Bas
Heb je de eerdere interglacialen weggelaten? Alles bijeen genomen lijkt het me logisch dat zelfs de reeks van ten minste 10 traceerbare interglacialen een geleidelijk oplopen van de temperatuur laten zien. De zon is tenslotte ook een ster en ik heb begrepen dat die langzamerhand sterker gaan stralen tijdens het opbranden.
Ik ben er al langer mee bezig maar nu in de vakantie heb ik eea maar eens op een rij gezet.
Deel 1 van 2
Positieve feedbacks versterken het resultaat van een verandering echter dat is tegenstrijdig met het principe van Le Chatelier. Ik ga er van uit dat dit principe naast voor chemische reacties ook opgaat voor fysische effecten.
Mijn hypothese is dat positieve terugkoppelingen kort zijn in optreden en dat negatieve feedbacks uiteindelijk de veranderingen trachten tegen te gaan. Deze negatieve feedback is trager maar heeft uiteindelijk meer invloed dan de kort aanwezige positieve feedbacks.
Hoe precies deze mechanismen verlopen is onduidelijk maar een ‘bewijs’ voor de hypothese lijkt te vinden in het verloop van het klimaat voor de periode van vele duizenden jaren waarover we enige kennis hebben.
Enkele voorbeelden uit verschillende bronnen:
“Een positieve terugkoppeling is een terugkoppeling die de opwarming van de aarde versnelt. Een voorbeeld hiervan de afname van het albedo-effect. IJs reflecteert meer zonlicht dan land en water. Als het ijs smelt door de stijgende temperatuur groeit de oppervlakte van land en water.”
“Een tweede voorbeeld van een positieve feedbackloop is de relatie tussen de opwarming van de aarde en een toename van de hoeveelheid waterdamp in de atmosfeer .”
“De belangrijkste vorm van negatieve feedback in het klimaatsysteem is de verhoogde afgifte van warmte. Een warmere aarde straalt meer energie de ruimte in. Dit mechanisme is zo elementair, dat je er bijna nooit iets over leest. Maar als het niet zou bestaan, dan zou de aarde gloeiendheet worden.”
Verder.
In de discussie over het klimaat en de invloed van de mens daarop gaat het vaak over de zogeheten terugkoppelingen of feedbacks. Alarmisten wijzen bij voorkeur op de positieve terugkoppelingen die een verandering versterken. Anderen vertrouwen meer op het totaaleffect van al die terugkoppelingen en dan voor het systeem als geheel.
Het totale klimaat systeem is een zeer complex, niet-lineair en emergent met vele verbanden tussen de verschillende procesdelen die uiteindelijk het totale systeem bepalen.
Mijn stelling is: Het binnen dit complexe systeem geïsoleerd bekijken van een klein deel van dit systeem levert GEEN inzicht op de werking van dit systeem als geheel.
Het noemen van terugkoppelingen binnen dat geïsoleerd bekijken heeft weinig zin omdat uiteindelijk voor het systeem als geheel er maar één mechanisme is dat er voor zorgt dat elke verandering wordt tegengewerkt. Een streven in de natuur om evenwicht te zoeken en elke afwijking daarop tegen te werken. Een uiteindelijke negatieve terugkoppeling die het klimaat op onze planeet tussen de grenzen van een glaciaal en interglaciaal heeft kunnen houden. Anders gesteld heeft deze terugkoppeling de gemiddelde temperatuur van onze planeet binnen een band van ongeveer 15 K kunnen houden. In hoeverre hier het principe van Le Chatelier opgaat zal wel nog moeten worden bewezen.
Het klimaat verandert doorlopend en het resultaat van die verandering bepaalt men aan de hand van een gemeten en berekende gemiddelde temperatuur van onze planeet. Nu is die temperatuur ongeveer 15 graad Celsius of 288 K.
