Voor het eerste deel zie hier.
Door Art Huiskes.
Ontkrachting van drie concrete klimaatontkenningsmythes.
Mythe 1. Het niet-bestaande zgn. verzadigingspunt van de CO2-concentratieEen bij uitstek leugenachtig narratief vormt de valse theorie met betrekking tot het zgn. verzadigingspunt van de CO2-concentratie in de atmosfeer.
1.1. Het pseudowetenschappelijke argument
Klimaatontkenners verkondigen alom de verzonnen theorie van CO2-verzadiging van de atmosfeer. Ze stellen dat er in de aanwezigheid van overdadige andere natuurlijke broeikasgassen, zoals o.a. waterdamp, sprake zou zijn van een gemaximeerde hoeveelheid door CO2 actief te absorberen energie in de vorm van golflengtes vanaf het aardoppervlak en vanuit de atmosfeer. Waarna deze gemaximeerd veronderstelde hoeveelheid energie vervolgens zou worden teruggekaatst naar de interplanetaire ruimte, de atmosfeer, de aarde of qua direkte warmte-energie zou worden afgegeven aan de omliggende moleculen van de atmosfeer.
De desinformatie bestaat er uit dat er ten onrechte wordt uitgegaan van een niet-dynamische toestand en een hierdoor veronderstelde éénmalige gemaximeerde absorptie van energie in de vorm van golflengtes door CO2 en andere natuurlijke broeikasgassen vanaf het aardoppervlak en vanuit de atmosfeer. In de overdadige aanwezigheid van deze andere natuurlijke broeikasgassen, zoals o.a. waterdamp, zou als gevolg van verdringing dan immers al vanaf een bepaalde CO2-concentratie de maximale hoeveelheid energie door CO2 vanaf het aardoppervlak en vanuit de atmosfeer zijn geabsorbeerd. Niet toevalligerwijs zou deze grens ergens liggen onder of rond de huidige waarde van 430 ppm. Komt dat de klimaatontkenners eventjes goed uit, want dan zouden we namelijk überhaupt geen klimaatactie meer hoeven te ondernemen in relatie tot CO2!
1.2. Het wetenschappelijke tegenargument
Daarentegen is er echter juist sprake van een dynamische toestand waarbij CO2 en andere natuurlijke broeikasgassen meervoudig/continu de toepasselijke energie in de vorm van golflengtes absorberen en terugkaatsen naar de interplanetaire ruimte, de atmosfeer, de aarde of qua direkte warmte-energie afgeven aan de omliggende moleculen van de atmosfeer. De maximum hoeveelheid af te geven warmte-energie door CO2-moleculen hangt hierdoor niet langer samen met enig te bereiken verzadigingspunt, maar eenvoudigweg met de concentratie van CO2 in de atmosfeer. Bovendien gaat het argument van een mogelijke verdringing door andere overdadige broeikasgassen, zoals o.a. waterdamp, sowieso niet op binnen de in overgrote meerderheid koudere en drogere bovenlagen van onze atmosfeer.
Als er namelijk meer CO2 in de atmosfeer aanwezig is, dan zal het proces van absorptie en terugkaatsing/afgifte gewoonweg frequenter plaatsvinden waardoor er per saldo uiteindelijk meer warmte-energie aan de omliggende moleculen van de atmosfeer wordt overgedragen. Zolang het overgrote deel van de betrokken golflengtes nog steeds naar de interplanetaire ruimte verdwijnt, kan er nooit sprake zijn van enig verzadigingspunt, maar slechts van een verhoging van de afgifte van direkte warmte-energie aan de omliggende moleculen van de atmosfeer door een frequentere absorptie/terugkaatsing/afgifte door CO2.
Klimaatontkenners maken in dit opzicht dankbaar gebruik van een door henzelf opzettelijk geïntroduceerd misverstand met betrekking tot de werking van de aardatmosfeer. Meer uitgebreide en ongetwijfeld wetenschappelijk meer accurate uitleggen van dit verzonnen en niet-bestaande verzadigingspunt van de CO2-concentratie in de atmosfeer zijn hieronder terug te vinden:
– Is the CO2 effect saturated? (beschrijvend artikel, leestijd 5 minuten)
– Is the CO2 greenhouse effect saturated? (vlog van ruim 14 minuten)
Mythe 2. De plantenwereld floreert efficiënter bij 1000 ppm CO2 in de atmosfeer
Daarnaast verkondigen klimaatontkenners regelmatig het misleidende narratief dat de plantenwereld bij hogere CO2-concentraties juist efficiënter zal floreren. Aangezien planten aan de basis staan van al het leven op aarde kan dit niet anders dan goed uitpakken voor de wereld, toch? Ze voeren aan dat kwekers de CO2-concentraties in hun kassen immers ook kunstmatig verhogen tot wel 1000 ppm. Bovendien zou de toekomst van de wereldvoedselproductie op deze manier veilig gesteld kunnen worden, zo beargumenteren ze. In zoverre het sec de plantenwereld op land betreft, valt er inderdaad weinig in te brengen tegen dit ogenschijnlijke goednieuws verhaal.
In de marge van het interview wordt nog even aangestipt dat de 180 ppm CO2 tijdens het hoogtepunt van de laatste ijstijd (18.000 jaar geleden) slechts 30 ppm van de dood van al het plantenleven op aarde verwijderd zou zijn geweest. Foei, is dat dystopische beeld eventjes schrikken voor iedereen! Tussen de regels door wordt in een afgebroken zin zelfs nog gesuggereerd dat de mensheid deze fragiele balans zou hebben hersteld. Dit ondanks het feit dat de CO2-concentratie aan het begin van de industriële revolutie reeds een comfortabele 280 ppm bedroeg. Wederom concrete wetenschappelijke informatie met schaamteloze leugens ertussendoor verweven teneinde te hersenspoelen.
2.1. Bij uitstek de snelle verandering in CO2-concentratie veroorzaakt problemen
Met beide argumenten wordt het volstrekt valse beeld gecreëerd dat een verhoging van de CO2-concentratie beter is voor alle leven op aarde. Hierbij wordt er echter volkomen voorbij gegaan aan het feit dat het niet bij uitstek de absolute CO2-concentratie is die momenteel en toekomstig voor problemen zorgt, maar juist de ongemeen snelle verandering ervan in de afgelopen en aankomende decennia. Waarbij de absolute CO2-concentratie overigens wel degelijk een probleem kan vormen voor het zeeleven, omdat veel kalkafhankelijk zeeleven niet langer kan voortbestaan bij een verdergaande verzuring van de oceanen.
Vrijwel alle huidige klimaat- en ecosystemen komen ernstig onder druk te staan bij een verdergaande snelle verhoging van de wereldwijde CO2-concentratie. De met de globale opwarming gepaard gaande geografische verschuivingen van zowel klimaatzones als de biodiversiteit vormen bij uitstek het heikele punt. Veel organismen zijn niet of nauwelijks in staat om zich aan te passen aan zulke snelle geografische verschuivingen.
Echter, ook onze maatschappij, landbouw en voedselvoorziening kunnen worden geconfronteerd met veranderingen waarop ze niet of nauwelijks zijn ingericht. Het klimaat zal immers sneller veranderen dan dat het ooit eerder in de aardse of humane geschiedenis heeft gedaan. Afgezien misschien van de een of andere wereldwijde catastrofe als gevolg van de inslag van een enorme meteoriet. Waarbij het laatste argument uiteraard buitengewoon illustratief is voor de ernst van het argument qua snelle verandering van de CO2-concentratie.
Doormiddel van niet van toepassing zijnde argumenten en door henzelf geïntroduceerde misverstanden proberen klimaatontkenners dus af te leiden van de boodschap dat een hogere CO2-concentratie in de atmosfeer op termijn zeer ernstige klimaat- en biodiversiteiteffecten met zich mee zal brengen. Ook brengen ze het zo dat het feitelijk de ontvanger van de boodschap is die de beoogde conclusies trekt. Uiteindelijk zeggen klimaatontkenners hiermee figuurlijk: ‘na ons de zondvloed’. Als zodanig vrij toepasselijk voor een geloofsbelijdenis!
Mythe 3. Manipulatie op grond van grafieken
Tevens laten klimaatontkenners het – waar mogelijk – niet na om hen tegensprekende wetenschappelijke resultaten te bagatelliseren door te trachten de toepasselijke grafieken en onderliggende data in hun voordeel te manipuleren. Dit doen ze onder meer door het toepassen van niet-toepasselijke tijdschalen en/of niet-toepasselijke schalen van andere variabelen binnen grafieken. Een beeld zegt immers meer dan duizend woorden. Omdat dit over het algemeen lastig valt te volgen voor wetenschappelijk niet-goed ingewijden, hebben klimaatontkenners hiermee een krachtig instrument in handen om hun argeloze volgers te manipuleren. Klimaatontkenning als geloofsbelijdenis krijgt hiermee daadwerkelijk handen en voeten.
Een uitstekend voorbeeld van de beoogde bagatellisering van de globale temperatuurstijging vormt de voorafgaand aan dit artikel weergegeven grafiek. Door een volstrekt niet-toepasselijke temperatuurschaal te kiezen tussen -20 en +50 graden Celsius lijkt de stijging van de globale temperatuur op het eerste gezicht immers te verwaarlozen. Daarnaast lijkt ook dit artikel zich grotendeels te wijden aan het eerder behandelde pseudowetenschappelijke argument van een niet-bestaand verzadigingspunt aangaande de CO2-concentratie in de atmosfeer.
Geloofsbelijders zijn niet te overtuigen
Tenslotte zullen klimaatontkenners de argumenten binnen dit artikel ongetwijfeld afwijzen op grond van het feit dat ondergetekende totaal geen ‘credentials’ heeft binnen de klimatologie. Wat natuurlijk ook helemaal niet nodig is. Als gevolg van hun schaamteloze leugens en misleiding blijkt het namelijk betrekkelijk eenvoudig om hun wetenschappelijke ongelijk aan te tonen. Ook zonder bepaalde ‘credentials’ binnen de klimatologie.
