar is de stikstofbemesting enkele jaren geleden verminderd. Het gevolg: bij een tekort aan stikstof daalt niet alleen de opbrengst, maar ook de kwaliteit van het graan. Denemarken – ooit een exporteur van broodgraan – is een importeur geworden. Duitsland wordt nu met dezelfde dreiging geconfronteerd als gevolg van de nieuwe meststoffenwetgeving. De graanschuren zullen dan steeds meer graan voor de varkens leveren in plaats van brood. Dan wordt schnitzel goedkoper, brood duurder en wordt er meer mest geproduceerd.

Zoete zwendel

Het lijdt geen twijfel dat niet alles bij water perfect in orde is, maar het is vreemd dat de meest twijfelachtige en overbodige vreemde stoffen in water niet eens worden genoemd: de zoetstoffen. Onder hen bevindt zich sucralose een vertegenwoordiger van de chloorhoudende milieugiffen die milieu-activisten al tientallen jaren achtervolgen.

Ze stammen weliswaar overwegend uit de toiletten van gezondheidsbewuste tijdgenoten, maar hier draagt ook de landbouw haar steentje bij. Zoals bekend, zijn zoetstoffen al langer als meststof toegelaten. Blijkbaar geven de milieuverenigingen niets om het milieu. Hun leden zouden onmiddellijk een positieve bijdrage kunnen leveren door af te zien op lightdrankjes, maar dan zouden de donateurs hen de rug toe keren.

Ondergronds

Nu roept een alliantie van milieuverenigingen, vakbonden en de energie- en watermangement (!) op tot een “onmiddellijke stopzetting van kunstmest” in “vervuilde” gebieden – de landbouwproductie dus te laten rusten. Wanneer het hun ernst was, zou vooral de groente- en wijnbouw stopgezet moeten worden, evenals de exploitatie van die biogasinstallaties die met maïs worden gevoed. Degenen, die zo graag zuiver water prediken en zelf zoete wijn drinken, kunnen zich alvast op de door hen voorspelde “prijsexplosie” instellen.

Waarom zijn deze gewiekste mannen, die ons voor de “gier-vloed” waarschuwen, niet op het idee gekomen om gewoon het grondwater in de steden af te tappen – helemaal los van landbouw? Daar zijn allerlei biologisch beheerde groenstroken en begraafplaatsen met genoeg ruimte voor een pomphuisje.

Het water onder de nederzettingen waar de critici van de landbouw wonen, lekker eten en bondgenootschappen tegen de landbouwers smeden, is echter niet beter dan het water onder de akkers en weiden.

Kringlopen sluiten, plastic afval vermijden

Er gebeuren spannende dingen onder begraafplaatsen. Vanuit graven sijpelt rijkelijk nitraat in het grondwater, als gevolg van ijverig gieten. Ver daaronder drijft soms een smerige geelgroene smurrie die zelfs door de wol geverfde doodgravers laat huiveren.

Om de ecologische kringloop te sluiten, zouden de schedels die bij de gebruikelijke opgravingen op het kerkhof worden gevonden, een nuttige bestemming kunnen krijgen. Zoals Asterix opmerkte, dronken onze voorouders er calva of cerevisia uit.

Plastic wegwerpbekertjes zouden kunnen worden vervangen, om nog maar te zwijgen van glaswerk en bekers, waarvan de productie veel energie vergt. Hoofdzakelijk olie. Desgewenst vullen de doodgravers hem graag met een kruidige vloeistof die op zuiver biologische wijze geproduceerd is en in geen enkel opzicht onderdoet voor groene smoothies.

Niet minder cynisch is een waterleidingsbedrijf dat gebruik maakt van leugenachtige nitraatcampagnes, om onder dit goedkope voorwendsel ongerechtvaardigde prijsverhogingen door te drukken.

***

Bron hier.