Door Chris Morrison. 

Het failliete, verduisterde Groot-Brittannië, waar de steeds groter wordende gelederen van de armen in kommervolle omstandigheden leven, open grenzen een ondraaglijke last leggen op de overheidsuitgaven en -diensten, profiteurs rijker worden door zwaar gesubsidieerde energie-witte olifanten – en degenen van een bepaalde leeftijd terug kijken op de goede oude tijd van de jaren zeventig. Dat is niet helemaal hoe professor Gordon Hughes het uitdrukt in zijn uitstekende nieuwe rapport, dat de energietransitiecijfers van het collectivistische Net Zero-project analyseert, maar het kan worden beschouwd als een eerlijke samenvatting van wat je tussen de regels door leest.

De waanzin van Net Zero wordt met de dag duidelijker. Het idee dat koolwaterstoffen – een natuurlijke hulpbron waarvan het gebruik van medicijnen tot betrouwbare energie alomtegenwoordig is in de moderne industriële samenleving – binnen minder dan dertig jaar kunnen worden verwijderd, is belachelijk.

In zijn rapport, gepubliceerd door de Global Warming Policy Foundation, houdt professor Hughes zich bezig met de transitie van koolwaterstoffen naar ‘groene’ technologieën zoals wind- en zonne-energie. Vergeet alle politiek geïnspireerde geflatteerde cijfers van de transitie, suggereert hij. Het is waarschijnlijk dat de hoeveelheid nieuwe investeringen die nodig zijn voor de transitie de komende twintig jaar minimaal 5% van het bruto binnenlands product zal bedragen, en zelfs meer dan 7,5%. Gordon Hughes is een voormalig econoom van de Wereldbank en hoogleraar economie aan de Universiteit van Edinburgh.

Het is onmogelijk om zo’n ‘astronomisch’ bedrag te lenen, merkt Hughes op, en de enige haalbare manier om geld voor nieuwe kapitaaluitgaven bijeen te brengen zou een twintig jaar durende vermindering van de particuliere consumptie met wel 10% zijn.

 “Een dergelijke schok heeft zich in de afgelopen eeuw buiten de oorlog nog nooit voorgedaan, en zelfs dan al meer dan tien jaar niet”, merkt hij op.

Uit recente opiniepeilingen in de VS is gebleken dat de wens van een meerderheid van de burgers om voor Net Zero te betalen nauwelijks verder reikt dan het  ‘wisselgeld’ in hun achterzak.

“Het engagement voor de energietransitie is een klassieke ‘luxeovertuiging’ die het sterkst wordt aangehangen door degenen die voldoende welgesteld zijn om zich geen zorgen te maken over de kosten… In ieder geval behoren sommigen van degenen die de transitie het sterkst propageren tot degenen die verwachten er winst uit te zullen halen.”

Wat dit laatste punt betreft, herinnerde Hughes zich mogelijk de recente activiteiten van de opkomende mediaster Dale Vince (tot nu toe £110 miljoen aan windsubsidies, en er komen er nog steeds bij).

Politici babbelen soms over de voortrekkersrol die Europese landen spelen in Net Zero. Hughes wijst erop dat de leiders in China en India geen dwazen zijn.

“Het is onwaarschijnlijk dat mensen zich kunnen overtuigen van doelstellingen die overduidelijk niet haalbaar zijn en economisch desastreus kunnen zijn, ook al zullen de meesten te beleefd zijn om hierop te wijzen,” merkte hij op.

In een voorwoord identificeerde Lord Frost een schijnwereld die wordt bewoond door Net Zero-voorstanders, waar wordt beweerd dat de kosten op magische wijze zullen dalen, dat er op de een of andere manier nieuwe technologieën zullen worden uitgevonden en dat de beloofde groene groei alles zal betalen.

“Maar ze geven nooit enig bewijs voor deze stelling – en als we kunnen controleren wat ze zeggen, bijvoorbeeld over de werkelijke kosten van windenergie, kunnen we zien dat deze kostenbesparingen eenvoudigweg niet plaatsvinden”, zei hij.

Op het gebied van immigratie constateert Hughes elk jaar een toename van 1% van de Britse bevolking. Hij merkt op dat jaarlijks 4% van het bbp per hoofd van de bevolking moet worden geïnvesteerd in nieuw (niet vervangend) kapitaal. Uiteraard wordt zoiets niet uitgegeven en daalt het kapitaal per hoofd van de bevolking snel.

“Alleen al het handhaven van de hoeveelheden kapitaal per hoofd van de bevolking zal een hoeveelheid investeringen opslokken die gelijk is aan de hoeveelheid die nodig is voor de energietransitie”, stelt hij.

Het onder druk zetten van de binnenlandse consumptie, met andere woorden: de toch al onder druk staande armen nog armer maken door al hun resterende luxe in het leven (oudere auto’s, goedkope buitenlandse vakanties, vlees) weg te nemen, is de enige realistische manier om de enorme bedragen te financieren die nodig zijn voor de Net Zero energietransitie. Mogelijk sluipt er een glimp van de werkelijkheid de politieke kringen binnen, nu de oppositiepartij Labour klappen heeft gekregen en haar Green Deal van £28 miljard per jaar heeft laten varen.

“Het is duidelijk dat ze tot de conclusie kwamen dat het onmogelijk was om een ​​verhoging van de belastingdruk van die omvang aan een onwillig electoraat te verkopen”, zei hij.

In feite bedroegen de bedragen die met het Labour-plan gemoeid waren slechts een vijfde van de geschatte transitiekosten.

Elke toekomstige regering die het pad van Net Zero wil bewandelen, moet de keuze maken tussen het inkrimpen van de openbare diensten en het verplicht stellen van drastische bezuinigingen op de huishoudelijke uitgaven. Het is onnodig te zeggen dat de bevolking in vrijwel totale onwetendheid verkeert over deze realiteiten.

Chris Morrison.

Hughes merkt op dat het electoraat geen enkele indicatie heeft gegeven dat zij bereid zijn de daarmee gemoeide kosten te dragen.

“Tot nu toe is hun alleen maar verteld dat er weinig of geen compromissen nodig zijn, en dat technologie op de een of andere manier op magische wijze alles zal oplossen.”

***

Chris Morrison is de milieuredacteur van  de  Daily Sceptic .

***

Bron hier.

***

Gerelateerd: