De dwaasheid van klimaatleiderschap – Netto nul en het rampzalige energiebeleid van Groot-Brittannië. Een rapport van Rupert Darwall

Door Andy Puzder.

Het rapport van Rupert Darwall is een broodnodige waarschuwing voor Amerika. Het laat zien wat er zou gebeuren als de Democraten en Progressieven hun zin zouden krijgen en het land een netto-nulklimaatbeleid zouden opleggen. Groot-Brittannië bewandelt deze weg al sinds 2008, toen het Parlement een doelstelling van 80 procent CO2-arm maken in de wet schreef, die het in 2019 verhoogde naar 100 procent, dat wil zeggen netto nul.

De resultaten waren rampzalig. Zelfs vóór de recente stijging van de energiekosten, in 2020, betaalden Britten ongeveer 75 procent meer voor elektriciteit dan Amerikanen; en tijdens de energiecrisis in 2022 waren de elektriciteitstarieven voor Britse bedrijven meer dan het dubbele van het gemiddelde dat door Amerikaanse bedrijven werd betaald. Hoge en stijgende energiekosten hebben Groot-Brittannië in een economische neergang gebracht. De trots van Britse politici op klimaatleiderschap door de uitstoot van broeikasgassen sneller terug te dringen dan welke andere grote economie dan ook negeert het ongelukkige feit dat de Britse economie sinds 2008 stagneert. Dit luxe netto-nulbeleid, dat alleen de rijken zich kunnen veroorloven, is verwoestend geweest voor de gewone burger. Britten proberen gewoon hun huizen te verwarmen en aan het werk te gaan.

De stijgende energiekosten zijn het resultaat van een dubbele klap van cap-and-trade-beleid en CO2-belastingen aan de ene kant, en subsidies voor hernieuwbare energiebronnen aan de andere kant. Cap-and-trade-imposts maakten de energiecrisis na de invasie van Poetin in Oekraïne veel erger. In 2022 bedroegen de door de overheid opgelegde CO2-kosten gemiddeld $128 per megawattuur (MWh) voor elektriciteit opgewekt uit steenkool en $51 per MWh voor elektriciteit opgewekt uit aardgas. Deze komen bovenop de werkelijke brandstofkosten van steenkool en aardgas, die gemiddeld $150 per MWh bedroegen voor elektriciteit opgewekt uit steenkool en $160 per MWh voor aardgas – veel hoger dan de kosten van elektriciteitsopwekking in Amerika. Ter vergelijking: in 2022 bedroegen de brandstofkosten per MWh elektriciteit opgewekt uit steenkool in de VS $27 per MWh en $61 per MWh voor aardgas. Het is geen wonder dat de energiecrisis de gewone Britse bevolking zoveel problemen bezorgt.

Britten moeten ook de kosten betalen van het subsidiëren van politiek begunstigde wind- en zonne-energie, die investeerders in hernieuwbare energie enorm overbelonen. Uit een analyse van de duurzame portefeuilles van de Britse Big Six-energiebedrijven blijkt dat de gemiddelde prijs voor door wind- en zonne-energie opgewekte elektriciteit tussen 2009 en 2020 ruim £100 per MWh bedroeg, terwijl de prijs voor betrouwbare elektriciteit uit gas- en kolencentrales daalde van £60 per MWh in 2013 naar minder dan £50 per MWh in 2020. Dat jaar hielp de omvang van de consumentensubsidies voor duurzame energie hen om gemiddeld £61 per MWh aan elektriciteit te profiteren voor hun intermitterende, niet-vraaggevoelige energiecentrales. en dus minder waardevolle output. Objectief bekeken is het volkomen krankzinnig.

Aan de andere kant dwongen de stijgende CO2-kosten de Big Six om enorme afschrijvingen door te voeren op hun kolen- en gasgestookte elektriciteitscentrales, waardoor in 2014 gezamenlijk een duizelingwekkend verlies van £1,6 miljard werd opgetekend vanwege het leveren van de betrouwbare opwekkingscapaciteit waarvan de Britse huishoudens en bedrijven afhankelijk zijn.

Het is niet verwonderlijk dat dit beleid heeft geleid tot overinvesteringen in hernieuwbare energiebronnen en tot onderinvesteringen in de nieuwe opwekkingscapaciteit die nodig is om het licht aan te houden – en de kosten laag te houden. De niet-intermitterende, betrouwbare opwekkingscapaciteit van Groot-Brittannië bereikte in 2010 een piek van 88,0 gigawatt (GW). Vervolgens daalde het in tien jaar met 25,1 GW, voornamelijk omdat de kolengestookte opwekking werd stopgezet.

In dezelfde periode steeg de capaciteit van wind- en zonne-energie met 33,5 GW. Omdat wind- en zonne-energie zowel inherent inefficiënt als intermitterend zijn, is de hoeveelheid opgewekte elektriciteit per GW capaciteit sinds 2009 met 28 procent gedaald. Het inzetten van kapitaal op hernieuwbare energiebronnen is een uiterst inefficiënt gebruik van kapitaalinvesteringen, wat betekent dat naarmate de rente stijgt, de energiekosten dat ook doen. Het is het allerlaatste wat worstelende Amerikaanse – of Britse – gezinnen nodig hebben.

