Roy Spencer; Maart 2025.

Door Fritz Vahrenholt.

Zoals de grafiek hierboven laat zien, steeg de gemiddelde temperatuur wereldwijd in maart licht ten opzichte van de voorgaande maand. De afwijking van het langjarig gemiddelde van satellietmetingen bedraagt ​​nu 0,58 graden Celsius. Er wordt verwacht dat de temperaturen het hele jaar door zullen dalen. In de Stille Oceaan heersen momenteel neutrale omstandigheden. Het Amerikaanse Oceanografisch Agentschap NOAA voorspelt echter een afkoeling en een nieuwe La Nina-fase tegen augustus dit jaar.

Welke beleidswijzigingen ten aanzien van het energie- en klimaatbeleid brengt het Duitse Regeerakkoord met zich mee?

Geen. Het regeerakkoord bevat in essentie de formulering van de verkennende nota, die ik in de vorige nieuwsbrief uitgebreid heb gepresenteerd en bekritiseerd. Het motto in het energiebeleid is “business as usual” of “stoplicht op zwart”.

Hoewel er na de stukken van de werkgroep nog hoop was dat de CDU/CSU in ieder geval overwinning zou behalen op het gebied van kernenergie, is dit nu een vals signaal: het woord kernenergie komt in het regeerakkoord nergens meer voor. Het standpunt van de CDU/CSU in de werkgroep was nog enigszins vaag, maar desalniettemin:

“Kernenergie kan een belangrijke rol spelen, met name met betrekking tot klimaatdoelstellingen en voorzieningszekerheid. In dit verband richten we ons op onderzoek naar de nieuwste generatie kernenergie, kleine modulaire reactoren en fusiecentrales in Europees verband. Tegelijkertijd streven we ernaar om zo snel mogelijk een technische beoordeling uit te voeren om te bepalen of het, gezien het stadium van de ontmanteling, nog steeds mogelijk is om de recent stilgelegde kerncentrales tegen redelijke technische en financiële kosten weer in bedrijf te nemen.”

Dit is nu een nulpunt. De CDU heeft toegegeven.

De enige nieuwe relevante wijziging in het klimaatgedeelte ten opzichte van het standpuntdocument is een toevoeging waarin wordt gesteld dat bij het bereiken van klimaatneutraliteit rekening moet worden gehouden met CO2-putten. Daarom zal ik de vraag “Wat is klimaatneutraliteit?” beantwoorden. onderstaand. omgaan met. Maar eerst: “Wie anders dan Duitsland en Europa houden zich eigenlijk bezig met klimaatneutraliteit?”

Welke landen zullen in 2045 klimaatneutraal of netto nul CO2-uitstoot bereiken?

Het IPCC was er in zijn laatste rapport heel zeker van: 100% van de opwarming is te wijten aan de toenemende uitstoot van broeikasgassen. Er zijn echter steeds meer wetenschappelijke bewijzen dat de opwarming van de afgelopen 25 jaar vooral te wijten is aan een wereldwijde afname van wolken, wat leidt tot een toename van directe zonnestraling. De klimaatmodellen die de opwarming verklaren met de toenemende warmtestraling door het broeikaseffect van CO2, blijken onjuist te zijn. De oorzaak van de afname van de bewolking is nog niet opgehelderd. Het kan komen door de afname van wolkvormende stofdeeltjes in de lucht, door de cyclische natuurlijke opwarming van de oceanen of door een terugkoppeling van de opwarming die wordt veroorzaakt door de heruitstraling van CO2. De wetenschap kan geen definitief antwoord geven op deze vraag. Maar zelfs als CO2 via terugkoppeling een significante bijdrage zou leveren aan de vermindering van wolken, dan nog zijn de modellen waarop politieke beslissingen worden gebaseerd, ontoereikend. In een dergelijke situatie van wetenschappelijke onzekerheid is het uniek in de wereld dat een maatschappijveranderend beleid van netto-nul CO2 in de grondwet wordt vastgelegd. Ik ken geen enkel ander land ter wereld dat een dergelijke bepaling in zijn grondwet heeft opgenomen. Iedereen die ook maar enigszins weet wat de energetische en materiële basisprincipes van een ontwikkelde industriële samenleving zijn, zal tot de conclusie komen dat het bereiken van een dergelijk doel in 20 jaar volslagen utopisch is. Dat kan alleen als de samenleving van het land dat zich ten doel heeft gesteld om nul CO2-uitstoot te bereiken, haar welvaart verliest en afglijdt tot een tweedewereldland.

