President Trumps agenda voor energiedominantie brengt klimaatmoloch aan het wankelen

Door Tilak Doshi.

President Trump en zijn agenda voor ‘energiedominantie’ hebben minder dan 60 dagen nodig gehad om het hele bouwwerk van de klimaathype – waar meer dan 30 jaar aan is gewerkt – op het spel te zetten. Zoals met veel van de agenda van de president op het gebied van buitenlands beleid, economisch beleid en de cultuuroorlogen, gaat zijn energieteam er vol gas tegenaan en vuurt hij beleids- en regelgevingsinitiatieven af ​​in een tempo dat is ontworpen om de capaciteit van tegenstanders om te reageren te overweldigen. Het laat de ijverige klimaattegenstanders van de regering worstelen om zich te verzetten tegen de Trumpiaanse contrarevolutie .

Toch is het niet duidelijk dat het klimaatindustriële complex – die onheilige alliantie tussen “zelfzuchtige bedrijven, grootspraakpolitici en alarmistische campagnevoerders” waar Bjørn Lomborg naar verwees – gemakkelijk tot stilstand kan worden gebracht. De enorme omvang van zijn invloed op rent-seeking corporations, linkse miljardairstichtingen en talloze klimaat-NGO’s, zijn diepgewortelde positie in de westerse psyche en zijn pedagogische greep op de jongere generatie van basisscholen tot universiteiten, mag niet worden onderschat. De taak die de regering-Trump te wachten staat, zit vol uitdagingen, niet in de laatste plaats activistische rechters die voortdurend juridische obstakels kunnen opwerpen voor de uitvoerende macht van de president, bij elke stap die ze zetten.

Linkse tranen en sceptisch leedvermaak

Een korte blik op recente koppen in de traditionele media laat zien hoe radeloos de ware gelovigen in de Church of Climate zijn geworden. Een opiniestuk van Bloomberg dat woensdag werd gepubliceerd, klaagt:

‘Jaren van klimaatactie in enkele dagen afgebroken.’

Medeauteurs Mark Gongloff en Elaine. Hij stelde een gedetailleerde, zo niet uitputtende lijst samen van klimaatgerelateerde acties van de eerste 52 dagen van de Trump-regering. Ze beweren met angst en beven dat

“niets ons had kunnen voorbereiden op de omvang of intensiteit van de aanval op klimaatactie die Trump heeft ontketend”.

Een artikel in de Wall Street Journal meldde dat de fossiele brandstofindustrie haar “wraak” neemt op groene activisten, waarbij milieuactivisten

“wankelen onder de pro-fossiele brandstof- en anti-klimaatacties van president Trump”.

De New York Times klaagt dat

“president Trump in een paar korte weken de mogelijkheid van de regering om klimaatverandering te bestrijden ernstig heeft beschadigd, door het Amerikaanse milieubeleid op zijn kop te zetten met stappen die blijvende gevolgen kunnen hebben voor het land en de planeet.”

The Guardian beweert dat Trump-functionarissen “milieubescherming decimeren” en dat de Environmental Protection Agency (EPA)

“bijna elke belangrijke vervuilingsregel op de korrel neemt in wat milieuactivisten een daad van ‘kwaadaardigheid jegens de planeet’ noemen”.

Het is geen verrassing dat de krampachtige zorgen die klimaatfanaten en hun media-aanhangers uiten, hebben geleid tot duidelijke schadenfreude onder sceptici. Charles Rotter van de website Watts Up With That? brengt het met smaak over als “gezond verstand, met dank aan Trump”:

Het is moeilijk om niet te lachen als je Bloombergs opiniestuk leest, ‘Years of Climate Action Are Being Demolished in Days by Trump.’ Je krijgt het gevoel dat Mark Gongloff en Elaine He woest aan het typen waren door een stortvloed aan tranen, hun trillende handen nauwelijks in staat om hun herbruikbare bamboe toetsenborden vast te houden. Hun angst is voelbaar — en diep vermakelijk.

Op een foto van twee klinkende champagneglazen op X, linkt Mark Morano van Climate Depot het Bloomberg opiniestuk aan de opmerkingen:

“Dit is hoe het moet! Dank u, meneer de president! @realDonaldTrump” en “proost”.

“Een dolksteek recht in het hart van de klimaatveranderingsreligie”

De progressieve denktank Centre for American Progress beweerde dat

“de Verenigde Staten meer hebben bereikt op het gebied van klimaatverandering onder de regering-Biden dan tijdens welke andere presidentiële regering dan ook.”

Net als de regering-Obama deed de regering-Biden zo ongeveer alles wat in haar macht lag, in een ‘whole-of-government‘-aanpak, om een ​​regelgevende aanval uit te voeren op Amerikaanse olie, gas en kolen, terwijl ze de belastingbetaler gulheid gaf aan bevoordeelde ‘groene’ industrieën. Dit culmineerde in de grootste mislukking in de Amerikaanse fiscale geschiedenis, evenals de Inflation Reduction Act, om ‘hernieuwbare’ projecten te ondersteunen om ‘de planeet te redden’ van een ‘klimaatcrisis’.