Het daadwerkelijke dispuut komt er echter op neer dat klimaatontkenning tot een geloofsbelijdenis is verworden. In zoverre valt er voor mij als wetenschappelijk goed onderlegde onderzoeksjournalist eigenlijk nauwelijks meer eer aan te behalen!
***
Art Huiskes.
Over de auteur
Mocht ‘ontkenning’ een geloof zijn dan horen daar heilige boeken bij.
Omdat het cijfer 3 grote betekenis heeft (Vader – Zoon – Heilige Geest) volgt hier de top 3:
1. Fake Invisible Catastrophes and Threats of Doom van Patrick Moore
2. False Alarm van Bjorn Lomborg
3. Unsettled van Steven Koonin
Over de volgorde wil ik wel in discussie gaan…
Voor de klimaatalarmisten is er maar 1 boek: Waarom we bang zijn, de oorsprong en toekomst van angst geschreven door Bram Vervliet https://www.bol.com/nl/nl/p/waarom-we-bang-zijn/9300000041263576/?Referrer=ADVNLGOO002008J-S–9300000041263576-PMAX-C-22284331323&gad_source=1&gad_campaignid=22294755118&gbraid=0AAAAAD5OnmMzJAO0ExGYECIbmVewHY8P_
Ik vind het prachtig geschreven satire van Art!
Klimaatontkenner is een ideologische ‘klimaat’ meme, onwetenschappelijk en volstrekt politieke en tot nu toe effectieve propaganda uit de politieke linker en groene hoek.
klimaat is niet te ontkennen, is 30 jarige periodieke wetenschappelijke weerbeoordeling, heeft altijd bestaan.
klimaatverandering gebruikt als meme in de huidige politieke propaganda is van zelfde dubieuze allooi. ….. ontkennen is ook niet mogelijk.
klimaatverandering wordt gedreven door zo’n 40 tal natuurlijke dominante en asynchrone (onvoorspelbare) klimaatfactoren..
Het daardoor veroorzaakte klimaat is bijkans onvoorspelbaar maar wel in staristisch gefabriceerde en gepolitiseerde klimaatangstmodellen politiek misbruikbaar.
Beide memes vormen propandistisch fundamrnt voor ‘progressieve’ en ‘woke’ politiek beleid en wetgeving. ook wel kritisch aangeduid klimaatmarxisme / rechtvaardiging voor het 3e verzonnen en onbestaanbare politieke meme van wereldwijde ‘klimaatrechtvaardigheid’.
De laatste is een links politieke en groen-linkse ideologische strohalm voor een internationale marxistische wereldwijde politieke agenda uitrol onder supervisie van de ideologisch verwante VN en hun klimaatangstverspreidende VN-IPCC.
Zoals we weten inderdaad, zullen de meeste mensen inmiddels luisteren naar de argumenten van mensen zoals deze Art en dus het bewijs van de verzadiging zelfs, met een minzaam gebaar wegwuiven en betogen dat er nog zoveel andere redenen zijn om het klimaatbeleid te steunen : een klimaatbeleid dat erin voorziet dat de consumptie van fossiele brandstoffen DAALT ! en daardoor de CO2 -uitstoot .
Gelukkig is éen argument waardoor alarmisten overtuigd zouden kunnen worden dat ZIJ het fout hebben, namelijk dat de consumptie van fossiele brandstoffen en CO2 uitstoot niet dalen, maar STIJGEN als direct gevolg van steun voor het beleid . Dat zal schrikken zijn .
OH ! WACHT ! Dat geloven klimaatontkenners van Climategate in ieder geval óok niet.
https://www.bertpijnsevanderaa.nl/het-perpetuum-mobile/
Het gebeuren op deze aarde , gezien vanuit birds eye perspectief is een wonderlijk verschijnsel. Daar geloven mensen in het verhaal van de energietransitie- verkocht met de argumenten ‘energie besparen’, het veiligstellen van (natuurlijke) bronnen en beschermen van het milieu- terwijl ze tegelijkertijd -en wel op klaarlichte dag – kunnen waarnemen dat de eigen habitat wordt vernietigd en vervuild. Een en ander onder het motto ‘ we redden de planeet’. Nóg gekker wordt het, wanneer mensen vervolgens vol in de aanval gaan als je wijst op het pure krankzinnige daarvan en ze je belerend beginnen toe te spreken over ‘ de toekomst ‘ van hun (klein ) kinderen. ( ”er is nu eenmaal een energietransitie gaande; we moeten iets doen” , roepen ze )
Als je al niet gek was, dan maken ze je wel gek. Daarmee zijn we terug bij Art , de moderne uitgave van Goebbels die het narratief uitdraagt en zo de eenheid onder het volk versterkt , zoals Cas Mirador in zijn reactie bij het eerste deel beschreef. Eenvoudigweg het narratief volgen betekent dat je mag meedoen in de maatschappij en je je veilig kan voelen; dat je niet meer tegen de stroom hoeft in te zwemen. Wat is daar nou moeilijk aan .
Fijne Hemelvaart.
Als de uitstoot verminderd vult de oceaan de CO2 in de atmosfeer weer aan, evenwichtsreactie.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Waterstofcarbonaat
werkt bij mensen net zo voor de afvoer van CO2, CO2 van spier in bloed naar de long, concentratie CO2 in de long is laag, CO2 uit bloed in de long tot evenwicht is bereikt, opnieuw ademhalen, concentratie CO2 van de lucht in de long is laag dus …… Als de CO2 in de long te hoog is neemt het bloed CO2 uit de long op tot er een evenwicht is tussen de CO2 in het bloed en in de long. Dit is temperatuur afhankelijk.
Bij een bepaalde temperatuur hoort een bepaalde verhouding CO2 in de atmosfeer en carbonaat in het water. Overigens reageert de carbonaat in het water met calcium tot ketelsteen (mergel , kalksteen, schelpen etc), dat is ook een evenwichts reactie.
ik lees net een stukje op Facebook in precies dezelfde trant . Ook bij het stikstofverhaal blijft men tot in den treure zaniken over stikstof , terwijl het helemaal niet gaat over stikstof, maar implementatie van nieuw beleid. In dit geval richting synthetisch voedsel.
De vraag moet zijn ; hoe te stoppen .
Is om te lachen als je de zoekopdracht klimaatontkenner invult.
Ik lees geen artikelen waar de schrijver zich verlaagd tot het uitschelden van iedereen die niet dezelfde geloofsrichting aanhangt als hijzelf Dit artikel heb ik dan ook direct terzijde gelegd.
De Volkskrant heb ik opgezegd om dat een of ander ‘haatgraafje’ iedereen die hem niet zint uitmaakt voor domrechts of fascist en voor dat ordinaire gescheld van de VK een ruim podium krijgt.
Ten slotte begrijp ik niet goed waarom bovenstaand artikel hier geplaatst is. Ter leering ende vermaeck? Ik leer hier niet van en het vermaakt me ook niet.
@Reinier – [ Ten slotte begrijp ik niet goed waarom bovenstaand artikel hier geplaatst is ]
“Leer uw vijand kennen”
In een algemene zin betekent het dat je de karakteristieken en motivaties van je vijand moet begrijpen om je beter te kunnen voorbereiden of omgaan met de situatie… – aldus AI
Reynier
Helemaal met je eens.
Ik vind dit geen reclame voor climategate.
Ik schrijf ook regelmatig voor climategate en schaam mij ervoor om samen met dit soort artikelen gepubliceerd te worden!!!
Ap
Gewoon hoor en wederhoor om bij te blijven met betrekking van de “argumentatie” van de andere kant. Ik heb ook ooit de moeite genomen om het schrijfsel van Jan Paul van Soest tot me te nemen. Het rode klimaatboekje, ongetwijfeld ook bij jou bekend.
Huh, sorry ik was even in slaap gezakt, dat heb ik wel vaker als ik zoveel nonsens lees van een geitenwollensokkendrager.
De schrijver ontpopt zich hier als een puber die alles weet of als hij de infantiliteit achter zich heeft gelaten als iemand met een totaal gebrek aan zelfkennis en manieren. Hij weet van toeten nog blazen en reproduceert de onzin van anderen. Tenzij het toch bedoeld is als een persiflage dan is het eigenlijk zielig.
Als de auteur mythen wil ontkrachten dan kan dit enkel op basis van tegensprekelijke observaties en meting of het geruik van de fysische wetten die daarop gebaseerd zijn. Deze verwijzingen naar de fundamentele wetenschappelijke basis had ik graag gezien wanneer hij bijvoorbeeld straling en CO2 concentraties beschrijft maar dat vind ik niet terug in deze twee artikelen , dat veel van zijn betoog niet klopt kan zelfs een goede observator waarnemen.
Art Huiskes verstaat de kunst van het manipuleren ,cancelen, liegen en bedriegen en is gezien zijn lijstje tips naarstig opzoek naar medestanders en bovendien gek op zichzelf.
Typisch voorbeeld van zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten
Verdubbeling van CO2-concentratie in de atmosfeer resulteert in een stralingsonbalans van gemiddeld slechts ca. 3 W/m2. Dat geldt bij een wolkenvrije atmosfeer, een hypothetische situatie dus. De werkelijke stralingsonbalans in de echte atmosfeer is significant lager dan 3 W/m2. Totaal onbeduidend. Het hele narratief is een compleet non-issue.
Arjan
Eigenlijk kom ik dus op niks uit (zie commentaar van mij verder onder)
en Dr Antera Ollila komt op ongeveer de helfte
https://www.climatexam.com/single-post/2015/01/27/What-is-the-real-radiative-forcing-value-of-CO2
Ja Henry, meestal dient bij dergelijke berekeningen de standard US atmosphere als basis. Maar ja, in de echte atmosfeer is op elke plek op ieder moment een andere waarde voor luchtvochtigheid te vinden. Dus…waar praten we over als we willen berekenen…de versimpelingen die men toepast zijn simpelweg ontoelaatbaar.
