Premier Liz Truss. Foto: Shutterstock.

Van een onzer correspondenten.

Tijdens de race voor de opvolging van Boris Johnson was er de vraag wat de Britse kiezer – en ook de internationale klimaatdiplomatie – moeten verwachten van de nieuwe PM Liz Truss. Geldt voor de klimaatbevreesden ook de slogan ‘In Liz we Truss’, waarmee zij de verkiezing won?

Het valt ernstig te bezien.

In ieder geval zal ze vaart maken met het geven van licenties voor 130 nieuwe boringen voor olie en gas, zo heeft ze al gezegd. En ze is ook van plan de slagboom naar de velden met schaliegas weer omhoog te zetten: indachtig Trump’s maatregelen, hij was nog maar net in functie, om de kolenmijnen op federaal grondgebied weer te heropenen.

Truss suggereerde vorige maand tijdens de PM-verkiezingen dat ook een van haar eerste daden als premier zou zijn om de groene heffing af te schaffen, waarmee een reeks milieubeleidsmaatregelen worden gefinancierd.

Voor klimaatcatastrofisten is Truss de incarnatie van de ondergang van de wereld. The Guardian kon het altijd maar opborrelende zuur niet meer achter de lippen houden: ‘Liz Truss zet harde, rechtse ideologie boven mensenlevens.’ Truss zou zich met haar hoofd in een ‘eeuwige oorlog’ bevinden. Dit alles gewoven in het bekende wandkleed van stijgende zeespiegel, dure kernenergie en smeltend ijs.

Truss laat zich eerder de denkbeelden van klimaatrealist Lord Frost aanleunen. Deze voormalig Tory-minister ziet een weg van gigantische CO2- emissiereductie als doodlopend. Er is helemaal geen klimaatcrisis en windenergie op te wekken met molens is iets uit de middeleeuwen. Politieke analisten houden er rekening mee dat Frost terugkeert in het kabinet.

De onlangs veelbetekende knipoog naar klimaatrealisten in de zaal werd door klimaatbevlogen journalisten en politici met argusogen gadegeslagen, toen Truss voorstelde de milieu-accijnzen te verlagen, zodat de benzineprijzen kunnen dalen.

In de pers wordt Truss inmiddels vergeleken met Margaret Thatcher, zelfde handtas, zelfde muts.

In alle ‘waar lijkt Truss op’ vergeleek de Washington Post haar met met Angela Merkel, zeker ook wat de duur van haar positie betreft. Niet overdreven charismatisch, maar wel rekkelijk. En niet uit het veld te slaan. In haar schuilt een autonome stiekeme wilskracht – ze heeft een enorme staat van dienst als politica en bestuurder – die de Britten nog wel eens door de komende winters zou kunnen loodsen. Truss houdt niet voor niets van schaatsen.

***