De terminale neergang van Europa: de filosoof-koninginnen en hun ruïneuze heerschappij

                    Angela Merkel                                                                               Ursula von der Leyen.

Door Tilak Doshi.

Merkel en Von der Leyen hebben Europa ten onder gebracht. De linker is dubbel schuldig, omdat ze de rechter aan de macht heeft gebracht. Open grenzen plus de-industrialisatie voor het klimaat. Historici zullen zich over een paar honderd jaar, na de nieuwe islamitische middeleeuwen, het hoofd breken over wat de Europese beschaving tot zelfmoord heeft gedreven (een X-bericht van Chris Veber).

Voorzitter van de Europese Commissie. Ursula von der Leyen, werd vorige week opnieuw geconfronteerd met twee uitdagingen voor haar positie in het Europees Parlement. Ze kreeg in beide stemmingen steun van iets meer dan de helft van de leden van het 720 zetels tellende Europees Parlement. Geen van beide moties van wantrouwen maakte kans op de vereiste twee derde meerderheid om de voorzitter af te zetten, maar ze dienden niettemin als een nieuwe waarschuwing voor het steeds meer verdeelde Europees Parlement en de groeiende populistische stromingen.

De Patriotten voor Europa-fractie, een conservatief-populistische fractie die deelnam aan de parlementaire motie, bestaat uit parlementsleden van de Fidesz -partij van de Hongaarse premier Viktor Orbán en de Rassemblement National (RN)-partij van Marine Le Pen in Frankrijk. De fractie bekritiseerde het klimaat-, migratie- en economische beleid van de Europese Commissie. De conservatieve fractie in de Europese politiek is vergelijkbaar met de kenmerkende botte toespraak van president Trump tot de Verenigde Naties. Hij had Europa omschreven als “naar de hel gaande” vanwege de dubbele obsessie met massamigratie en groene energie.

In dezelfde week als de lastige stemmingen in het Europees Parlement stelde Fritz Vahrenholt, een van Duitslands meest vooraanstaande energie-experts, dat Duitsland in de greep is van een “energiewaanzin”. Volgens hem stevent het land al in 2030 af op een energiecrisis. Met elke sluiting van kolen- of kerncentrales brokkelt de energievoorzieningszekerheid af, terwijl de federale regering doorgaat met haar rampzalige Energiewende -experiment .

Von der Leyen is helaas niet de enige met suïcidale empathie, een aandoening die wetenschapper Gad Saad definieert als “overmatig mededogen dat de maatschappelijke cohesie, waarden en veiligheid ondermijnt wanneer deze geen grenzen kent”. De objecten van dergelijk “overmatig mededogen” zouden ijsberen kunnen zijn die weigeren uit te sterven ondanks de herhaalde beweringen van klimaatalarmisten, of de economische migranten uit het Midden-Oosten, Afrika en elders die ten onrechte beweren een vluchtelingenstatus in Europa te hebben.

Van Merkels dwaasheid tot Ursula’s geloofsbelijdenis

In Plato’s Republiek werd de ideale staat geregeerd door filosoof-koningen – verlichte bewakers die als enigen de waarheid konden waarnemen die voor gewone mensen verborgen was. Twee millennia later ligt het lot van Europa niet in handen van koningen, maar van filosoof-koninginnen – vrouwen met een onwrikbaar zelfvertrouwen, overtuigd van hun eigen deugd en minachtend tegenover andersdenkenden.

Angela Merkel, Ursula von der Leyen, Annalena Baerbock en Kaja Kallas vormen samen een zusterschap van hoogmoed dat het continent in de ernstigste crisis sinds 1945 heeft gestort. Hun visie – een groene utopie, open grenzen, voortdurende oorlogszucht – heeft in plaats daarvan geleid tot economisch verval, sociale fragmentatie en geopolitieke irrelevantie.

