Het woedende water van de Wutach in de kloof bij Bonndorf. Nee, dit mocht niet geofferd voor economische exploitatie
Terugrijdend van de Wutachschlucht, een romantisch oerparadijs in het Zwarte Woud beland je in het ultieme contrast van de Hollandse ochtendspits. Het lijkt hier wel een concentratiekamp, zo valt je dan in. Met Sofinummer gebrandmerkte slaven gedreven door bankiers en belastingheffers van de Regis, die in hun metalen transportdoosje achter elkaar gepropt richting vrijwillige (…) arbeid sloffen, kilometerslange rijen ingehouden ergernis.
De zweep van de overheid en deurwaarder hangt boven ze in de lucht, de hypotheek als blok aan het been.
En de hete adem van mislukking in de nek als het sociale prikkeldraad dat uitspattingen voorkomt. Tenzij je het risico wilt lopen om zonder geld te komen en daarmee je sociale kring te verliezen. Een paar weken per jaar mogen ze luchten. Vakantie. Zodat ze productief blijven in onze meritocratie.
De Burgmuhle bij de Gauchach, die mondt verderop uit in de Wutach, het Woeste Water. Aachen, die grote Duitse stad, het betekent ook iets als ‘Wateren, waterig’. En de componist van de Passion, Bach, die heet ‘beek’, een stroompje dat nog niet de naam mag dragen van een rivier, der Fluss
Een zijsprong van de Gauchach leidt het woud in, met mos begroeide bomen richting Bachheim. (= Germaans voor ‘beek-thuis’) Bach, dat betekent beek en mag nog geen Fluss heten. Net als de componist Bach in Barok Duitsland. Die zou bij ons Jan van Beek hebben geheten en commerciële muziek hebben geschreven waar niemand nu nog naar zou luisteren
…in de kloof vind je eeuwenoude fijnsparren, ongekapt door Staatsbosbeheer mogen die van ouderdom omvallen. Het Woud, als symbool van Oer-Duitse oorspronkelijkheid
De Schluchten zijn door het water uitgesleten kloven. Hier de Gauchach-schlucht, een zijtak van de Wutachschlucht. Rechts aan het riviertje een veld van wat de Duitsers maartklokjes noemen, een kingsize variant op het sneeuwklokje
Wegdromen in de wildernis van de Gauchach-Schlucht, ‘wildromantisch’ zo schrijft de wandelkaart voor bij de Drei-Schluchten Wanderung waar hij deel van uitmaakt. Daar is niets van teveel gezegd…
Gauchach na een regenbui
Overal het geluid van kletterend water…
Weltschmerz
Iedere generatie staan weer Romantici op, gedreven door Weltschmerz, mensen die dromen, geloven, hopen zelfs, dat ze uit dat systeem kunnen ontsnappen. Zwevers. Onproductieven. Hippies. Querulanten! Losers! Thoreau-achtige lieden, die hun Walden Pond zoeken. Dat huisje in het groenere gras dat ‘ergens anders’ heet. Een overzichtelijk en harmonisch leven waar genoeg bestaat en in stand blijft, niet gecorrumpeerd door al te menselijke motieven.
Weltschmerz werd bedacht door Duits romanschrijver Jean Paul in 1827, lijden aan de wereld als de Junge Werther van Goethe. Hoeveel meer dan ons platte koopmansvolkje weten de Duitsers wat romantiek is…
Daar vond De Staat ook een oplossing voor. Nationale Parken, natuurgebieden waar ogenschijnlijk de economische exploitatie van alles dat leeft niet op nummer 1 staat. In mijn zucht tot intellectuele bevrijding van een door de Staat gedicteerd massa-onderwijs, indoctrinatie door zogenaamd ‘vrije’ media die allen de zelfde moraal voorschrijven…
…zo zocht en vond ik zo’n ontsnappingsoord.
In de Rotenbach-schlucht is een dam aangelegd waarover een waterval zich stort. Met het opeengehoopte water wekt een waterkrachtcentrale 400 kW electriciteit op
- De Wutachschlucht.
