Auteur: Allan M.R. MacRae.

Vertaling: Martien de Wit.

Een zeer geloofwaardige kennis schreef me het volgende over zijn recente gesprek met een insider uit Ottawa (Ottawa is de federale hoofdstad van Canada en de regerings- en parlementszetel). De insider, zei hij, had gewerkt aan een adviesgroep voor de Trudeau-regering. De groep is niet opgericht om beleid te bespreken voor een termijn van vijf jaar, waarin regeringen meestal geïnteresseerd zijn, maar om beleid te ontwikkelen voor de verdere toekomst, over 20 tot 40 jaar. Dat hield in dat de groep had geconcludeerd, dat het huidige economische model gebrekkig is en moet worden vervangen. Niet-gereguleerd consumentisme was niet duurzaam en mensen zouden moeten leren om het met minder te doen. De overheid zou meer controle over mensen moeten hebben om hen soberheid af te dwingen en de rijkdom van ontwikkelde landen zou opnieuw moeten worden verdeeld om ontwikkelingslanden te helpen.“

Dit zijn geen nieuwe ideeën. Al tientallen jaren beweren intellectuelen en politici dat onze consumptiemaatschappij, gebaseerd op de individuele marktvraag, een gebrekkig systeem is dat verspilling, excessen en aantasting van het milieu veroorzaakt.

De beoordeling van deze insider geeft ook de huidige onderliggende motivatie weer achter de opkomst van klimaatverandering als de dominante kwestie van onze tijd. De woorden weerspiegelen de motieven van milieuactivisten en klimaatactivisten die het klimaatalarm gebruiken als dekmantel voor grotere politieke en ideologische ambities. Wat zij als een economische revolutie nastreven, glipt door de achterdeur naar binnen. Ze schreeuwen moord en brand en gebruiken vervolgens de gekweekte angst om een nieuwe economische en politieke orde op te leggen.

In een recent rapport van de Washington Post klapte één van de leidende spelers in de Green New Deal van de New Yorkse Democraat Alexandria Ocasio-Cortez uit de school. Saikat Chakrabarti, stafchef van Ocasio-Cortez, zei: “Het interessante van de Green New Deal is dat het oorspronkelijk helemaal geen klimaatkwestie was … Zien jullie het als een klimaatkwestie? Wij beschouwen het echt als een manier om de hele economie te veranderen.”

Naomi Klein maakt in haar nieuwe kaskraker ‘On Fire, The Burning Case for a Green New Deal’ ook duidelijk dat het klimaat een ‘krachtige motivator’ is om het kapitalisme omver te werpen. Het idee is simpel: in het proces van de transformatie van de infrastructuur van onze samenlevingen met de snelheid en schaal die wetenschappers hebben gevraagd, heeft de mensheid een kans van ééns in de eeuw om een economisch model te transformeren dat bij de meerderheid van de mensen op diverse fronten tekortschiet. …door deze onderliggende krachten uit te dagen is er een kans om verschillende in elkaar grijpende crises tegelijkertijd op te lossen.“

Het is duidelijk de bedoeling om het global warming’ rookgordijn te gebruiken om economische en politieke vrijheden te beperken door westerse landen om te vormen tot strak gecontroleerde totalitaire staten.

Het idee dat klimaatalarmisme de basis kan vormen voor radicale economische verandering heeft een lange geschiedenis.

Dr. Patrick Moore, mede-oprichter van Greenpeace, waarschuwde al in 1994 voor deze geheime socialistische campagne: “Hard Choices for the Environmental Movement – The Rise of Eco-Extremism”. “Verrassend genoeg was de tweede gebeurtenis die de de milieubeweging verder naar links deed buigen, de val van de Berlijnse muur. Plotseling had de internationale vredesbeweging veel minder te doen. Pro-Sovjetgroepen in het Westen werden in diskrediet gebracht. Veel van hun leden stapten over naar de milieubeweging en brachten hun eco-marxisme en pro-Sandinista-sentimenten met zich mee.