We weten dat die gemiddelde temperatuur lager (278 K) is geweest in een ijstijd of glaciaal en ook hoger (292 K) in de interglaciaal. Op dit moment komen we uit een glaciaal en zijn we ergens halverwege in een interglaciaal.
Een andere methode om vast te stellen waar we ons in die gang van het klimaat bevinden is te kijken naar de hoogte van het zeewater. Het is een ruwe maat maar we weten dat het zeeniveau 100 m lager heeft gestaan in een glaciaal en ook bijna 100 m hoger in een ijsvrije aarde. Overigens zijn dit uitersten tussen de zogenoemde ijsbal aarde en de volledig ijsvrije aarde. Die 100 m hoger is ook prima te berekenen door het totale landijs in water over de oceanen te verspreiden. Voor het gemak vergeten we effecten van uitzetting en oppervlak toename bij meer water.
Binnen het complexe klimaat systeem is het benoemen van positieve en negatieve terugkoppelingen voor procesdelen, zoals bijna altijd gebeurt, niet zinvol. Voor het totale systeem is er de natuurlijke terugkoppeling die werkt als een negatieve terugkoppeling. Dit alles voor het stabiele systeem dat het systeem van klimaatverandering is ook met nu de mogelijke maar toch beperkte invloed van de mens hierin.
Tipping points behoren bij een instabiel systeem en er lijkt nog geen bewijs dat dit voor klimaatsysteem dreigt. Die angst voor klimaatverandering komt uit het geïsoleerd beschouwen van delen van het systeem met de nadruk leggen op optredende positieve terugkoppelingen.
In kort:
Le Chatelier’s principe is m.i. goed bruikbaar om chemische reacties (en wellicht ook fysische effecten) in de atmosfeer, oceanen en biosfeer bij klimaatverandering te analyseren, maar dat het mogelijk onvoldoende is om het hele systeem te voorspellen, zeker bij complexe terugkoppelingen.
Verder hebben veel natuurlijke systemen stabiliserende mechanismen, maar bij sterke verstoringen kunnen ze ook mogelijk in instabiele, versterkende processen terechtkomen.
Anders aangegeven:
Negatieve terugkoppelingen zijn vaak dominant in stabiele systemen, maar bij grote verstoringen kunnen positieve terugkoppelingen tijdelijk of blijvend de overhand krijgen.
Er is m.i. als al vermeld een belangrijk verschil tussen het beschouwen van deelprocessen van het klimaatsysteem en het begrijpen van de werking van het totale systeem. Dit verschil zit in complexiteit, interacties, schaal en emergente eigenschappen.
Hier zijn kort de belangrijkste verschillen:
1. Deelprocessen zijn lineair en ‘beter’ voorspelbaar
* Denk aan: CO2-opname door oceanen, wolkvorming, smelten van ijs.
* Vaak kun je ze beschrijven met natuurwetten en eenvoudige modellen.
* Ze reageren lokaal en op korte termijn.
Voorbeeld: Meer CO2→ meer oplosbaar in koud oceaanwater. Dit is vrij goed te modelleren.
2. Het totale klimaatsysteem is complex, niet-lineair en emergent.
* Het systeem bestaat uit veel terugkoppelingen en subsystemen (atmosfeer, oceanen, biosfeer, cryosfeer, mens).
* Veranderingen in het ene deel beïnvloeden andere delen.
* Soms ontstaan er emergente eigenschappen (zoals zelfversterkende processen of plotselinge omslagen) die je niet kunt afleiden uit losse deelprocessen.
Voorbeeld:
IJs-smelt, albedo-verlaging, opwarming, methaan-uitstoot — allemaal samen zou kunnen leiden tot een tipping point, wat niet zichtbaar is als je alleen één deelproces bekijkt.
De vraag dient zich aan of bij deelprocessen de positieve terugkoppelingen meer in beeld zijn dan een negatieve terugkoppeling voor het systeem als geheel?
