Australië: hoge energieprijzen – economische rampspoed

Door Chris Uhlmann

Vertaling: Tom Hoornstra.

Dit is het schoolvoorbeeld van deugdzaam doen alsof dat totaal geen betekenis heeft voor onze planeet, helemaal als je beseft dat Australië slechts voor ruim 1% van de wereldwijde CO2 emissie verantwoordelijk is. Met het huidige beleid hebben we ons begeven in een waanzinnig duur experiment, want dan kunnen de mensen goed zien dat we bezig zijn met het klimaat, maar helaas is wat we doen tamelijk betekenisloos.

Want het grootste deel van de wereld doet helemaal niet met ons mee. Wat we nu aan het doen zijn is onze elektriciteitsvoorziening veranderen in iets onwerkbaars dat heel erg duur is geworden en ons in armoede zal storten. Als we zo door gaan, dan zullen we binnenkort niet meer in staat zijn om in eigen land de meest noodzakelijke producten te maken.

Want om dergelijke producten te maken is proceswarmte nodig. En die proceswarmte kunnen we nu eenmaal niet maken uit zon- en windenergie. En we zien nu al dat diverse industriebedrijven in Australië hun deuren hebben gesloten. We hadden tot voor enkele jaren geleden een zeer betrouwbare energievoorziening en dat hebben we ingeruild voor een systeem van onbetrouwbare energievoorziening.

En besef je wel, John, dat we vroeger hoge salarissen hadden bij lage energieprijzen, maar tegenwoordig blijkt dat niet samen te kunnen gaan. Hoge energieprijzen met daarbij hoge salarissen, dat lukt niet; niemand wenst de rekening te betalen voor onze hoge levensstandaard. Wat me opvalt dat leveringszekerheid eigenlijk nog veel belangrijker is dan de prijs van energie.

In welke vorm van industrie is leveringsbetrouwbaarheid zèèr belangrijk ? Bijvoorbeeld bij metaalsmelterijen, als je daar een stroomstoring hebt, dat kan in korte tijd voor honderden miljoenen dollar schade aanrichten. Maar er zijn ook andere industriesectoren die afhankelijk zijn van betrouwbare energie. Ik vraag me af hoe lang of het nog zal duren voordat bepaalde deskundigen de propagandamachine zullen ontkrachtigen, want zij zien toch ook dat we een volstrekt onbetrouwbare energievoorziening aan het creëren zijn.

Wees je ervan bewust, Chris, dit heeft te maken met politieke integriteit. We leven in een land waar we vrij zijn om erop te wijzen dat onze kinderen in gevaar zijn, als we niets doen aan klimaatverandering. We kunnen dan maatregelen gaan treffen, maar daarbij moeten we wel zo eerlijk zijn om erbij te vertellen wat de consequenties van die maatregelen zullen zijn, namelijk een forse teruggang in onze levensstandaard. Iemand zal toch een keer deze waarheid moeten gaan vertellen. En ik zeg dat niet zo maar. Ik sprak kort geleden een bekende Australiër (wiens naam ik hier niet zal noemen) in Sydney. Het bleek dat wij beiden zeer bezorgd waren over het feit dat ons lang niet alles wordt verteld.

Maar eerder had ik ook al vergelijkbare gesprekken met topfunctionarissen van energieleveranciers en uit de industrie, die allen weet hebben van het feit dat we bergafwaarts gaan. Maar iedereen onderschrijft de noodzaak van Net Zero omdat hun aandeelhouders daar achter staan en omdat ze denken dat hun klanten dat willen.

En hun klanten mogen dat wel denken, maar die moeten eerst op de hoogte worden gebracht van het feit, dat de energieprijzen dan nog veel en veel hoger zullen worden.

En dat is nog maar het begin, want hoge energieprijzen zullen automatisch tot hogere voedselprijzen leiden.

Het is al zichtbaar bij onze productiebedrijven, mensen worden ontslagen of de bedrijven sluiten helemaal. En besef dan wel, John, we zijn nog lang niet bij Net Zero.

Er is een grote groep bedrijven in ons land die kolen, ijzererts en vloeibaar aardgas (LNG) exporteren en die daarbij mede afhankelijk zijn van dieselbrandstof.

Maar die bedrijven zullen extreem hard financieël getroffen worden door de energie-transitie. Doorgaan op het pad van Net Zero betekent ook, dat diegenen die daar leiding aan geven, ons zullen moeten gaan vertellen, wat dat ons gaat kosten.

Tijdens de laatste verkiezingen beloofde de minister van energie, Chris Bowen, ons, dat onze energierekening omlaag zou gaan met 275 dollar per jaar. Maar nu blijkt dat wij als belastingbetalers eerst samen 6,8 miljard dollar bijeen moeten brengen en dat geld gaat dan gebruikt worden om onze energierekening te verlagen. Maar dit is niets anders dan een piramidespel, waarbij belastingbetalers hun eigen energietoeslag aan het betalen zijn.

En de minister beweert dan dat hij iets doet aan de hoge energiekosten, hij durfde niet eens toe te geven dat de energieprijzen waren gestegen. In het voorgesprek vroeg je me of we wellicht al in een post-waarheidsmaatschappij waren aangeland. Ik had nooit gedacht dat er een dag zou komen waarop een minister zo glashard zou gaan liegen.

Maar op de lange termijn zullen de natuurkundewetten het gaan winnen van de politieke waarheden en uiteindelijk zal de bevolking zich een keer gaan afvragen waarvoor zij eigenlijk zoveel geld moeten afdragen, maar dan is het misschien al te laat.

***