Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Yeti de verschrikkelijke sneeuwman, vampiers, heksen, de CAGW-hypothese (door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming). Wat trekt mensen toch zo aan in afschrikwekkende mythes?

Voer voor psychologen en ook voor hersenwetenschappers zoals Mw. Sitskoorn met haar boek Hersenhack. We kunnen vaststellen dat ons opmerkelijk nadrukkelijk sinds jaar en dag, zeg sinds Silent Spring (Rachel Carson ‘62), Population Bomb (Ehrlich; ‘68) en het Rapport aan de Club van Rome (’72), een overgedramatiseerd zwartgallig wereldbeeld wordt opgedrongen.

Echter, de milieu- en voedselproblemen werden opgelost. Nadat halverwege de jaren 80 gebleken was dat het milieu was schoongemaakt en de honger sterk teruggedrongen, dreigde de milieubeweging zichzelf te hebben opgeheven.

Maar daar kwam de redding van maar liefst 2 kanten. De eerste was de hartenkreet van Maurice Strong om naar een pre-industrieel leven terug te keren, want anders zou deze planeet naar de knoppen gaan. Het IPCC was het resultaat als een geschenk uit de hemel.

De tweede was het inmiddels zeer gedateerde negatieve wereldbeeld alsnog moeiteloos in stand te kunnen houden ter meerdere glorie van hun aanzien en bijbehorende penningen. Hierin is sindsdien geen verandering gekomen. Met name Greenpeace (GP) waant zich een ware godheid naar wiens evenbeeld de wereld moet worden herschapen. Achter het vredelievende masker van GP schuilen zoveel betwistbare beginselen dat het er meer op lijkt dat de volgende generatie bij GP in verkeerde handen is. Zo zijn daar o.a. het moreel laakbare blokkeren van genetische modificatie en de demonisering van kernenergie.

We kunnen dan ook constateren dat het onrealistische 60 jaar oude wereldbeeld dat GP de burgerij voorspiegelt steeds verder van de realiteit komt af te staan. Dit ondeugdelijke wereldbeeld is echter een raison d’être van de milieubeweging. Ik wijs op het verhelderende boek Feitenkennis van Rosling dat een heel wat realistischer wereldbeeld geeft.

Dat verouderde wereldbeeld versterkt door de CAGW-hypothese is voor velen stressvol. Hoe stressvol en hoe misleidend? Dit kunnen wij constateren aan spijbelende klimaatscholieren en de buitenproportionele adoratie voor Greta Thunberg het meisje dat het midden houdt tussen een godheid en een pion in het klimaatgedram. Een onbezorgde jeugd van een puberende meid is haar vreemd. In plaats van achter de jongens aan te zitten moet ze opdraven voor elke klimaatconferentie. Een gênante en ongezonde ontwikkeling; geen aanbeveling voor wat zich klimaatwetenschap noemt.

Het doemdenkende CAGW-scenario haakt inderdaad conveniërend in op de hierboven aangegeven neiging van de mens om overdramatiseren van gevaar en nuchter feit te verwarren. De vraag is natuurlijk of er überhaupt sprake is van een gevaar. Uit de schier onuitputtelijke reeks ‘voorspelde’ klimaatrampen van de afgelopen 50 jaar -strikt genomen al sinds Malthus in 1798- is er niet één uitgekomen.

Vanzelfsprekend is het iconische fiasco van de uitstervende ijsbeer één der talloze voorbeelden van dat nog alom gehanteerde verouderd wereldbeeld. Dit wereldbeeld ligt al lang op de mestvaalt van de geschiedenis. De gedachte dat het in alle opzichten heel goed gaat met deze planeet wordt echter gevreesd zoals een vampier knoflook vreest. Je moet dan ook heel goed opletten om een positief bericht te krijgen over natuur en milieu. We zijn daarentegen altijd onderweg naar de verdoemenis … sinds duizenden jaren.

Wij kunnen als contrast van al dat doemdenken wederom een substantiële verbetering van de wereld als geheel constateren. Zie de mondiale graanoogst. Dit is wél een tastbaar feit en dit geldt voor een veelheid van dergelijke feiten.

Niet alleen ons opgedrongen wereldbeeld loopt 60 jaar achter, ook de doemklok staat al 60 jaar op 5 voor 12. Dit ligt niet aan de klimaatwetenschap, maar aan hen die de angst erin willen houden. Steeds verrast de bezetenheid waarmee onze coalitie een in wezen niet bestaand probleem met zulk een verve bestrijdt. De verschrikkelijke sneeuwman, pardon opwarming die maar niet wil komen.

