Christian Lindner. Foto: Bundesfinanzministerium.

Van een onzer correspondenten.

Auteur: Rosanna Weber.

‘Wij zijn de makers van ons eigen lot’, zei Christian Lindner (FDP, Vrije Democratische Partij), de Duitse federale minister van Financiën, niet zo lang geleden in een tv-interview. Deze verklaring werd gedaan in de context van de vraag of Vladimir Poetin greep had gehad op Duitsland, gezien de nogal nijpende energiesituatie, nu, maar vooral met het ingaan van de winter.

Tussen een decennialange afhankelijkheid van goedkoop Russisch gas aan de ene kant en een plotselinge nood om energieonafhankelijk te zijn in het licht van de oorlog in Oekraïne, bevindt Duitsland zich nu in de ongemakkelijke positie om geen van beide te hebben. Om de woorden van Robert Habeck (Groene Partij), federaal minister van Economische Zaken en Klimaatactie, te gebruiken: ‘elke kilowattuur telt’. Duitsland heeft te lang gewacht om de goede keuze te maken – de tijd is om.

Volgens het Federal Network Agency is 55 procent van het geïmporteerde gas van Duitsland afkomstig uit Rusland, voornamelijk via de gaspijpleiding Nord Stream 1. De laatste tijd heeft Duitsland een daling gezien in het ontvangen gas, wat volgens Russische bronnen het gevolg was van ‘technische problemen.’ Er is niet veel twijfel voor nodig om te zien hoe de huidige geopolitieke omstandigheden hier mogelijk ook een rol in hebben gespeeld. Nu nog ontvangt Duitsland ongeveer 40 procent van de eerdere niveaus van gasinvoer via Nord Stream 1, waardoor zijn reserves drastisch afnemen. Gedurende meer dan een week in juli was dit zelfs tot nul gedaald.

Uit een enquête blijkt dat nu, in het licht van de recente gebeurtenissen, dat zeven op de tien Duitsers de voorkeur geven aan voortzetting van kerncentrales. Bijna ironisch genoeg zijn zelfs de meeste kiezers van de Groene Partij voor, volgens de enquête.

Maar hoe kwam Duitsland in zo’n moreel en strategisch dubieuze situatie?

Nord Stream 1 was in het begin twijfelachtig, laat staan ​​het vervolg: Nord Stream 2. Het tien miljard euro kostende project kreeg in de jaren van de bouw veel kritiek van verschillende kanten. Na de voltooiing in september vorig jaar, nam kanselier Olaf Scholz afscheid van het project in februari van dit jaar als reactie op de oorlog in Oekraïne.

Duitsland gaf eerder groen licht voor de bouw van Nord Stream 2 in 2015, vier jaar nadat het in 2011 gas begon te pompen via Nord Stream 1, hetzelfde jaar dat Duitsland opnieuw een cruciale beslissing nam met betrekking tot zijn toekomstige energievoorziening: voorgoed uit kernenergie stappen.

Destijds was er lang campagne gevoerd tegen kernenergie door de Groene Partij, kreeg het steun van andere partijen, waaronder de FDP met toenmalig secretaris-generaal Christian Lindner, en werd het uiteindelijk in wetgeving omgezet door Angela Merkel en de CDU (Christen-Democratische Unie). Tot eind dit jaar zouden de laatste drie bestaande kerncentrales in Duitsland de deuren moeten sluiten.

Uit een enquête blijkt dat nu, in het licht van de recente gebeurtenissen, dat zeven op de tien Duitsers de voorkeur geven aan voortzetting van genoemde centrales. Bijna ironisch genoeg zijn zelfs de meeste kiezers van de Groene Partij voor, volgens de enquête.

Het debat over kernenergie is vandaag net zo verdeeld als in 2011, maar deze keer lijken de rollen vreemd genoeg omgedraaid: de FDP met Lindner wil niet sluiten, Friedrich Merz (CDU) en Markus Söder (CSU, Christen-Sociale Unie) steunen dit, ook al waren ze het er in 2011 alle drie over eens dat stoppen met kernenergie uiteindelijk de juiste keuze was.

Tegenover het idee om de resterende kerncentrales open te houden, staan ​​de Groenen en de SPD, de sociaaldemocraten, wat niet als een verrassing komt. Wat echter wel een verrassing was, is het voorstel van Robert Habeck (Groen) om in plaats daarvan de komende jaren meer steenkool te verbranden – nauwelijks het milieuvriendelijke alternatief dat mensen verwachtten van de federale minister voor economische zaken en klimaatactie.

Het verzet tegen kernenergie in 2011 was ongeveer net zo trendy en populair tweedehands jeans in de jaren 2000: toen kwamen degenen aan de macht die nu juist de mogelijkheid om kerncentrales nieuw leven in te blazen weer op tafel willen leggen. Maar Christian Lindner gaat nog een stap verder en noemt zelfs het verboden F-woord: fracking. (Het winnen van schaliegas, red.) Standpunten die ooit grote verontwaardiging veroorzaakten of die te politiek riskant werden geacht om aan te pakken, vallen plotseling weer binnen domein van mogelijkheden nu het tij – nogal voorspelbaar – is gekeerd.

Als deze geschiedenis ons iets laat zien, dan is dat het politieke momentum gepaard gaat met het gewoonweg aanvaarden van een politiek ambt. Goedkoop, snel en gemakkelijk verkrijgbaar gas is in het hier en nu allemaal goed en wel. Maar de verwachting dat Rusland ooit een geopolitieke bedreiging voor de soevereiniteit voor Duitsland had kunnen worden, kon men tot voor kort gerust aan het toekomstige Duitsland overlaten om zich zorgen over te maken.

Maar, na de voorafschaduwing van wat er zou kunnen gebeuren toen Rusland in 2014 de Krim binnenviel, had je al het recept voor een ramp in huis.

Herr Lindner, Duitsland heeft in 2011 al zijn eigen lot bepaald. Nu ondervindt het de gevolgen.

***

Bron hier.

***