Milieuheld in klassieke zin van het woord

Wanneer een valse profeet als Al Gore Nederland bezoekt, buitelt het journaille over elkaar om zijn onwaarheden op te tekenen. Het is dan ook typerend dat ik gisterochtend de enige journalist was in Zalencentrum De Schakel in Nijkerk bij de persconferentie van Stichting Wetenschappelijk Natuur en Milieubeleid en Jan van de Geest.

Riooljournalistiek
Deze volhardende boer wees in samenwerking met milieukundigen op een echt milieuprobleem dat mensen in hun bestaan raakt. Dankzij rioolwateroverstorten raakten de poldersloten zo vervuild , dat zijn vee en dat van collegaboeren spontane abortussen kreeg. Koeien kregen ziektes dankzij besmetting met salmonellabacterieen, lintwormen rukten op en ook de biodiversiteit in sloten kelderde.

Dit probleem van rioolwateroverstorten speelt nog steeds met grootschalige vissterfte. Het is bij alle experts bekend, zo weet ik dankzij Wageningse kennissen die bij Gatze Lettinga promoveerden. Natuurlijk kwamen Waterschap en overheid meteen in actie: Nee dus. Van de Geest werd jarenlang verguisd, tegengewerkt en gesaboteerd door de milieuvrienden van overheid en Waterschap, zij weigerden iedere medewerking.

De milieubeweging gaf niet thuis, want zij kwamen in hun subsidierijke bestaan nooit verder dan ‘boeren zijn stom’. Ook media gaven niet thuis, want binnen de progressief-urbane tunnelvisie van Westers journaille domineren vervuilende boeren, die vanuit ‘onderbuikgevoelens’wat geks roepen. Maar gelukkig is er de blogosfeer om mensen van dit wereldvreemde maatschappijbeeld te verlossen. De wereld is per slot van rekening groter dan de grachtengordel en een Rotterdams industrieterrein.

Aanhouder won
Door aanhoudende strijd, en groeiend draagvlak van milieuexperts, politici en collega’s overwon Van de Geest met zijn strijd voor gerechtigheid. Hij dwong erkenning van het probleem af en ontving een schadevergoeding van de overheid.
In 2004 werd Van de Geest (van bouwjaar ’32) geridderd voor zijn werk, en met de onderscheiding opgeprikt stond Van de Geest daar in Nijkerk. De afwezigheid van pers riep het beeld op van het gedicht van Reve over zuster Immaculata. De groene versie dan.

• ROEPING(voor de Zusters van Liefde, te Weert)

Zuster Immaculata, die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord:
dat hij voor dit, of tegen dat is,
des middags het verkeer verspert,
ziet savonds reeds zijn smoel op de teevee.
Toch goed dat er een God is.

Maar je kunt ook beter op Climategate vermeld staan. Van de Geest presenteerde zijn boek ‘om het behoud van de rechtsstaat’, zijn manier om het hoofdstuk af te ronden. Ik moet bekennen dat mijn standaardjournalistenreactie ook was ‘ach zo’n eenzame strijder’, maar na lezing van het boek groeide mijn bewondering: Prachtkerel.

Het verslag van Jan van de Geest zijn strijd tegen échte vervuiling

Prioriteiten
De Stichting Wetenschappelijk Natuur en Milieubeleid, die Van de Geest als voorzitter leidde wil de averechtse gevolgen van ‘milieubeleid’op de agenda zetten. Voorbeelden zijn vele ‘verworvenheden’van de milieubeweging die uiteindelijk problematisch uitpakken.

Zo bestaan redelijke vermoedens dat de fosfaatvervangers in wasmiddelen schadelijker zijn dan fosfaat ooit was: sterker, fosfaat is net als CO2 een onmisbare meststof voor het leven en fosfaattekorten kunnen voor veel grotere problemen zorgen. Zo zien we wel vaker dat de milieubeweging een stofje kiest in haar mediacampagnes, en de overheid vervolgens door alle media-aandacht haar beleid daarop vastpint.

Zeg mij wat uw referentie is
Hoe bepaal je ook wanneer het milieu schoon is in een onbegrensd, veranderlijk en chaotisch systeem. In zo’n systeem zijn oorzaak en gevolg bijzonder lastig te bepalen, het is al moeilijk genoeg alleen al een gevolg of trend vast te stellen. Dus wat is je streefsituatie?
Milieuclubs agenderen altijd een ‘oorspronkelijke’toestand, ook bij het klimaat.Weinig zaken zijn zo slecht gedefinieerd als de term ‘oorspronkelijk’. Een ander vrij idioot concept is ‘het ecologisch evenwicht’dat heel verlokkelijk klinkt maar géén zinvolle definitie kent. Men bedoelt hier ‘het paradijs’, een soort pre-menselijke ideale rusttoestand die nooit bestaan heeft. Toen Adam en Eva leefden.

Pre-industrieel
Neem ook die aanduiding van ‘voor de industriële revolutie’als referentiepunt van hoe de aarde ‘hoorde’te zijn. Uit de pre-industriele periode bestaan nauwelijks betrouwbare gegevens over ‘het milieu’, en wat is milieu meer dan een leefomgeving die welzijn van mens en dier bevordert. Tot 1920 leefden sommige arme boeren in Friesland nog in zelfgemaakte hutjes, spitketen, toch streven we daar niet meer naar.
Ik zou zelfs zweren dat de ecologische voetafdruk van die stakkers gering was. De enige manier om te meten of iets beter was is de menselijke maat. En dan zie je dat voor de Industriele Revolutie de levensverwachting op 35 jaar lag. Dan zou ik volgend jaar tussen zes plankjes liggen.

