De biljoenen vliegen je om de oren.

Auteur: David Wojick.

Vertaling: Martien de Wit.

Omdat ze steeds meer geld willen en heel weinig krijgen, roept de klimaatagenda van de VN nu op om het mondiale financiële systeem naar haar hand te zetten. Ik verzin dit niet. Hier is het exacte citaat uit de COP27 slotverklaring, onder het kopje Financiën:

“De conferentie van de partijen … benadrukt dat er tot het jaar 2030 ongeveer 4 biljoen Amerikaanse dollar per jaar moet worden geïnvesteerd in hernieuwbare energie om in 2050 netto nul emissies te kunnen bereiken en dat voorts een wereldwijde transformatie naar een koolstofarme economie naar verwachting investeringen van ten minste 4 tot 6 biljoen dollar per jaar zal vergen. Tevens wordt benadrukt dat voor de verwezenlijking van die financiering een transformatie van het financiële stelsel en van de structuren en processen ervan nodig is, waarbij regeringen, centrale banken, commerciële banken, institutionele beleggers en andere financiële actoren betrokken zijn…”

Dus ze willen ongeveer 10 biljoen dollar per jaar, of meer. Dat zou inderdaad een transformatie van het financiële systeem zijn! Merk op dat dit exclusief de herstelbetalingen voor verlies en schade is. Die potentieel veel grotere geldstroom (zoals dat in VN-taal heet) is extra.

De precieze aard van deze gevraagde transformatie van het financiële systeem wordt niet gespecificeerd, maar gemakkelijk geld lijkt een speciaal thema.

Een deel ervan is zelfs achterwaarts gericht, in de vorm van wat ‘schuldverlichting’ wordt genoemd. Tussen de regels is er nu een interessante situatie. De ontwikkelde landen beloofden zogenaamd een klimaatgerichte geldstroom van 100 miljard dollar per jaar vanaf 2020. Volgens de OESO ging het in werkelijkheid om 80 miljard dollar per jaar, grotendeels in gemakkelijke leningen.

Dus nu zijn de groene ontwikkelingslanden beladen met een klimaatschuld. Geen verrassing dat ze nu graag zien dat deze enorme schuld wordt kwijtgescholden, of geherfinancierd, of iets anders waarbij ze nu niet hoeven te betalen, in de trant van ‘verlichting’.

Het VN-jargon over schuld gaat als volgt:

“De Conferentie van de Partijen … neemt met bezorgdheid kennis van de groeiende kloof tussen de behoeften van de ontwikkelingslanden die partij zijn, met name als gevolg van de toenemende effecten van klimaatverandering en hun toegenomen schuldenlast en de steun die wordt verstrekt en gemobiliseerd voor hun inspanningen om hun nationaal vastgestelde bijdragen te implementeren, waarbij wordt benadrukt dat die behoeften momenteel worden geraamd op 5,8-5,9 biljoen dollar voor de periode vóór 2030.”

Dit gezegd zijnde, hier is hun concept van een financiële transformatie wat betreft de grote ontwikkelingsbanken:

“De Conferentie van de Partijen … roept de aandeelhouders van multilaterale ontwikkelingsbanken en internationale financiële instellingen op de praktijken en prioriteiten van multilaterale ontwikkelingsbanken te hervormen, de financiering op elkaar af te stemmen en op te schalen, te zorgen voor vereenvoudigde toegang en klimaatfinanciering uit verschillende bronnen te mobiliseren, en moedigt multilaterale ontwikkelingsbanken aan een nieuwe visie en een passend operationeel model, kanalen en instrumenten vast te stellen die geschikt zijn om de wereldwijde klimaatnood adequaat aan te pakken, met inbegrip van het inzetten van een volledig instrumentarium, van subsidies tot garanties en andere instrumenten dan schulden, rekening houdend met de schuldenlast, en de risicobereidheid aan te pakken, teneinde de klimaatfinanciering aanzienlijk te verhogen.”

De laatste woorden zeggen eigenlijk alles: “… de klimaatfinanciering aanzienlijk te verhogen.” Wat zij vragen is een zeepbel. Enorme hoeveelheden geld naar de ontwikkelingslanden brengen, die nooit worden terugbetaald. Noem het de klimaatfinancieringszeepbel.

Deze mensen hebben duidelijk geen idee van financiën of investeringen, die allebei op rendement mogen rekenen, bovenop de terugbetaling. Ze willen gewoon ongelooflijke hoeveelheden gratis geld, allemaal in naam van een computergegenereerde noodsituatie.

David Wojick.

Gelukkig gaat dit allemaal niet gebeuren. Ondertussen zijn woorden goedkoop (ook al waren de maaltijden bij COP 27 dat niet).

Zelfs de leningen zouden op een gegeven moment opdrogen. Maar de COP zal nooit stoppen.

Auteur
David Wojick, Ph.D. is een onafhankelijk analist die werkt op het snijvlak van wetenschap, technologie en beleid.

***

Bron hier.

***