De lange neergang van Duitsland – en bij uitbreiding die van West-Europa – begon onder Merkels dubbele obsessie: het sluiten van kern- en kolenenergie ten gunste van windmolens en zonnepanelen, en het openen van de grenzen voor massamigratie uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De Duitse Energiewende (energietransitie) beloofde een schonere, veiligere toekomst, maar leverde slechts incidentele elektriciteit, astronomische energieprijzen en de-industrialisatie op. Toen Merkel in 2015 meer dan een miljoen migranten verwelkomde, bleven de ‘artsen en ingenieurs’ die ze als tegengif voor de lage geboortecijfers in West-Europa beloofde, uit . Wat Duitsland en de EU als geheel ontvingen, was een toestroom van mannen in de strijdbare leeftijd, vatbaar voor criminaliteit en hun gezinsleden, weinigen met een baan, velen die vijandig stonden tegenover assimilatie en allemaal gretig afhankelijk waren van een toch al overbelaste verzorgingsstaat.

De maatschappelijke gevolgen waren voorspelbaar: een toename van de criminaliteit en parallelle samenlevingen in de straten van Keulen en Berlijn, net als in veel andere Europese steden, van Malmö in Zweden tot Southport in Engeland. De economische gevolgen waren even ernstig. Terwijl de industrie naar de Verenigde Staten en Azië vluchtte op zoek naar betaalbare energie, kampt Duitsland – ooit de werkplaats van Europa – nu met stagnatie. Merkels beloning was echter de heiligverklaring door Brussel en de meegaande media als het morele geweten van Europa.

Ursula von der Leyen trad in actie, wier eerdere carrière als Duits minister van Defensie een meesterwerk van incompetentie was. In 2018 beschikte de Bundeswehr over amper een handvol operationele tanks en vliegtuigen. Wat echter telde, was niet paraatheid, maar rechtschapenheid: genderquota en diversiteitsseminars telden zwaarder dan functionerende tanks en helikopters. Haar promotie tot voorzitter van de Europese Commissie – niet gekozen, niet verantwoording schuldig en sereen zelfverzekerd – was weinig verrassend. In Brussel is falen het ultieme bewijs.

Von der Leyen heeft de Energiewende sindsdien naar continentale schaal verheven. In haar ‘State of the European Union’ -toespraak van vorige maand verdubbelde ze de “groene transformatie”, terwijl de Europese industrie instort door elektriciteitskosten die drie keer zo hoog zijn als die in de Verenigde Staten. De de-industrialisatie in Duitsland versnelt; Groot-Brittannië (onder zowel conservatieve als Labour-regeringen) klampt zich vast aan het klimaat- en immigratiebeleid van de EU en sluit staalfabrieken, raffinaderijen en offshore olie- en gasactiviteiten. Toch gaat Von der Leyens Orwelliaanse preken door, waarin ze economische concurrentiekracht en energiezekerheid aanhaalt, terwijl ze juist de fossiele brandstoffensector die economische groei en betaalbare energie zou opleveren, wurgt. In feite is Europa een beschaving geworden die haar productiecapaciteit opoffert aan het altaar van Gaia.

Von der Leyens klimaatfundamentalisme wordt alleen geëvenaard door haar ijver voor morele controle. De Hongaarse Viktor Orbán wordt bestempeld als een “bondgenoot van Rusland” omdat hij het waagt om betaalbare gasvoorraden te blijven importeren en massa-immigratie af te wijzen ter verdediging van christelijke tradities van gezin en natie. De Slowaak Robert Fico krijgt soortgelijke minachting. Hun weigering om ongecontroleerde massamigratie en de nieuwste ‘woke‘ genderdogma’s te omarmen, en tegelijkertijd de escalerende oorlogsretoriek van de EU niet te steunen, markeert hen als ketters van de Europese geloofsbelijdenis.

In een toespraak tot het Europees Parlement op woensdag zei de duidelijk geërgerde Orbán:

Dus eenheid [in de EU] betekent niet dat ik als Hongaarse president altijd mijn mond moet houden. … Het staat nergens geschreven. Ik ben hier om het nationale belang van Hongarije te vertegenwoordigen. En op basis daarvan wil ik graag deals, overeenkomsten, compromissen, wat dan ook sluiten met de leiders van andere landen die hun eigen nationale belangen vertegenwoordigen. Dus ik vertegenwoordig hier niet de globalistische elite of de Europese bureaucraten. … Ik sta stevig op basis van het nationale belang. … Eerst Hongarije, voor jou neem ik aan eerst Duitsland. Dat klopt. Laten we dus gaan zitten en begrijpen wat goed is voor de Duitsers, wat [goed] is voor de Hongaren. Jullie zijn groot, wij zijn kleiner. Laten we een afspraak maken over hoe we moeten samenwerken. Dat is Europese politiek. Niet zeggen dat ‘je de Eenheid moet volgen, hou je mond’. Dat is wat je zegt. Het is onmogelijk.