Deze vraag raakt volgens mij een kernpunt in de klimaatwetenschap en mijn antwoord is dat positieve terugkoppelingen bij deelprocessen vaak meer zichtbaar zijn en opvallend dan de negatieve terugkoppelingen die het hele systeem stabiliseren.
En met wat meer detail:
Waarom zijn positieve terugkoppelingen bij deelprocessen dan duidelijker zichtbaar?
* Ze veroorzaken snelle, versterkende veranderingen (zoals smeltend ijs → minder albedo → meer opwarming).
* Ze vallen op omdat ze leiden tot versnellende trends of kritieke kantelpunten.
* Ze zijn vaak lokaal meetbaar of zichtbaar (ijsverlies, bosbranden, methaanuitstoot).
Negatieve terugkoppelingen zijn subtieler en trager.
* Ze werken vaak over langere tijd en op grotere schaal, zoals:
* CO2-opname door vegetatie of oceanen
* warmteverdeling door oceaanstromingen
* Omdat ze stabiliseren, leiden ze juist niet tot opvallende verandering → ze zijn minder zichtbaar in kortetermijnmetingen.
Wat is het gevolg voor het klimaatonderzoek:
* Er is risico op overschatting van instabiliteit als alleen naar positieve terugkoppelingen op deelprocesniveau wordt gekeken.
* Tegelijk is het gevaarlijk om te vertrouwen op negatieve terugkoppelingen in het systeem als geheel, want die kunnen te zwak of te traag zijn om desastreuze veranderingen te voorkomen.
Samenvattend kan worden gesteld:
Dat positieve terugkoppelingen vaak domineren in de waarneming van deelprocessen (en in media) maar het totale klimaatsysteem bevat ook trage, negatieve mechanismen die minder zichtbaar maar belangrijk zijn voor stabiliteit.
Einde deel 2
7
2
Peter van Beurden
9 mei 2025 om 18:38
Frans Galjee
Precies zoals Kroonenberg het eerder ook verwoorde. De menselijke maat zit ons lelijk in de weg. Onze horizon is te kort en daarom trekken we verkeerde conclusies. De navelstaarders hebben daar ook nogal veel last van.
Leuk om te zien hoe Tom Nelson het opwarmingsverhaal zo kritisch benadert. Donna Laframboise deed het hem eerder voor. Net als Marcel Crok.
De aarde warmt op onderweg naar een nieuw optimum. Maar dan wel met een heleboel ups en downs. Niets aan de hand. Alleen een formidabele geldklopperij.
Wat een slap verhaal weer, en voor de zoveelste keer. Natuurlijk moet je kritisch zijn op de temperatuurmetingen. Dat gebeurt dan ook. In de VS is een speciaal netwerk opgezet van meet stations ver buiten de bebouwde omgeving. De opwarming die daar gemeten wordt komt overeen met de opwarming gemeten door satellieten (UHA, USA Lower 48). De opwarming gemeten binnen de geselecteerde stations is ook niet veel anders dan het gemiddelde van alle stations in de VS.
In de satellietgegevens is momenteel een versnelling van de opwarming te zien. De uitstoot van broeikasgassen gaat steeds sneller, maar de afgenomen vervuiling door aerosolen speelt ook een rol.
Bart, ik houd de weergegevens al meer dan 30 jaar bij met enekele onderbrekingen. Ik maak gebruik van de gegevens van het KNMI van de meeste stations in Nederland. De uren zonneschijn houd ik ook bij. Nu blijkt dat deze sinds 1989 significant zijn toegenomen ca 20-25%. Vorig jaar heb ik deze weer eens bekeken toe bleek de uren zonneschijn vanaf 1989 zijn toegenomen. Op dat zelfde moment nam de temperatuur ook toe. Omdat ik dacht dat ik mischien een fout gemaakt had, heb ik de grafiek naar het KNMI gestuurd en hen gevraagd of het korrekt was wat ik gedaan had en zo ja wat er dan aan de hand was. Ik kreeg tot mijn verbazing binnen een week antwoord dat mijn grafiek correct was en dat het kwam omdat de lucht schoner werd. Dus de maatregelen die we hebben genomen en veel geld hebben gekost hebben precies het tegenovergestelde bereikt van wat men wilde.