Ik heb er al vaak genoeg op gewezen dat nuluitstoot in 2045 de CO2-uitstoot in Duitsland niet zal veranderen. Integendeel: als producten die in Duitsland worden geproduceerd, in andere landen worden geproduceerd, bijvoorbeeld in China, dan verslechtert de wereldwijde CO2-balans aanzienlijk. China produceert goederen met een CO2-voetafdruk die vier keer zo groot is als die van Duitsland. Duitsland – met een aandeel van 1,5% in de wereldwijde CO2-balans – kiest voor deze aanpak, terwijl de Verenigde Staten (13% van de wereldwijde CO2-uitstoot) zich terugtrekt uit het klimaatakkoord van Parijs. Ook Argentinië en China (32%) willen de CO2-uitstoot tot 2030 blijven verhogen, Rusland (8%) en de olieproducerende landen doen niet mee aan de CO2-reductie. Samen zijn deze landen verantwoordelijk voor 60% van de CO2-uitstoot.

Als we de ontwikkelingslanden optellen die voorlopig zijn vrijgesteld van de reducties onder het Klimaatakkoord van Parijs, hebben we het over 90% van de wereld die niets hoeft te doen of voorlopig niets doet. In het Klimaatakkoord van Parijs staat:

“Ontwikkelingslanden … worden aangemoedigd om in de loop van de tijd over te stappen op doelstellingen voor emissiereductie of -beperking die de hele economie bestrijken, rekening houdend met verschillen in nationale omstandigheden.”

China en veel andere olieproducerende landen worden volgens de regels van de VN beschouwd als ontwikkelingslanden.

De 50 olieproducerende landen, waarvan de meeste tot de ontwikkelingslanden behoren, verklaarden op de klimaatconferentie in Dubai in 2023 dat zij ook na 2050 olie en gas zouden blijven produceren. Zij wilden echter de CO2-uitstoot van de productie tot nul terugbrengen, niets meer.

Wat betekent klimaatneutraliteit of netto nul CO2?

We moeten ervan uitgaan dat er in de nabije toekomst geen constitutionele meerderheid meer zal zijn die de klimaatneutraliteitsdoelstelling voor 2045 uit de grondwet schrapt. De SPD, Links en Groenen hebben altijd een blokkerende minderheid van een derde van de parlementsleden.

Daarom is het van groot belang om een ​​wetenschappelijk consistente omschrijving van klimaatneutraliteit te ontwikkelen. Want bondskanselier Merkel wist al in haar toespraak op het World Economic Forum 2020 dat netto nul niet nul is. Ze zei dat netto nul overeenkomt met een CO2-reductie van ongeveer 95%. Was Merkel slimmer dan Merz? Het was in ieder geval niet slim genoeg, want ook toen al was bekend dat planten en oceanen ruim de helft van de CO2-uitstoot absorberen, en het is bewezen dat dit percentage al 60 jaar toeneemt.

Artikel 4 van het Klimaatakkoord van Parijs bepaalt namelijk dat er reducties moeten worden bereikt

“om in de tweede helft van deze eeuw een evenwicht te bereiken tussen de door de mens veroorzaakte emissies van broeikasgassen per bron en de verwijderingen per put”.