Productiviteit
In plaats van dit soort ideologisch gekleurde definities levert ecosysteemproductiviteit betere perspectieven. Als een ecosysteem veel voedsel oplevert is het goed. Nu wil het geval dat de bloeijaren van de visserij tot de jaren tachtig te danken waren aan fosfaatvervuiling. Dus laten we weer fosfaathoudende wasmiddelen op de markt brengen, en vervolgens Stichting de Noordzee opheffen. Ik geloof niet dat ze het met deze stelling eens zullen zijn.

Blik op wereld bepaalt wetenschappelijke vragen
Vanuit de verkeerde opvattingen over referenties krijg je ook de verkeerde wetenschappelijke vragen, en de goede vragen komen niet in je op of zijn taboe. Dat noemen we Tunnelvisie, afgekort TV. De vragen die de Stichting Wetenschappelijk Natuur en Milieubeleid opwerpt zijn niet het nieuwe evangelie, maar hypotheses op basis van redelijke bevindingen die de moeite van meer onderzoek waard zijn. Een kleine greep:

• In plaats van vissers de schuld te geven van de achteruitgang van de paling, is watervervuiling hier niet de boosdoener, bijvoorbeeld door een combinatie van oestrogenen dankzij de pil en een gebrek aan fosfaat. De aanwezige milieukundige Paul Hagel noemde de term ‘survival of the fattest’. Als de paling niet genoeg opvet, kan het de voortplantingsgronden in de Sargassozee immers niet meer halen- heeft fosfaatgebrek niet gezorgd voor een gedaalde productiviteit in de Waddenzee? en is die daling niet (mede) verantwoordelijk voor de eidereendensterfte, in plaats van alles te gooien op kokkelvissers (al is overtuigend aangetoond dat die visserij wel degelijk meespeelt).
• Neem de effecten van het gebruik van De Pil op de hormoonhuishouding van vissen. Canadese experimenten van Karen Kidd in PNAS in 2007 toonden overtuigend het desastreuze effect op de reproductiviteit van zoetwatervissen in twee experimentele meren. De oestrogenen-concentratie waaraan deze vissen werden blootgesteld was gelijk aan die van GEZUIVERD rioolwater. 20 procent van de karpers in ons land is al tweeslachtig. Dus wat doet pilgebruik met onze visstand?

Natuurlijkheid = heiligheid
En waarom kiezen milieuclubs nu altijd van die gemakkelijke slachtoffers als vissers en boeren om hun daadkracht in media te tonen. Is dat geen effectbejag en gemakzucht? De overheid is in ons land de grootste natuurvernietiger, al compenseren ze dat hier en daar door uit productie genomen landbouwgrond aan Staatsbosbeheer te geven. Ze jagen de boer met zijn koeien er af voor miljoenen, en zetten Frans Vera met zijn oerkoeien er voor in de plaats.

Momenteel vindt in de Oostvaardersplassen ’s lands grootste ramp op dierenwelzijnsgebied plaats. Maar je hoort dieractivisten niet protesteren omdat die exotische oerpaarden en koeien van Frans Vera ‘natuurlijk’zouden zijn. Een boer die zijn vee zo behandelt belandt achter tralies. We hebben hier kortom te maken met 100 procent loepzuivere ideologie, waarbij wetenschap dient als rookgordijn.

Over the Rhine
Hoe meer ik lees, hoe vaker blijkt dat de verdiensten van de milieubeweging voor de samenleving zijn overschat. Lees de prachtige ecobiografie van Marc Cioc, waar weer blijkt dat een goed ecohistorisch boek over onze rivier moet komen van een Amerikaan. Een internationale Rijnautoriteit en drinkwateringenieurs leerden door schade en schande hoe de Rijnvervuiling een halt toe te roepen.
Daar kwamen geen fondsenwervende schreeuwers aan te pas.

Onderschat culturele gevoeligheden niet
Mijn stelling is dat we veel ‘milieuproblemen’ die nu de agenda domineren niet danken aan hun invloed op ons bestaan, maar aan de dominerende urbaan- progressieve tunnelvisie van media, praatgroepjes en overheidsfunctionarissen. Zo kunnen we miljarden laten verdampen in emissiehandel van de plantenmeststof CO2, die onze landbouw- en bosbouwproductie bevoordeelt. Terwijl veel belangrijker zaken waar we effectiever kunnen zijn, zoals chemisch afval, het bergen van kernafval, nieuwe energievoorziening, energie-opslag en noem maar op te weinig aandacht krijgen.

Ik wed dat men het eventuele probleem van de pil niet snel durft te agenderen voor maatregelen en onderzoek omdat dit:

1. te algemeen in gebruik is.
2. een progressief-urbaan symbool is voor (vrouwelijke) seksuele vrijheid en hét middel dat moderne omgangsvormen mogelijk maakte. Ook de seculiere samenleving heeft haar eigen hosties. Dit is er één.
3. vervangers duurder zijn
4. het duswel beswel nouh belachelijk is, dat ik dit opschrijf. Duuuhhh

Dit is ook al eens aangekaart in het boek The Really Inconvenient Truths: Seven Environmental Catastrophes Liberals Don’t Want You to Know About–Because They Helped Cause Them. Nu zal redactrice van Kennislink Asha ten Broeke allerlei Freudiaanse verklaringen bedenken voor het feit dat ik dit opschrijf, en ga ik mogelijkverder door het leven als Rypler. Lees eens de typering van Kennislink van Marcel Croks kritische geest , waarover hij terugblogde ‘opgelost, sceptisch omdat ik een blanke man ben’. Je kunt ook gewoon constateren dat ‘milieu’een grote cultureel-sociale component kent en dat je die eerst moet benoemen voor je verder kunt.