Nils-Axel Mörner.

Auteur:  Christopher Monckton of Brenchley.

Vertaling: Martien de Wit.

Professor Nils-Axel Mörner, die op vrijdag 16 oktober op 83-jarige leeftijd na een korte ziekte overleed, wist meer over de zeespiegel dan Poseidon zelf. Hij schreef meer dan 650 artikelen over dit onderwerp in zijn lange en voorname carrière.

Hij werd na zijn pensionering nog bekender dan daarvoor, omdat hij besloot het risico te nemen om zich publiekelijk te verzetten tegen het valse idee, dat door het Intergovernmental Panel on Climate Change et hoc genus omne (en meer van dat soort) met winstoogmerk werd geopperd, dat de opwarming van de aarde vele meters stijging van de zeespiegel zou veroorzaken.

Ik kwam Niklas Mörner voor het eerst tegen, toen hij en ik elkaar ontmoetten op de St. Andrews Universiteit in Schotland, waar we waren uitgenodigd om te debatteren over het klimaatvraagstuk met gelovigen van de University Union, een van de oudste debatgezelschappen ter wereld.

Aan het begin van de avond vroeg de voorzitter ons of we het erg zouden vinden om deel te nemen aan een debat waarin 97 procent van de studenten tegen ons standpunt ingaat. Niklas antwoordde opgewekt dat hij wel eens voor hetere vuren had gestaan.

Tijdens het debat heeft de speech van professor Mörner ons de overwinning bezorgd. Binnen enkele seconden liet hij de studenten uit zijn hand eten. Zijn manier was berekenend excentriek. Toch kon je door zijn manier van spreken zien hoe gepassioneerd hij was over het objectief zoeken naar wetenschappelijke waarheid door middel van meting, observatie en de toepassing van eerdere theorieën op de resultaten om die theorie te bevestigen en te ontwikkelen of om die theorie omver te werpen. Hoe dan ook, zei Niklas, de wetenschap gaat stapje voor stapje vooruit in de richting van de waarheid. En niets dan de waarheid doet er toe.

De wetenschappelijke methode toegepast op de verandering van de zeespiegel: een afbeelding van Niklas Mörner.

De studenten waren zichtbaar gefascineerd. Na 40 jaar lesgeven wist hij dat het vermaken van studenten de beste manier was om hun aandacht vast te houden en dat het zichtbaar maken van zijn persoonlijke toewijding voor de jacht op de objectieve waarheid in wetenschappelijk onderzoek, de studenten ertoe zou aanzetten hem te evenaren. Er werd gedurende zijn hele toespraak enthousiast geluisterd en hij kreeg aan het eind een daverend applaus.

Toen er gestemd werd, hadden de sceptici met een marge van 3 stemmen gewonnen. Het was de eerste keer dat een studentenpubliek in Groot-Brittannië tegen de lijn van de klimaatcommunistische partij stemde.

Daarna hielden Niklas en ik regelmatig contact tot een paar maanden geleden, toen hij me schreef met de vraag om twee artikelen bij te dragen aan een nieuw wetenschappelijk tijdschrift dat hij aan het opzetten was. Hij wilde een artikel over ‘Wat is wetenschap en wat niet?’ en een ander over de bewijsvoering van ons team voor de stelling dat de bezorgdheid over de opwarming van de aarde voortkomt uit een elementaire maar significante fout in de natuurkunde.

Mörner’s vork

Op de klimaatconferentie van Kopenhagen in 2009 hield Niklas een toespraak over de stijging van de zeespiegel, die werd georganiseerd door het Committee for a Constructive Tomorrow (Comité voor een Constructieve Toekomst). De bijeenkomst werd goed bezocht en Niklas – die een aanwijzer nodig had voor zijn dia’s maar er geen kon vinden – greep een passerende houten saladevork en gebruikte die als aanwijzer, tot grote vreugde van de journalisten.

Hij richtte ook het invloedrijke International Committee on Geoethics (Internationale Comité voor Geo-ethiek) op, met als doel de partijpolitiek opzij te schuiven en het open debat over wetenschappelijke vraagstukken op de universiteiten weer op gang te brengen. Het comité hield zijn openingsconferentie in Praag, waar de presentaties werden gegeven in de Spaanse balzaal van het Hradcany-paleis op uitnodiging van toenmalig voorzitter Vaclav Klaus, die daar ook het woord voerde.