We moeten ons dus richten op CO2-putten. Aan de ene kant zijn er de oceanen, die steeds meer CO2 opnemen naarmate de concentratie CO2 in de atmosfeer toeneemt. Zoals de volgende grafiek laat zien, absorberen de oceanen tegenwoordig 26% van de door mensen uitgestoten CO2. Planten worden sterker en produceren meer fruit doordat de concentratie CO2 in de lucht toeneemt. Ze absorberen 29% van de door de mens veroorzaakte CO2. (De grafiek is afkomstig uit het onlangs gepubliceerde rapport van het aan het IPCC gelieerde Global Carbon Project).

CO2 breekt veel sneller af dan het IPCC beweert.

Volgens het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) blijft ongeveer 20% van de CO2 die we de lucht in stoten duizenden jaren lang in de atmosfeer hangen, omdat de oceanen en planten de CO2 niet snel genoeg kunnen opnemen. Het IPCC leidt dit af uit wiskundige modellen (BERN-model), die echter niets met de werkelijkheid te maken hebben.

Metingen uit de laatste 60 jaar laten zien dat CO2 binnen enkele decennia volledig is opgenomen door oceanen en planten. Alleen als het IPCC ervan uitgaat dat CO2 op lange termijn in de lucht blijft, kan het verhaal van een klimaatramp in stand worden gehouden.

Een grootschalig experiment toonde het tegenovergestelde aan. Nadat atoombomproeven in de jaren vijftig en zestig de lucht hadden vervuild met CO2, dat een speciaal soort koolstof bevatte (C14), verdween dit binnen enkele decennia, en niet pas na millennia.

C14 is een radioactieve isotoop van koolstof en wordt normaal gesproken in kleine hoeveelheden geproduceerd door kosmische straling in de bovenste atmosfeer van de aarde. Het C14-gehalte van koolstof bedraagt ​​normaal gesproken een miljardste procent. In elk levend organisme is de hoeveelheid koolstof vast. Wanneer een organisme sterft, neemt het C14-gehalte vanaf dat moment af met een halfwaardetijd van 5730 jaar. (Radiokoolstofdatering)

Bij atoombomproeven na de Tweede Wereldoorlog kwamen grote hoeveelheden C14-houdend CO2 vrij. Zoals u in de volgende grafiek kunt zien, is 12 tot 15 jaar na het einde van de atoombomproeven de helft van de C14-CO2 opgenomen door de oceanen en planten. Momenteel bevinden we ons dus bijna weer op het niveau van vóór de atoombomproeven. De halveringstijd is in werkelijkheid iets langer dan 12-15 jaar, namelijk 30-40 jaar (berekend met andere methoden), omdat door de verbranding van steenkool en olie, die zeer weinig C14-CO2 bevatten, de C14-concentratie in de atmosfeer verder is verdund.

Wat betekent dit voor Duitsland en zijn doelstelling voor 2045?

In zijn uitspraak uit 2021 over de Klimaatbeschermingswet bepaalde het Bundesverfassungsgericht dat er in totaal slechts 6,7 miljard ton CO2 mag worden uitgestoten totdat in 2050 de nuluitstoot wordt bereikt. Dit cijfer is afgeleid van een schatting van het IPCC dat er in totaal slechts 800 miljard ton CO2 mag worden uitgestoten. 800 vermenigvuldigd met het Duitse bevolkingsaandeel van 0,84% is gelijk aan 6,7 miljard ton. Ter vergelijking: de huidige jaarlijkse uitstoot van Duitsland bedraagt ​​circa 0,6 miljard ton. Volgens de rechtbank is deze kwantitatieve beperking tot 2050 noodzakelijk om de temperatuurstijging te beperken tot 1,75 °C. Bij deze berekening maakt de rechtbank ernstige wetenschappelijke fouten. Er wordt beweerd:

