Geen groen Duits pact voor Europa Deze ontwikkelingen kunnen een reëel gevaar vormen op industrieel en energiegebied.Auteurs: Loïk Le Floch-Prigent en Samuel Furfari.

De resultaten van de parlementsverkiezingen op 26 september bevestigen dat Duitsland de transformatie van de economie ten gunste van de ecologie zal intensiveren. Deze ontwikkelingen kunnen een reëel gevaar vormen op industrieel en energiegebied.

De parlementsverkiezingen van 26 september voor de grootste economie van Europa bevestigen dat Duitsland zijn Energiewende-beleid zal opvoeren. Wende betekent “omslag”, wat wij Franstaligen hebben vertaald als “overgang”. Dit betekent dat we niet zo vastberaden zijn als de Duitsers die voorstander zijn van een meer rigoureuze aanpak, ongeacht de gevolgen.

De grootste economie van Europa heeft geen grote oliemaatschappij, zoals de meeste grote Europese landen (Nederland, Shell; VK, Shell en BP; Frankrijk, TotalEnergies; Spanje, Repsol; Italië, ENI, enz.). Zelfs België was eigenaar van PetroFina, dat werd opgekocht door Total. In Duitsland niets van dit alles! Waarom ? Omdat de olievoorraden van het Tweede Rijk als oorlogsherstelbetaling werden geconfisqueerd na het Verdrag van Versailles van 1919. Duitsland heeft nooit meer meegedaan aan de oliewedloop, die hoe dan ook de eerste van de primaire energiebronnen in de wereld blijft en ook in de Europese Unie; dus kwam het niet eens op de aardgasmarkt.

De jongere generaties zijn door het milieuactivisme beïnvloed om te denken dat Duitsland weer iets nieuws zal creëren. Het opgeven van kernenergie – de enige koolstofarme, controleerbare en goedkope energie, die een oplossing biedt voor de sterke demografische en economische groei wereldwijd – heeft rampzalige gevolgen gehad, maar de bezinning op de gevolgen daarvan lijkt voor de Duitsers onmogelijk en ze zijn nog steeds van plan om op deze weg voort te gaan, en heel Europa daarin mee te slepen. Om dit doel te bereiken willen ze kolencentrales blijven gebruiken. En ondanks dat zeggen de Duitsers dat ze de kolen willen uitfaseren … maar pas in 2038, waarbij zij hun land en andere landen nog 17 jaar zullen opzadelen met meer CO2-uitstoot!

De Energiewende zet voor de toekomst zwaar in op wind- en zonne-energie, en het is helaas inderdaad Duitsland dat ons naar de doodlopende weg heeft geleid van deze intermitterende energiebronnen, die moeilijk zijn in te passen, in het licht van het huidige wetenschappelijke en technische niveau van onze samenleving. Want het is Angela Merkel geweest die die de Commissie-Barroso verzocht om een “routekaart” op te stellen om de productie van de duurste vormen van energie te verplichten.

De Duitse industrie had een voorsprong op de rest en dit zou heel goed kunnen helpen om de suprematie van de Duitse economie te verstevigen … aangezien het afwezig was in de koolwaterstoffen. We kunnen spreken van een doodlopende weg, want hoewel we er sinds 2000 meer dan duizend miljard euro aan hebben uitgegeven, vertegenwoordigen deze marginale energievormen slechts 2,5% van de primaire energiebalans van de EU. Als we de bouw van deze alternatieve energieën willen promoten, misleiden we het publiek door ze te mengen met andere hernieuwbare energiebronnen, die wèl beheersbaar zijn, hout (pompeus bio-energie genoemd) en waterkracht. En om hem nog meer te misleiden hebben we het over elektriciteit, die slechts ongeveer twintig procent van de uiteindelijke vraag vertegenwoordigt. Daarom zouden de Duitsers niet meer over Energiewende moeten spreken, maar over Elektrizitätswende.

