Foto: Shutterstock.

Auteur: John Constable (VK)

De Britse energiecrisis stond er al meer dan 20 jaar aan te komen en is het resultaat van het incompetente beleid van de regeringen Blair, Brown, Cameron, May en Johnson, en al hun ongelukkige energieministers en adviseurs, te talrijk om op te noemen. De snel stijgende elektriciteitsrekeningen van huishoudens zijn een gevolg van een onrealistisch energie- en klimaatbeleid dat ons dwong om hernieuwbare energie van lage kwaliteit en betrouwbaarheid te gebruiken, waardoor de illusie van diversiteit en leveringszekerheid werd gewekt, terwijl het gebruik van hoogwaardige bronnen zoals steenkool, kernenergie en gas werden ontmoedigd, die zorgen voor een werkelijk robuuste en veilige levering. Hierdoor is het VK kritisch afhankelijk geworden van één brandstof van hoge kwaliteit, aardgas, waarvan een groot deel nu moet worden geïmporteerd. Het is echt zo simpel. En met de oorlog in Oekraïne heeft men zijn trekken thuis gekregen.

Hoe is dit gebeurd? En hoe kunnen we een energiekostencrisis hebben, die wordt veroorzaakt door import als we over zoveel zogenaamde “eigengemaakte” hernieuwbare energie beschikken ?

Het antwoord is dat het enorm dure beleid van de regering op het gebied van hernieuwbare energie – in totaal £ 50 miljard sinds 2002 en stijgend met ongeveer £ 10 miljard per jaar – het probleem heeft veroorzaakt. Aan onze brandstofdiversiteit is een einde gekomen door steenkool en nucleaire energie uit het systeem te verbannen.

Maar omdat hernieuwbare energiebronnen zoals wind- en zonne-energie onbetrouwbaar zijn, dragen ze niets bij aan de voorzieningszekerheid. Het beleid heeft de hele last van systeembetrouwbaarheid op aardgas gelegd, waarvan de binnenlandse productie actief is onderdrukt door de Britse regering.

De kern van dit probleem is het feit dat wind en zon van zeer lage fysieke kwaliteit zijn (voor de liefhebbers: het heeft een hoge entropie), die in de loop van de tijd ongecontroleerd in sterkte kan veranderen, waarbij vooral de wind enorm varieert over alle tijdschalen van seconden tot minuten tot jaren en zelfs decennia. Fysiek betekent dat dat het een zeer ongeordende en chaotische energiebron is die moeilijk te voorspellen is.

Hoewel wind en zonne-energie nu ongeveer 16 procent van onze elektriciteit voor hun rekening nemen, en alle hernieuwbare energiebronnen, inclusief biomassa door bomen te verbranden, ongeveer 40 procent van onze elektriciteit, is het elektriciteitssysteem als geheel dus kritisch afhankelijk geworden van aardgas om de leveringszekerheid te garanderen.

Steenkool is uitgefaseerd (en zelfs opgeblazen door Alok Sharma, de voormalige staatssecretaris), het aantal kerncentrales is afgenomen en gas is het enige om het fort te verdedigen.

Maar de hoeveelheid gas die in elk jaar nodig is, fluctueert met de wind en de zon, dus de energiebedrijven die het gas moeten kopen, kunnen geen langetermijncontracten sluiten om die gasaankoopkosten te verlagen en moeten in plaats daarvan inkopen op kortere termijnovereenkomsten die duurder zijn.

Om het nog erger te maken, heeft de verkeerde nadruk van de regering op hernieuwbare energiebronnen de exploratie naar aardgas (en olie) in de Noordzee actief ontmoedigd, en heeft de regering zelfs fracking voor schaliegas verboden.

Dit is bizar, grenzend aan perversiteit, aangezien duurzame energie ondersteuning nodig heeft van gasgestookte opwekking. Waar dachten ze aan? Lunch misschien?

En ten slotte zijn wind en zon zelf intrinsiek en onvermijdelijk duur. Alle soorten consumenten, van huishoudens tot fabrieken, hebben behoefte aan een betrouwbare stroomvoorziening op afroep.

Dat betekent dat de lage fysieke kwaliteit van wind- en zonne-energie op de een of andere manier moet worden gecorrigeerd voordat het als elektriciteit uit het stopcontact wordt geleverd.

Die correctie gebeurt in verschillende fasen, eerst als de wind of zon wordt opgevangen door de extreem ingewikkelde en dure windturbines en zonnepanelen, vervolgens door duivels dure ‘rasterpleisters’ zoals Battery Energy Storage Systems (BESS), maar ook en vooral door kolen- of gasgestookte generatoren die worden in- en uitgeschakeld om de op- en neergaande schommelingen van wind en zon af te vlakken. Dat is duur.

Natuurlijk is ons allemaal verteld dat er enorme reducties zijn in de kosten van elektriciteit van windturbines en zonnepanelen, maar dat heeft een hoog verkooppraatjes-gehalte.

De waarheid, die we kunnen vinden in gecontroleerde jaarrekeningen, is dat de productiviteit van wind en zon tijdens de levensduur op zijn best laag blijft en dat de kapitaalkosten voor de bouw van wind en zon erg hoog blijven, terwijl de operationele kosten, bijvoorbeeld voor offshore wind, stijgen.

De verantwoordelijke bewindslieden zijn echter niet op de hoogte van deze feiten en zijn volledig in de ban van het sprookje van de dalende kosten, dat ons door de industrie wordt voorgespiegeld.

Als gevolg van deze fouten is het VK extreem blootgesteld aan de stijging van de gasprijs als gevolg van externe noodsituaties, zoals de invasie van Oekraïne.

Maar als het Oekraïne niet was geweest, zou het een andere onverwachte gebeurtenis zijn geweest, een enorme stijging van de Chinese vraag naar gas bijvoorbeeld, of een enorme pijpleidingstoring in Europa.

Ons gasafhankelijke beleid voor hernieuwbare energie was een ongeluk dat was te voorzien, en heeft geleid tot een voorspelbare prijscrisis.

Zonder het klimaatbeleid en de overmatige inzet voor wind- en zonne-energie, zouden we een meer diverse energievoorziening hebben gehad, inclusief moderne hoogrenderende en minder uitstotende steenkool, evenals meer kernenergie, wat betekent dat we het gebruik van die brandstoffen zouden hebben kunnen vergroten en het gasverbruik zouden hebben kunnen verminderen om de kosten voor de consument in tijden van nood in de hand te houden.

Zelfs onze bestaande gasgeneratoren zouden nieuwer en efficiënter zijn geweest en ons verder hebben kunnen beschermen tegen de hoge brandstofkosten.

Helaas is dat niet het geval. In plaats daarvan hebben we een energiecrisis die zo ernstig is dat we ons langetermijndoel om de uitstoot te verminderen moeten uitstellen, terwijl we de huidige problemen oplossen en ons pad naar een CO2-armere toekomst moeten heroverwegen

John Constable.

De fout op het gebied van hernieuwbare energiebeleid, die begon met de Tony Blair en werd onderschreven door elke volgende premier, heeft ons twintig jaar vooruitgang gekost op het gebied van klimaatverandering en een astronomisch bedrag op de nationale energierekening.

***

Over de auteur

Dr John Constable is Directeur van de Renewable Energy Foundation.

Bron hier.
***