Franz Kafka.

Een gastbijdrage van Bert Pijnse van der Aa.

Dit stukje schreef ik naar aanleiding van sommige reacties op het artikel   ”Zonder fossiele brandstoffen zullen we worden gedwongen de broekriem aan te halen ”.

Dit is een fragment uit een artikel dat ik onlangs las:

Als Kafka nog bestond.

Dan zou hij thans meer dan voldoende inspiratie hebben voor een nieuwe roman.

Ik volg deels de mainstream, deels de alternatieve en deels de buitenlandse media, zoals bv. die van India. Wat ik vaststel op basis van mijn weliswaar beperkte en subjectieve observaties is dat Europa in een cognitieve bubbel leeft. Viert de arrogantie hoogtij?

Het is te gek voor woorden dat Europa – het qua oppervlakte grootste land ter wereld-  wil straffen, maar uiteindelijk haar eigen burgers pijnigt. Straks moeten we onze baby’s en oude oma’s in drie wollen dekens wikkelen om ze te beschermen tegen de winterse koude, omdat Ursula sadomasochisme als een politiek instrument praktiseert; een schijnvertoning die, onder het mom van internationaal recht en de geschonden soevereiniteit van een natie, moet maskeren dat Europa failliet is.

Karianne J.E. Boer, M.A., M.Sc.

Kafka was een schrijver die boeken schreef over de vaak moeizame relatie tussen de burger en de overheid en het fenomeen waarin de brenger van nieuws als schuldige wordt aangewezen. (De film waarin een brave burger aangifte doet bij de Politie en vervolgens in een horror verhaal verzeild raakt )

Wikipedia:

”Kafka is vooral bekend als schrijver van de romans Het proces en Het slot alsmede de novelle De Gedaanteverwisseling. Zijn werk lijkt zich te kenmerken door een nachtmerrieachtige, onheilspellende sfeer waarin een machteloos persoon voor schuldig wordt gehouden aan iets wat hem niet wordt meegedeeld en zijn vertwijfeling en wanhoop worden opgevat als een bewijs voor zijn schuld (als kafkaësk bekend geworden) waarin de bureaucratie en de onpersoonlijke maatschappij steeds meer grip krijgen op het individu.”

Naar aanleiding van sommige antwoorden in het bovenstaand artikel, maar in het algemeen op basis van de vaak heftige aanvallen op mijn missie om de economie van de energietransitie te stoppen, bedacht ik me dat Kafka daar de hand in heeft.  Met name voor wat betreft het fenomeen dat ik als brenger van het nieuws voortdurend als de schuldige wordt aangewezen.

Het nieuws dus: dat de economie van de energietransitie het einde van de vooruitgang betekent en -derhalve- die van een toekomst voor de volgende generatie(s).  Dat kunnen we weten uit de wetten van de natuurkunde en simpele rekenkunde. Adepten van de energietransitie echter beweren het omkeerde. Gedreven door financiële winsten van oa pensioenfondsen, wordt de economie van de energietransitie gepropageerd juist als waarborg voor een toekomst van die volgende generatie(s).  (Living on a pile of worn out solar cells in a desert where all trees are gone.)

M’n hele leven lang ben een houtmens geweest.  Heb de 7 delen van ‘Hout in alle tijden’, van W. Boerhave Beekman, voormalig directeur van de Nederlandse Hout Academie, op de plank staan en bestudeerd, maar wordt in de huidige discussie over hout en bomen, uitgelachen door moderne CO2-fetisjisten. Aanhangers van de economie van de energietransitie, die beweren dat bomen kappen geen enkel probleem is, zolang het bos maar ‘goed beheerd wordt’, zo zeggen ze.

Dat is het omgekeerde van wat de Engelse kolonisten in 1632 schreven in de boeken van het plaatsje Dedham (New England ): ” behoud bij het kappen van bomen de grootste terughoudendheid, opdat voldoende voor ons nageslacht overblijft.”

Of nog verder terug in de tijd: de Japanse timmerman – Daiku – in de 11de eeuw die de Japanse Cipres ceremonieel kapte.

De discussie over Rentmeesterschap : ”verantwoord beheer van de natuurlijke omgeving zoals deze aan de mens is toevertrouwd”, zo zegt de Dikke van Dale, is onderhevig aan de krachten die Kafka signaleerde.

In het kader van de economie van de energietransitie werden bomen, die deel uitmaken van een machtig ecologisch systeem, gereduceerd tot een entiteit die CO2 opneemt tijdens de groei en afgeeft tijdens de rot en dat moet je niet hebben, zo stellen ze. Daarom voor die tijd kappen en gebruiken als constructie – of meubelhout. Dan blijft de CO2 opgesloten zitten.  Het bos, als machtig, ecologisch systeem, waarin bomen leven in symbiose met schimmels, 100den bacteriën en insecten de bodembedekking omzetten in voedsel en habitat van vele diersoorten, werd /wordt door technocraten van Brussel gereduceerd tot verhandelbare CO2-rechten. Eem waarachtig kafkaësk gebeuren.  Vooral wanneer leden van Groen links en de PvdA van Arnhem, Amsterdam en Haarlem bepaalden dat  25 % van de nieuw te bouwen huizen van hout moet zijn om de CO2 – doelstelling te halen.

Voorts dat hout niet meer gecascadeerd wordt toegepast zoals mensen honderden jaren deden, nog eens benadrukt in het visie document dat het KNAW – nota bene – in 2015 uitbracht.  Nee gewoon met tonnen tegelijk op het vuur van zogenoemde biomassacentrales, om warmtenetwerken te voeden die – ook weer Kafka – als duurzaam waren aangemerkt door Brussel omdat in dit geval was vastgesteld dat er bij verbranding van hout géén CO2 vrijkomt.

Maar het is niet alleen Brussel dat de hand van Kafka stuurt; waar technocraten besloten dat het verbranden van bossen CO2-neutraal is op basis van rapporten van Nabuurs, Junginger en Faaij, maar ook zijn het de burgers zelf die de verhalen uit de media – blijven -rondpompen.

***

Gerelateerd: