Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Het zal elk weldenkend mens inmiddels moeten opvallen dat dit klimaatbeleid wel heel nadrukkelijk wordt opgelegd door media, overheid, milieubeweging, universiteiten en door indoctrinatie van vooral schoolkinderen. De wetenschappelijke twijfel loopt averij op, stuit op toenemende weerstand, verkettering zelfs. Er heerst al jarenlang het argument dat de ‘science is settled’, iets wat indruist tegen alles wat wetenschappelijk is.

Het is slechts een autoriteitsargument, geen wetenschappelijk. Deze stelling, het gaat hier om de CAGW-hypothese (weerlegd dominant menselijke invloed op catastrofale opwarming), is immers nooit aannemelijk gemaakt, wel het tegendeel. Die verzonnen 97%-consensus is dan ook een zwaktebod. Laten wij bovendien niet de frauduleuze hockeystickgrafiek van M.Mann onbenoemd laten. De man is smadelijk door het wetenschappelijke ijs gezakt. Hier.

In de meeste media worden de zwendel van science is settled, de 97%-consensus en de hockeystickgrafiek verzwegen. Deze laakbare rol van veel media naast de dagelijkse alarmistische eenzijdigheid, is in het boek Unsettled van fysicus Steven Koonin blootgelegd. Ook in dit geval, net als bij Mann, zien we de perverse invloed van het eigenbelang.

Na 40 jaar vruchteloos aanmodderen met windmolens, zonnepanelen, claimen van moreel gelijk, is de schamele oogst een vastgelopen energiebeleid. Ondertussen zit deze maatschappij opgescheept met een ratjetoe aan ondeugdelijke energiedragers. Het jongste staaltje van irrationaliteit is het ‘oplossen’ van de gebreken van wind en zon door waterstof. Het volgende peperdure fiasco in de maak.

En nu bemoeit iedereen zich met verschrikkelijke opwarming die het al 40 jaar vertikt om te komen. Intussen is ook het knoop aan belangen ontstaan die niets te maken heeft met planeet redden, maar alles met een scala aan uiteenlopende eigenbelangen. De bron van al deze nodeloze ellende is het misantrope gedachtegoed van de Maurice Strong, verantwoordelijk voor de oprichting van het IPCC.

In 1971 liet hij een rapport uitbrengen over de staat van de planeet, met de titel Only One Earth: The Care and Maintenance of a Small Planet. Hij was zeer begaan met de stand van het milieu. Niet onterecht, want die was toen inderdaad niet florissant. Sindsdien is er spectaculair veel ten goede veranderd. Echter, hier horen of zien wij nauwelijks iets van de vaak spectaculaire verbeteringen waarbij de mens juist een cruciale rol speelt. Zie bijvoorbeeld Natuur OP2 van 3 mei j.l. Ned2 17:10. Ook dit zwijgen draagt bij aan de nodeloze onlustgevoelens bij de burger dat alle aardse ecosystemen op instorten staan.

Twijfel zaaien is meer dan ooit vereist, nu wij ook het groepsdenkend morele wetenschappelijke verval op universiteiten zien. Eerst was daar de TUD met het eredoctoraat. Opvallend, wetenschap deed er niet toe, wel zweverig postmoderne prietpraat over maatschappelijke verantwoordelijkheid. De TUD kende zelfs een verbod op die twijfel. En nu beleven we iets dergelijks met een eredoctoraat door de UCL voor M. Mann. Hier

Het beeld dat uit dit alles naar voren komt, is dat van een mondiale gordiaanse knoop van allerlei eigenbelangen. Sommigen noemen het een complot met als doel een wereldheerschappij te vestigen. Streven naar mondiale invloed noem ik het, maar geen complot. De mens is van oer-nature geneigd om patronen te herkennen. Dit is goed, maar wordt pas schadelijk wanneer die patronen er niet zijn; dan worden het complotten

De wereld is ervan vergeven. Goed dan. Wie wil nou niet wereldbaasje spelen? Daar hebben we de VN, WEF en IPCC voor. Deze laatste ziet graag de leiders van alle landen naar het pijpen dansen van zijn alarmistische Summary for Policymakers (SfP). Die dienen ook als reddingsboei voor kritiekloze beleidsmakers, nieuwsredacteurs etc. die niet bereid zijn tot kritisch denken of de materie niet begrijpen.