De globalistische intolerantie voor nationale belangen reikt verder dan retoriek. Brussel streeft naar steeds meer controle over de nationale politiek, door verkiezingen in Roemenië ongeldig te verklaren en zich in Moldavië te bemoeien onder het voorwendsel van ‘Russische inmenging’.

Dit levert opmerkelijke parallellen op met de hoaxoperatie rond Russische samenspanning die president Obama en Biden uitvoerden om president Trump tijdens zijn eerste ambtstermijn in de VS te ondermijnen. De Commissie flirt nu met regels die de overheid toegang verlenen tot privé-internetcommunicatie, waardoor gecodeerde uitingen – het ” recht om te fluisteren “, zoals een commentator het noemde – in feite verboden zijn. De zelfbenoemde verdedigers van de democratie zijn de meest efficiënte begrafenisondernemers geworden.

Ondertussen geeft Von der Leyen Peking een preek over staatssubsidies, terwijl het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid van de EU nog steeds ’s werelds grootste verstorende regeling is die boeren overal ter wereld treft. Ze berispt China voor de handel met Rusland, terwijl haar eigen lidstaten recordhoeveelheden Russisch vloeibaar aardgas (LNG) importeren via tussenpersonen. In Moskou wekt de hypocrisie hoon op; in Peking wekt het minachting. Zoals de Wall Street Journal enige tijd geleden opmerkte, is de EU er al lang aan gewend om “ver onder haar gewicht te presteren” in mondiale aangelegenheden.

Kaja Kallas – voormalig premier van Estland, onlangs benoemd tot EU-buitenlandchef – brengt een ideologische ijver die Ursula’s schijnheiligheid evenaart. Ze pleit openlijk voor de ontmanteling van Rusland, zonder zich bewust te zijn van de historische weerklank van dergelijke fantasieën. Annalena Baerbock, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van de Groenen en nu voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN, verklaarde zelfs dat haar inzet voor Oekraïne zwaarder woog dan haar plicht jegens de Duitse kiezers – een uitspraak die de mentaliteit van de Europese bestuurlijke klasse blootlegt. Democratische verantwoording aan kiezers en hun materiële behoeften is een last wanneer men ‘nobele bedoelingen’ heeft.

Afname door ontwerp

De malaise in Europa is niet louter een beleidsfout; het is een kwestie van beschaving. Decennialang heeft het continent sentiment boven rede gesteld, schijn boven inhoud. Dezelfde impuls die ingenieurs vervangt door activisten bij ministeries van Energie, promoveert nu falende ministers naar internationale functies. Baerbock verhuist van Berlijn naar New York; Kallas wordt het gezicht van de EU-diplomatie. Incompetentie vormt geen obstakel.

De economische kosten van deze deugdzaamheid zijn catastrofaal. De elektriciteits- en gasprijzen in Europa behoren nog steeds tot de hoogste ter wereld, waardoor de productiecapaciteit wordt verlamd. Autofabrikanten, kunstmestfabrieken, aluminiumsmelterijen en chemiereuzen verhuizen naar China, het Midden-Oosten en de Verenigde Staten, waar energie overvloedig aanwezig is en het beleid rationeel is. Het aandeel van Europa in de wereldwijde industriële productie krimpt jaarlijks; de met schulden beladen verzorgingsstaten consumeren steeds meer van de krimpende taart.

Bron: VN en Wereldbank; projecties vanaf 2023 gebaseerd op de vooruitzichten van Oxford Economics.