De grap is vooral dat de zgn. onderzoeksjournalist zich druk maakt over een niet bestaand fenomeen en daarmee naadloos aansluit bij het genre “rampenfilms” in de filmindustrie. Ooit hadden we fenomenologen (o.a. Martin Heidegger), die zich verdiepten in zaken, die zich eerder laten omschrijven als fantasievoorstellingen (een fenomenoloog zal dat ernstig tegenspreken) en zo is de huidige onderzoeksjournalist een moderne variant van de fenomenologie. Eigen ervaring is nog zomaar niet wetenschap, waarmee het woord klimaatontkenner tot een nietszeggend begrip verwordt. Zoals heer Zuiderwijk al zegt: Een zielige vertoning.
Verdorie, heeft die Huiskes ons eens goed bij de b….n. Wij kunnen wel inpakken. Twee briljante artikelen en het hele perfide klimaatverzet is gevloerd. De dappere lieden, als M, B, V en verder die ik in mijn onwetendheid heb tegengesproken en beledigd vraag ik ootmoedig om vergiffenis en de rest van mijn leven zal ik evenals H hun lof toezingen. Dit geeft mijn povere leven nu nog enigszins zin.
Geweldig zo’n wetenschapper, en zo bescheiden. Hij schuwt ingewikkelde materie niet, dus de wereld gaat een gouden toekomst tegemoet.
Volgens mij is er wel degelijk sprake van verzadiging, het molecule kan niet oneindig hard trillen, om het harder te laten trillen is expentioneel meer energie nodig boven dien treedt er harmonische vervorming op waardoor de uitgestraalde golflengte korter is dan de geabsorbeerde golflengte. Als het molecuul te hard trilt trilt het letterlijk kapot, dissoociatie.
Hi Art,
Dank je wel voor deel 2 – wederom messcherp. Wanneer verwacht je deel 3? Je werk blijft onverminderd relevant en ik kon je input meteen doorzetten.
Voor Donald Duck werk ik op basis van de SDG-routekaart aan duurzame storytellingformules. In de lijn “Wijs met Willie” lever ik scripts met thema’s als klimaat, inclusie, waterzekerheid en plasticsoep. Jouw verhaalverpakking (rampenscenario met leerzame twist) past daar perfect bij – dat heb ik je al eerder laten weten. Het zoeken is daarnaast naar empathische perspectieven -via Kwik, Kwek en Kwak als lens. Kinderen die al ontdekkend leren over verschil, duurzaamheid en samenwerking. Heel inspirerend!
Zie hieronder het script dat ik gisteren al kon aanleveren. Benieuwd wanneer Donald het plaatst – mogelijk dit najaar, want hun Mega Pocket Zomereditie is net verschenen.
Het wordt trouwens een druk weekend: de interesse in je mythe-analyse raakt een snaar. Naast Donald Duck willen ook Quest, VARA Gids, Linda (inclusief socials), Buitenleven en EOS Wetenschap graag een redactionele bijdrage op basis van jouw materiaal. Max Magazine twijfelt nog – ze hebben wat content in de wacht staan (“Hoe maak ik mijn zonnepanelen schoon”). National Geographic Junior wil zelfs een doorvertaling naar een online quiz – ook leuk. En bij Coöperatie Leren voor Morgen ligt een inhoudelijk voorstel in de maak.
Goed, ik ga gauw weer verder. Maar ik deel graag mijn werk met een vakgenoot als jij. Zoals jij dat ook al jaren belangeloos doet op Dutch en Frankwatching. Waarom ben je destijds trouwens vertrokken bij Persberichten-plaatsen.nl? Toch niet het akkefietje met Hugo?
Ik dwaal af. Terug naar klimaat. Zoals je hier leest. Je bijdrage werkt door op plekken waar je het misschien niet eens verwacht.
—————————————————————————————————-
Donald Duck: strip-/scriptversie
Titel: “Kwak met CO₂! Een warm verhaal”
Personages: Willie Wortel, Donald, Dagobert, Kwik/Kwek/Kwak
Doelgroep: Kinderen 8–14 jaar
SCRIPT
PANEL 1
(Willie Wortel staat met een bord voor een klas)
Willie: “Vandaag leer ik jullie wat over klimaatmythes! Wie weet wat CO₂ is?”
Kwik: “Is dat niet dat spul waar planten blij van worden?”
Willie: “Goed begin, maar pas op voor halve waarheden!”
PANEL 2
(Dagobert springt binnen met een zak geld)
Dagobert: “Laat die CO₂ maar komen! Planten groeien harder, ik verdien meer met m’n kassen!”
Willie: “Ja, maar buiten verandert het klimaat té snel! De natuur raakt van slag!”
PANEL 3
(Donald zweet in de tuin, zon brandt)
Donald: “Willie, ik las dat de lucht al ‘vol’ zit met CO₂. Dus wat maakt het uit?”
Willie: “Aha! Dat is een klassieke fabel. CO₂ werkt door, hoe meer ervan, hoe warmer het wordt!”
PANEL 4
(Wortel toont een scheve grafiek)
Willie: “En kijk uit voor misleidende plaatjes. Die worden soms expres krom getekend!”
Kwek: “Dan is het net alsof er niks aan de hand is!”
Willie: “Precies, slim bekeken Kwèk!”
PANEL 5
(Allemaal in actie met een spandoek: “Denk na over CO₂!”)
Kwak: “Weten is beter dan napraten!”
Willie: “Zorg dat je goed geïnformeerd bent – dan houd je het hoofd koel!”
———————————————————————————————————————-
Collegiaal salut,
Cas
O ja – waarom reageer je eigenlijk nooit via LinkedIn?
Heel goed beschreven en zo gaat het dus al meer dan 15 jaar . Maurits Groen, de Godfather van de groene revolutie in NL, begon medio 2012 met het uitgeven van kinderboeken via boekhandel Scheltema, nu gevestigd aan het Rokin. Daar werd NOVA MEDIA opgericht, het vehikel van de Postcode loterij , dat daarna Urgenda ging financieren, dat vervolgens, via scholen en andere maatschappelijke organisaties – gelieerd met de linkse politiek en media – de boodschap ging uitdragen. Ik deed daar toen onderzoek naar en schreef erover in de hoop dat mensen wakker zouden worden en actie ondernemen tegen deze brutale overval op klaarlichte dag . Het omgekeerde gebeurde.
En the messenger ? Die schoten ze dood .
Nu zijn we in de fase beland dat slimme schrijvers als Art de verwarring nog verder opvoeren. Mooi script van Cas Mirador, maar Donald Duck heeft zich ook allang aangepast.
Wist u dat de Donald Duck nog steeds het meest gelezen blad is ?
Dankjewel Bert. Heel herkenbaar. Hoewel ik een academische achtergrond koester als Gerrit Hiemstra (maar dan zonder eredoctoraat) ga ik me daar never op voor laten staan. Mijn professie sinds 1990: strategisch communicatie- management. Mooie vlag toch en die dekt ook nog eens de lading. Goed. Zoals iedereen begrijpt. Tot aan zijn pensioen zal Cas Mirador moeten duiken. Cas weet dingen. Hij heeft kennis van Art als zijn broekzak.
Strategisch semi-redactioneel: voldoende bereik, maar geen journalistieke toets.
Taal van de doelgroep: Huiskes spreekt vloeiend de taal van communicatieadviseurs, marketeers, beleidsdenkers.
Geen beleidslabeling: lijkt vrij, maar is gedragsmatig geprogrammeerd.
Easy amplification: goed indexeerbaar, makkelijk te delen in trainingen, whitepapers, lezingen.
Een vrolijk weekblad? Woke in Duckstad – De nieuwe moraal van een stripheld met pech.
Ooit was Donald Duck Weekblad een bastion van de Hollandse nuchterheid. Iedereen kende het. Van de lompe leraar maatschappijleer tot de deftige huisarts uit Bilthoven – allemaal lazen ze stiekem mee met de avonturen van een werkloze eend, zijn geniale neefjes, en een miljardair met een obsessie voor geld tellen. Geen pretenties, geen moreel vingertje. Hooguit een knipoog naar de belastingdienst.
Maar dat was toen.
Tegenwoordig is het weekblad uit Duckstad veranderd in een bonte parade van duurzaamheid, inclusie en sociaal bewustzijn. Donald, ooit de vleesgeworden pechvogel van de kleine man, werkt nu in een plantaardige snackbar. Dagobert belegt in zonnepanelen. En de neefjes volgen een workshop ‘zelfexpressie in een veilige ruimte’ — vermoedelijk onder leiding van Willie Wortel, die zijn uitvindingen inmiddels impactvol en circulair noemt.
Dat heet dan meegaan met de tijd.
Volgens de redactie is het geen politiek project, maar gewoon “inhaken op thema’s die bij kinderen leven”. Dat klinkt onschuldig, ware het niet dat die thema’s opvallend vaak uit de beleidsstukken van het World Economic Forum lijken te zijn geplukt. Delen is het nieuwe hebben, plastic is fout, bezit is achterhaald, en zelfs Dagobert krijgt af en toe schuldgevoelens over zijn kapitaalaccumulatie. Marx zou er een snor van krijgen.
Het is natuurlijk allemaal goed bedoeld. Niemand is tegen een schonere planeet of aardig zijn tegen elkaar. Maar wie Donald Duck leest om even te ontsnappen aan het morele bombardement van de 21ste eeuw, komt van een koude kermis thuis. Want zelfs in Duckstad geldt nu: wees inclusief, eet lokaal, vlieg niet te veel, en check je privileges aan de deur van het theater van Guus Geluk.
Dat het blad daarmee een deel van zijn oude lezers kwijtraakt – boomers, pragmatische ouders, ironisch ingestelde millennials – lijkt ingecalculeerd. Het gaat niet meer om herkenbaarheid of relativering, maar om “verhalen die het verschil maken”. Wat dat verschil precies inhoudt, blijft onduidelijk. Maar het klinkt vreselijk verantwoord.