Geo-ethiek in stijl: de Spaanse balzaal in het Hradcany Paleis, Praag

Professor Mörner was een praktijkgerichte wetenschapper. Hij hield er niet van zich terug te trekken in een ivoren toren. Hij reisde graag de wereld rond om het zeeniveau te onderzoeken door middel van de nieuwe methode om zelf naar de kustlijn te gaan en een kijkje te nemen.

Op een keer, toen de klimaatcommunisten rapporteerden dat Bangladesh onder de stijgende golven zakte, ging hij met een groep collega-zeespiegelspecialisten op onderzoeksreis naar Bangladesh. Alle anderen waren ware gelovigen, dus ze dreven mee met de partijlijn en deden weinig metingen.

De professor was de enige die niet alleen zijn hoogtemeter gebruikte, maar hij liep terwijl hij al dik in de zeventig was, 100 meter de heuvel op en weer terug naar beneden, zodat het instrument correct gekalibreerd zou zijn. Alleen professor Mörner meldde vervolgens als resultaat van die metingen, dat de zeespiegel bij Bangladesh in werkelijkheid daalde. Hij was de enige onderzoeker die meldde dat op de weinige stranden waar de zee wel was opgerukt, dit niet was gebeurd door de opwarming van de aarde en de daaruit voortvloeiende stijging van de zeespiegel, maar doordat de lokale garnalenvissers de mangroves hadden gerooid, waarvan de wortels voorheen de kustlijn stabiel hadden gehouden.

De Boom van de Kennis van Goed en Kwaad

Op een andere moment bezocht Professor Mörner de Malediven, bij welke gelegenheid hij een klein boompje van zo’n 40 jaar oud op het strand zag liggen, in blad, maar het lag op zijn kant. Het feit dat het levende boompje er na 40 jaar nog steeds was, meters van de oceaan vandaan en inches boven de zeespiegel, vertelde hem dat er geen zeespiegelstijging was geweest sinds de boom daar was begonnen te groeien, anders zou hij zijn verdronken.

Hij informeerde ter plaatse of er onlangs een uitzonderlijke springvloed was geweest, veroorzaakt door de opwarming van de aarde en de stijging van de zeespiegel, die het boompje omver had geworpen. Hij ontdekte echter dat een groep Australische milieu-extremisten kort voor hem het strand had bezocht. Zij hadden zich gerealiseerd dat de aanwezigheid van de boom aantoonde dat de officiële zeespiegelstijging van de afgelopen halve eeuw onjuist moest zijn en hadden de boom omgetrokken. Professor Mörner zette hem weer rechtop en fotografeerde hem.

Hij was duidelijk erg van streek door incidenten als deze, want hij was een man met een hoog ontwikkelde moraal en een sterke hang naar de waarheid. Hij vatte elke van de talrijke leugens en fraudegevallen van het klimaatcommunisme op als een persoonlijke belediging en hij was bedroefd over de wijdverbreide achteruitgang van de wetenschappelijke normen, met name op de universiteiten.

Mörner ‘offert’ een collega-wetenschapper op een Zuid-Amerikaanse tektoniek-veldreis in 2012

Hij werd gehaat en gevreesd door de klimaatextremisten. De online fake-news bron Wokipedia, waarvan één van de oprichters nu publiekelijk heeft toegegeven dat die volledig in handen is van communisten, heeft de gebruikelijke hakbijl-biografie over de professor, die meer snotterige aandacht besteedt aan zijn interesse in het wichelroedelopen om waterbronnen te vinden, dan aan zijn formidabele staat van dienst op het gebied van onderzoek en publicaties op het gebied van zeespiegelstijging.

Wokipedia’s van haat vervulde krabbelaars begrepen niet – en konden niet begrijpen – dat Niklas Mörner’s interesse in wichelroedelopen vooral werd ingegeven door wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Ik vertelde hem ooit dat wijlen mijn vader enkele jaren geleden van de Maltese regering de opdracht had gekregen om drie Punische graven te vinden aan de voet van een kalksteenhelling waarop hoog een dorp ligt dat ooit de oude ommuurde stad Mdina was. Lokale archeologen hadden documenten, waaruit bleek dat de graven bestonden, maar ze waren nooit gevonden.