Op geopolitiek vlak steunde de EU de Amerikaanse strategie om de NAVO oostwaarts uit te breiden na de val van de USSR en de hereniging van Duitsland. Dit druiste in tegen het advies van Amerikaanse analisten zoals George Kennan – geprezen als een van de grootste Amerikaanse diplomaten in de naoorlogse periode. Als scherpzinnig Rusland-waarnemer beschreef hij de uitbreiding van de NAVO als “de meest noodlottige fout van het Amerikaanse beleid in de hele periode na de Koude Oorlog”.

John Mearsheimer – een gerenommeerd kenner van internationale betrekkingen – merkte in 2015 op dat westerse beleidsmakers Oekraïne “het pad van de dood” naar zelfvernietiging hadden gewezen. Nu Oekraïne op weg is naar een onontkoombare nederlaag, wordt Europa geconfronteerd met de gevolgen van zijn eigen waanideeën. Toch wordt de ongebreidelde retoriek in Brussel alleen maar schriller – tegenstrijdig genoeg waarschuwend voor dreigende Russische invasies in Oost-Europa en daarbuiten, terwijl de Russische economie tegelijkertijd wordt afgeschilderd als zwak en op instorten staand, en president Poetin die voor een machtswisseling staat.

De mannelijke tegenhangers van de Europese filosoof-koninginnen zijn niet minder absurd. Mark Rutte, secretaris-generaal van de NAVO, staat erom bekend dat hij Donald Trump ‘papa’ noemde in een aflevering van kruiperige onderdanigheid. Emmanuel Macron – die zijn presidentschap begon met een vergelijking met de Romeinse koning der goden Jupiter – regeert nu over een land dat geteisterd wordt door schulden, rellen, arbeidsonrust en een vierde premier in minder dan twee jaar.

Friedrich Merz, de Duitse bondskanselier die al even impopulair is , waarschuwt strijdlustig voor oorlog met Rusland met een nietig Duits leger en een snel krimpende economie.

De situatie is net zo slecht, zo niet erger, aan de andere kant van het Kanaal, waar de Britse premier Keir Starmer vernederd wordt als de ‘minst populaire premier aller tijden’ sinds het begin van de metingen; dezelfde schande geldt voor de Britse minister van Financiën Rachel Reeves. Het Europese toneel lijkt op een operette – alleen maar pracht en praal, geen macht.

Hubris stuit in de praktijk echter altijd op zijn vijand. De wetten van de fysica laten de groene fantasieën van Europa niet toe. Wind- en zonne-energie kunnen een continent niet van stroom voorzien; waterstof blijft een dure hersenschim; de ene na de andere CO2-afvangproject mislukt. Er zijn steeds meer tekenen dat Brussel zich op verschillende fronten terugtrekt in zijn streven naar een groene utopie.

Het is nog maar iets meer dan twee weken geleden dat Von der Leyen op de Global Renewables Summit in New York pochte over de groene agenda van de EU:

“Het momentum in Europa is echt… met onze Clean Industrial Deal helpen we industrieën te innoveren en zich aan te passen.”

Maar vorige week kreeg de Net Zero-agenda van de EU een flinke klap toen de centrumrechtse politieke partijen in het Europees Parlement instemden met het terugdraaien van een reeks groene mandaten en regelgeving voor bedrijven.

Volgens Politico is er sprake van een “opkomende rechtse breuk die de Europese beleidsvorming hervormt”. De hoofdonderhandelaar van de Europese Volkspartij voor klimaatkwesties verklaarde:

“Het is voor alle fracties overduidelijk dat de meerderheden in het Parlement zijn veranderd, en alle fracties moeten zich aanpassen aan de nieuwe realiteit.”

De EU zal nu de verplichtingen inzake duurzaamheidsrapportage en due diligence in de toeleveringsketen voor bedrijven terugschroeven na druk van de industrie en buitenlandse investeerders. Zoals Bloomberg meldde , stemden wetgevers voor een “drastische inperking” van ESG-richtlijnen die ooit als niet-onderhandelbaar werden bestempeld.

Terwijl de ideologische façade in Duitsland scheurt, stijgt de AfD in de peilingen, ondanks pogingen van de regering om haar te verbieden. In Frankrijk is Marine Le Pen gediskwalificeerd voor een ambt, maar haar partij wint terrein. In Groot-Brittannië wint de Reform Party aan populariteit en bedreigt ze het duopolie van Labour en de Conservatieven.