Aangezien de zon de enige aandrijvende kracht is in ons zonnestelsel warmt de aarde door meer zonneuren lekker op. De invloed van de mens is nihil. De invloed van CO2, 420 ppm, is ook nihil, het is ook geen broeikasgas maar een levensgas en het belangrijkste gas in de koolstofketen. Waterdamp, 30.000 ppm, is een echt broeikasgas en dat kunnen we niet beinvloeden dus al dat geneuzel over het klimaat CO2 etc is ook allemaal onzin. De eigenschap van een klimaat is dat het verandert dat doet het al 4,7 miljard jaar en dat doet het nog wel 4,7 miljard jaar of er wel of geen mensen op deze aarde wonen als dat niet zo was dan moet men zich zorgen maken. Dit alles heeft ook met de Melankovits cycli te maken met perioden van 23.000, 45.000, 450.000 jaar, etc. Stand van de aarde en de vorm van de baan rond de zon! Ook daar hebben we geen invloed op, kortom wij betekenen niets op deze aarde.
20
0
Ronnie
9 mei 2025 om 06:21
Amen :-).
4
2
Dirk Visser
9 mei 2025 om 09:46
Bij 30°C is de maximale luchtvochtigheid 30000 ppm. De over de gehele atmosfeer gemiddelde waarde is ~4000 ppm. Dat komt overeen met een laag water van 2.5 cm.
5
0
Bas
9 mei 2025 om 14:28
“Aangezien de zon de enige aandrijvende kracht is in ons zonnestelsel warmt de aarde door meer zonneuren lekker op.”
Die opwarming is mede afhankelijk van veel andere belangrijke factoren dan alleen meer/minder zon.
Bas
Heb je zelfs niet meegekregen dat het Nelson voornamelijk ging om de wijze van meten op verkeerde plaatsen? al je daarmee bewust of onbewust sjoemelt. Dan krijg je verkeerde tendentieuze uitkomsten.
2
2
AnthonyF
10 mei 2025 om 11:44
Bob en FG. Dank voor jullie buitengewoon heldere bijdragen.
ik zit me even te verbazen over de opmerking van Bas; meer zon uren betekent meer warmte, minder luchtvervuiling betekent meer warmte aan het oppervlak, ergo opwarming. doordat er minder Aero sollen en roetdeeltjes in de lucht komen(om maar een voorbeeld te geven) kan de warmte van de zon de aarde makkelijker bereiken en derhalve opwarmen, hetzelfde geld voor de oceanen die mede door hogere instraling ook warmer worden zeker aan het oppervlak. en dan hebben we de vulkanische activiteit nog niet in de vergelijking meegenomen, de +/- 412 ppm CO2 heeft hoegenaamd geen invloed op de temperatuur stijging, echter wel op de vergroening en uiteindelijk verkoeling.
het wordt tijd dat iedereen op school weer te horen krijgt dat CO2 voedsel is voor de planten en dat een niveau van minder dan +/-180 ppm CO2 ervoor zorgt dat alle leven eindigt. misschien heel misschien worden er dan een paar wakker.
Deze video geeft weer wat hier recent al werd gemeld over effecten van UHI e.d. op gemeten en berekende temperaturen.
Ze koken de boeken
En
Trekken aan ons been
De video mist de unieke, ongekend hoge snelheid van de opwarming.
https://images.theconversation.com/files/538649/original/file-20230721-21-as2db8.png?ixlib=rb-1.1.0&q=45&auto=format&w=1000&fit=clip
Waarmee ze de plank erg ruim mist…
Bas
Heb je de eerdere interglacialen weggelaten? Alles bijeen genomen lijkt het me logisch dat zelfs de reeks van ten minste 10 traceerbare interglacialen een geleidelijk oplopen van de temperatuur laten zien. De zon is tenslotte ook een ster en ik heb begrepen dat die langzamerhand sterker gaan stralen tijdens het opbranden.
