Sombere stemming op klimaattop in Marrakesh

De officiële berichtgeving over de huidige klimaattop in Marrakesh ziet er weer gelikt uit, met vrolijke foto’s van de aanwezige hoogwaardigheidsbekleders. Maar achter deze façade gaat de vrees schuil dat het rondreizende klimaatcircus de tent wel eens spoedig zou moeten sluiten.

Lees verder hier.

Onder de titel, ‘COP – is it Game Over? Frustrations are beginning to show in Marrakech as progress on negotiations is slow’, schreef de conservatieve Europarlementariër voor Schotland, Ian Duncan:

While the world awaits Mr Trump’s first climate statement since it actually had to pay attention [Noot HL: Hoe duidelijk wil je het hebben? Trump heeft al dat klimaatgedoe een hoax genoemd.] US negotiators of the current administration are getting serious. For many it will be their last chance. Throughout this week and last, they have been engaging with the European Union – a fellow member of the High Ambition Coalition – mostly in the shape of the EU Energy Commissioner Miguel Arias Cañete, the Commission’s very own Saint Nicholas. [Zie afbeelding boven.] …

Santa Cañete has been here since last week and last evening when he briefed MEPs he was not in a jolly mood. He was pessimistic about a deal by Friday. So much so that he was even querying whether the COP meetings were worth the effort and expense. He was clear that public money was being spent and unless a decent outcome emerged it would be wasted money.  ‘The EU is reassessing the value in having these [COP] meetings every year. They are expensive and inefficient.’

The Spaniard, famed for his unrelenting positivity, was decidedly unchuffed.  As he explained, progress on the key issues had been minimal bordering on nil.  For the first time since he (and I) started attending these clanjamfries some three years ago, there is no draft text circulating, no words to correct, no red lines, indeed no lines whatever, a bad sign given we all up sticks in less than 50 hours.

The Marrakech conference was billed as the Paris ambition made real.  However, from day one questions over finance – $100bn is needed to tackle climate change each year – have dogged the gathering. All the more so since the US is currently the largest contributor to the UN’s green climate fund, and may not be for much longer. Equally problematic is the fact that even with the US on board the globe is still wayward of the Paris target of 2 degree C by at least a degree.

Cañete was a founder member of the Paris ‘high ambition coalition.’ His signature on the Paris Accord brought the agreement into law. He is fully aware that without agreement in Marrakech the Paris accord may well become but a footnote in the emerging saga that is President-elect Trump. So the clock is ticking. If the world cannot come together this week, then there is little prospect, given recent events, that it ever will. As Señor Cañete said last night, ‘Friday can be a mess. Everything is left til Friday.’

Cañete is not yet ready to concede defeat. The next few days will be the measure of the man and test to see whether our world is about to get a whole lot warmer. [Noot Hl: Kennelijk gelooft Duncan dat de nakoming van de overeenkomst van Parijs invloed heeft op de gemiddelde temperatuur van de atmosfeer. Zelfs volgens de klimaatmodellen van de AGW’ers zal dat zó gering zijn dat dat niet aantoonbaar is. ‘All pain and no gain.’]

Aldus Ian Duncan.

Zoals mijn trouwe lezers weten, hebben we – in tegenstelling tot de MSM – op dit blog altijd gesteld dat de euforie van klimaatbevlogen politici, media en milieubeweging over de uitkomst van de klimaattop van Parijs (december 2015) misplaatst was en dat deze geen bindende verplichtingen bevatte. Maar door groepsdenken, wensdenken en cognitieve dissonantie werd dat niet opgepikt. Dat dit onjuist was, is – mede door de komst van Donald Trump – sneller duidelijk geworden dan ik had verwacht. Maar als deze gebeurtenis niet had plaats gevonden, was de overeenkomst van Parijs wel om andere redenen gestrand. Al was het alleen maar vanwege het feit dat de ervaring leert, dat zulke internationale overeenkomsten, die landen voor een periode van tientallen jaren wensen te binden, meestal niet werken. In zo’n periode vinden er verschillende regeringswisselingen plaats. Die regeringen zullen in het licht van de dan heersende omstandigheden hun eigen prioriteiten dienen te bepalen. ‘Klimaat’ zal tegen die tijd – naar mijn verwachting – wel zo ongeveer aan de voet van het lijstje staan waar men zich zorgen overmaakt. Dit staat nog los van het feit dat naar mijn inschatting de AGW-hypothese (‘Anthropogenic Global Warming’) op zijn laatste benen loopt en dat ook pro-AGW wetenschappers meer oog krijgen voor natuurlijke variabiliteit als oorzaak van klimaatverandering.

Maar ja, dat alles wordt ’trumped’ door de komst van Trump.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.