In heel Europa verwoordt de populistische rechterzijde wat het establishment niet wil: dat beleidskeuzes over energiezekerheid, massale immigratie en escalerende oorlogsinspanningen het continent zowel moreel als financieel bankroet maken.

De neergang van Europa is niet onvermijdelijk, maar wel zelf veroorzaakt. Een beschaving die ooit de zeeën in kaart bracht, de hemel in kaart bracht en de wereld van elektriciteit voorzag, kan nu haar lichten niet meer laten branden zonder geïmporteerd gas. Ze geeft Afrika de les over zonnepanelen, terwijl ze geïmporteerde Amerikaanse houtpellets verbrandt in plaats van steenkool. Ze hekelt nationalisme, terwijl ze in Brussel bureaucratische forten bouwt die gewijd zijn aan globalisme.

Achter de retoriek van vooruitgang schuilt een eeuwenoude impuls: de zoektocht naar morele zuiverheid door middel van opoffering. De Azteken scheurden mensenharten uit om de zon te behagen; het moderne Europa offert zijn industrieën, grenzen en vrijheden op om de illusie van milieudeugd in stand te houden. De klimaatcultus functioneert als een ‘oligarchische strategie‘ – een mechanisme waarmee elites macht vergaren onder het mom van planetaire redding. De slachtoffers zijn de arbeidersklasse en de middenklasse die de hoogste energierekeningen van Europa betalen, en de toekomstige generaties die een torenhoge schuldenlast erven.

Von der Leyen drong er onlangs bij multilaterale ontwikkelingsbanken op aan zich te richten op klimaatverandering in plaats van armoede, ondanks Amerikaanse tegenstand – een uitspraak die de omkering van prioriteiten perfect samenvat. Voor de Europese elites is het probleem met de armen niet een gebrek aan kansen, maar onvoldoende decarbonisatie. Toch blijft, zoals empirisch bewijs aantoont, economische groei – en niet emissiereducties – de meest betrouwbare weg naar milieuverbetering en menselijk welzijn.

De komende afrekening

De geopolitieke vernedering van Europa is al duidelijk zichtbaar. Ooit balanceerde het continent de wereldmachten; nu is het slechts een aanhangsel van de Amerikaanse strategie. Het energiebeleid wordt bepaald door de sancties van Washington; het buitenlands beleid door de voorschriften van de NAVO. Zelfs nu het BRICS-blok zich uitbreidt en Golfmonarchieën en Aziatische economische reuzen omarmt, klampt West-Europa zich vast aan een wereldbeeld waarin morele houdingen de plaats innemen van Realpolitik.

Nu president Trump een einde maakt aan de Amerikaanse financiering van de oorlog in Oekraïne, staat Brussel voor een existentiële test. Zonder Amerikaanse financiële steun zal de façade van eenheid afbrokkelen. Energietekorten, financiële crises en sociale onrust zullen de kwetsbaarheid van Europa’s postchristelijke, postindustriële experiment blootleggen.

Plato’s filosoof-koningen zouden regeren door rede; de ​​Europese filosoof- koninginnen regeren door emotie. Ze vermengen compassie met competentie, en signaleren met inhoud. Het resultaat is een politiek systeem dat ongeschikt is voor zijn doel – moralistisch, militair impotent, economisch stagnerend en sociaal gefragmenteerd. Men mag hopen dat de fysica en economie van energie, de rekenkunde van de staatsschuld en de instincten van gewone mensen zich na verloop van tijd weer zullen laten gelden. Als dat zo is, zou Europa de deugden die het de wereld ooit in de Verlichting leerde, kunnen herontdekken.

***

Een versie van dit artikel werd voor het eerst gepubliceerd in The Daily Sceptic. 

Dr. Tilak K. Doshi is energieredacteur van de Daily Sceptic. Hij is econoom, lid van de CO2 Coalition en voormalig medewerker van Forbes. Volg hem op Substack en X.

Tilak’s Substack is een door lezers ondersteunde publicatie. Om nieuwe berichten te ontvangen en zijn werk te steunen, kunt u zich gratis of betalend abonneren.

***