Iets anders.
Ik ben er al langer mee bezig maar nu in de vakantie heb ik eea maar eens op een rij gezet.
Deel 1 van 2
Positieve feedbacks versterken het resultaat van een verandering echter dat is tegenstrijdig met het principe van Le Chatelier. Ik ga er van uit dat dit principe naast voor chemische reacties ook opgaat voor fysische effecten.
Mijn hypothese is dat positieve terugkoppelingen kort zijn in optreden en dat negatieve feedbacks uiteindelijk de veranderingen trachten tegen te gaan. Deze negatieve feedback is trager maar heeft uiteindelijk meer invloed dan de kort aanwezige positieve feedbacks.
Hoe precies deze mechanismen verlopen is onduidelijk maar een ‘bewijs’ voor de hypothese lijkt te vinden in het verloop van het klimaat voor de periode van vele duizenden jaren waarover we enige kennis hebben.
Enkele voorbeelden uit verschillende bronnen:
“Een positieve terugkoppeling is een terugkoppeling die de opwarming van de aarde versnelt. Een voorbeeld hiervan de afname van het albedo-effect. IJs reflecteert meer zonlicht dan land en water. Als het ijs smelt door de stijgende temperatuur groeit de oppervlakte van land en water.”
“Een tweede voorbeeld van een positieve feedbackloop is de relatie tussen de opwarming van de aarde en een toename van de hoeveelheid waterdamp in de atmosfeer .”
“De belangrijkste vorm van negatieve feedback in het klimaatsysteem is de verhoogde afgifte van warmte. Een warmere aarde straalt meer energie de ruimte in. Dit mechanisme is zo elementair, dat je er bijna nooit iets over leest. Maar als het niet zou bestaan, dan zou de aarde gloeiendheet worden.”
Verder.
In de discussie over het klimaat en de invloed van de mens daarop gaat het vaak over de zogeheten terugkoppelingen of feedbacks. Alarmisten wijzen bij voorkeur op de positieve terugkoppelingen die een verandering versterken. Anderen vertrouwen meer op het totaaleffect van al die terugkoppelingen en dan voor het systeem als geheel.
Het totale klimaat systeem is een zeer complex, niet-lineair en emergent met vele verbanden tussen de verschillende procesdelen die uiteindelijk het totale systeem bepalen.
Mijn stelling is: Het binnen dit complexe systeem geïsoleerd bekijken van een klein deel van dit systeem levert GEEN inzicht op de werking van dit systeem als geheel.
Het noemen van terugkoppelingen binnen dat geïsoleerd bekijken heeft weinig zin omdat uiteindelijk voor het systeem als geheel er maar één mechanisme is dat er voor zorgt dat elke verandering wordt tegengewerkt. Een streven in de natuur om evenwicht te zoeken en elke afwijking daarop tegen te werken. Een uiteindelijke negatieve terugkoppeling die het klimaat op onze planeet tussen de grenzen van een glaciaal en interglaciaal heeft kunnen houden. Anders gesteld heeft deze terugkoppeling de gemiddelde temperatuur van onze planeet binnen een band van ongeveer 15 K kunnen houden. In hoeverre hier het principe van Le Chatelier opgaat zal wel nog moeten worden bewezen.
Het klimaat verandert doorlopend en het resultaat van die verandering bepaalt men aan de hand van een gemeten en berekende gemiddelde temperatuur van onze planeet. Nu is die temperatuur ongeveer 15 graad Celsius of 288 K.
