Van een onzer correspondenten.

Mijn vrouw kreeg deze week, na eerder vier uur wachten op de ANWB in de vrieskou, ineens een bloemenman aan de deur die haar een prachtig boeket gaf met daarin een excuusbrief van de ANWB. Een instituut als de ANWB heeft de tijdgeest door. Zelfs als je vijf miljoen leden hebt, moet je elk lid serieus nemen.

Men had met gemak een vluchtige excuus-app kunnen sturen of een sorry-mail met een grappige foto, maar nee: een individuele bloemenman maakte een persoonlijk boeket, en reed 10 kilometer om het boeket te bezorgen bij een individueel ANWB-lid aan huis. Iemand bij de ANWB heeft dit in werking gezet, of het nu een routinematige of concrete actie is: mijn vrouw is gehoord, ze bestaat bij de ANWB, naast die andere vijf miljoen.

De keurige brief die Professor Guus Berkhout op de fiets bij Algemene Zaken afleverde over zijn zorgen over klimaatbeleid, kreeg geen inhoudelijk antwoord van Rutte.

Nederland kenmerkt zich niettemin door ernstig institutioneel verval omdat individuele stemmen niet worden gehoord. Veel burgers hebben geen vertrouwen meer in ‘de overheid’ en de instituties die deze overheid vertegenwoordigen. De opiniecijfers tonen dit aan. We hebben de boerenprotesten gezien met de gebalde vuist tegen instituten als het RIVM en de ministeries met hun verkeerde stikstofberekeningen, de kritiek op het KNMI meegemaakt met hun slecht onderbouwde klimaatprognoses, de onbeantwoorde open brieven aan de NOS gelezen over eenzijdige klimaatberichtgeving, we hebben gezien hoe het TU Delft-bestuur bijna 25.000 ondertekenaars van een keurige petitie tegen de verloedering van de wetenschap, aan hun laars lapte. Om over de pogingen van de Publieke Omroep om Ongehoord Nederland buiten te sluiten nog maar te zwijgen.

Veel individuele Nederlanders, wij, de dragers van democratisch burgerschap, hebben het gevoel buitengesloten te zijn of zelfs vernederd. Burgers die zelfs daadwerkelijk zijn gediscrimineerd met alle persoonlijke gevolgen van dien.

Kies de weg van het licht.

Institutioneel Nederland heeft trekken van een regime dat op wankelen staat, alle hocus pocus over bestuurlijke vernieuwing ten spijt. Zie het voorstel om de hoogste rechter de bevoegdheid te geven politieke partijen te kunnen verbieden. Alsof de parlementaire democratie uiteindelijk niet te vertrouwen is.

Veel instituten snappen Nederland niet meer, met name uit eigenbelang. Veel staat immers op het spel, niet in de laatste plaats het institutionele lijfsbehoud zelf. Dat is het onderliggende sentiment. Daarom worden er in dit land eredoctoraten verstrekt aan zittende, zeer invloedrijke politici. Daarom vergooien universiteiten zoals de VU hun goede naam door onderzoek te laten financieren door rijke actiegroepen.

De keurige brief die Professor Guus Berkhout op de fiets bij Algemene Zaken afleverde over zijn zorgen over klimaatbeleid, kreeg geen inhoudelijk antwoord van Rutte. Klimaatrealist Marcel Crok werd geschrapt als spreker bij de TU Delft, de onderzoekers over de verdwenen hittegolven bij het KNMI, werden niet om koffie gevraagd en Klimaatwetenschapper Ferdinand Meeus kreeg geen volwaardige plaats in een NOS-programma. Ingezonden stukken naar de mainstream kranten over klimaatrealisme worden structureel niet geplaatst.

Toch lijkt de zaak lijkt te gaan kantelen.

Het zijn de buitengesloten eenlingen en kleine groepen, de bijna revolutionaire dwarskoppen die het niet meer pikken en in verzet gaan. Potentiële electoraten als die van Pieter Omtzigt en BBB zijn hiervan een voorbeeld. De komst van alternatieve nieuwskanalen evenzeer. Nederland is al lang in transitie, ook waar het de weggedrukte stem van klimaatrealisme betreft. En de echte omwenteling gaat nog komen. Als de fiere stem uit de provincie de dienst uit gaat maken in de aloude en krakende Senaat op 15 maart.

En in deze donkere dagen, kies de weg van het licht en steun de klimaatzaak van de eeuw

hier.

Namens de redactie van Climategate.nl een vrolijke kerst en een gelukkig nieuwjaar toegewenst!

***