Duitsland staat vol met windmolens en zonnepanelen, en weet dat de grens is bereikt. Dus trok ze het waterstofkonijntje uit de hoge hoed, een idee dat sinds 1923 opnieuw werd geopperd en dat de nazi’s al hadden overwogen. We hebben al eerder geschreven over deze utopie. De andere oplossing is onvermijdelijk; als we geen kernenergie of kolen willen, moeten we onze toevlucht nemen tot meer en meer aardgas. Daarom heeft de voormalige bondskanselier Schröder zijn Franse en Nederlandse collega’s overtuigd om met Rusland te investeren in de Nord Stream-gasleiding. Angela Merkel, die wil dat haar land goed van elektriciteit wordt voorzien, heeft erop aangedrongen – en heeft zelfs de Amerikaanse president, Jo Biden, weten te overtuigen – om de Nord Stream 2 gaspijpleiding te voltooien, iets dat sinds 10 september is gebeurd. Nu zal Duitsland Oekraïne en Wit-Rusland vervangen als doorvoerland voor Russisch gas om de rest van de EU te bevoorraden en zal het profiteren van doorvoerrechten.

Duitsland wil ons meeslepen in de energiechaos die het nu al ervaart: dure en onzekere elektrische energie. Het wil zijn “Groene Pact” aan de EU opleggen, wat zal leiden tot een economische catastrofe voor de Europese industrie en welvaartsverlies voor de hele bevolking. Het besef van de explosie van de elektriciteitsprijs, waarover we al jaren schreven, begint in te zinken. Maar dit is slechts het begin van een onvermijdelijke catastrofe als we er niet in slagen de helse machine te stoppen.

De opstand van de “gele hesjes” is begonnen met een paar cent verhoging van de benzineprijs. Het heeft Frankrijk wekenlang in de ban gehouden. Maar de geplande prijsverhogingen en die welke nog verder in voorbereiding zijn, zullen een nóg groter effect hebben. Ze zullen een nefaste invloed hebben op de sociale verhoudingen in verschillende lidstaten van de EU.

Vergis je niet, het door Duitsland opgelegde beleid draagt niet bij en zal dat in de toekomst evenmin doen aan de vermindering van de CO2–uitstoot. Scott Morrison, de premier van Australië – een OESO-land – heeft onlangs verklaard dat zijn land kolen zal blijven winnen, die het land op de wereldmarkt kan verkopen. Bovendien doet het sterke economische herstel de vraag naar steenkool exploderen, vooral in India en China. Bovendien is kernenergie in China, die in de EU wordt gepresenteerd als de energie van het verleden, zo sterk in opkomst dat twee demonstratiereactoren van Generatie IV op hoge temperatuur zojuist kritisch zijn geworden.

Duitsland sleept ons mee naar een energiecatastrofe. Het is tijd om dat luid en duidelijk aan de kaak te stellen en Duitsland niet langer te volgen, zoals Bruno Lemaire dat heeft bepleit, zonder echter te durven zeggen dat het Duitsland is, dat ons in de spiraal van dure energie leidt.

De Duitse strategie is eenvoudig, het wil zijn suprematie over de EU versterken, maar indien zijn energiebeleid wordt opgelegd aan andere staten, in het bijzonder Frankrijk, zal dat grote negatieve economische gevolgen hebben. We bevinden ons nu op een kruispunt, we moeten de opwekking van kernenergie in stand houden om een competitieve dynamiek te behouden. Dat zal al moeilijk genoeg zijn. We moeten weerstand bieden aan de greep van China op de maakindustrie en de essentiële productieactiviteiten herstellen. Het is duidelijk dat ons buurland een fout heeft gemaakt door steenkool te verkiezen boven kernenergie. We moeten ons daarin niet laten meeslepen. Ons economisch en sociaal voortbestaan staat op het spel.

***

Over de auteurs

Samuel Furfari: Ingenieur, hoogleraar energie-geopolitiek en voorzitter van de European Society of Engineers and Industrialists.

Loïk Le Floch-Prigent: Ingenieur en manager van Franse bedrijven, voormalig president van SNCF.

***

Bron Atlantico hier.

Gerelateerd: