De Groene Revolutie vernietigt banen, bestaansmiddelen en gemeenschappen in het Verenigd Koninkrijk

Vorig jaar meldde het ONS ons dat het aantal mensen dat in 2023 werkzaam was bij “milieuvriendelijke goede doelen” vergelijkbaar was met de 47.000 in de hernieuwbare energie. Maar de waarheid begint te dagen.

Er zal geen groene revolutie komen, hoeveel overheidsgeld er ook in het project wordt gestoken. Weinig recente projecten in het VK laten dit duidelijker zien dan de plannen om £22 miljard aan overheidsgeld te verspillen aan het afvangen van kooldioxide uit dezelfde Britse fabrieken die de Net Zero-deïndustrialisatie al in rap tempo aan het afbouwen is.

Onder leiding van het energiebeleid van de Mad Miliband versluist de economisch ongeletterde Labour-regering enorme sommen geld van productief, banenscheppend gebruik naar de financiering van technologieën die onbewezen, onwaarschijnlijk schaalbaar en simpelweg oneconomisch zijn.

Tot deze laatste categorie behoort windenergie, waarvan de leugen wordt verteld dat het goedkoper is dan gas, terwijl Britse elektriciteitsleveranciers productieve bedrijven wegjagen door prijzen te rekenen die  hoger zijn dan elders in de ontwikkelde wereld. Dit valt vermoedelijk onder de noemer ‘Nobele Leugen’, een handig en veelgebruikt politiek wapen dat verankerd is in het hele snel verdwijnende nep-klimaatnoodproject.

Er gaat nauwelijks een dag voorbij zonder dat de natuurwetten zich bemoeien met de groene mislukking. In 2020, met £1,5 miljard aan contanten van de Franse overheid, beloofde Airbus tegen 2035 een emissievrij waterstofvliegtuig. Niemand leek hen te hebben verteld dat enorme geïsoleerde tanks aan boord, die zeer explosieve waterstof bij -253 °C opslaan, technisch of economisch onhaalbaar waren. Airbus heeft het project nu stilletjes laten varen en is teruggekeerd naar de echte wereld, waar iedereen wist dat het volkomen onhaalbaar was.

Waterstofgebruik is natuurlijk nog steeds de smaak van de maand, vooral omdat het waandenkbeeld heerst dat het onbetrouwbare wind- en zonne-energie kan ondersteunen. Dat kan natuurlijk niet, en in een wereld die geregeerd wordt door de wetten van de wetenschap kan momenteel alleen gas dat. Maar gas is niet groen en, misschien nog erger, het wordt geproduceerd door particuliere bedrijven. Dus stort Mad Miliband beton in frackingputten in arme gebieden in het noorden en weigert hij nieuwe olie- en gasvergunningen af ​​te geven aan offshore-exploratiebedrijven in binnenkort arme steden in Schotland en Noordoost-Engeland.

Ondertussen spreekt his Madness een vermanend woordje in China en zegt dat hij liever heeft dat de zonnepanelen die bestemd zijn om hoogwaardige landbouwgrond te bedekken, niet door slaven worden gemaakt. Wat nu, vraagt ​​u zich misschien af. De Congolezen vertellen dat ze geen kinderen moeten gebruiken om kobalt te winnen voor de elektrische auto’s van de waarlijk deugdzamen onder ons. Of misschien door te letten op het groeiende bewijs dat windmolens ter grootte van de Eiffeltoren op het land een verwoestend effect hebben op de natuur en het landschap ontdoen van alles, van de kleinste vlieg tot de grootste arend.

Misschien niet – economische onwetendheid gaat hand in hand met wijdverbreide hypocrisie in de griezelige groene echokamer.

De zogenaamde groene revolutie is bijna volledig gebaseerd op door de staat aangestuurde kapitaalverduistering onder het mom van de nep-klimaatcrisis, een verhaal dat al decennialang wordt gecultiveerd door regerende elites en hun vertrouwde mainstream boodschappers, en bijna elk gek plan kan worden gerechtvaardigd. En weinigen zijn gekker dan windenergie, een technologie die voor het eerst in Groot-Brittannië werd gezien tijdens de regeerperiode van Hendrik II (1154-1189).

