De bewering van de New York Times dat klimaatverandering de wereldeconomie bedreigt, is onjuist

In het recente redactioneel artikel van de New York Times (NYT) “Klimaatverandering kan een wereldwijde economische ramp worden “, schetst auteur David Gelles een beeld van een dreigende economische ineenstorting, veroorzaakt door de door het klimaat veroorzaakte vernietiging van de vastgoedmarkt, de beschikbaarheid van verzekeringen en het wereldwijde bbp. Gelles’ beweringen zijn speculatief en gebaseerd op een gebrekkige analyse van klimaatverandering en een gebrekkig begrip van economie en geschiedenis. Het bewijs suggereert dat deze apocalyptische scenario’s niet alleen gebaseerd zijn op worstcasemodellen die volledig losstaan ​​van empirische gegevens uit de praktijk, maar ook de lange geschiedenis van aanpassing, innovatie en veerkracht van de mensheid in het licht van verandering negeren.

Laten we beginnen met de centrale bewering van het artikel: dat de wereldwijde temperaturen “vrijwel zeker” de 2°C zullen overschrijden en tegen het einde van de eeuw zelfs 3°C kunnen bereiken. Deze bewering is sterk gebaseerd op scenariogebaseerde klimaatmodellen – niet op waarnemingen. Zoals opgemerkt in Climate Realism, erkent zelfs het IPCC nu stilletjes dat zijn eerder aangeprezen route voor hoge emissies, RCP8.5, steeds onwaarschijnlijker wordt. En toch blijft dit verouderde scenario de go-to voor mediacatastrofisme. Gegevens uit de praktijk tonen opwarmingstrends die meer in lijn liggen met de lagere prognoses, zonder tekenen van de op hol geslagen feedbackloops die media ademloos napraten.

Bovendien worden modellen routinematig met terugwerkende kracht aangepast en komen hun voorspellingen zelden overeen met de werkelijke klimaatwaarnemingen. Zoals Roy Spencer, Ph.D., heeft uiteengezet, overschatten modellen de opwarming in vergelijking met satellietgegevens, een punt dat de NYT gemakshalve weglaat.

De NYT papegaait een oude favoriet na: dat steden als Miami en Osaka onder water zullen komen te staan. De suggestie is die van een bijbelse zondvloed, maar feitelijke getijdenmeters en satelliethoogtemetingen laten geen versnelling van de zeespiegelstijging zien. De zeespiegel blijft stijgen met een bescheiden, lineaire snelheid van ongeveer 3 mm per jaar – consistent met trends die sinds de 19e eeuw zijn waargenomen, en zeker niet iets dat verbeterde infrastructuur ter voorkoming van overstromingen niet aankan.

En hoe zit het met die “$1,47 biljoen aan waardeverlies van onroerend goed” die voorspeld wordt voor 2055? Die bewering is gebaseerd op rapporten van de First Street Foundation, wiens staat van dienst overdreven overstromingskaarten omvat die de werkelijke lokale risico’s vaak verkeerd weergeven. Deze zogenaamde modellen negeren lokale infrastructuurverbeteringen, regenwaterbeheer en hoogtebescherming. Het zijn instrumenten van belangenbehartiging, geen wetenschap. Sterker nog, de bevolkingsgroei zet zich tot op de dag van vandaag voort in gebieden die historisch gezien gevoelig zijn voor natuurrampen zoals overstromingen, orkanen en bosbranden, wat tot uiting komt in de stijgende huizenprijzen.

Gelles’ waarschuwing voor dalende gewasopbrengsten bij een opwarming van 3°C wordt ronduit tegengesproken door wereldwijde landbouwgegevens. Zoals Climate Realism uitlegt, blijven de opbrengsten van belangrijke landbouwgewassen – maïs, tarwe, rijst en sojabonen – jaar na jaar records breken, terwijl de aarde lichtjes opwarmt. Kooldioxide, de vermeende boosdoener in dit verhaal, is in werkelijkheid een voedingsstof voor planten. Een toename van CO₂ in de atmosfeer stimuleert de fotosynthese en de efficiëntie van watergebruik – feiten die echte boeren kennen, zelfs als klimaatbureaucraten doen alsof ze die niet kennen.

Ja, lokale oogstmislukkingen kunnen optreden door droogte of hitte, maar wereldwijde voedselsystemen zijn diverser, gemechaniseerder en veerkrachtiger dan ooit in de menselijke geschiedenis. Er is geen dreigende hongersnood door klimaatverandering – alleen misleidende krantenkoppen die bedoeld zijn om beleidsdoelstellingen te promoten.

Een van de meer theatrale beweringen komt van Günther Thallinger, bestuurslid van Allianz SE, die waarschuwt dat “hele regio’s onverzekerbaar worden”. Dit verhaal wordt steeds vaker gebruikt door activisten die proberen de naleving van regelgeving en financiële regels te beïnvloeden en zo extreme klimaatdoelstellingen te bereiken. Maar zoals Climate Realism opmerkt, zijn de werkelijke drijfveren achter het terugtrekken van verzekeringen uit bepaalde gebieden niet de klimaatgerelateerde rampen, maar politieke en regelgevende druk – prijscontroles, juridische aansprakelijkheidsrisico’s en bestemmingsplanbeslissingen.

Verzekeraars passen premies en dekkingsgebieden aan op basis van risico, winstmarges en polisinterferentie. Dat is kapitalisme, niet de klimaatcrisis. De bewering dat het hele financiële systeem op de rand van een implosie staat vanwege klimaatverandering is een leugen, gebaseerd op onwetendheid over hoe verzekeringsmarkten samenwerken met overheidsregulering.

De laatste alinea van het redactioneel artikel waarschuwt dat de financiële sector door klimaatrisico’s kan instorten en dat “het kapitalisme zoals wij dat kennen niet langer levensvatbaar is”. Dat is geen wetenschap, maar propaganda. Geen enkele geloofwaardige economisch historicus of klimatoloog heeft ooit zo’n bewering gedaan op basis van empirisch bewijs. Dit is de meest hyperbolische uitspraak van de NYT: retorische granaten gooien in plaats van feiten te bespreken. Sterker nog, gedurende de periode van recente klimaatverandering zijn de wereldwijde en regionale bbp’s blijven stijgen, zijn meer mensen rijk geworden en leven er minder mensen dan ooit tevoren in armoede.

Het echte risico voor economische systemen is niet klimaatverandering, maar de overdrijving van klimaatbeleid. Van CO2-belastingen die de industrie lamleggen tot gedwongen elektrificatie zonder dat het elektriciteitsnet gereed is, de haast om klimaatverandering te “bestrijden” resulteert in torenhoge energiekosten, een teruglopende productie, inflatie en verlies van consumentenvrijheid.

Het lijkt erop dat het NYT-artikel is gebaseerd op een feitenvrij ‘kaartenhuis’, een symbool van de toenemende neiging van de mainstream media om ‘nepnieuws’ te schrijven en feiten te negeren, vooral als het om klimaatverandering gaat.

De New York Times heeft haar journalistieke neutraliteit op het gebied van klimaat al lang geleden opgegeven. In plaats van alarmerende, onbevestigde klimaatclaims aan een kritische blik te onderwerpen, presenteert de NYT ze als de absolute waarheid. Dit artikel is geen journalistiek, maar een pleidooi. Elk systemisch klimaatrisico voor de economie komt voort uit de onjuiste rapportage van klimaatfeiten en overheidsbeleid als reactie op de valse klimaatclaims, niet uit klimaatverandering zelf.

***