Het is welbeschouwd maar een eigenaardig gedoe. Ooit doemden uitstootafspraken op en nu zitten we met klimaatdoelen opgescheept die evenmin enige deugdelijke onderbouwing hebben, maar door het IPCC zijn gedecreteerd. Kunnen de coalitieleden zelf niet meer nadenken?

Wel waait er allerlei wensdenken voorbij over super windmolens en super warmtepompen. Eerst moet men maar aantonen hoe het in de praktijk uitpakt. Dit lijkt mij trouwens de basis van beproefd beleid. Niet het kip-zonder-kop-beleid dat klimaatbeleid heet en gebaseerd schijnt te zijn op de (97%-consensus?) klimaatwetenschap of van het IPCC.

De praktijk blijkt weerbarstig genoeg om tot meer bescheidenheid te nopen. Helaas niets van dit alles. Verantwoordelijk beleid immers wacht eerst af hoe het allemaal in de praktijk uitpakt – nog afgezien van het hoofdstuk kosten en baten. Ik heb mijn twijfels als ik mij mag verstouten. Hoe bij temperaturen zoals in de VS van tientallen graden onder nul bijvoorbeeld? Alleen door kerncentrales bleef de stroomvoorziening in bedrijf, waar windmolens stijf bevroren stilstonden en zonnepanelen niet bepaald een overtuigende bijdrage aan de stroomlevering bleken.

Nergens is aangetoond dat iets van dien aard, mogelijk minder heftig zelfs, hier niet kan gebeuren. In plaats hiervan overheerst utopisch wensdenken en vaagheid, vanwege ongemakkelijke waarheden, over zowat elk onderwerp van de klimaattafels.

Alles overziend denk ik dat die doemdenkers van de Regeringscoalitie iets hebben uit te leggen. Klimaatwetenschap zelf als normale wetenschapsbeoefening treft geen blaam. Het gaat om de ‘vervuiling’ door talloze politieke, ideologische en financiële belangen die spelen om de CAGW-mythe in stand te houden. Het is opmerkelijk dat de klimaatmachinerie het Europese en Overheidsbeleid zo blijft domineren, waar de rest van de wereld er stukken genuanceerder, zo niet afwijzend, over denkt. Kan het iets te maken hebben met de in dit werelddeel dominante politieke ideologie, de geest van Maurice Strong dus?

Hieronder staan 4 voorbeelden van klimaatbluf. Ze zijn de moeite van het bezien waard, omdat ze de beperkte kennis, de subjectiviteit en de vooringenomenheid van niet de minste aanjagers van de klimaatmythe blootleggen. Deze lieden vormen geen aansporing om de CAGW-mythe serieus te nemen.

Ze zijn, net als het meisje Greta, enkel schadelijk voor de klimaatwetenschap als serieus te nemen tak van wetenschap. Klimaatwetenschap dreigt zichzelf door al dit soort emotie, morele chantage door kindmisbruik, politieke, financiële en ideologische bemoeienis, en klimaatactivisme het predicaat postmoderne pseudo-wetenschap op te plakken. Hier is gegronde reden voor. Zie hier

De vragen dan:

Vraag 1: hoe grondig is de hoogste baas van het EPA op de hoogte van de jongste klimaatontwikkelingen? Antwoord: hier.

Vraag 2: hoe irrationeel blijkt de 97%-consensus? Antwoord: hier.

Vraag 3: hoe zit het nu met het menselijke effect op die opwarming? Antwoord: hier.

Vraag 4: hoe geloofwaardig is de hockeystick-grafiek van M. Mann? Antwoord: hier (Ferdinand Engelbeen).

Voorlopig wordt de burger/belastingbetaler via de media dag en nacht het parallelle wereldbeeld aangepraat van de CAGW-hypothese. Het is hoog tijd om te ontwaken uit deze sprookjeswereld en de moderne up to date feiten die Hans Rosling in zijn boek Feitenkennis presenteert, onder ogen te zien. En last but not least hebben we nog natuurkundewetten. Dit wordt over het de Energiewende hieronder treffend en veelzeggend samengevat:

As the depressing news stories summarised above suggest, after decades of public support and de-risking there are still fundamental weaknesses in the renewables industry that go well beyond teething troubles and localised management failure. One explanation, the sole necessary one in my view, is that the physics is against this industry, and that the physics is beginning to tell. It remains only to say that this blog is not licensed to give investment or financial advice.

Bron: hier

Die vermaledijde wetten van de natuurkunde toch, vooral vermogensdichtheid. Zo lang die niet worden erkend voert de Coalitie een spookbeleid.

Derhalve blijft van kracht:

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de Klimaatwet vernietigd moet worden.)