Niemand zou tegenwoordig een windmolen bouwen, tenzij de staat hen omkoopt met enorme subsidies – betalingen die jaarlijks £15 miljard toevoegen aan de elektriciteitsrekening van zowel rijk als arm.

Betalingen die langzaam maar zeker bijdragen aan de vernietiging van wat er nog over is van de Britse industrie. Betalingen, zo moet worden opgemerkt, die jaarlijks goed zijn voor 20 tot 30 moderne ziekenhuizen in de verpauperde Britse steden.

Net als bij de meeste, zo niet alle, overheidssturing van industrieel kapitaal zullen de banen die in de private sector verloren gaan, niet in evenwicht zijn, en zeker niet toenemen, in de nieuwe fictieve groene wereld. Om te beginnen bevinden ze zich vaak op de verkeerde plek. Nieuwe banen zullen over het hele Verenigd Koninkrijk verspreid raken, terwijl veel industriële banen die afhankelijk zijn van koolwaterstoffen geconcentreerd zijn in gevestigde industriële regio’s.

Vermoedelijk wordt aangenomen dat werknemers naar de nieuwe banen zullen overstappen, maar dat is in de jaren tachtig grotendeels mislukt, toen de de-industrialisatie de kolenwinning wegvaagde. Weinig arbeiders werden omgeschoold en de valleien van Zuid-Wales hebben hun trotse arbeiderstradities en bestaansmiddelen nooit echt teruggevonden.

Natuurlijk kan men beweren dat industrieën op natuurlijke wijze verdwijnen en worden vervangen door superieure technologieën. Maar iedereen die dat argument aanvoert voor de groene revolutie is ronduit een idioot. De schade is allemaal zelfopgelegd en maakt deel uit van een bredere, wereldwijde collectivistische agenda voor netto nuluitstoot.

Onder de huidige Labour-regering in Wales betekent de groene revolutie dat een geplande bypass wordt geannuleerd die de knelpunten in de belangrijke M4-tunnel in Newport moet verkleinen . Ook worden de hoogovens in Port Talbot gesloten, waardoor duizenden mensen hun baan verliezen.

Mobiliteit van werknemers is een kwestie die zelden wordt overwogen door politici, die zichzelf vaak als burgers van waar dan ook beschouwen. Familie- en gemeenschapsbanden lijken hun beslissingen nauwelijks te beïnvloeden.

Recent onderzoek in de Verenigde Staten benadrukt een gebrek aan mobiliteit in de arbeidersklasse en suggereert dat de geografische mismatch tussen huidige werknemers in de fossiele brandstoffen en opkomende groene banen een aanzienlijke belemmering vormt. Sterker nog, de auteurs suggereren dat slechts 2% van de werknemers in de fossiele brandstoffen waarschijnlijk de overstap zal maken zonder significante beleidsinterventies.

Het Verenigd Koninkrijk is natuurlijk een veel kleiner geografisch gebied, maar vergelijkbare beperkingen zullen waarschijnlijk van toepassing zijn. Zoals opgemerkt, hebben eerdere fasen van deïndustrialisatie veel gemeenschappen in de steek gelaten. De trage totstandkoming van nieuwe banen in industriële gebieden die geteisterd worden door groen beleid, en de vrijwel zeker beperkte mobiliteit van werknemers, zullen in de toekomst aanzienlijke uitdagingen opleveren.

De Britse regering hoopt waarschijnlijk dat eventuele arbeidsbeperkingen kunnen worden opgelost met haar bijna-open grensbeleid en de komst van honderdduizenden mobiele migranten per jaar.

Chris Morrison.

Intussen kijken we uit naar de nieuwste, je zou kunnen zeggen heroïsche, poging van het ONS om ons ervan te overtuigen dat er steeds meer groene banen in de Britse economie zijn.

‘My old man’s a dustman‘, was de tekst van het liedje uit de jaren 60, een beroep dat nu  is omgedoopt tot ‘My old man’s a sustainable recycling operative‘.

Titels veranderen misschien, maar de baan niet, en hij draagt ​​waarschijnlijk nog steeds een vuilnisbakmuts, heeft een lompe broek en woont in een sociale huurwoning.

***

Chris Morrison is milieuredacteur van de Daily Sceptic .