Klimaatrechtvaardigheid

Door Leonardo da Gioiella.

Er zijn al veel nieuwe woorden ontstaan die met klimaat beginnen – klimaatontkenner, klimaatcrisis; ook al: klimaatfonds – of die anderszins daarmee gekoppeld zijn, waarmee de mantra’s volgepropt worden die de angst er bij de burger in moeten hameren en in moeten houden.

Er zijn ook wat positieve woorden bedacht. Eén daarvan is: klimaatrechtvaardigheid. Vooral de baas van de Verenigde Naties, António Guterres, heeft er de mond vol van, en ook de klimaatbaas (om ook eens een woord te scheppen) van Europa, Frans Timmermans, raakt er niet over uitgepraat.

Frans Timmermans mocht er iets over zeggen voor de Vlaamse tv, in Terzake, omdat de Vlaamse minister Demir wat over zijn rechtvaardigheidsgevoel had gezegd, en zo kwam hij ook het huis binnen van Climategate … en dus mijn huis, en zo moest ik wel aandacht aan hem schenken. En daarna meldde Theo dat hij zijn aanstellerij ook nog eens in Nieuwspoort mocht uitventen.

Het woord aanstellerij is van mij. We noemen dat toch aanstellen, nietwaar, een kind dat maar dreint dat iets niet in orde is, of over een pijntje klaagt, terwijl het met zijn speelgoed en zijn snoepgoed dik voor mekaar is.

Ik moet eerlijk bekennen: ik doe dat met tegenzin, aandacht aan Timmermans geven. Timmermans is een sociaaldemocratische kletsmajoor van de bovenste plank, en ik hoef geen interviews of redevoeringen van hem te zien die dat bevestigen.

In Terzake is weer eens een onvervalste, en een geharnaste sociaaldemocraat aan het woord. Als Demir zegt dat Vlaanderen meer in het sociaal klimaatfonds stopt dan er uit haalt, zegt Timmermans: Zo werkt Europa … en even verderop, als het gaat om arme burgers uit de wind te houden: dat kunnen we organiseren.

Nee dus.

Zo werkt Europa niet.

 

En er is nog geen sociaaldemocraat die georganiseerd heeft dat de nood van arme burgers gelenigd werd … en gelenigd bleef!

Klimaatrechtvaardigheid is een groot woord. Om er maar eens twee tevoorschijn te halen die er een mening over hebben:

– Greenpeace: Klimaatrechtvaardigheid is in feite precies wat het woord zegt. We willen dat de klimaatcrisis op een eerlijke manier wordt aangepakt. En dat begint met de erkenning dat we er niet zijn als we heel Europa vol leggen met zonnepanelen en overal windparken op zee bouwen.
– Milieudefensie: Klimaatrechtvaardigheid betekent: een goed leven op een gezonde aarde voor iedereen. Ongeacht je inkomen, je woonplaats, religie, gender, etniciteit en/of beperking.

Nou ja, het is duidelijk hé. Ik bedoel: dat het heel onduidelijk is. Greenpeace zegt wel wat zij vindt dat klimaatrechtvaardigheid niet is, maar laat ons in het duister over wat het wel voorstelt. Klimaatrechtvaardigheid gaat op een eerlijke manier. Ja, dat weet mijn neus ook.

En Milieudefensie krijgt straks natuurlijk een probleem als blijkt dat het leven niet alleen minder goed is geworden voor een heleboel mensen – en niet beter voor die anderen, de verpauperden! – maar dat ook de omgeving, zo niet ongezonder dan toch een stuk gevaarlijker geworden is. Waaronder gewapende conflicten. Want het is één ding om zichzelf de profetenmantel om te hangen, maar het is iets heel anders als de oude behoeftigen aan je deur komen kloppen met de vraag: waar blijft nou het ons beloofde deel?

Vlaanderen is niet rijk omdat Polen arm is, en Polen is niet arm omdat Vlaanderen rijk is. En helicopter money kan daar niets aan veranderen.

En als je als sociaaldemocraat rechtvaardig wilt verdelen, zul je niet alleen makkelijke argumenten moeten vinden voor hen die ontvangen – het versimpelen van de functie en het nut van helicopter money – maar je zult ook degene die daarvoor betaalt moeten uitleggen wat daar dan wel zo rechtvaardig aan is.

Vooropgesteld: er bestaat geen rechtvaardige verdeling. Maar als je een andere verdeling wilt rechtvaardigen zul je met goede, overtuigende argumenten moeten komen, in plaats van volstaan met het voeden van de klimaatangst onder de bevolking.