“Slechts kleine fracties van de door de mens veroorzaakte emissies worden geabsorbeerd door de oceanen en de terrestrische biosfeer… In tegenstelling tot andere broeikasgassen verlaat CO2 de atmosfeer van de aarde niet langer op natuurlijke wijze binnen een voor de mensheid relevante periode. Elke extra hoeveelheid CO2 die de atmosfeer van de aarde binnenkomt… verhoogt daarom permanent de CO2-concentratie en leidt dienovereenkomstig tot een verdere temperatuurstijging”

(par. 32, p. 31 van de uitspraak (zie ook Lüning/Vahrenholt, Unanfechtbar). Iedereen die bovenstaande grafiek van het aan het IPCC gelieerde Global Carbon Project leest, zal geschokt zijn over hoe een Federaal Constitutioneel Hof een voor Duitsland zo cruciale beslissing kan nemen zonder kennis van de wetenschappelijke basis van CO2-bronnen en -putten.

En zelfs de politiek haalde de rechter in en besloot in de laatste grote coalitie de reductie naar nul te vervroegen naar 2045. De Klimaatwet spreekt echter voorzichtiger over netto broeikasgasneutraliteit:

“Tegen 2045 moeten de broeikasgasemissies zo sterk zijn verminderd dat netto broeikasgasneutraliteit is bereikt. Na 2050 moeten negatieve broeikasgasemissies worden bereikt.”

Deze netto nuluitstoot wordt ook wel gedefinieerd als ‘netto broeikasgasneutraliteit: de balans tussen de door de mens veroorzaakte uitstoot van broeikasgassen per bron en de verwijdering van dergelijke gassen door putten’. In de onderbouwing wordt echter gesteld dat de koolstofputten slechts 5% van de uitstoot in 2020 vertegenwoordigen, dat wil zeggen 40 miljoen ton CO2. Daarmee zijn we weer terug bij Merkels CO2-reductie van 95%.

Maar dit is een volstrekt ontoereikende manier om naar de zaken te kijken. Volgens het Global Carbon Project bedraagt ​​de CO2-opname via oceanen 10,4 miljard ton en via planten 11,7 miljard ton, een totaal van 22,1 miljard ton. Als we het aandeel van Duitsland hierin (0,84% van de wereldbevolking) berekenen, bedraagt ​​het Duitse aandeel in de wereldwijde CO2-putten ongeveer 190 miljoen ton. Dit komt ongeveer overeen met de huidige CO2-uitstoot van huishoudens en transport, de sectoren waarin CO2-vermijding het moeilijkst is.

De energiesector is de belangrijkste sector, met 200 miljoen ton CO2; maar zou waarschijnlijk naar nul teruggebracht kunnen worden. Om dit op economisch vlak te kunnen realiseren, zijn naast de bestaande hernieuwbare energiebronnen ook een terugkeer naar kernenergie en het gebruik van CO2-afvang en -opslag (CCS) in kolencentrales nodig.

Fritz Vahrenholt.

De nieuwe federale regering heeft beide opties in haar coalitieakkoord uitgesloten. Ik ben in ieder geval nergens het woord kernenergie tegengekomen. Tegelijkertijd heeft de coalitie zich ertoe verbonden om de doelstelling van klimaatneutraliteit in 2045 te behalen. Er wordt echter ook gesteld – en dat is nieuw – dat in beperkte mate ook rekening moet worden gehouden met permanente en duurzame negatieve emissies. (p. 28 van het regeerakkoord) Er is dus nog een sprankje hoop dat de deur naar de rede hier een klein beetje is opengezet.

Een beleidswijziging zou echter hebben betekend: herinvoering van kernenergie, CO2-afvang in kolencentrales, het mogelijk maken van schaliegaswinning, afschaffing van de Warmtewet en opheffing van het verbod op verbrandingsmotoren. Er bestaat de angst dat netto nuluitstoot voor de toekomst van de Duitse industriële werkgelegenheid en onze welvaart nul zal worden.

***