John Kerry. Foto: Shutterstock.

Ze willen dat de Wereldbank garant staat voor verliezen op klimaatleningen.

Auteurs: WSJ The Editorial Board

Wanneer Al Gore, John Kerry en de New York Times samenspannen tegen iemand, weet je dat er een politieke motief achter zit.

Dat is wat er vorige week gebeurde met de president van de Wereldbank, David Malpass, voor diens ‘zonde’ om de internationale kredietinstelling niet te veranderen in een verlengstuk van het beleid van de Democratische Partij inzake klimaatverandering.

Al Gore begon door te beweren dat de heer Malpass een ‘klimaatontkenner’ is. Voor politiek links van vandaag is die aanklacht een ongedefinieerde, allesomvattende laster, die bedoeld is om iemand uit een beschaafd gezelschap te verbannen. Kerry herhaalde vorige week ook zijn bewering dat de bank niet genoeg doet om klimaatverandering tegen te gaan, wat er in feite op neerkomt dat de bank van hem geen orders wenst te accepteren.

The Times, die het evenement sponsorde waar Al Gore zijn opmerkingen maakte, vroeg vervolgens Malpass naar de laster van Gore en hij antwoordde waarheidsgetrouw, namelijk dat hij het niet wist omdat hij geen wetenschapper was. De klimaatlobbyisten in de pers overstelpten Malpass vervolgens met kritiek omdat hij weigerde te erkennen dat de verbranding van fossiele brandstoffen de planeet snel opwarmt.

Bloomberg en Axios, beiden in hun berichtgeving pleitbezorgers van de Gore-Kerry-agenda, meldden dat de Biden-regering de kwestie onderzoekt en dat de baan van Malpass in gevaar zou kunnen komen. Axios liet zelfs doorschemeren dat Al Gore dan misschien diens baan bij de Wereldbank zou krijgen.

Malpass zei dat hij niet aftreedt en maakte duidelijk dat hij denkt dat broeikasgassen bijdragen aan klimaatverandering. Hij heeft geen reden om af te treden, aangezien hij de bank op een lofwaardige manier heeft geleid sinds hij in 2019 aantrad. Hij is een econoom met een lange ervaring in de internationale economie, onder meer bij het Amerikaanse ministerie van Financiën in de regeringen Reagan en Trump.

De belangrijkste taak van de Wereldbank is het verlichten van armoede. Hiervoor is energie nodig, die vandaag de dag nog steeds het meest efficiënt en betaalbaar wordt geleverd door fossiele brandstoffen. Maar Kerry waarschuwde onlangs Afrikaanse leiders om niet te investeren in aardgasproductie op de lange termijn, alsof ze een alternatief hebben als ze zich willen ontwikkelen.

Het is gemakkelijk praten in een staat als Californië, die welvarend genoeg is om het dubbele te betalen van wat zijn buurlanden doen voor energie. Maar het komt erop neer dat landen in Afrika en een groot deel van de ontwikkelingslanden worden veroordeeld tot decennia van armoede.

Kerry kan zelfs arme landen nodeloze honger bezorgen door stijgende prijzen en misschien een wereldwijd tekort aan aardgas voor kunstmest. Klimaatmonomanie is gemakkelijker te prediken met uitzicht op zee vanaf een klif in Martha’s Vineyard dan vanuit een dorp met onbetrouwbare elektriciteit in Congo.

Het is thans duidelijk dat de technologie voor een snelle overgang naar een wereld zonder fossiele brandstoffen miet bestaat. Europa verbrandt nu kolen en hout om deze winter warm te blijven vanwege haar dwaasheid om de binnenlandse productie van fossiele brandstoffen te uit te faseren bij het nastreven van ‘netto-nul’-dromen.

Lezingen van de heer Kerry zijn moeilijk te volgen als hij de wereld rondreist met een privéjet of regeringsvliegtuig dat CO2 uitspuwt. Wat de heer Gore betreft, hij voorspelt al tientallen jaren de ondergang van het klimaat, zelfs als hij investeert in groene energie, ondersteund door overvloedige overheidssubsidies. En wat moeten ze laten zien voor hun decennialange klimaatpleidooien Ze houden conferenties en stellen onrealistische emissiedoelstellingen op. Maar de Amerikaanse emissiereducties in de afgelopen decennia zijn bijna volledig het gevolg van de uitbreiding van de aardgasproductie die de klimaatlobby wil stoppen.

Het echte doel van de aanval op Malpass is om de Wereldbank te dwingen de verliezen van kredietverlening voor klimaatoorzaken te garanderen. Dit betekent openbare en particuliere leningen, zoals onze vrienden bij de New York Sun hebben opgemerkt. Die garanties zijn vrijwel ongereguleerd en worden niet politiek gecontroleerd. Met andere woorden, dit is weer een poging om de risico’s van falende klimaatprojecten te socialiseren.

De Wereldbank heeft in de loop der jaren al genoeg problemen gehad met het verstrekken van leningen aan corrupte regeringen en mislukte projecten. Maar ze moet gefocust blijven op haar missie om groei in arme landen te bevorderen en om armoede te verlichten. Haar missie mag niet worden gekaapt door klimaatlobbyisten van rijke landen voor hun eigen politieke doeleinden.

***

Bron hier.

***