We weten dat die gemiddelde temperatuur lager (278 K) is geweest in een ijstijd of glaciaal en ook hoger (292 K) in de interglaciaal. Op dit moment komen we uit een glaciaal en zijn we ergens halverwege in een interglaciaal.
Een andere methode om vast te stellen waar we ons in die gang van het klimaat bevinden is te kijken naar de hoogte van het zeewater. Het is een ruwe maat maar we weten dat het zeeniveau 100 m lager heeft gestaan in een glaciaal en ook bijna 100 m hoger in een ijsvrije aarde. Overigens zijn dit uitersten tussen de zogenoemde ijsbal aarde en de volledig ijsvrije aarde. Die 100 m hoger is ook prima te berekenen door het totale landijs in water over de oceanen te verspreiden. Voor het gemak vergeten we effecten van uitzetting en oppervlak toename bij meer water.
Einde deel 1
Deel 2 van 2
Tot slot en dan de conclusie,
Binnen het complexe klimaat systeem is het benoemen van positieve en negatieve terugkoppelingen voor procesdelen, zoals bijna altijd gebeurt, niet zinvol. Voor het totale systeem is er de natuurlijke terugkoppeling die werkt als een negatieve terugkoppeling. Dit alles voor het stabiele systeem dat het systeem van klimaatverandering is ook met nu de mogelijke maar toch beperkte invloed van de mens hierin.
Tipping points behoren bij een instabiel systeem en er lijkt nog geen bewijs dat dit voor klimaatsysteem dreigt. Die angst voor klimaatverandering komt uit het geïsoleerd beschouwen van delen van het systeem met de nadruk leggen op optredende positieve terugkoppelingen.
In kort:
Le Chatelier’s principe is m.i. goed bruikbaar om chemische reacties (en wellicht ook fysische effecten) in de atmosfeer, oceanen en biosfeer bij klimaatverandering te analyseren, maar dat het mogelijk onvoldoende is om het hele systeem te voorspellen, zeker bij complexe terugkoppelingen.
Verder hebben veel natuurlijke systemen stabiliserende mechanismen, maar bij sterke verstoringen kunnen ze ook mogelijk in instabiele, versterkende processen terechtkomen.
Anders aangegeven:
Negatieve terugkoppelingen zijn vaak dominant in stabiele systemen, maar bij grote verstoringen kunnen positieve terugkoppelingen tijdelijk of blijvend de overhand krijgen.
Er is m.i. als al vermeld een belangrijk verschil tussen het beschouwen van deelprocessen van het klimaatsysteem en het begrijpen van de werking van het totale systeem. Dit verschil zit in complexiteit, interacties, schaal en emergente eigenschappen.
Hier zijn kort de belangrijkste verschillen:
1. Deelprocessen zijn lineair en ‘beter’ voorspelbaar
* Denk aan: CO2-opname door oceanen, wolkvorming, smelten van ijs.
* Vaak kun je ze beschrijven met natuurwetten en eenvoudige modellen.
* Ze reageren lokaal en op korte termijn.
Voorbeeld: Meer CO2→ meer oplosbaar in koud oceaanwater. Dit is vrij goed te modelleren.
2. Het totale klimaatsysteem is complex, niet-lineair en emergent.
* Het systeem bestaat uit veel terugkoppelingen en subsystemen (atmosfeer, oceanen, biosfeer, cryosfeer, mens).
* Veranderingen in het ene deel beïnvloeden andere delen.
* Soms ontstaan er emergente eigenschappen (zoals zelfversterkende processen of plotselinge omslagen) die je niet kunt afleiden uit losse deelprocessen.
Voorbeeld:
IJs-smelt, albedo-verlaging, opwarming, methaan-uitstoot — allemaal samen zou kunnen leiden tot een tipping point, wat niet zichtbaar is als je alleen één deelproces bekijkt.
De vraag dient zich aan of bij deelprocessen de positieve terugkoppelingen meer in beeld zijn dan een negatieve terugkoppeling voor het systeem als geheel?