De SfP’s zijn bijvoorbeeld het excuus van het NOS-journaal teneinde het eigen verdienmodel in stand te houden: alarmisme verkoopt. Greep op landelijke opinievorming is natuurlijk ook een gewild belang. En dan zijn er nog de EU-oligarchen zelf, gezeteld bij het WEF die ook graag die mondiale invloed willen uitoefenen op industrieën plus bijbehorende geldstromen (eufemistisch genoemd herverdeling van kapitaal) en daaraan willen verdienen. Dit verdienmodel vertakt zich verder naar honderden lokale bedrijven actief in wat heet de duurzame sector. Onze hele maatschappij raakt er door vergiftigd. Macht is bij dit alles ook zeer gewild. Hoe dit in zijn werk gaat? Lees hier wat Fink schrijft:

Gedurende de laatste jaren hebben veel vermogensbeheerders zich bekeerd tot het ESG-gedachtegoed. Die letters staan voor Environment, Social en Corporate Governance. ESG werd in 2005 gelanceerd door de VN, waarbij een gezamenlijke conferentie onder de naam ‘Who cares wins’ het startsein vormde. Institutionele beleggers, fondsenbeheerders, beleggingsanalisten, consultants, overheidsmedewerkers, toezichthouders en vertegenwoordigers van diverse VN-organisaties en de International Finance Corporation (onderdeel van de Wereldbank) kwamen bijeen om te praten over criteria die bedrijven moeten aanzetten om zich verantwoorder te gedragen.

Wie bepaalt de criteria voor de aanduiding verantwoordelijk gedragen en namens wie spreken zij? Hier is het antwoord:

Bij het ‘environment’ onderdeel spelen criteria die de impact van gedrag meten op klimaatverandering en duurzaam gebruik van grondstoffen een voorname rol. Bij ‘social’ gaat het om ‘diversiteit’ (in de linkse definitie daarvan), mensenrechten, consumentenbescherming, dierenwelzijn en inclusief aandeelhouderschap. ‘Governance’ gaat over zaken als de behandeling en betaling van werknemers en de beloning van het management.

Een uitvloeisel van ESG is het gebruik van keurmerken. Actiegroepen en bedrijven overleggen over de hoofden van consumenten heen over de invulling hiervan. Het inwilligen van radicale eisen wordt een stuk gemakkelijker als producenten (met goedkeuring van de overheid) de daarmee gemoeide extra kosten kunnen doorberekenen aan de consument. Met ESG worden bedrijven, net als landen met de duurzame ontwikkelingsdoelen, in een politiek correcte links-liberale mal geperst die hen onder druk zet overheidsbeleid op de terreinen waarop de criteria betrekking hebben uit te voeren.

Het “democratische” karakter spat er vanaf. Past naadloos in het belang van de linkse planeconomische ideologie.

Fink is al jaren sterk betrokken bij het World Economic Forum (WEF) en heeft een plek in het bestuur van het door Klaus Schwab opgerichte platform van grote internationale bedrijven. Het WEF promoot actief het gebruik van ESG. In een project met de naam ‘stakeholder capitalism metrics’ is door het WEF samen met de vier belangrijkste internationale accounting firma’s (EY, KPMG, PwC en Deloitte) een internationaal vergelijkbare methodiek ontwikkeld die bedrijven, overheden en NGO’s kunnen gebruiken voor hun ESG-rapportages. Het WEF en de accountancyfirma’s voeren overleg met overheden over de verdere wereldwijde invoering van deze accountingsystematiek.