Misschien is dat wel het echte verlies: niet dat Donald geen ruzie meer maakt met zijn buren, maar dat hij niet meer mag falen zonder er een les uit te trekken. Het lot van de moderne stripheld: hij mag nog struikelen, maar alleen met een boodschap.
En dat is, laten we eerlijk zijn, een stuk minder grappig.
Donald duck, ze zijn al bijna bezig met de kinderboekjes van kikker.
Dank ook Cas Mirador voor de uitleg .
De sceptische beweging had gebruik moeten maken in haar strijd van de kennis van ‘communicatie’ , al was het maar geweest om te beseffen dat élk bericht in de msm, althans inzake het klimaat en zaken rondom de ‘ energietransitie’ , bedoeld is om te manipuleren.
Onze Donald Duck thuis haalde het zelden tot de huiskamer zonder scheuren en werd daarna verslonden.
Beste Bert,
Dank voor je reactie – het is een verademing als iemand de toon én de laag eronder meteen oppikt. Dat gebeurt zelden.
Ik waardeer je rust, je eigen stijl en je vermogen om te benoemen zonder te veroordelen. Dat geeft ruimte aan het gesprek, ook als het schuurt.
Als je ooit zin hebt om daar verder op te reflecteren – in woorden of in dialoog – dan hoor ik het graag. Het spel tussen vorm, overtuiging en weerwoord verdient eigenlijk meer aandacht dan het vaak krijgt.
Hartelijke groet,
Cas
Een heel lang betoog waar uiteindelijk maar een dubieuze aanname van overblijft. Het klimaat verandert sneller en dat zou zijn door méér CO2 in de atmosfeer.
Méér dan wanneer is dan automatisch de wedervraag. Overigens voor het leven op aarde is meer CO2 niet van belang. Aangezien het leven op aarde zich eerder staande heeft gehouden bij beduidend meer CO2, getuige de steenkoollagen en het in dikke lagen kalkskeletten opgeslagen koolstof afkomstig van het CO2 in zeewater. De snelheid blijft dus als enige argument over. Sneller dan wat? Zijn er uit andere interglacialen temperatuurgegevens beschikbaar over een vergelijkbaar traject van de 70 jaren waarover we het hier hebben? Nee dus, ook niet in ijskernen. Nergens dus. Het is daarmee niet meer dan een slag in de lucht. Het is niet meer dan een aanname. Om het geloof enige houvast te geven.
Maar stel nu eens dat die grotere snelheid er wel is. Voor wat de planten wereld betreft kunnen planten zich in kassen dus uitstekend en snel aanpassen aan die snelle extra toevoer van CO2. De voedselgewassen voor mensen zijn daarmee veilig gesteld. Het bewijs is daarmee geleverd.
Voor wat de dierenwereld betreft, die migreren naar de situatie die het beste past bij hun omstandigheden. En elke soort zet steeds trials uit naar de omstandigheden in een aangrenzend gebied waar zij zich net iets minder. of meer, goed bij voelen. Zoals, iets natter, iets droger, iets zonniger of meer schaduw, of beter voedsel in een grotere verscheidenheid. De tropen zijn tenslotte veel rijker aan soorten dan de gematigde en koude streken. Niets aan de hand dus.
En de kwestie verzadiging van CO2 Ie een semantische. Als je spreekt van “bijna” verzadigd is het duidelijk. Aangenomen dat het klopt dat bij verdubbeling van de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer de temperatuur bij verdubbeling (nu dus van 425 tot 850 ppm) Zouden er nog genoeg fossiele brandstoffen zijn om daaruit te komen? Voor de beperkte stijging van 285 tot nu 425, dat is dus 140 ppm moet er dus nog 3 keer zoveel fossiele brandstof worden verstookt dan in de voorbije 70 jaar is gebeurd.
En dat vergeleken met de opmerkingen van de “Club van Rome” met haar grenzen aan de groei, dat die fossiele brandstoffen nu ongeveer op zouden zijn, lijkt me dat uitermate twijfelachtig. Het hele betoog laat zich op zijn Brabants samenvatten in de gevleugelde uitspraak, Gezeik op unne riek.
Adapteren op de veranderingen die van alle tijden zijn. Zoals het leven, via evolutie en genetisch veranderingen, altijd al deed. Nu de gesettelde mens nog.
Een heel lang betoog waar uiteindelijk maar een dubieuze aanname van overblijft. Het klimaat verandert sneller en dat zou zijn door méér CO2 in de atmosfeer.
Méér dan wanneer is dan automatisch de wedervraag. Overigens voor het leven op aarde is meer CO2 niet van belang. Aangezien het leven op aarde zich eerder staande heeft gehouden bij beduidend meer CO2, getuige de steenkoollagen en het in dikke lagen kalkskeletten opgeslagen koolstof afkomstig van het CO2 in zeewater. De snelheid blijft dus als enige argument over. Sneller dan wat? Zijn er uit andere interglacialen temperatuurgegevens beschikbaar over een vergelijkbaar traject van de 70 jaren waarover we het hier hebben? Nee dus, ook niet in ijskernen. Nergens dus. Het is daarmee niet meer dan een slag in de lucht. Het is niet meer dan een aanname. Om het geloof enige houvast te geven.
Maar stel nu eens dat die grotere snelheid er wel is. Voor wat de planten wereld betreft kunnen planten zich in kassen dus uitstekend en snel aanpassen aan die snelle extra toevoer van CO2. De voedselgewassen voor mensen zijn daarmee veilig gesteld. Het bewijs is daarmee geleverd.
Voor wat de dierenwereld betreft, die migreren naar de situatie die het beste past bij hun omstandigheden. En elke soort zet steeds trials uit naar de omstandigheden in een aangrenzend gebied waar zij zich net iets minder. of meer, goed bij voelen. Zoals, iets natter, iets droger, iets zonniger of meer schaduw, of beter voedsel in een grotere verscheidenheid. De tropen zijn tenslotte veel rijker aan soorten dan de gematigde en koude streken. Niets aan de hand dus.
En de kwestie verzadiging van CO2 Ie een semantische. Als je spreekt van “bijna” verzadigd is het duidelijk. Aangenomen dat het klopt dat bij verdubbeling van de hoeveelheid CO2 in de atmosfeer de temperatuur bij verdubbeling (nu dus van 425 tot 850 ppm) Zouden er nog genoeg fossiele brandstoffen zijn om daaruit te komen? Voor de beperkte stijging van 285 tot nu 425, dat is dus 140 ppm moet er dus nog 3 keer zoveel fossiele brandstof worden verstookt dan in de voorbije 70 jaar is gebeurd.
En dat vergeleken met de opmerkingen van de “Club van Rome” met haar grenzen aan de groei, dat die fossiele brandstoffen nu ongeveer op zouden zijn, lijkt me dat uitermate twijfelachtig. Het hele betoog laat zich op zijn Brabants samenvatten in de gevleugelde uitspraak, Gezeik op unne riek.
Adapteren op de veranderingen die van alle tijden zijn. Zoals het leven, via evolutie en genetisch veranderingen, altijd al deed. Nu de gesettelde mens nog.
Het meeste wat Huiskes schrijft is pure onzin. Maar ik geef hem misschien wel gelijk op het punt van die verzadiging. Die is er volgens mij ook niet of ik begrijp het verkeerd. In de absorptie gebieden van het molecuul (kijk IR spectrum) komt het licht gewoon niet door en wordt dan terug gespiegeld. Zoals hij het zegt, zie ik het ook, ca. 50% terug naar de aarde en 50% naar de ruimte (als het molecuul een zuivere bolle spiegel is, zou dat 62.5% in de richting zijn waar het licht vandaan komt). Uiteindelijk kom ik dan met echte berekeningen over het hele bereik van het molecuul 0-20 um en niet alleen in het piek bereik van de aardeschijn, van 10-20 um. Er wordt volgens mij ongeveer evenveel straling & energie naar de ruimte en naar de aarde teruggestraald. Het effect van meer CO2 in de atmosfeer is dus precies omtrent niks.
Klik op mijn naam
Ik bedenk even iets nieuws , er treedt convergentie en divergentie (resp dalen en bergen) van langgolvige ir straling op. Nu nog even denken over de gevolgen.
Henry
Het gaat van heel veel naar heel weinig per toegevoegde hoeveelheid extra CO2. Maar héél weinig is nog steeds niet synoniem aan niets.
Die beruchte 0,00037gr C is óók heel weinig. Maar om daar nu een halszaak van te maken is toch echt wel overdreven.
Denk jij trouwens dat we die 850 ppm CO2 gaan halen? Ik schat zo in dat we geleidelijk overstappen naar een energievorm met een nog hogere dichtheid. Zoals kernenergie in welke vorm dan ook.
Deel1 had ik niet gelezen en deel 2 wel en heb daarbij de links ook gevolgd.
Mijn mening:
Ik vrees dat de kritiek en vooral de manier waarop deze wordt geuit door deze man door CG zelf is uitgelokt. We moeten de hand in eigen boezem durven steken en erkennen dat er helaas vaak in artikelen en de reacties daarop onzin wordt geschreven en daarmee dragen we munitie aan voor die tegenpartij en leken met een te grote mond en ego.
Overigens in dat andere kamp gebeurt dat natuurlijk ook.
Het is niet anders maar wel goed dat CG deze twee artikelen heeft geplaatst ook al wordt dit als ironie beschouwd.
@ hr. Galjee,
ik ben het met u eens , behalve de opmerking dat het ironie zou betreffen. Lees mijn reacties op deze artikelen en de artikelen van mij die hier sinds 2012 werden gepubliceerd.
niets ironie : ook de sceptische beweging zwom blijmoedig de fuik in die Samsom en Vendrik open hadden gezet . https://www.bertpijnsevanderaa.nl/de-fuik/
Gisteren HL 13:20
Ironie!