Mijn vader, gewapend met twee gekruiste stalen staven, marcheerde een halve dag lang op en neer in de steenachtige velden onder de wallen, waarbij hij op verschillende plaatsen stokken op de grond legde. De stokken vormden drie afzonderlijke kruizen. Waar elk van de kruizen elkaar kruisten, zei mijn vader tegen de arbeiders dat ze moesten graven. Op elke plaats werd een mooie Punische graftombe gevonden – hoewel er geen enkel teken daarvan aan de oppervlakte te zien was geweest. Uit één van de graven werd een fijne, halfhoge marmeren buste van een Romein opgegraven. Ik heb het geschetst (er waren toen nog geen mobieltjes, laat staan mobieltjescamera’s) en stuurde de schets naar het Museum voor Klassieke Archeologie in Cambridge, waar het werd geïdentificeerd als een goed voorbeeld van een eerste eeuwse kop van Seneca.

Niklas was erg enthousiast over dit verhaal en vroeg me hoe ik dacht dat wichelroedelopen zou kunnen werken. Ik zei dat ik geen idee had. Alle drie mijn broers hadden de gave, maar ik – om een of andere reden – niet. Maar ik had mijn vader zien wichelroedelopen voor en tijdens het vinden van een grote Romeinse ijzerwerkplaats en een nederzetting met een Samische pottenbakkerij op zijn boerderij in Kent.

Ik vertelde Niklas ook dat toen ik mijn vader in Cambridge had uitgenodigd om zijn wichelroedelopen te laten testen onder laboratoriumomstandigheden hij ferm had geweigerd, hoewel hij me vertelde dat hij veel geld had gewonnen toen hij in Cambridge in de kroeg was door de kamer te verlaten en zijn mede-afgestudeerden uit te nodigen om een zegelring onder een van hen te verbergen. De enige keer dat hij een weddenschap had verloren, was toen iemand op het verkeerde moment een kraan opendraaide en er water door een leiding stroomde, die onder de vloerplanken liep waar de drie verstopte doppen lagen.

Ik had de eer om samen met Niklas een verhandeling te schrijven voor een klimaatconferentie in Downing College, Cambridge. Het werkstuk was compromisloos getiteld ‘Sea Level Is Not Rising(Het zeeniveau stijgt niet). De organisator, die zijn fortuin had verdiend met het verkopen van pillen en drankjes en had gehoopt op een rustige conferentie, weigerde de hand-out te laten verspreiden, hoewel hij daar eerder toestemming voor had gegeven. Alle kopieën werden verzameld en meegenomen.

Ik heb echter een inval gedaan in de winkel waar ze verstopt waren en ervoor gezorgd dat er op elke plaats een exemplaar lag. De aanwezige klimaatcommunisten waren woedend, maar de aanwezige studenten waren geïntrigeerd, vooral toen ze argumenten, feiten en gegevens begonnen te lezen die hen door hun professoren in de loop van hun tijd in Cambridge waren onthouden. Niklas was opgetogen over wat hij mijn SAS-inval noemde.

Het zijn eerzame mannen als Niklas Mörner, wiens nalatenschap aan de wereld net zo vrolijk is als het onophoudelijke najagen van de waarheid. Net als St. Thomas More kan ik vol vertrouwen schrijven dat mijn oude vriend nu net zo ‘vrolijk in de hemel’ is zoals hij hier beneden vrolijk was en vrolijkheid schonk aan iedereen die hij aanraakte.

Een paar weken voor Niklas stierf, schreef ik hem om hem wat op te vrolijken. Ik eindigde de brief met een gedicht dat Niklas perfect beschreef. Het is de vrije maar mooie vertaling van de Horatiaanse ode Integer vitae scelerisque purus door St. Thomas Campion:

The man whose silent days

In harmless joys are spent:

Whom hopes cannot delude

Nor sorrows discontent.

That man needs neyther towers,

Nor armour for defence

Nor vaults his guilt to shroud

From thunder’s violence.

He only can behold

With unaffrighted eyes

The horrors of the deep

And terrors of the skies.

Thus, scorning all the cares

That fate or fortune brings,

His Book the Heavens he makes

His wisdom heavenly things.

Good thoughts his surest friends

His wealth a well-spent age

The Earth his sober inn

And quiet pilgrimage.

Nils-Axel Mörner, 1938-2020. Moge hij rusten in vrede.

***

Bron hier.