Schwab heeft het maar druk met resetten. Of het iets met planeet redden te maken heeft, valt zeer te betwijfelen. Het is wel een handige smoes waar velen intrappen.

De productie van olie en gas in de EU is daardoor gehalveerd in de afgelopen tien jaar, waarvoor Russisch gas in de plaats is gekomen. Investeringen in en subsidies voor het verstoken van biomassa zijn dan weer wel toegestaan.

Zo wist Milieudefensie een verbod op exploratie naar schaliegas te bewerkstelligen. Dank u wel, erg handig vooral in deze onzekere tijden.

Ook het winnen van koper, kobalt, lithium en nikkel scoort slecht op de ESG-criteria, terwijl er juist grote hoeveelheden van deze grondstoffen nodig zijn voor de productie van batterijen. Zo bindt ESG met name westerse bedrijven aan handen en voeten, waar anderen hun gang kunnen gaan. Elon Musk onderkent overigens het gevaar van ESG en twitterde: ‘I am increasingly convinced that corporate ESG is the Devil Incarnate’. Bron.

Weerman Hiemstra verdient aan deze maatschappijbrede klimaatfabulatie ook een boterham. Ook wetenschappers en instituten hebben hun belangen bij het klimaatalarmisme, want wie zich kritisch opstelt wacht ernstige repercussies als ontslag zoals al vele malen is gebeurd. De enige conclusie die hieruit valt te trekken is dat de opinie van klimaatwetenschappers fundamenteel onbetrouwbaar is. Is het niet uit angst voor ontslag dan is het wel uit een obsessie bij dat groepsdenken te willen horen. Het treurige voorbeeld is dat van het KNMI dat door data-aanpassingen de onterechte suggestie wilde wekken dat wij nu vaker met hittegolven te maken hebben dan vóór 1950. Hier

In de daarop volgende kritische bevraging gaf het KNMI niet thuis. Gezonde wetenschappelijke twijfel, laat staan debat zijn klaarblijkelijk uit hun woordenboek geschrapt. Jaarlijkse subsidie is wel veilig gesteld. Tja, NGO’s hebben zo hun eigen perverse belangen: macht, een goed gevulde kas en het naar de knoppen helpen van onze welvaart. Een nobel streven. Toch? Maurice Strong ligt in zijn graf te juichen. Krijgt hij postuum gelijk van o.a. Milieudefensie en Greenpeace.

Over deze laatste gesproken, zie thans de linkse tegenhanger van het tribunalen-incident in de Kamer met Van Houwelingen (FvD), namelijk Greenpeace die politici wil laten vervolgen omdat ze te weinig doen tegen klimaatverandering. Natuurlijk zit eenieder te wachten op dezelfde reacties vol heilige verontwaardiging. Toch? Of zijn er toch twee maten waarmee men meet, ook media? Een dergelijke uitspraak door de Greenpeace extremist Faiza Oulahsen toont de obsessie van deze mevrouw, met Pols van Milieudefensie en Minnesma als gelijkgestemden. Dit is het laakbare doel achter hun hoogdravende retoriek. Hun ideologie opleggen, macht vergroten en hun (financiële) belangen borgen. Mini Schwabjes.

Jeroen Hetzler.

Dit alles is het restant van wat ooit de veelbelovende Verlichting was. Thans is deze gedegenereerd tot een armzalige woke-dictatuur die zich bij gebrek aan rationaliteit hecht aan een misantroop dogma van een niet bestaand probleem en door gebrek aan feitelijk aannemelijke argumenten het lang geleden verloren gelijk wil halen door uitschakeling van academische vrijheid, vrijheid van meningsuiting, het ontnemen van democratische rechten en een aanval plegen op de Trias Politica.

Wat een rationele bloedarmoede!

Kortom, wie CO2-uitstoot bepaalt, bepaalt het leven. Dan worden wel democratie en welvaart ten grave gedragen.

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de klimaatwet moet worden vernietigd)

***