De Trump-regering heeft een radicale aanpak gekozen om een ​​bepaald niveau van normaliteit terug te brengen met kosten-batenanalyses – de basis van brood-en-boter economie – in energie- en milieubeleid. Net zoals een goede chirurg agressieve maatregelen zou nemen om uitgezaaide kankergroei in het lichaam van een patiënt weg te halen, heeft het energieteam van president Trump gekozen voor een grondige herziening van energie- en milieubeleid dat zich richt op bedrijfskosten en consumentenwelzijn in plaats van op een veronderstelde, dreigende klimaatapocalyps.

Terwijl de Trumpiaanse agenda voor energiedominantie eveneens een ‘whole-of-government‘-inspanning is, is EPA-beheerder Lee Zeldin in de beleidsmatige hot seat. Onder zijn toezicht lanceerde het agentschap de meest vergaande dereguleringsactie in de Amerikaanse geschiedenis. In 31 afzonderlijke acties probeert het agentschap “biljoenen dollars aan regelgevingskosten en verborgen belastingen” te elimineren, om de kosten van levensonderhoud voor Amerikaanse gezinnen te verlagen, prijzen te verlagen voor essentiële zaken zoals het kopen van een auto, het verwarmen van een huis en het runnen van een bedrijf. Dhr. Zeldin zei dat hij hielp

“een dolk recht in het hart van de klimaatveranderingsreligie te steken”.

De formele heroverweging van de ‘endangerment finding’ door de EPA zal die dolk aandrijven. Het was die bevinding die de Obama EPA de bevoegdheid gaf om CO₂ te reguleren als een ‘criteriaverontreinigende stof’ die, per definitie, schadelijk is voor de gezondheid van de mens. Het gaf overheidsinstanties carte blanche om de oorlog tegen fossiele brandstoffen te voeren en opdringerig de keuze van de consument te reguleren op het gebied van apparaten en duurzame consumptiegoederen, waaronder auto’s. Het speelde met investeringsprikkels om bevoordeelde ‘groene’ projecten te bevoordelen. Het ‘Clean Power Plan‘ van de Obama-regering dwong niet-beschikbare technologie af op kolen- en nieuwe aardgascentrales om onbetrouwbare, intermitterende wind- en zonne-energie te bevoordelen. Het bracht regelgevende mandaten voor elektrische voertuigen via uitlaatgasnormen die de doodstraf oplegden aan auto’s op benzine en diesel.

De bevinding van gevaar werd bevestigd door de Chevron deference-beslissing van het Hooggerechtshof   uit 1984, die regelgevende instanties ruime speelruimte gaf om wetgeving te interpreteren. Dit gaf de door Democraten gerunde EPA controle over CO₂ -emissies en dus over de meeste menselijke activiteiten. De vernietiging van het Chevron deference-principe door het Hooggerechtshof vorig jaar en de waarschijnlijk succesvolle omkering van de bevinding van gevaar door Zeldin voorspellen veel goeds voor de energie-agenda van president Trump;

De ondergang van de Net Zero-waanzin

In de rechtbank ontneemt het einde van het Chevron-deference-principe de privileges van een onverantwoordelijke, partijdige bureaucratie over de uitvoering van het overheidsbeleid. In de rechtbank van de publieke opinie heeft de verkiezing van Donald J. Trump een impuls gegeven aan een terugkeer naar normaliteit in het overheidsbeleid met betrekking tot energie en het milieu. Dystopisch Net Zero-beleid heeft geen wurggreep meer op het staatsapparaat in de VS. Helaas worden populistische politieke partijen in de EU en het VK – gedemoniseerd als ‘extreem rechts’ – die stappen steunen tegen kostbare en opdringerige klimaatveranderingsregels en -voorschriften gemarginaliseerd door politieke  firewalls en een meegaande media.

Niets is zeker in de politiek. De regering van Trump heeft haar werk gepland, tenminste tot de tussentijdse verkiezingen, en niets kan als vanzelfsprekend worden beschouwd door voorstanders van ‘energiedominantie’. Tussen nu en de tussentijdse verkiezingen kan de strategie voor de Trumpiaanse contrarevolutie alleen maar ‘volle kracht vooruit’ zijn en ‘geen gevangenen nemen’. ‘Gentlemanly‘ vechten volgens The Marquess of Queensberry Rules, zoals Victor Davis Hanson ons al lang herinnert, gaat het niet redden.

***

Dr. Tilak K. Doshi is de  energieredacteur van Daily Sceptic. Hij is econoom, lid van de CO₂ Coalition en voormalig medewerker van  Forbes.Volg hem op Substack en X.