Nieuw IEA-rapport en de stroomuitval op het Iberisch schiereiland maken een einde aan de droom van een ‘energietransitie’

Afbeelding: Shutterstock.

Door Mark P. Mills.

Het is geen geheim dat de Republikeinse “Big Beautiful Bill” van plan is om grote delen van de mandaten en miljarden dollars aan subsidies te schrappen die gericht zijn op het bereiken van een zogenaamde “energietransitie”. Als dat wetsvoorstel sneuvelt, is dat de spreekwoordelijke derde klap die een einde maakt aan het idee dat de VS, laat staan ​​de rest van de wereld, fossiele brandstoffen zal afzweren. De andere twee klappen zijn al gevallen.

De tweede klap vond vorige maand plaats met de grote stroomuitval op het Iberisch schiereiland. Voorlopig forensisch onderzoek laat zien dat de overenthousiaste inzet van onbetrouwbare zonne- en windenergie de oorzaak was van het feit dat 55 miljoen mensen dagenlang in het donker zaten. Weinig politici zullen het risico willen lopen dat zoiets ooit nog eens gebeurt, waar dan ook. En zoals de North American Electric Reliability Corporation blijft waarschuwen, neemt het risico op stroomuitval hier toe, en om dezelfde reden. Betrouwbaarheid was vroeger de kern van het ontwerp van elektriciteitsnetten, vóór de haast om een ​​energietransitie te stimuleren ten behoeve van klimaatdoelen.

Omdat het IEA echter de belangrijkste aanjager van een energietransitie is, begint de samenvatting van dit laatste rapport met de opmerking dat de helft van de verwachte vraag naar datacenters zal worden “gedekt door hernieuwbare energiebronnen”. Pas diep in de 300 pagina’s van dat rapport vinden we de openhartige constatering dat aardgas de andere helft in de VS levert, en steenkool die rol in China vervult. De manier waarop het IEA het antwoord formuleert, is een glas-halfvol-visie op een mislukte visie, vooral gezien het feit dat er tot nu toe biljoenen dollars zijn geïnvesteerd in het nastreven van de transitiedoelstelling.

Ondertussen betekent rekenen op veel meer hernieuwbare energiebronnen om in de helft van de nieuwe vraag te voorzien, het negeren van de politieke en economische tegenwind voor de Amerikaanse zonne- en windenergie-uitrol. Lang vóór de verkiezingen van november 2024, of de ineenstorting van het Iberische elektriciteitsnet, waarschuwde het IEA zelf wat velen nu weten: China heeft een ongekende wereldwijde dominantie in de toeleveringsketens van wind- en zonne-energie.

Los van de impact van invoerrechten, zouden de uitgaven die nodig zijn voor de bouw van transitie-apparatuur een enorme welvaartsoverdracht naar China met zich meebrengen. Tegelijkertijd is het duidelijk geworden dat het blokkeren van wind- en zonne-energie op de elektriciteitsnetten economische schade aanricht bij consumenten. De economische gevolgen zijn bijvoorbeeld duidelijk zichtbaar in Duitsland en het Verenigd Koninkrijk, waar het agressieve transitiebeleid verder gevorderd is en die landen tot ‘voorbeelden’ heeft gemaakt van de-industrialisatie en energiearmoede.

De energiekosten zijn echter niet het belangrijkste probleem voor de datacentersector. Die heeft immers een flinke portemonnee. De Magnificent Seven hebben samen ongeveer een biljoen dollar aan contanten op de balans staan. Zelfs als belastingbetalers en de meeste bedrijven prijsgevoelig zijn, geldt dat niet voor Big Tech. Waarom betalen ze niet gewoon de meerprijs voor wind- en zonne-energie?

Het antwoord: De belangrijkste drijfveren in digitale domeinen zijn betrouwbaarheid en snelheid. Het is essentieel om ervoor te zorgen dat de stroomvoorziening gereed is wanneer de bouw is voltooid, d.w.z. in de zeer nabije toekomst. En het is essentieel om die stroom continu en betrouwbaar te leveren zodra de werkzaamheden beginnen. Zo zien we een bijna verborgen afhankelijkheid van enorme hoeveelheden aardgasturbines in bijna alle aangekondigde projecten, van Meta’s locatie in Louisiana tot Amazon’s locaties in Virginia, Microsoft en Open AI’s Stargate -locatie in Texas.

Zoals Nvidia-directeur Josh Parker onlangs op een energieconferentie zei , wil de techwereld “alle opties open houden”, want “uiteindelijk hebben we stroom nodig. We hebben gewoon stroom nodig.”

Hetzelfde geldt voor huishoudens van Iberia tot Indiana. Natuurlijk staat kernenergie op ieders verlanglijstje, maar er is geen vooruitzicht dat het een significante bijdrage zal leveren in het komende decennium van woeste datacenteruitbreidingen.

Dit betekent niet dat Big Tech of het IEA hun klimaatbeloftes intrekken. Het betekent ook niet dat het klimaatdebat beslecht is. We zullen ook geen afname zien in de energie voor transitie binnen het klimaatindustriële complex. Die energie zal waarschijnlijk toenemen naarmate de regering-Trump probeert haar belofte na te komen om de financiering van het arsenaal aan klimaat-energieprogramma’s, die door alle federale agentschappen heen zijn verspreid, stop te zetten.

Wat het wél betekent, is dat wat men ook gelooft over de klimaatwetenschap, het feit is dat mandaten en subsidies de fysica van energiesystemen niet kunnen veranderen. Systemen die betrouwbare energie kunnen leveren op de schaal die nodig is voor robuuste groei, blijven verankerd in precies de brandstoffen die de transitionisten willen afzweren.

***

Mark Mills.

Over de auteur

Mark P. Mills is directeur van het National Center for Energy Analytics en auteur van The Cloud Revolution.

***

Bron hier.