Geobsedeerd door de vermindering van de CO2-uitstoot kon de Europese Unie alleen maar vaststellen dat haar kruistocht door niemand werd gevolgd. Haar isolement, dat nu duidelijk is vastgesteld, kan ons duur komen te staan.

Auteur: Samuel Furfari.

Vertaling: Martien de Wit.

Zoals te verwachten was, is COP27 een teleurstelling geworden voor klimaatactivisten, maar een succes voor Egypte en andere Afrikaanse landen en enkele anderen die voor hun belangen lobbyden. De Europese Unie, de leider van de COP, werd net als vorig jaar in Glasgow, door de meerderheid van de landen genegeerd. Er is nog steeds geen “verhoogde ambitie” om de wereldwijde CO2-uitstoot te verminderen. COP27 heeft eindelijk toegegeven dat verminderen van emissies een utopie is. Sinds COP1 zijn de emissies met 59% gestegen en zonder de Covid-crisis zouden ze met 65% zijn gestegen. De EU denkt misschien nog steeds dat zij een wereldleider is, maar dat is zij niet meer en de bijeenkomst in Sharm el-Sheikh heeft dat nog eens bevestigd.

De EU-onderhandelaars waren naar verluidt niet gelukkig met de manier waarop de onderhandelingen door het Egyptische voorzitterschap werden gevoerd. Maar hoe zou het gastland zich kunnen verzetten tegen het gebruik van fossiele brandstoffen wanneer het dankzij nieuwe aardgasvelden in de Levantijnse zee niet alleen zelfvoorzienend wordt, maar een gasexporteur zal worden?

COP 27 heeft vooral gediend om aan te tonen dat de Afrikaanse landen de intentie hebben om zich te ontwikkelen en dat dit niet zaal gebeuren zonder de CO2-uitstoot te verhogen.

Volgend jaar zal het niet veel beter zijn, want COP 28 wordt gehouden in de Verenigde Arabische Emiraten, een land dat zijn welvaart dankt aan olie en gas, zozeer zelfs dat het op zijn vlag de kleur zwart heeft gekozen voor ‘zwart goud’. Volgend jaar wordt de Europese Unie opnieuw afgewezen.

Wij willen graag geloven dat deze COP de basis heeft gelegd voor klimaatrechtvaardigheid, aangezien is aangekondigd dat er een fonds zal worden opgericht om de armste landen te helpen de “verliezen en schade” te compenseren die het gevolg zijn van de ontwikkeling van de welvaart en de levenskwaliteit in de OESO-landen.

Alleen het idee is aangenomen, al het andere valt nog te bezien. Maar Frankrijk heeft al aangeboden een bijeenkomst in Parijs te organiseren om potentiële donoren te overtuigen, vermoedelijk ook in een poging de sterke Russische en Chinese invloed in Afrika tegen te gaan.

Emmanuel Macron had in december 2017 al de One Planet Summit in Parijs bijeengeroepen in een poging de portemonnee van de donoren te openen. Het was op de klimaatveranderingsconferentie van Cancún in 2010 dat er 100 miljard dollar per jaar voor een groen fonds werd beloofd, zodat groeiende landen windmolens in rijke landen konden kopen. Tevergeefs, want tussen 2011 en 2021 voorzien windturbines en zonnepanelen slechts in 20% van de groei van de energievraag, zodat de kloof tussen fossiele brandstoffen en ‘hernieuwbare’ energiebronnen groter wordt. Maar verander nooit een verliezend team!

Samuel Furfari.

In werkelijkheid heeft COP 27 vooral gediend om de Europese Unie te laten zien dat de Afrikaanse landen zich willen ontwikkelen en dat dit alleen zal gebeuren door de CO2-uitstoot te verhogen. Gelukkig blijkt uit steeds meer studies dat er geen klimaatcrisis is. Anderzijds moet de EU dringend orde op zaken stellen op het gebied van het energiebeleid, dat niet meer dan een onderdeel is geworden van het klimaatbeleid, dat uitgerekend wordt aangestuurd door de voorstanders van minder energieverbruik. Wij betalen de gevolgen en dit is nog maar het begin..

***

Over de auteur

Samuel Furfari is hoogleraar energie-geopolitiek. Zijn laatste boek heet: Énergie, tout va changer demain? Analyser le passé, comprendre lavenir (“Energie, zal morgen alles veranderen? Het verleden analyseren, de toekomst begrijpen”.)

Bron hier.

***