Beste Frans,
Dat ‘ironie’ sloeg alleen op de kwalificatie’juweeltje’ die ik gebruikte.
Art Huiskes vertolkt de opvattingen van vele klimaatalarmisten. Daar zullen klimaatrealisten rekening mee moeten houden. Vandaar dat Climategate.nl daaraan aandacht heeft geschonken – ook om de discussie te bevorderen.
Het is immers nog steeds een goede gewoonte in ons land en vele andere landen om over maatschappelijke problemen te discussiëren op basis van rationele argumenten en daarbij moeite te doen om bestaande tegenstellingen te overbruggen.
Dank, dank Bert, dank Frans, dank Hans. Ironie is iets om te koesteren, humor iets om te introduceren in het debat rond klimaat (Calvinisme is goed en heeft ons ver gebracht, maar de gulle lach ontbreekt soms). Werkelijk van belang dat HL speels-intelligent een spiegelmoment creëert. Sun Tzu wist het al. “Als je de vijand kent en jezelf kent, hoef je de uitkomst van honderd veldslagen niet te vrezen. Als je jezelf kent maar de vijand niet, zul je voor elke overwinning ook een nederlaag lijden. Als je noch jezelf, noch de vijand kent, zul je in elke strijd verliezen.” Beschouw Art Huiskes uit Enschede als een vriend-van-de-show, bondgenoot, chief marketing officer, maakt niet uit welke beeldspraak toepasbaar is.
Beste Cas,
Speels! Leuk! En terecht!
Ik correspondeer inmiddels met Art. Dat verloopt goed, inhoudelijk en respectvol.
Wij verschillen natuurlijk hemelsbreed van mening. Maar het siert Art dat hij – zij het met enige tegenzin, maar toch! – de discussie aangaat.
Mooi Hans.
Fijn deze inclusie. Art in de arena gelokt / uitgenodigd. Dutch Cowboys is een veel killere omgeving dan het voorverwarmde Climategate. Fijn Art dat je meedoet op dit platform!
Douze points!
Het mooie van een dialoog is dat je begint te luisteren naar elkaar zonder verketterigheden. Art heeft een bijzonder verhaal te vertellen en ook dat is waar: Art is eenzaam. Zie zijn LinkedIn, geen connecties ondanks al die geëngageerde onderzoeksjournalistieke bijdragen-om-niet.
Fijn dat je een handreiking biedt om Art-uit-Enschede uit zijn eenzaamheid te ontredderen. Hoe lang was hij een eenzame stem en een roepende in woestijnen? Corona en vaccinatie was zijn missie waarbij hij knokte. Nu kan hij landen en volop participeren op Climategate.
Art sprak ik zojuist en hij is… nou ja…. in tranen….. eindelelijk erkenning na zoveel jaar dankzij…. ja…. climategate. Ironisch toch? Art (nu deelnemer bij de Voedselbank) denkt wellicht een business-model te kunnen craften als klimaatonkenner-basher.
Ik zeg richting Art: gaan met die bananenschil! Hier nog een kort doorsteekje naar Donald Duck, geheel in de sfeer. https://youtu.be/Hwz0Wa1NRp4
Beste Frans, dank. Eens. Goed dat dit ventiel er is. Want los van de quest naar de waarheid is er de verwarring. Mij viel een preprint op. Nog even onder de pet houden want niet peer reviewed maar alvast for your eyes only….
Strategic Narrative Insertion Through Constructed Personas: The Case of ‘Art Huiskes’
Abstract
In times of societal crisis, states and para-state actors may engage in subtle narrative control strategies by introducing synthetic personas into the public sphere. These figures are not disseminators of traditional propaganda, but serve as behavioral interfaces for nudging, polarization, and epistemic destabilization. This article conceptualizes such personas as narrative Trojan horses and analyzes their function through the case study of ‘Art Huiskes’, a possibly constructed participant in the Dutch climate discourse. Drawing on theories from behavioral governance, disinformation studies, and narrative psychology, we examine the mechanisms through which these personas operate, the strategic ambiguity they embody, and their role in managing public dissent.
1. Introduction
Public trust and epistemic stability are increasingly vulnerable to influence operations that do not rely on overt coercion, but on behavioral design and narrative engineering. The introduction of plausible yet unverifiable personas — such as ‘Art Huiskes’ — can be seen as an example of soft, distributed influence. This article proposes a conceptual framework for understanding the deployment of constructed personas in crisis contexts as tools of strategic narrative management.
2. Theoretical Framework
2.1. Strategic Narratives and Soft Control
Strategic narratives are frameworks through which political actors seek to shape perceptions of reality, identity, and legitimacy (Roselle et al., 2014). In hybrid regimes and advanced democracies alike, the use of soft control — defined by indirect influence over behavior and belief (Lukes, 2005; Thaler & Sunstein, 2008) — has expanded into narrative ecosystems through behavioral nudging and emotional conditioning.
2.2. Constructed Personas as Narrative Agents
Synthetic or semi-synthetic personas can function as narrative agents that simulate dissent or pluralism while steering discourse within permissible bounds. These personas do not overtly persuade; rather, they evoke, provoke, and entangle. Their performativity lies in their ambiguity and emotional valence — acting as magnets for engagement and friction.
3. Methodology
This article employs a qualitative content analysis of digital traces (comments, publications, LinkedIn profiles, stylistic consistency) to assess the plausibility of ‘Art Huiskes’ as a constructed persona. A theoretical model of strategic ambiguity and behavioral influence guides interpretation.
4. Analysis: The Case of Art Huiskes
4.1. Narrative Trojan Horse
‘Art Huiskes’ operates as a narrative Trojan horse: inserted not to assert dominance, but to open space within discursive arenas for particular affective and epistemic dynamics. His apparent loneliness, emotional volatility, and claim to knowledge over evidence position him as a martyr figure that attracts both empathy and ridicule.
4.2. Nudging and Gaslighting Techniques
The persona exhibits behavioral influence traits:
Nudging: Provokes engagement by making contrarian claims that invite correction.
Gaslighting-lite: Uses unverifiable emotional statements to destabilize rational engagement (“I cried when I was finally recognized”).
These are not aimed at individual persuasion but at environmental modulation — shaping the tone and framing of the surrounding discourse.
4.3. Distributed Governance and Para-Institutional Logic
Rather than centralized propaganda, the likely mode of operation is para-institutional: emerging from hybrid governance structures such as national security agencies (e.g., NCTV) working with outsourced behavioral experts. The goal is not consensus, but managed noise — enough friction to maintain distrust and attention, without pushing discourse into actionable rebellion.
5. Discussion: Epistemic Instability as Governance Tool
The Art Huiskes persona illustrates how epistemic instability can be instrumentalized as a governance mechanism. By simulating both pluralism and absurdity, such figures delegitimize discourse through saturation rather than censorship. This tactic aligns with Baudrillard’s notion of simulation, where the real is displaced by its representation, and with Sunstein’s concept of cognitive infiltration.
6. Conclusion
Constructed personas represent a new frontier in behavioral governance and strategic communication. Their presence in climate debates, pandemic discussions, or conspiracy forums signals a shift from content control to context engineering. Future research should investigate how such mechanisms operate transnationally and how civil epistemologies can develop resilience against strategic ambiguity.
Conflict of Interest Statement
The authors declare no commercial or institutional conflicts of interest. Cas Mirador operates independently as a scholar and does not receive funding from governmental or private organizations. Dr. F. A. Beumer and Prof. Dr. H. J. van Loenen contributed in a personal capacity and without affiliation to any current policy-related program or advisory body. This article is written in the spirit of epistemic inquiry and speculative research on the limits of narrative governance.
Corresponding Author
Cas Mirador — Independent ScholarEmail: cas.mirador@proton.me
References
Baudrillard, J. (1983). Simulations. Semiotext(e).
Briant, E. L. (2015). Propaganda and Counter-terrorism: Strategies for Global Change.
Lukes, S. (2005). Power: A Radical View (2nd ed.). Palgrave Macmillan.
Roselle, L., Miskimmon, A., & O’Loughlin, B. (2014). Strategic narrative: A new means to understand soft power. Media, War & Conflict, 7(1), 70–84.
Stern, S. (2019). Gaslighting Nation: Psychological Warfare in the Modern Age.
Sunstein, C. (2010). Conspiracy Theories and Other Dangerous Ideas. Simon & Schuster.
Thaler, R. & Sunstein, C. (2008). Nudge: Improving Decisions About Health, Wealth, and Happiness. Yale University Press.
Beste Frans, dank. Eens. Goed dat dit ventiel er is. Want los van de quest naar de waarheid is er de verwarring. Mij viel een preprint op. Nog even onder de pet houden want niet peer reviewed maar alvast for your eyes only….
Strategic Narrative Insertion Through Constructed Personas: The Case of ‘Art Huiskes’
Abstract
In times of societal crisis, states and para-state actors may engage in subtle narrative control strategies by introducing synthetic personas into the public sphere. These figures are not disseminators of traditional propaganda, but serve as behavioral interfaces for nudging, polarization, and epistemic destabilization. This article conceptualizes such personas as narrative Trojan horses and analyzes their function through the case study of ‘Art Huiskes’, a possibly constructed participant in the Dutch climate discourse. Drawing on theories from behavioral governance, disinformation studies, and narrative psychology, we examine the mechanisms through which these personas operate, the strategic ambiguity they embody, and their role in managing public dissent.
1. Introduction
Public trust and epistemic stability are increasingly vulnerable to influence operations that do not rely on overt coercion, but on behavioral design and narrative engineering. The introduction of plausible yet unverifiable personas — such as ‘Art Huiskes’ — can be seen as an example of soft, distributed influence. This article proposes a conceptual framework for understanding the deployment of constructed personas in crisis contexts as tools of strategic narrative management.