Dankzij de natuurbeschermingswet die de groen progressieve Hermann Goering in 1935 in het leven riep bleef deze magische kloof (= Schlucht) behouden. Het woedende water (Wutende Ach, Aach is Oud-Duits voor water) mocht zich een weg blijven banen in deze geoorloofde wildernis. Barbaren wilden water aftappen van de Wutach voor hun stuwmeer met dam voor blauwe stroom: hydro-elektriciteit.
Dat zou de woedende rivier tot braaf stroompje reduceren. Het water afkomstig van de Feldberg – hoogste berg van het Zwarte Woud- dat zou dan slechts stroom opwekken, maar niet de verbeelding meer prikkelen.
De Rothenbach stroomt richting de Gutach (Goede Water) om te fuseren tot het Woeste Water (Wutach). Het water is afkomstig van de Feldberg, de hoogste top van het Zwarte Woud
Waar kun je als romantisch zuchtende Wanderer dan nog bij wegdromen. Voor je weer vol goede moed de collectieve waanzin tegemoet treedt, die door sociale druk als ‘het normale’ wordt beschouwd? Het gemiddelde?
In deze kloof fuseren Gutach en Rothenbach samen Wutach te worden. Dit is gefotografeerd vanuit het Rauberschloss, het roversfort. Een vestingruine
Wanderlust
Ik liep langs woeste watervallen, ruisende beken, kloven, vond eeuwenoude fijnsparren in een met baardig mos bekleed woud. In de ochtend begeleid door een concert van vogels, een symfonie van de eeuwige kringloop van de natuur, het gezuiverde Zijn zonder opsmuk en Facebookmeningen.
…nou ja, de Renkumse beek op de Veluwe is ook best aardig, maar….
Zonder Martijn van Dam en zijn met subsidie in bureaucratisch gareel gebrachte groene clubs. Bureau-Barbaren die ook van ieder reeds platgelopen postzegeltje Nederlandse bedoelnatuur een exploitatieruimte willen maken, betonnen draagvlak aanleggen voor hun eigen bureaubaantjes. Pretparken met lawaaiprikkels om de mentale afstomping te vieren van de moderne Nederthaler.
De nieuwe oermens, die dankzij technische conditionering met beeldschermpjes doet wat onze grondwet opdraagt: niet meer waarnemen wat je ziet. (= non-discriminatie) Wat heeft die in de natuur nog te zoeken, een oord waar je zonder het vermogen tot kijken niets te zoeken hebt, laat staan iets te vinden?
Hier was de Wutach-Clan van Wanderfreunde verzot op, dit stukje Schlucht vlakbij een oud Rauberschloss, een fort gebouwd op de kloof
En ik sprong in de houding.
Wat mooi dat er ook goede mensen zijn die de waarde van dit inzien, waar iedere menselijke toevoeging maar afbreuk zou doen. En dacht: Rijksjagermeester Hermann Goering was vast een sympathieker en hoger ontwikkeld mens, met meer goede smaak dan dat geldbeluste draagvlakleger van groene clubs. Dat het nu in naam voor onze natuur zegt op te nemen, die laatste restjes ontsnappingsoord waar niet een sociaal oordeel over hangt en het juk van exploitatie.
Een song van Paradise Lost neuriënd (No Hope in Sight) vervolgde deze Wande(..)laar in Falke-shirt zijn weg als Wanderfalke (mijn totemdier), alle sociale zekerheden, andermans waarheden, die media-geconditioneerde meningen afschuddend.
Een koolmees scheldt mij uit, wat mot je hier….. Dit zal Helmut zijn…
En slechts de stem van de- in ieder geval ogenschijnlijk- met rust gelaten natuur had het laatste woord.
De Wutach ruist door het woud, het vocht laat baardig mos op de takken van boswilgen, essen, esdoorns (gewone en Noorse) en eiken.
Het witte schijnsel rechts is een groot veld met lenteklokjes (Leucojum vernum) wat Duitsers Maartse klokjes noemen
Voor wie dat niet begrijpt(en dat zullen de meeste van U tot revolutie en geweld geneigde barbaren zijn met uw meningen): het was prachtig!
Oh ja, deze post laat zich het beste lezen bij het geluid van Johnnie Lawson zijn opnames, zonder hijgende mountainbikers, kakelende Nordic Walkers, alleen vogeltjes en het ruisen van de Ach.
