Fresco is geen utopist/milieuactivist

Fresco is geen utopist/milieuactivist

Bij Wageningen UR is romanschrijfster Louise Fresco benoemd als opvolger van Aalt Dijkhuizen als hoogste baas. Laatstgenoemde veroorzaakte nogal wat opschudding in de Groene Kerk door in zijn jaarrede onze intensieve en hoogtechnologische landbouw te roemen. Wie de bij de FAO afkomstige Fresco haar opvattingen leest- zoals in haar Westhofflezing ‘Van de vette streken der aarde’  weet dat groene stokpaardjes als de laagproductieve hectarevretende Ot en Sien-landbouw (biologisch) ook bij haar niet veilig zijn.

Ze sprak bij de Westhofflezing al vrij respectloos over ‘al die gewasjes’ – verwijzend naar het argument van de groene medemens dat de meest obscure gewasjes uit het Odin Groentepakket een eigen actiegroep en subsidie nodig hebben. Omdat zonder al die ‘biodiversiteit’ anders onze voedselvoorziening in gevaar komt. In plaats van dat het stapelvoedsel van de wereld bestaat uit een relatief klein aantal gewassen. Het was de FAO die in 2008 met de notitie ‘How to feed the World in 2050’ voedselvoorziening weer centraal op de agenda zette, en volgens ingewijden in het internationale onderhandelingscircuit het klimaat volledig van de agenda duwde. De keuze voor Fresco lijkt een bestendiging van die lijn.

Voedsel, voedsel, voedsel, en meer natuur als bijkomstigheid
Fresco is deels van de lijn Dijkhuizen, die hier op Climategate.nl ook werd onderschreven, met een zeer Hollandse insteek. Bedrijf intensieve landbouw op productieve gronden, en laat de marginale gronden over aan Ot en Sien-landbouw (biologisch) of natuurgrond. Het waren de gebroeders Odum- dé meest bepalende bouwers van (systeem)ecologie van afgelopen eeuw- die al stelden dat je ongeveer 50 procent natuurgrond nodig zou hebben als buffer.

Uiteindelijk heeft de landbouwintensivering van de Groene Revolutie bij afnemend areaal gezorgd voor meer productie, waarmee onze Norman Borlaug, de architect van de Groene Revolutie niet alleen de Nobelprijs voor Vrede verdiende in 1970 maar zeker ook de Gouden Ark: de WWF-prijs voor natuurbeschermingsverdiensten.Die ging toen naar de president van Kenia, die tot zijn nek in de ivoorhandel zat met zijn familie, zo ontdekte natuurbeschermer Ian Parker: Parker werd echter afgetuigd, en met zijn leven bedreigd als hij dat naar buiten bracht. Lees dat in mijn onderzoek naar het WNF: Het Wereldbestuurfonds.

Borlaug heeft – zonder dat expliciet via campagnes uit te dragen- meer gedaan voor natuurbescherming dan alle fondsenwervende organisaties bij elkaar.Voor de 21ste eeuw is de Groene Revolutie 2.0 nodig: meer met minder, onze boeren halveerden hun fosfaatgebruik al in 10 jaar tijd, verdere milieu-efficiency is hier van belang, terwijl in Afrikaanse landen de productie kan worden opgeschroeft met slimme intensivering. Wageningse kennis is daarbij van wezenlijk belang.

Nederland bedrijft al decennia de Groene Revolutie in het klein.
Wij bedrijven al decennia groene intensivering. Zie de Ecologische Hoofdstructuur, ons in 1990 gelanceerde nationale natuurnet van 700.000 hectare dat mogelijk werd dankzij welvaart en hoog productieve landbouw: reserveer de minst productieve landbouwgrond voor natuurfuncties. Groene Rupsjes Nooitgenoeg zetten echter ook hun zinnen op de meest productieve landbouwgrond op aarde, die van de Flevopolder om daar nepnatuur te verbouwen. Die lijn is steeds minder te verkopen aan het publiek.

Fresco heeft onverwachte kanten
Dankzij Jan de Boekenman in mijn dorp- de tweedehands boekenverkoper- baken van belezenheid tussen de boerenbarbaren- dreef een bijzondere bijkomstigheid aan Fresco boven. Ze vindt tussen haar drukke werkzaanheden tijd voor het schrijven van romans. Ik las afgelopen zaterdagavond ‘De Utopisten’ van haar. Over milieuactivisten!!

Oudgedienden van de Nederlandse milieubeweging die in de jaren ’70 een studenten-discussieclubje en milieuactiegroep starten in een Amsterdams kraakpand aan de Marnixstraat. En die in de 21ste eeuw de macht grijpen. Eén van hen, de hoofdpersoon Michiel, wordt staatssecretaris Technologie en Milieu via ‘de Progressieve Partij’. Hij kan echter zijn jeugdidealen niet uitvoeren, omdat zijn hele agenda door zijn ambtenaren en bovengeplaatstse partijbonzen wordt gedicteerd.

Hoewel de roman fictie heet, lijkt Fresco- met haar inside kennis van de milieubeweging- zich toch losjes te moeten baseren op bestaande elementen. Michiel heeft wel wat trekjes van Wouter van Dieren, wiens vrouw ook nog in Edam woont, het milieuonderzoeksinstituut Imsa heeft ook in Fresco’s roman een equivalent. Michiel doet het goed bij de vrouwtjes met zijn toespraken, ook Van Dieren maakt in zijn ‘red de aarde het is al te laat-stand’ het beest in ze los. De actiegroep heeft weer trekjes van de Bezinningsgroep Energie die in een Amsterdams kraakpand vergaderde, en via Jacqueline Cramer greep deze groep wel degelijk de macht en het belastingkapitaal via het VROM Ministerie, anderen werden hoogleraar en grepen de grootste onderzoeksgeldpotten. Al moest Cramer haar handtekening zetten onder de bouw van 6 nieuwe kolencentrales, die haar geestverwanten nu via obstructiecampagnes bestrijden.

Maar het lezen van romans ervaar ik al snel als tijdverspilling, als kennisjunk. Uiteindelijk was ik na 3 uurtjes diagonaal lezen op zoek naar substantie door de 330 bladzijdjes heen. Al die karakterontwikkelingen en emotieszzzzzzz, meer iets voor Elsbeth Etty om zulks interessant te vinden. Misschien kan Fresco nog eens een echte feitelijke roman over milieuactivisten schrijven, in Mulisch-stijl een encyclopedie op zijn kop zettend en dan steek je er nog wat van op. Als ze met pensioen gaat, een boekje open?