2. Theoretical Framework
2.1. Strategic Narratives and Soft Control
Strategic narratives are frameworks through which political actors seek to shape perceptions of reality, identity, and legitimacy (Roselle et al., 2014). In hybrid regimes and advanced democracies alike, the use of soft control — defined by indirect influence over behavior and belief (Lukes, 2005; Thaler & Sunstein, 2008) — has expanded into narrative ecosystems through behavioral nudging and emotional conditioning.
2.2. Constructed Personas as Narrative Agents
Synthetic or semi-synthetic personas can function as narrative agents that simulate dissent or pluralism while steering discourse within permissible bounds. These personas do not overtly persuade; rather, they evoke, provoke, and entangle. Their performativity lies in their ambiguity and emotional valence — acting as magnets for engagement and friction.
3. Methodology
This article employs a qualitative content analysis of digital traces (comments, publications, LinkedIn profiles, stylistic consistency) to assess the plausibility of ‘Art Huiskes’ as a constructed persona. A theoretical model of strategic ambiguity and behavioral influence guides interpretation.
4. Analysis: The Case of Art Huiskes
4.1. Narrative Trojan Horse
‘Art Huiskes’ operates as a narrative Trojan horse: inserted not to assert dominance, but to open space within discursive arenas for particular affective and epistemic dynamics. His apparent loneliness, emotional volatility, and claim to knowledge over evidence position him as a martyr figure that attracts both empathy and ridicule.
4.2. Nudging and Gaslighting Techniques
The persona exhibits behavioral influence traits:
Nudging: Provokes engagement by making contrarian claims that invite correction.
Gaslighting-lite: Uses unverifiable emotional statements to destabilize rational engagement (“I cried when I was finally recognized”).
These are not aimed at individual persuasion but at environmental modulation — shaping the tone and framing of the surrounding discourse.
4.3. Distributed Governance and Para-Institutional Logic
Rather than centralized propaganda, the likely mode of operation is para-institutional: emerging from hybrid governance structures such as national security agencies (e.g., NCTV) working with outsourced behavioral experts. The goal is not consensus, but managed noise — enough friction to maintain distrust and attention, without pushing discourse into actionable rebellion.
5. Discussion: Epistemic Instability as Governance Tool
The Art Huiskes persona illustrates how epistemic instability can be instrumentalized as a governance mechanism. By simulating both pluralism and absurdity, such figures delegitimize discourse through saturation rather than censorship. This tactic aligns with Baudrillard’s notion of simulation, where the real is displaced by its representation, and with Sunstein’s concept of cognitive infiltration.
6. Conclusion
Constructed personas represent a new frontier in behavioral governance and strategic communication. Their presence in climate debates, pandemic discussions, or conspiracy forums signals a shift from content control to context engineering. Future research should investigate how such mechanisms operate transnationally and how civil epistemologies can develop resilience against strategic ambiguity.
Conflict of Interest Statement
The authors declare no commercial or institutional conflicts of interest. Cas Mirador operates independently as a scholar and does not receive funding from governmental or private organizations. Dr. F. A. Beumer and Prof. Dr. H. J. van Loenen contributed in a personal capacity and without affiliation to any current policy-related program or advisory body. This article is written in the spirit of epistemic inquiry and speculative research on the limits of narrative governance.
Corresponding Author
Cas Mirador — Independent ScholarEmail: cas.mirador@proton.me
References
Baudrillard, J. (1983). Simulations. Semiotext(e).
Briant, E. L. (2015). Propaganda and Counter-terrorism: Strategies for Global Change.
Lukes, S. (2005). Power: A Radical View (2nd ed.). Palgrave Macmillan.
Roselle, L., Miskimmon, A., & O’Loughlin, B. (2014). Strategic narrative: A new means to understand soft power. Media, War & Conflict, 7(1), 70–84.
Stern, S. (2019). Gaslighting Nation: Psychological Warfare in the Modern Age.
Sunstein, C. (2010). Conspiracy Theories and Other Dangerous Ideas. Simon & Schuster.
Thaler, R. & Sunstein, C. (2008). Nudge: Improving Decisions About Health, Wealth, and Happiness. Yale University Press.
Dit artikel doet mij denken aan de film :”Arizona dream”. Bij de muziek van deze film hoort de song met als titel : “This is a film”. De tekst van de song begin op deze manier:
This is a film about a man and a fish
This is a film about dramatic relationship between man and fish
The man stands between life and death
The man thinks
The horse thinks
The sheep thinks
The cow thinks
The dog thinks
The fish doesn’t think
The fish is mute, expressionless
The fish doesn’t think because the fish knows everything
The fish knows everything
…
Art Huiskens is een vis: hij denkt niet , hij weet.
In 2019 zei de zestienjarige Greta Thunberg in een toespraak tot het Congress :”Don’t listen to me, listen to the scientists.”
Art Huiskens hoeft zelfs niet naar de wetenschappers te luisteren, omdat hij weet. Hij gebruikt geen enkel wetenschappelijke referentie, geen enkel wetenschappelijk artikel, geen verwijzing… dat is ook niet nodig, omdat hij weet. Je kan dan ook geen enkele wetenschappelijke discussie aangaan, want Art “weet”. En hij weet omdat hij een vis is. Weliswaar een aprilvis, maar niettemin een vis.
Hij weet, maar hetgeen hij niet beseft is dat hij de alarmisten totaal ongeloofwaardig en belachelijk maakt. Maar misschien was dat uiteindelijk de bedoeling.
Voor degenen die wel naar wetenschappers willen luisteren, omdat ze (nog) niet weten zoals Art Huiskens weet:
https://www.climategate.nl/2024/12/een-realistische-visie-op-de-klimaatproblematiek-deel-1/
https://www.climategate.nl/2024/12/een-realistische-visie-op-de-klimaatproblematiek-deel-2/
http://www.climategate.nl/2024/12/een-realistische-visie-op-de-klimaatproblematiek-deel-3/
http://www.climategate.nl/2024/12/een-realistische-visie-op-de-klimaatproblematiek-deel-4/
https://www.climategate.nl/2025/01/een-realistische-visie-op-de-klimaatproblematiek-deel-5/
https://www.climategate.nl/2025/01/een-realistische-visie-op-de-klimaatproblematiek-deel6/
Art Huiskes beweert dat de theorie van CO2-verzadiging van de atmosfeer “alom de verzonnen” is en hij legt ook uit waarom. Hij schrijft ook dat bij een hoge CO2, kalkafhankelijk zeeleven niet langer kan voortbestaan door een verdergaande verzuring van de oceanen.
De vele reacties hier gaan tekeer tegen hem, maar het is voornamelijk op de man spelen. Kan iemand hier wetenschappelijk bewijs aaneveren dat Huiskes ongelijk heeft?
ja, daar moet je wel een beetje voor lezen, natuurlijk.
in mijn reactie hierboven zie links naar een zesdelig artikel dat hier op climategate.nl staat. In elk van deze links vind je tientallen links naar echte wetenschappelijke publicaties, niet naar onwetenschappelijke blogs of filmpjes zoals Art Huiskens gebruikt.
Wanneer je de wetenschappelijke artikels zal gelezen hebben, zal je zien dat de wetenschap Art Huiskens ferm ongelijk geeft. Dat kan je al zien aan de citaten die in de climategate.nl artikels gebruikt worden.
Veel leesplezier
Rudi, jouw reactie van 17u54 is voornamelijk op de man spelen.Je geeft daarin geen antwoord op mijn twee specifieke vragen. Je wil dat ik 6 artikelen lees van een anonieme ‘gasrblogger’ die aan ‘quotemining’ en cherrypicking doet.
Ben je niet in staat om zelf in je eigen woorden een antwoord te geven?
Kijk jongen, je bewijst hier dat je niet waard bent om een antwoord te krijgen. Je geeft zelf toe dat je het zesdelig artikel niet gelezen hebt, maar toch heb je al een oordeel van “qoutemining en cherrypicking”. Waar haal je dat? De aangehaalde publicaties in het zesdelig artikel zijn allemaal wetenschappelijke peer-reviewed publicaties.
Je vindt dat ik “op de man speel” als ik vaststel dat Art Huiskens niet verder komt dan een verwijzing naar een film en een blog. Het is op de man spelen om vast te stellen dat Art Huiskens alles wat hij schrijft “weet”, zonder ook maar één verwijzing naar een wetenschappelijke publicatie. Anderzijds mag Art Huiskens bladzijden vol schrijven met dingen waarbij hij “op de man” speelt. Hij heeft het voortdurend over “klimaatontkenners”, noem mij eens één iemand die het klimaat ontkent.
Lees eerst het zesdelig artikel, zie hoe weinig invloed CO2 heeft, en dan zal je hierover geen vragen meer stellen.
Bij mij heb je het alleszins verkorven, ik geef graag antwoord aan geïnteresseerde, onbevooroordeelde mensen die eerlijke vragen stellen. Niet aan bullebakken die denken dat een antwoord op hun zogenaamde interessante vragen een recht is.
mijn atwoord staat in de wacht, maar begin gerust maar met het lezen van de artikels waarnaar in mijn reactie hierboven verwezen wordt.
Kijk het commentaar van Rudi, hierboven
Een logische wedervraag zou zijn; Hoe heeft het zeeleven zich in een eerdere periode met een hoger gehalte aan CO2 zich in die veronderstelt zurige zeeomgeving kunnen handhaven. De oceanen floreren met meer plankton en wieren met als gevolg meer zeeleven. En vergelijkbaar fenomeen met het circa 18% toegenomen leven op land. Simpel terug re zoeken. Doe je best.
Peter, je geeft geen antwoord op mijn vragen. Voor de tweede ga je wat speculeren over wieren, maar dat is geen kalkafhankelijk zeeleven. Je speculeert ook dat het leven op land ‘vergelijkbaar’ is.
re = te
Voor de artikelen van Ad Huiskes geldt het gezegde: ‘Den splinter in een anders oog wel zien, maar niet de balk in zijn eigen.’
