Natuurlijke verschillen in pH in de oceaan

Natuurlijke verschillen in pH in de oceaan

Op het Ministerie van Buitenlandse Zaken werkt een klimaatdiplomaat Alexander Verbeek die ons zijn eerste moeizame schreden in de wetenschap deelt via twitter. Hij toont ons een plaatje van een MOMENTOPNAME van natuurlijke variatie in de oceanen van de pH verbeeldt in kleuren en tjilpt vrolijk:

Ocean Acidification, Now Watchable in Real Time

verbeek_alexander…en geeft daarmee welgeteld 7 woorden aan dat je als klimaatdiplomaat- ‘strategic advisor on global issues’- bij het Ministerie geen kaas gegeten hoeft te hebben van het dossier, of zelfs maar basale chemie, als je maar activist bent en iets bezorgds roept over ‘de aarde’. Hij krijgt dan ook meteen bijval van zo’n duurzame 100-type, die even later weer de ‘oceanen zijn 30 procent zuurder’-mantra uit de kast haalt.

Tjerk Bakker ‏@aardenvat 21 uur21 uur geleden Vertaling weergeven
@Alex_Verbeek we dwarfs all natural events ! Now we must dwarf ourselves

Ik zou zeggen Tjerk, qua kleingeestigheid zit je al op het niveau van een dwerg. Nu de rest nog?

Ik ken 1 studie van Byrne et al in Geophysical Research Letters van 2010 alweer, die de pH-daling in de stille oceaan karteerde over 15 jaar als gevolg van de opname van CO2: hij kwam op een jaarlijkse daling die lager lag dan de foutmarge van de meetapparatuur. De ’30 procent zuurder’ -claim slaat meer op PR dan op pH, hoewel je technisch kunt volhouden dat er zoveel meer H+-ionen in oplossing gingen in afgelopen anderhalve eeuw doordat meer CO2 een verschuivend chemisch evenwicht tot gevolg heeft met meer H+ en HCO3-.

Maar als je eerst 1 klimaatactivist uitnodigt, en daarna nog 1 is het gehalte aan vervelende mensen met wel 100 procent toegenomen. Toch zijn er nog steeds maar 2. Zo kun je die ’30 procent’ stijging in PR-waarde beter duiden.

De door Verbeek gedeelde wetenschapsmisleiding: een extra rode ('gevaarkleur') oceaan die een milieuprobleem lijkt te verbeelden, waar het om NATUURLIJKE verschillen in pH gaat

De door Verbeek gedeelde wetenschaps-vertekening: een extra rode (‘gevaarkleur’) oceaan die een milieuprobleem lijkt te verbeelden, waar het om NATUURLIJKE verschillen in pH gaat. Al kan ook door DIRECTE organische vervuiling als gevolg van riool-runoff de pH dramatisch dalen

Een leestip voor onze ‘deskundige’ in Global Issues’ : haal je twitteraccount uit de lucht of bewaar dat voor je prive-beslommeringen, lees Richard Zeebe’s basiswerk over oceaanchemie, en kom dan nog eens terug.

Wanneer een scepticus dit op Verbeek’s slecht geinformeerde manier zou doen, zou deze direct afgefakkeld worden ‘huhu platte aarde blabla’. Nu krijgt hij zelfs uit academische hoek direct bijval, omdat ze politiek met de boodschap sympathiseren, die onderhand de officiële staatsgodsdienst is. Wij maken ons ernstige zorgen over het intellectuele klimaat ter academie.

Chemicus Paul Hagel- mijn SWNM-mentor- was zo aardig bovenstaande mondiale overzichts-afbeelding te sturen van de grote NATUURLIJKE variaties mondiaal in oceaan-pH. Met name in opwellingszones met veel organisch materiaal- toevallig ook de biologisch rijke delen- is de pH vaak lager dan elders. Ook per dag kan de pH als gevolg van fotosynthese en respiratie van waterplanten wel 2 punten verschillen in een estuarium. Ter illustratie: dat is meer dan de pH-daling die zou optreden wanneer we alle steenkool in de bodem zouden verstoken.

Verder las ik dat grote delen van Rio de Janeiro de zee als open riool gebruiken, wat ook de pH doet dalen dankzij extra organische last.