Er is een feitelijke verdeling van het geld. Dat is wat jullie, en ik, aan het einde van de maand in onze beurs aantreffen om de maandelijkse noden en genoegens te kunnen bevredigen. En er is de portemonnee van Soros die ook gevuld is en die niet alleen dient om noden en genoegens te kunnen bevredigen, maar ook om dat enorme pakhuis dat zijn Dagobertiaanse badkuip is bij te vullen zodat ie weer lekker kan zwemmen.

Wel, dat is een verdeling. Andere verdelingen zijn denkbaar. Veel meer verdelingen zijn denkbaar. Maar, heel belangrijk om vast te stellen, een vaststelling waar een sociaaldemocraat nooit aan toekomt: er bestaat geen rechtvaardige inkomensverdeling. Er is een verdeling die de sociaaldemocraten zeer schikt. Er is een verdeling waar de liberalen van houden. Er is een verdeling die Elon Musk veel plezier doet. Maar er is niet zoiets als een rechtvaardige inkomensverdeling.

Trouwens, zoals la Repubblica eens constateerde, je hoort tegenwoordig niemand meer over l’ugualanza (gelijkheid), we horen Eurocommissarissen en Europarlementariers ook nooit meer klagen over de inkomenscurve.

Ik herhaal: Vlaanderen is niet rijk omdat Polen arm is. Polen is niet arm omdat Vlaanderen rijk is.

Zo is ook een sociaal klimaatfonds niet denkbaar. Je zal om te beginnen, en op zijn minst, aan moeten kunnen wijzen wat de schade is die door CO2-uitstoot ontstaat, en wat daarvan de prijs is.

En daar komt een mooie paradox aan. Stel, de oceaanbodems creëren gezamenlijk een wereldwijde vloedgolf: 100 km2 van Nederland loopt onder water, daar tegenover 3000 km2 van Pakistan. In Nederland is schade, in Pakistan is schade. Wel, de infrastructuur in Nederland is veel intensiever bebouwd en geoutilleerd dan die van Pakistan. Dus de schade in Nederland is groter. Maar dat kan natuurlijk niet, dat mag niet. Nederland was wel rijker, maar Nederland mag niet rijker blijven. Bovendien, 3000 km2 grond heeft economisch gesproken oneindig veel meer potentie dan 100 km2. Het kan dan ook niet anders of Nederland krijgt een kleinere schadevergoeding dan Pakistan!

Dat heb ik nog geen linksgroene rakker zien doen, en ook geen klimatoloog: de kosten van het CO2 surplus vaststellen. Het enige dat linksen en groenen en klimatologen weten te roepen is: oh, wat erg … en het wordt binnen een jaar of tien nog veel erger. En de derdewereldlanden lijden, dankzij ons toedoen, het meest.

Er is niets sociaals aan het klimaatfonds. Ten eerste, het klimaat als metriek bestaat niet. Ten tweede, de opslag voor CO2-kosten is een natte vinger in de lucht. Ten derde: het meten van de reële schade is onuitvoerbaar. Dus ik ben niet alleen erg benieuwd naar de formule voor de beprijzing van CO2, maar bovenal naar het correctiemechanisme dat ingebakken wordt om de schadeloosstelling te realiseren.

Alles wat uit hoofde van het klimaat is gedaan heeft alleen maar tot het zakkenvullen geleid van hen die het vuurtje stoken dat de angst er in houdt. En dat zakkenvullen is zichtbaar, follow the money vanuit de subsidiepot. Bedrijven die begonnen zijn met subsidie, en alleen maar overeind kunnen blijven met subsidie.

Ook kleinere jongens. Er zijn inmiddels adviesbureautjes zat die “… U, met onze inmiddels aan de praktijk geijkte inzichten, door de klimaatcrisis heen kunnen navigeren”. Jan-Paul van Soest, onze klimaatfilosoof, heeft er een gezond bedrijf van gesticht, met een levensgroot rendement. Hiemstra heeft zodanige belangen dat het tegen zijn belang is als de klimaatcrisis wordt afgeblazen.

En een heel erg praktisch punt. Alles wat uit hoofde van het klimaat is gedaan, naast bureaucratische afspraken, heeft alleen maar geleid tot nood en welvaarts- en welzijnsonrust voor iedereen …
… benevens tot een hoop georganiseerde rotzooi. In heel Europa!

En het enige waarin Timmermans geslaagd is, is het dommer maken van verder intelligente maar bang voor natte voeten zijnde mensen, die met droge ogen beweren dat energie dat van zon en wind komt gratis en voor niets je huis wordt binnengebracht.

Klimaatheilige, zegt U?
Klimaatoplichter, zal je bedoelen.
Klimaatmisbruiker!

***