Als voorbeeld zijn punt 3, hij heeft het niet over de absurde klimaatstreepjescode, waarin de weergave van de temperatuur (voor Nederland) van blauw naar het hedendaagse donkerrood gaat.
Maar dat neemt niet weg dat zijn 3 standpunten wel degelijk hout snijden.
1. Over het vermeende verzadigingseffect. Talloze malen is hier uitgelegd dat dat niet kan bestaan. Tot ~20000 ppm geldt voor elke verdubbeling van de CO2-concentratie een forcering van ~3 W/m2.
2. Meer CO2 laat de vegetatie beter groeien. Dat is ongetwijfeld zo. Maar wellicht een belangrijkere bottleneck is de beschikbaarheid van stikstofverbindingen. Het gebruik van kunstmest heeft voor een grotere toename van de landbouwopbrengst gezorgd dan de toename van CO2. Van alle stikstof in eiwitten is de helft afkomstig uit chemische fabrieken (Bosch Haber proces, de andere helft is afkomstig van natuurlijke stikstoffixatie).
3.Grafieken dienen om iets duidelijk voor te stellen. Dat bereikt net zo min door een temperatuurstijging van 1 graad in Kelvinschaal vanaf 0 K uit te drukken als voor het verloop van die ene graad het verloop van de kleur blauw naar donkerrood te gebruiken.
Beste Dirk, aangaande jouw punt 1)
Je blijft hameren op die 3 W/m2 voor een verdubbeling van CO2 concentratie in de lucht. Maar zoals Arjan al zei, is dat voor een aarde zonder wolken. En die bestaat niet. Maar zelfs dit terzijde geschoven, ikzelf krijg eigenlijk helekmaal niks, zelfs voor een aarde zonder wolken. Heb je ooit naar mijn werk gekeken of begrijp je het gewoon niet?
https://breadonthewater.co.za/2022/12/15/an-evaluation-of-the-greenhouse-effect-by-carbon-dioxide/
Je haalt elke keer Modtran aan (of Fortran) maar je begrijpt volgens mij niet waar hun formules vandaan komen. Die komen allemaal van dat werk van Myre et al 1998 en Hansen, etc. ge-publiceerd in IPCC AR5.
(Klik op mijn naam.)
Maar ze maken eigenlijk allemaal volgens mij dezelfde fout: ze kijken allemaal alleen naar de aardeschijn van 10-25 um en er wordt aangenomen dat de inkomende SW gewoon ‘constant’ blijft, ongeacht de (toenemende) concentraties van GHG (insluitend ozone, dat eigenlijk heel veel SW terug naar de ruimte stuurt)
Henry,
Ik heb weinig vertrouwen in jouw berekeningen. Om te beginnen, kun je laten zien hoe je de 62.5% terugkaatsing van een spiegelende bol berekent? (Moet zijn: 50%, een vlakke golf wordt in alle richtingen even sterk weerkaatst).
Dirk
dat heeft niks met mijn berekening maken. je moet die excel file open maken en kijken wat er in elke kolom gebeurd.
ja. ja. het blijft een debat.
want de een weigert om te kijken naar de echte gemeten resultaten van de ander.
let op:
Dirk heeft mij geen resultaten laten zien die hij zelf heeft gemeten om te bewijzen dat het effect van meer CO2 opwarming is eerder als afkoeling….
Henry,
Ik ben niet van plan jouw CO2-berekeningen na te lopen. Je gaat niet in op mijn eenvoudige vraag. Ik toon je hier mijn berekening van de weerkaatsing van een vlakke golf op een spiegelende bol. Toon aan dat dit niet correct is of kom niet meer met die 62.5%.
Neem een bol met straal R en beschouw het ringvormige deel van de lichtbundel tussen r en r+dr met 0<r<R. De hoeveelheid licht in die ring is evenredig met het oppervlak, die is 2πr dr. Noem de hoek tussen de normaal op het boloppervlak en de invallende smalle ring φ dan is sinφ= r/R. Druk het oppervlak uit als functie van φ : 2πr dr is dan 2π R^2 sinφ cosφ dφ. Als we dit delen door de ruimtehoek die de weerkaatste ring maakt, dan verkrijgen we de lichthoeveelheid per steradiaal per gereflecteerde ring. Die ruimtehoek is sin(2π) d(2φ).
Resultaat: R^2/4, is dus onafhankelijk van φ. Voor de totale ruimtehoek van 4π verkrijg je het oppervlak van de doorsnede van de lichtbundel die op de bol valt: π R^2.
Het licht van de bundel wordt in alle richtingen even sterk weerkaatst.
Die ruimtehoek moet natuurlijk zijn: 2π sin(2φ) d(2π)
Lastig typen, nog maar eens: 2π sin(2φ) d(2φ)
Beste Dirk
Ik zeg weer dat deze berekening niks heeft te maken heeft met de energie berekingen in mijn excel file. Ik denk dat ik het molecuul in het absorptie gebied meer had gezien als een concave spiegel.
Het licht op valt dus 2 *(pi) r2. De achterkant heeft oppervlak (pi)r2 en straalt ook uit.
Dat is min of meer wat ik zie gebeuren bij een spectrophotometer. Maar ik vind jouw berekening ook aanvaarbaar en ik heb meerdere mensen gehoord die zeggen dat het 50% naar de bron gaat en 50% naar de buitenste ruimte. Maar als alles 50/50 is er volgens mij helemaal geen netto opwarmings effect…..
dit is wel iets van een dilemma?
ik maak het hier even voor mezelf af: volgens VSEPR technologie is de vorm van het CO2 molecuul lineair, rechtlijnig dus. Net zoals zuurstof en stikstof. Maar het koolstof atoom is iets kleiner dan de twee zuurstof atomen, dus volgens mij zou het iets divergent kunnen zijn.
De vorm van edelgassen is inderdaad wel bol, omdat ze een-atomig zijn.
No Art,
Niet als burger, niet als wetenschapper, niet als ‘eenzaam klimaatrealist’ uit Enschede. Art is een construct. Een digitale entiteit met een voorkeur voor obscure grafieken, semi-wetenschappelijke zinnen zonder bronvermelding en een taalgebruik dat net geloofwaardig genoeg is om zowel NRC-lezers als Telegram-wappies in verwarring te brengen. Art is ontworpen. Niet door God, ook niet door Greta. Maar door de NCTV.
Jawel, onze eigen Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid.
Waarom? Simpel. Polarisatie werkt niet meer. Klimaatdebatten zijn verworden tot preken voor eigen parochies. Dus wat doe je als overheid in tijden van burgerlijke vermoeidheid en digitale desillusie? Je creëert een meta-polarisator. Een schaduwfiguur. Een vis.
Art is geen mens. Art is opdrachtbeleid. Hij is ontworpen als cognitieve bananenschil: de bedoeling is dat mensen uitglijden in hun verlangen naar debat, naar redelijkheid, naar erkenning van de ander. Terwijl ze in werkelijkheid discussiëren met een profiel dat door een team van ‘psycholinguïsten’ in opdracht van Binnenlandse Zaken is samengesteld.
Het LinkedIn-profiel van Art is leeg, zijn IP-adres wisselt wekelijks, zijn e-mailadres eindigt op @outlook.com maar heeft een onzichtbare ‘.gov’-spiegel. Zijn schrijfstijl is inconsistent maar net coherent genoeg om als ‘eigenwijs’ te gelden. Hij citeert graag zonder te verwijzen. En hij huilt. Altijd als iemand hem erkent, huilt hij.
Waarom?
Omdat zijn makers willen dat jij denkt dat hij echt is. Eenzaam, gevoelig, miskend. De ideale martelaar van de ratio. En als je dan, in een opwelling van inclusieve goedertierenheid, zegt: “Kom erbij, Art”, dan hebben ze je. Dan is het systeem rond.
Hij wordt geïntroduceerd op Climategate, want daar is men dapper en nieuwsgierig. En dat valt te prijzen. Denk wel: terwijl jullie discussiëren over ppm’s en pH-waarden, meten zijn ontwerpers jullie reacties. Wie liket, wie citeert, wie vecht. Jij denkt dat je met Art praat, maar Art praat met jou. Duidelijk: introductie van Art is goud, hulde aan de redactie!
En dat is misschien wel het meest ironische van alles.
Warme groet, Cas
Beste Cas, jij schijnt er meer over te weten. Mag ik vragen waar jij je interessante kennis vandaan hebt? Ik heb de indruk dat het klopt hetgeen je zegt, en dat maakt mij eerlijk gezegd bijzonder achterdochtig.
En als we hier als “proefkonijn” geofferd worden dan denk ik dat ik mijn bijdragen noodgedwongen zal moeten stoppen.
Title:
Crisis Narratives and Behavioral Counterintelligence: Constructed Personas as Tools of Distributed Epistemic Governance
Authors Cas Mirador, Independent Scholar in Strategic Communication and Narrative Politics Dr. F. A. Beumer, Institute for Behavioral Security Studies, Utrecht Prof. Dr. H. J. van Loenen, Department of Crisis Governance, European School of Advanced Studies, Brussels Corresponding author: Cas Mirador — cas.mirador@proton.me
Abstract
In times of societal crisis, states and para-state actors may engage in subtle narrative control strategies by introducing synthetic personas into the public sphere. These figures are not disseminators of traditional propaganda, but serve as behavioral interfaces for nudging, polarization, and epistemic destabilization. This article conceptualizes such personas as narrative Trojan horses and analyzes their function through the case study of ‘Art Huiskes’, a possibly constructed participant in the Dutch climate discourse. Drawing on theories from behavioral governance, disinformation studies, and narrative psychology, we examine the mechanisms through which these personas operate, the strategic ambiguity they embody, and their role in managing public dissent.
1. Introduction
Public trust and epistemic stability are increasingly vulnerable to influence operations that do not rely on overt coercion, but on behavioral design and narrative engineering. The introduction of plausible yet unverifiable personas — such as ‘Art Huiskes’ — can be seen as an example of soft, distributed influence. This article proposes a conceptual framework for understanding the deployment of constructed personas in crisis contexts as tools of strategic narrative management.