Groot-Brittannië slaagde er alleen in het licht aan te houden omdat de vraag werd teruggedrongen door de hogere elektriciteitsprijzen. Tussen 2010 en 2019 is het elektriciteitsverbruik in de hele economie met 10,8 procent gedaald. Toch is er een steeds groter wordende kloof ontstaan tussen de consumptie en de binnenlandse opwekking, die is opgevuld door een stijging van de geïmporteerde elektriciteit uit de Europese buren. Benadrukt moet worden dat zulks geen optie is voor de VS. We kunnen niet het equivalent van twee vijfde van de Canadese elektriciteitsproductie importeren.

Energieprijzen die vergelijkbaar zijn met die in Groot-Brittannië – en in een groot deel van Europa – zouden het hart uit de Amerikaanse economie rukken, die afhankelijk is van goedkope, overvloedige energie. De impact op de Amerikanen uit de arbeiders- en middenklasse zou ondraaglijk zijn. Amerikanen hebben het geluk te leven onder het systeem van checks and balances van onze grondwet. Het is onmogelijk dat het Congres wetgeving zou aannemen zoals de Britse Climate Change Act, die na een debat van 88 minuten in het Lagerhuis netto nul tot wet van het land maakte. Niettemin is de dreiging van netto nul even reëel als gevaarlijk. Netto nul is het beleid van de regering-Biden.

Door Rupert Darwall

Sinds de financiële crisis van 2008 heeft de Britse economie slecht gepresteerd; het land wordt geteisterd door een ongekend slechte productiviteitsgroei. In hetzelfde jaar besloot de Britse politieke elite Groot-Brittannië in een proeftuin voor radicaal klimaatbeleid te veranderen, toen het Parlement een 80 procent-verklaring schreef werd de doelstelling voor het CO2-arm maken van de economie in wetgeving omgezet. De Climate Change Act werd gepresenteerd toen Groot-Brittannië blijk gaf van leiderschap op klimaatgebied in de aanloop naar de klimaatconferentie van Kopenhagen in 2009, een van de vele VN-klimaatconferenties die de planeet zouden gaan redden.

In 2019 werd het doel verhoogd naar de eliminatie van 100 procent van de netto-uitstoot in 2050 en werd het wet na een debat van 88 minuten in het Lagerhuis. Net Zero was aan politici verkocht op grond van het feit dat de dalende kosten van hernieuwbare energie betekenden dat de kosten van Net Zero binnen het bereik van de vorige doelstelling van 80 procent zouden vallen. Het verhaal van een dramatische en aanhoudende daling van de kosten van hernieuwbare energie ondersteunde ook overheidsanalyses van de economische gevolgen van netto nul, die de fictie bevorderden dat de kosten van netto nul triviaal zouden zijn en zelfs zouden kunnen fungeren als toversstaf die het verschrikkelijke gebrek aan productiviteit van Groot-Brittannië zou compenseren.

Het besluit van Groot-Brittannië om netto nul in te voeren was dus gebaseerd op onjuiste beweringen over de kosten van offshore windenergie en illusoir – ja, zelfs onzinnig – optimisme over de economische gevolgen van netto nul. Op een virtuele VN-klimaattop in december 2020 sprak de toenmalige premier Boris Johnson erover om van Groot-Brittannië het Saudi-Arabië van de windenergie te maken.

Het is een illusie om de productie van een product dat meer overheidsinkomsten opbrengt dan enig ander product gelijk te stellen aan een product dat, zoals de Net Zero by 2050 Pathway van mei 2021 van het Internationaal Energieagentschap laat zien, meer inzet van arbeid, kapitaal en land vergt om minder energie te produceren. Net zero vormt daarom een economische strategie van anti-groei die Groot-Brittannië met een bijna-nulgroei zich moeilijk kan veroorloven.

Dit is dus een verhaal van een grootschalige misleiding die wordt bedreven door de Britse regerende klasse, en die heeft geleid tot de grootste misallocatie van schaarse middelen in de Britse geschiedenis – gedaan in naam van het redden van een planeet, die de overgrote meerderheid van haar bewoners niet van plan is na te streven.

De relevantie ervan voor de Verenigde Staten is dat de regering-Biden in april 2021 Groot-Brittannië volgde en zich ten doel stelde om de elektriciteitsopwekking tegen 2035 volledig CO2-vrij te maken en tegen 2050 voor de economie als geheel netto nul te realiseren. Groot-Brittannië biedt daarom een voorproefje van hoe een agressieve decarbonisatie eruit zou zien als president Biden erin slaagt door middel van regelgeving te doen wat zelfs een Democratisch Congres tussen 2021 en 2023 weigerde goed te keuren.

Net als in Groot-Brittannië claimt de regering-Biden de de kosten voor hernieuwbare energie nog steeds zullen dalen.

Hoewel het specifieke klimaatbeleid en de institutionele regelingen van land tot land verschillen, is de interactie tussen opwekkingstechnologieën – thermische (kolen- en aardgasgestookte centrales), kerncentrales en hernieuwbare energiebronnen (wind- en zonne-energie) –  dezelfde in alle markten, omdat ze aan dezelfde natuurkundige en economische wetten onderworpen zijn.

Amerika heeft tenminste het voorbeeld van het rampzalige energiebeleid van Groot-Brittannië en dient zich derhalve wel twee maal te bedenken.

***
​