Onze chemische industrie aan het infuus: eerste Amerikaanse schaliegas in Europa

Gisteren arriveerde de JS Ineos Intrepid volgeladen met 27500 kubieke meter Amerikaans schaliegas (ethaan) in Europa, aldus de Guardian. De eigenaar van deze nieuw gebouwde gas-carrier is Ineos, inmiddels één van de grootste chemische concerns ter wereld met zijn basis (nog) in Europa. De CEO en oprichter van Ineos gelooft sterk in de mogelijkheden en noodzaak van schaliegas en investeert er ook fors in, zo meldden wij al.

Binnenkort zal ook de raffinaderij in Grangemouth, Schotland, worden bevoorraad. Daar werden  nieuwe voorraadtanks gebouwd om het verminderde aanbod van Noordzeegas op te vangen. Ineos heeft 8 speciaal gebouwde gas-carriers gechartered en bouwt zo als het ware een varende pijplijn met Amerika. Schaliegas afkomstig van de Marcellus shale in West Pennsylvania vindt zo via al eerder afgesloten lange termijncontracten zijn weg naar Europa. Maar van Greenpeace mag dat niet, zo meldt de groene Guardian nog volkomen overbodig. Maar:

This is a strategically important day for Ineos and Europe,” said Jim Ratcliffe, chairman and founder of Ineos which has spent $2bn on different aspects of its import programme over five years.

We know that shale gas economics revitalised US manufacturing and for the first time ever Europe can access this essential energy and raw material source too,” he added.

Ondernemen in subsidiemarkt Europa
Gelukkig zijn er nog ondernemers die de realiteit niet uit het oog verliezen en blijven investeren in wat logisch denken aangeeft. Zij laten zich niet bang maken door ongefundeerde groene heksenjacht over ‘stranded assets’, zij weten dat fossiele brandstoffen nog vele decennia nodig zullen zijn om ons welvaartsniveau te handhaven.

Ratcliff is zo iemand, en hij durft er ook voor uit te komen, zo bleek toen hij een brief naar toenmalig Commisse voorzitter Barosso schreef in een verwoede poging een lans te breken voor de Europese maakindustrie. Ratcliff wees erop dat de concurrentiekracht van onze maakindustrie door het destructieve Europese energiebeleid ernstig ondermijnd wordt.

Zijn brief was een hartekreet want hij weet waarover hij spreekt. Aan het begin van zijn loopbaan als werknemer van Courtaulds zag hij met eigen ogen de textielindustrie in Europa teloor gaan. Nu vreest hij dat het met de chemische maakindustrie dezelfde weg zal kunnen gaan, nu nog een van Europa’s grootste sectoren en brenger van welvaart.

De cijfers geven hem helaas gelijk. In 1993 was de Europese chemische industrie nog goed voor 32% van de wereldproduktie, in 2013 was dit maar 17% en in 2030 zal het naar verwachting 12% zijn. En wat doet Europa?

Europese investeringen blijven zwaar achter
Zij probeert het falende emissie-handelssysteem dat energie in Europa onnodig duur maakt te redden met subsidies om ‘carbon leakage’ tegen te gaan. Maar door de vele overheidsingrepen kun je in Europa eigenlijk al niet meer van een ‘markt’ spreken. En ondertussen is ‘investment leakage’ een feit, om in het Brussels jargon te blijven. Dat betekent dat ondernemingen die op de wereldmarkt opereren zoals de chemie, steeds meer buiten Europa investeren. Deze tabel spreekt boekdelen:

Source: Eurostat

Europa schrijdt voort met ‘indexeringssnelheid’, de VS springt vooruit, vooral de laatste paar jaren dankzij schaliegas en schalie-olie dat vooral ook goedkope grondstof levert, en China zit op de snelweg.

Ondertussen is Europa in de greep van groen, investeert in subsidie-windmolens en subsidie-zonnepanelen, kijkt weg van schaliegas en koestert zijn chemofobie, terwijl het nog altijd de modernste en veiligste produktie-lokaties ter wereld heeft. Hoe lang nog?