Deze vraag raakt volgens mij een kernpunt in de klimaatwetenschap en mijn antwoord is dat positieve terugkoppelingen bij deelprocessen vaak meer zichtbaar zijn en opvallend dan de negatieve terugkoppelingen die het hele systeem stabiliseren.
En met wat meer detail:
Waarom zijn positieve terugkoppelingen bij deelprocessen dan duidelijker zichtbaar?
* Ze veroorzaken snelle, versterkende veranderingen (zoals smeltend ijs → minder albedo → meer opwarming).
* Ze vallen op omdat ze leiden tot versnellende trends of kritieke kantelpunten.
* Ze zijn vaak lokaal meetbaar of zichtbaar (ijsverlies, bosbranden, methaanuitstoot).
Negatieve terugkoppelingen zijn subtieler en trager.
* Ze werken vaak over langere tijd en op grotere schaal, zoals:
* CO2-opname door vegetatie of oceanen
* warmteverdeling door oceaanstromingen
* Omdat ze stabiliseren, leiden ze juist niet tot opvallende verandering → ze zijn minder zichtbaar in kortetermijnmetingen.
Wat is het gevolg voor het klimaatonderzoek:
* Er is risico op overschatting van instabiliteit als alleen naar positieve terugkoppelingen op deelprocesniveau wordt gekeken.
* Tegelijk is het gevaarlijk om te vertrouwen op negatieve terugkoppelingen in het systeem als geheel, want die kunnen te zwak of te traag zijn om desastreuze veranderingen te voorkomen.
Samenvattend kan worden gesteld:
Dat positieve terugkoppelingen vaak domineren in de waarneming van deelprocessen (en in media) maar het totale klimaatsysteem bevat ook trage, negatieve mechanismen die minder zichtbaar maar belangrijk zijn voor stabiliteit.
Einde deel 2
Frans Galjee
Precies zoals Kroonenberg het eerder ook verwoorde. De menselijke maat zit ons lelijk in de weg. Onze horizon is te kort en daarom trekken we verkeerde conclusies. De navelstaarders hebben daar ook nogal veel last van.
Leuk om te zien hoe Tom Nelson het opwarmingsverhaal zo kritisch benadert. Donna Laframboise deed het hem eerder voor. Net als Marcel Crok.
De aarde warmt op onderweg naar een nieuw optimum. Maar dan wel met een heleboel ups en downs. Niets aan de hand. Alleen een formidabele geldklopperij.
Wat een slap verhaal weer, en voor de zoveelste keer. Natuurlijk moet je kritisch zijn op de temperatuurmetingen. Dat gebeurt dan ook. In de VS is een speciaal netwerk opgezet van meet stations ver buiten de bebouwde omgeving. De opwarming die daar gemeten wordt komt overeen met de opwarming gemeten door satellieten (UHA, USA Lower 48). De opwarming gemeten binnen de geselecteerde stations is ook niet veel anders dan het gemiddelde van alle stations in de VS.
In de satellietgegevens is momenteel een versnelling van de opwarming te zien. De uitstoot van broeikasgassen gaat steeds sneller, maar de afgenomen vervuiling door aerosolen speelt ook een rol.
https://www.drroyspencer.com/2025/05/uah-v6-1-global-temperature-update-for-april-2025-0-61-deg-c/
Bart, ik houd de weergegevens al meer dan 30 jaar bij met enekele onderbrekingen. Ik maak gebruik van de gegevens van het KNMI van de meeste stations in Nederland. De uren zonneschijn houd ik ook bij. Nu blijkt dat deze sinds 1989 significant zijn toegenomen ca 20-25%. Vorig jaar heb ik deze weer eens bekeken toe bleek de uren zonneschijn vanaf 1989 zijn toegenomen. Op dat zelfde moment nam de temperatuur ook toe. Omdat ik dacht dat ik mischien een fout gemaakt had, heb ik de grafiek naar het KNMI gestuurd en hen gevraagd of het korrekt was wat ik gedaan had en zo ja wat er dan aan de hand was. Ik kreeg tot mijn verbazing binnen een week antwoord dat mijn grafiek correct was en dat het kwam omdat de lucht schoner werd. Dus de maatregelen die we hebben genomen en veel geld hebben gekost hebben precies het tegenovergestelde bereikt van wat men wilde.
