Opinie: “Bureaucratisch klimaatbeleid verstikt de toekomst van Europa”

CS3D legt onnodige nalevingslasten op aan bedrijven en ontmoedigt investeringen in de EU, terwijl de kosten en administratieve lasten toenemen. Nu de economie van de EU het al moeilijk heeft, worden politici zich bewust van de dwaasheid van ons regelgevingsregime en de impact ervan op onze toekomst.

Scheuren in de Green Deal

Voor de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, is de CS3D het symbool van twee mislukkingen: die van de Green Deal om het gedrag van bedrijven te veranderen of hen aan te moedigen deel te nemen aan de Europese markt, en die van de EU om een beleid te ontwikkelen dat haar crisis van hoge energiekosten en concurrentievermogen zal oplossen.

Politici worden eindelijk geconfronteerd met de ramp van dit beleid, maar de vraag blijft: zullen ze de nodige stappen ondernemen om een einde te maken aan dit krankzinnige bureaucratische klimaat? Of zal Europa prioriteit blijven geven aan principes ten koste van het welzijn van zijn burgers? Het opgeven van de naam “Green Deal” ten gunste van een “Clean Deal” is een onnodig en fantasievol voorstel van mevrouw Von der Leyen.

De EU moet ernaar streven de energieprijzen te verlagen, het concurrentievermogen en de innovatie te herstellen en investeringen en het scheppen van banen aan te moedigen. De CS3D zal dat echter allemaal niet doen. In plaats daarvan voegt het een laag naleving en papierwerk toe bovenop de zware openbaarmakingsvereisten die al van kracht zijn binnen de EU en haar lidstaten, waardoor het vermogen om wereldwijd te concurreren verder wordt belemmerd.

Deze keer zijn bedrijven de bureaucratische hindernissen van de EU beu. Steeds meer politici, economen, bedrijven en brancheorganisaties roepen Brussel en Straatsburg op om de vele verplichtingen en mandaten van CS3D aanzienlijk te verminderen.

Sommige bedrijven, groot of klein, vragen zich af of het niet goedkoper is om zich volledig terug te trekken en een fikse boete te betalen voor niet-naleving. Ik heb een verslag uit de eerste hand ontvangen van de persoon die verantwoordelijk is voor deze berekening in een groot Duits MKB. Andere bedrijven beoordelen het belang van zakendoen in de EU opnieuw, schrappen geplande investeringen en zetten lopende projecten stop. Dit is al dramatisch het geval in de chemische industrie.

Dit zijn bedrijven die ethisch en duurzaam willen ondernemen, maar de kosten van compliance of het juridische risico van een fout niet kunnen verantwoorden. Wie heeft hier baat bij?

Oppositie in het Europees Parlement

Sommige Europarlementariërs in Brussel realiseren zich dat CS3D onhoudbaar is, terwijl het debat woedt over de vereenvoudiging van de EU-klimaatwetgeving.

Het zogenaamde “omnibusvereenvoudigingspakket” belooft de rapportagevereisten te verminderen, wat een broodnodige stap is om het mislukken van het decarbonisatieplan van de EU aan te pakken. De vraag hoe ver “vereenvoudiging” zal gaan, blijft onbeantwoord.

Het is niet verwonderlijk dat de coalitie geen compromis lijkt te bereiken, waarbij de onderhandelingen vastlopen in ideologisch gekibbel. Het Parlement zou er goed aan doen het voorstel met zo min mogelijk bureaucratie te aanvaarden als het het concurrentievermogen van de EU wil behouden. Zoals Jörgen Warborn van de EVP wijselijk opmerkte:

“Ik sluit een meerderheid niet uit zolang we de kosten voor bedrijven verlagen en het concurrentievermogen van Europa versterken.”

Als dat niet gebeurt, riskeert de EU een verdere economische achteruitgang, zoals de voormalige president van de Europese Centrale Bank, Mario Draghi, vorig jaar opmerkte.

Voorzitter Von der Leyen moet haar coalitie achter een gemeenschappelijk doel scharen. In haar inaugurele rede voor een tweede termijn zette ze de prioriteit van de Green Deal op een laag pitje ten gunste van het concurrentievermogen, maar de tijd zal leren of ze daarin zal slagen. En zijn tijd dringt. Het land heeft al drie keer te maken gehad met moties van wantrouwen, en de tenuitvoerlegging van de deregulering zou het wel eens kunnen doen om zijn precaire positie te redden.

Het is tijd dat Brussel en Straatsburg het mislukken van de Green Deal erkennen en de groeiende impopulariteit van de nieuwe lasten voor de economische welvaart aanpakken. Het is tijd om te stoppen met het ontkennen van het feit dat mensen buiten de Europese Unie niet langer in de Green Deal geloven, zoals blijkt uit de recente ommezwaai van de Canadese premier Marc Carey en de leider van de Britse Conservatieve Partij Kemi Badenoch. Nergens is dit duidelijker dan in het recente succes van politiek rechts in Duitsland, het thuisland van Von der Leyen. Europeanen maken zich zorgen over de economische situatie van hun land en een aanzienlijke vereenvoudiging van de regelgeving zou het eerste teken kunnen zijn dat de leden van het Europees Parlement de kwestie serieus nemen.

Een betere weg vooruit?

De eindeloze debatten en veranderende nalevingstermijnen zijn niet meer dan een oefening in uitstel: vroeg of laat krijgt Brussel te maken met de gevolgen van zijn Green Deal.

Het is beter om het nu op te lossen, wanneer we een plan voor deregulering hebben, dan te wachten tot bedrijven meer lijden en tot kiezers verandering eisen. Het is tijd om de groei in de EU nieuw leven in te blazen, maar dat zal pas gebeuren als we een einde maken aan het tijdperk van overregulering.

Zoals ik al eerder heb geschreven, loopt de EU, als ze volhardt in haar ideologische klimaatbeleid, het risico steeds meer gemarginaliseerd te worden door landen die prioriteit geven aan de essentie: betrouwbare en betaalbare energie.