Justin Trudeau heeft verklaard dat hij de Chinese ‘basale dictatuur’ bewondert. Hij zei: “Ik heb een zekere mate van bewondering voor China omdat hun basale dictatuur hen in staat stelt om hun economie als bij toverslag om te draaien en te zeggen dat we groen moeten worden; wij moeten beginnen met investeren in zonne-energie.

Trudeau’s enorm gebrekkige klimaat- en energiebeleid heeft Canada al enorme schade toegebracht. Overheden hebben duur, ineffectief beleid gevoerd op basis van vals opwarming- c.q. klimaatveranderingalarmisme, de grootste wetenschappelijke fraude in de geschiedenis. De door het buitenland gefinancierde groene anti-oliepijplijn-fraude heeft Canada meer dan $ 120 miljard gekost aan verloren inkomsten; een enorm en onnodig verlies. De kosten van levensonderhoud stijgen snel en de levensstandaard daalt.

Op 23 september 2019 heeft Justin Trudeau zich verplicht tot netto nul CO2-uitstoot tegen 2050, als hij wordt herkozen.

Nul CO2 betekent enorme veranderingen voor de samenleving. Prof. Sir Ian Boyd, de belangrijkste milieuwetenschapper van de (Britse) overheid, zei dat het publiek geen idee heeft van de omvang van de uitdaging van de Britse doelstelling ‘Netto nul CO2′. Roger Harrabin van de BBC schreef: “Mensen moeten minder transport gebruiken, minder rood vlees eten en minder kleding kopen als het VK de uitstoot van broeikasgassen tegen 2050 vrijwel wil stoppen, heeft de belangrijkste milieuwetenschapper van de regering gewaarschuwd. … We zullen allemaal grote veranderingen in levensstijl moeten accepteren – minder reizen, minder eten, minder consumeren. Maar uiteindelijk zal enige vorm van dwang of rantsoenering nodig zijn om de klimaatdoelstellingen te halen. Het Science and Technology Select Committee heeft officieel aangekondigd: “Op de lange termijn lijkt wijdverspreide persoonlijke eigendom van voertuigen niet verenigbaar te zijn met het ingrijpend koolstofarm maken van de economie”. Wanneer de mensen uiteindelijk te horen krijgen wat ze wel en niet kunnen consumeren, waar ze kunnen reizen en welk voedsel ze mogen eten, zullen ze woedend zijn over de manier waarop ze zijn misleid.

Maar deze radicale maatschappelijke veranderingen hebben nog meer catastrofale gevolgen. De socialisten willen totale controle en hebben een geschiedenis van extreme incompetentie, milieuvernietiging en gewelddadige onderdrukking van afwijkende meningen.

Radicale groene extremisten hebben de maatschappij tot nu toe miljarden dollars en miljoenen levens gekost. Hun 30-jarige effectieve verbod op DDT en hun oppositie tegen gouden rijst hebben tientallen miljoenen mensen blind gemaakt en laten sterven, vooral kinderen jonger dan vijf jaar.

Kostbaar, ineffectief groen energiebeleid heeft het elektriciteitsnet gedestabiliseerd, het milieu beschadigd en biljoenen dollars aan schaarse wereldwijde hulpbronnen verspild. Met deze verspilde biljoenen had er wellicht ook een einde gemaakt kunnen worden aan malaria en wereldhonger.

Het aantal verwoeste levens veroorzaakt door radicaal-groen activisme wedijvert met het aantal dodelijke slachtoffers van de grote massamoordenaars uit de 20e eeuw: Stalin, Hitler en Mao. Radicale groenen pleiten voor vergelijkbare strak gecontroleerde, totalitaire staten en zijn onverschillig voor de daaruit voortvloeiende vernietiging van het milieu en menselijk lijden …

… en indien niet bestreden, zal radicaal milieu-activisme ons onze vrijheid kosten.

“De drang om de mensheid te redden is bijna altijd een dekmantel voor de drang om te regeren.”

H. L. Mencken, Amerikaanse journalist, 1880-1956

 

***

Allan M.R. MacRae, B.A.Sc., M.Eng., is een gepensioneerde voormalige ingenieur en energie-expert, die werkzaam is geweest in zes continenten, waaronder verschillende huidige en voormalige communistische landen.

Bron hier