Aangezien de zon de enige aandrijvende kracht is in ons zonnestelsel warmt de aarde door meer zonneuren lekker op. De invloed van de mens is nihil. De invloed van CO2, 420 ppm, is ook nihil, het is ook geen broeikasgas maar een levensgas en het belangrijkste gas in de koolstofketen. Waterdamp, 30.000 ppm, is een echt broeikasgas en dat kunnen we niet beinvloeden dus al dat geneuzel over het klimaat CO2 etc is ook allemaal onzin. De eigenschap van een klimaat is dat het verandert dat doet het al 4,7 miljard jaar en dat doet het nog wel 4,7 miljard jaar of er wel of geen mensen op deze aarde wonen als dat niet zo was dan moet men zich zorgen maken. Dit alles heeft ook met de Melankovits cycli te maken met perioden van 23.000, 45.000, 450.000 jaar, etc. Stand van de aarde en de vorm van de baan rond de zon! Ook daar hebben we geen invloed op, kortom wij betekenen niets op deze aarde.
Amen :-).
Bij 30°C is de maximale luchtvochtigheid 30000 ppm. De over de gehele atmosfeer gemiddelde waarde is ~4000 ppm. Dat komt overeen met een laag water van 2.5 cm.
“Aangezien de zon de enige aandrijvende kracht is in ons zonnestelsel warmt de aarde door meer zonneuren lekker op.”
Die opwarming is mede afhankelijk van veel andere belangrijke factoren dan alleen meer/minder zon.
Daarmee kun je bovendien de explosieve opwarming van de laatste ~50jaar niet verklaren.
https://images.theconversation.com/files/538649/original/file-20230721-21-as2db8.png?ixlib=rb-1.1.0&q=45&auto=format&w=1000&fit=clip
Bas
Heb je zelfs niet meegekregen dat het Nelson voornamelijk ging om de wijze van meten op verkeerde plaatsen? al je daarmee bewust of onbewust sjoemelt. Dan krijg je verkeerde tendentieuze uitkomsten.
Bob en FG. Dank voor jullie buitengewoon heldere bijdragen.
Net als er een versnelling te zien is in daling van de stroomprijs voor wiebelstroom, of niet Bart? Alleen merk ik er niets van.
Bart
Versnelling t.o.v. wat? Wat is je referentie?
Ik voeg hier mijn 9 mei Barentsz update aan toe…
https://x.com/WijnandHijkoop/status/1920702779313537310
ik zit me even te verbazen over de opmerking van Bas; meer zon uren betekent meer warmte, minder luchtvervuiling betekent meer warmte aan het oppervlak, ergo opwarming. doordat er minder Aero sollen en roetdeeltjes in de lucht komen(om maar een voorbeeld te geven) kan de warmte van de zon de aarde makkelijker bereiken en derhalve opwarmen, hetzelfde geld voor de oceanen die mede door hogere instraling ook warmer worden zeker aan het oppervlak. en dan hebben we de vulkanische activiteit nog niet in de vergelijking meegenomen, de +/- 412 ppm CO2 heeft hoegenaamd geen invloed op de temperatuur stijging, echter wel op de vergroening en uiteindelijk verkoeling.
het wordt tijd dat iedereen op school weer te horen krijgt dat CO2 voedsel is voor de planten en dat een niveau van minder dan +/-180 ppm CO2 ervoor zorgt dat alle leven eindigt. misschien heel misschien worden er dan een paar wakker.