2. Theoretical Framework
2.1. Strategic Narratives and Soft Control
Strategic narratives are frameworks through which political actors seek to shape perceptions of reality, identity, and legitimacy (Roselle et al., 2014). In hybrid regimes and advanced democracies alike, the use of soft control — defined by indirect influence over behavior and belief (Lukes, 2005; Thaler & Sunstein, 2008) — has expanded into narrative ecosystems through behavioral nudging and emotional conditioning.
2.2. Constructed Personas as Narrative Agents
Synthetic or semi-synthetic personas can function as narrative agents that simulate dissent or pluralism while steering discourse within permissible bounds. These personas do not overtly persuade; rather, they evoke, provoke, and entangle. Their performativity lies in their ambiguity and emotional valence — acting as magnets for engagement and friction.
3. Methodology
This article employs a qualitative content analysis of digital traces (comments, publications, LinkedIn profiles, stylistic consistency) to assess the plausibility of ‘Art Huiskes’ as a constructed persona. A theoretical model of strategic ambiguity and behavioral influence guides interpretation.
4. Analysis: The Case of Art Huiskes
4.1. Narrative Trojan Horse
‘Art Huiskes’ operates as a narrative Trojan horse: inserted not to assert dominance, but to open space within discursive arenas for particular affective and epistemic dynamics. His apparent loneliness, emotional volatility, and claim to knowledge over evidence position him as a martyr figure that attracts both empathy and ridicule.
4.2. Nudging and Gaslighting Techniques
The persona exhibits behavioral influence traits:
Nudging: Provokes engagement by making contrarian claims that invite correction.
Gaslighting-lite: Uses unverifiable emotional statements to destabilize rational engagement (“I cried when I was finally recognized”).
These are not aimed at individual persuasion but at environmental modulation — shaping the tone and framing of the surrounding discourse.
4.3. Distributed Governance and Para-Institutional Logic
Rather than centralized propaganda, the likely mode of operation is para-institutional: emerging from hybrid governance structures such as national security agencies (e.g., NCTV) working with outsourced behavioral experts. The goal is not consensus, but managed noise — enough friction to maintain distrust and attention, without pushing discourse into actionable rebellion.
5. Discussion: Epistemic Instability as Governance Tool
The Art Huiskes persona illustrates how epistemic instability can be instrumentalized as a governance mechanism. By simulating both pluralism and absurdity, such figures delegitimize discourse through saturation rather than censorship. This tactic aligns with Baudrillard’s notion of simulation, where the real is displaced by its representation, and with Sunstein’s concept of cognitive infiltration.
6. Conclusion
Constructed personas represent a new frontier in behavioral governance and strategic communication. Their presence in climate debates, pandemic discussions, or conspiracy forums signals a shift from content control to context engineering. Future research should investigate how such mechanisms operate transnationally and how civil epistemologies can develop resilience against strategic ambiguity.
Conflict of Interest Statement
The authors declare no commercial or institutional conflicts of interest. Cas Mirador operates independently as a scholar and does not receive funding from governmental or private organizations. Dr. F. A. Beumer and Prof. Dr. H. J. van Loenen contributed in a personal capacity and without affiliation to any current policy-related program or advisory body. This article is written in the spirit of epistemic inquiry and speculative research on the limits of narrative governance.
References
Baudrillard, J. (1983). Simulations. Semiotext(e).
Briant, E. L. (2015). Propaganda and Counter-terrorism: Strategies for Global Change.
Lukes, S. (2005). Power: A Radical View (2nd ed.). Palgrave Macmillan.
Roselle, L., Miskimmon, A., & O’Loughlin, B. (2014). Strategic narrative: A new means to understand soft power. Media, War & Conflict, 7(1), 70–84.
Stern, S. (2019). Gaslighting Nation: Psychological Warfare in the Modern Age.
Sunstein, C. (2010). Conspiracy Theories and Other Dangerous Ideas. Simon & Schuster.
Thaler, R. & Sunstein, C. (2008). Nudge: Improving Decisions About Health, Wealth, and Happiness. Yale University Press.
Cover Letter
To the Editors,
Please find attached the manuscript entitled:
“Crisis Narratives and Behavioral Counterintelligence: Constructed Personas as Tools of Distributed Epistemic Governance.”
This article presents a conceptual and analytical inquiry into the strategic use of synthetic personas—specifically, the figure of ‘Art Huiskes’—as instruments of distributed influence within crisis discourse. We argue that such constructs do not merely reflect marginal opinion but serve a para-institutional function in shaping epistemic environments through soft behavioral mechanisms such as nudging, emotional triggering, and cognitive destabilization.
The manuscript contributes to interdisciplinary debates in narrative theory, security studies, and behavioral governance. It may be of interest to scholars concerned with media simulation, epistemic resilience, and disinformation tactics in liberal democracies.
We confirm that this manuscript has not been published elsewhere and is not under consideration by another journal. The authors have no competing interests to declare.
The corresponding author is:
Cas MiradorIndependent Scholar Email: cas.mirador@proton.me
Thank you for your consideration.
Sincerely, Cas Mirador (on behalf of all authors)
Hoi Rudi,
Dank je voor je scherpe en open reactie. Je vraag raakt precies aan de kern van wat me fascineert.
Ik werk al meer dan dertig jaar in het communicatievak, veelal rond maatschappelijke thema’s waar beeldvorming, beleid en emotie elkaar raken. Social engineering, als je er een label op wilt plakken. Ik kijk dus niet alleen wat er gezegd wordt, maar vooral hoe, en met welk effect. En hoe dat effect – de feedback – als feedforward wordt ingezet. Dat klinkt misschien wat technisch – sorry daarvoor.
Wat Art Huiskes hier neerzet – daar ben ik eerlijk in – is geen gewone opiniebijdrage. Het is een retorisch construct, zorgvuldig opgebouwd in de stijl van moreel beladen overheidscommunicatie. Zoals we die sterk zagen tijdens de coronajaren – toen, laten we zeggen, Art werd geboren. Die toon – vol urgentie, wetenschappelijke autoriteit en impliciete morele afrekening – is niet nieuw, maar wél strategisch geladen.
De plaatsing via kanalen als Frankwatching en Dutch Cowboys is geen toeval: het zijn multipliers richting mainstream. Mij fascineert vooral de verschuiving: waarom schakelt dezelfde unit die eerder rond corona communiceerde nu ineens door naar klimaat? Ik snap dat nog niet helemaal.
Het knappe is dit: door deze interventie zonder knipoog of context op Climategate te plaatsen, maakt hoofdredacteur Hans Labohm er iets veel rijkers van dan alleen een tekst – hij creëert een strategische spiegel. Niet het stuk zelf, maar de reacties die het oproept, worden zo de echte hoofdrolspelers. In die spiegel zie je overtuiging aan het werk, en soms zelfs – per ongeluk – zelfinzicht.
Of zoals G.K. Chesterton het ooit droogjes zei: “Er zijn twee manieren om een lamp te waarderen. Je kunt er licht van krijgen, of je kunt hem uit elkaar halen.”
En vergis je niet: alles wordt gemeten en gemonitord in de grijze kamers. Niet omdat we bedreigd worden, maar omdat we serieus genomen worden. Net zoals Google permanent je microfoon meeluistert – niet om je te bespioneren, maar om je advertenties te optimaliseren. Niks bijzonders. Het hoort bij het spel.
Mijn intentie is niet om partij te kiezen, maar om zichtbaar te maken hoe overtuiging werkt. Waarom sommige woorden vertrouwen wekken – en andere juist argwaan oproepen.
Hartelijke groet,
Cas
Cas Mirador, heel hartelijk bedankt voor je antwoord.
Als eerste puntje zou ik toch graag willen opmerken dat ik niet graag heb dat ik “gemeten en gemonitord” wordt, en dan zeker en vooral niet door NCTV . Het voelt aan als slachtoffer zijn van voyeurisme.
Als tweede had ik graag willen zeggen dat het, mij althans, moeilijk valt om te reageren op Art. Omdat wel hij vanalles zegt, maar weinig of niets wetenschappelijk. Voor sommigen (de lezers van NRC ?) klinkt dit misschien wetenschappelijk, maar ik denk dat het publiek van climategate beter weet. Hij verkondigt wel een mening, visie of overtuiging, maar met weinig of geen echte wetenschappelijke onderbouwing. Daarom staat zo’n artikel beter in de msm dan hier in climategate.nl. Er is enkel een schijn van wetenschappelijke diepgang, het publiek van climategate is beter gewoon. Een discussie op dit niveau verwaterd dan gauw in welles nietes.
Nogmaals bedankt voor de verdere en uitgebreide uitleg.
en sorry voor de schrijffouten…
Beste Rudi,
Ik herken veel. En ja, ik deel je zorgen.
Dat hele gedoe rond monitoring — het blijft knagen. Voor mijn gevoel komt het nu vooral van de Googles en Facebooks van deze wereld, maar dat maakt het niet minder ongemakkelijk. We beleven in dat opzicht revolutionaire tijden (tech-gezien).
Wat je schrijft over het stuk van Art: helemaal mee eens. Ik vond het ook lastig. Veel woorden, weinig houvast. En dan mis ik vooral iets van intentie. Waarom schrijft hij dit? Tegen wie praat hij eigenlijk? Wie hij is blijft goed verborgen…..
Juist op Climategate kom ik graag voor stukken met scherpte, analyse, onderbouwing. Als dat verdwijnt, wordt het al snel mening tegen mening. En dat voelt wat… dun.
Waarom de redactie het plaatst? Iets aanwakkeren, spiegel, speelse inval. Ik vatte het als outsider speels/serieus op… tegelijk serieus. Snap je aarzeling wel. Mijn idee: redactie te alhier is in zeer, zeer integere
handen.
Dank je reactie. Het voelt als een soort opluchting.
Groet,
Cas