Ted Nordhaus zet in De Standaard alvast zaag in Parijs: akkoorden werken niet

…kijk, nu hoort u het ook eens van een ander

Morgen zal ecomodernist Ted Nordhaus voor journalisten zijn workshop geven in De Balie om 16:30. Liesbeth van Tongeren zegde af als zijn tegenspreker, maar Marco Visscher heeft nu Sylvia Borren geregeld voor stevig debatover groene grondbeginselen. Vandaag doet ecomodernist Ted Nordhaus fantastisch missiewerk in De Standaard, met uitspraken die wij hier ook al langer doen, maar die je ook al bij Bjorn Lomborg kon lezen, Simon Rozendaal of bij Matt Ridley.

Zoals ‘Milieuactivisten geven niet om het milieu’, en ‘wie dicht bij de natuur leeft buit haar uit’. Een verhaal met exact die titel schreef ik nog voor ledenblad van de KJV De Jager, toch geen magazine waar de gifgroene medemens van warmloopt. En ik schreef het al voor het Financieele Dagblad over het bijstoken van bos/’biomassa’ in kolencentrales, een half jaar later bevestigd door de KNAW. 

Dus wat durft De Standaard wel op te tekenen uit de mond van Nordhaus, waar ze het bij ons direct zouden degraderen tot ‘ontkennerij’ van randfiguren waarnaar je beslist niet moet luisteren. Hou je vast…:

• Van boven opgelegde klimaatakkoorden werken niet, er wacht een stralende toekomst voor Kernenergie, windmolens en zonnespeetjes kosten teveel ruimte en zijn geen renderend alternatief voor fossiele energie, Hoera voor GMO’s, maar ook intensieve landbouw en neo-nicotinoiden als zaadcoating voor gewasbescherming.

Omdat Nordhaus recht in de klimaatmodellenleer is, neemt De Standaard het zo van hem over.

Hans Labohm werd om vergelijkbare posities verketterd als ‘scepticus’ en ‘ontkenner’. Voor Vrij Nederland stelde ik al dat de milieubeweging de grootste vijand is van de natuur. Nordhaus geeft het als ‘ecomodernist’ nu net dat progressieve sausje van systeemkritiek, voorzien van degelijk op klimaatmodellen gebaseerd opwarmingsalarmisme dat urbane planeetredders en de progressief urbane mediamens over de streep kan trekken: ‘dus, wij zaten fout, laten wij ons ecomodernist noemen en zo zonder gezichtsverlies onze verloren posities verlaten’. 

Het belooft morgen kortom een spetterende debatdag te worden. Al even leuk aan ecomodernisme is dat je niet steeds weer in de zelfde plaatgroef je dingen hoeft te herhalen, anderen nemen het stokje wel over en doen alsof het heel progressief is. En dan kun je zelf weer wat leukers doen. Uiteindelijk is het een kwestie van bloedgroepen.

De groene beweging bestaat voor 95 procent uit zelfrechtvaardigende huilbuien met arrogante inslag. Dus heb ik ‘m al jaren verlaten, en ik werk liever in gezelschap van leuke mensen, recht door zee. Ik ben blij, mijn neus zit van voren niet van opzij. Dat werk.

Die zelfrechtvaardigende huilbuien van de groene clubs willen op hun beurt niets van mij aannemen. Ach, de een houdt van harde muziek en de ander van zachte. Laat ieder zijn eigen bloedgroep bedienen en moge het gezonde verstand uiteindelijk zegevieren.