Het onvermijdelijke fiasco van ‘Net Zero’

Door Bryan Leyland.

Vrijwel elk element van Net Zero tegen 2050 is gedoemd te mislukken.

Wind- en zonne-energie zijn erg duur als opslag- en andere kosten worden meegerekend. Ze kunnen niet functioneren zonder grootschalige energieopslag voor de lange termijn, omdat het niet de hele tijd waait en er soms een week of langer weinig of geen wind is. De zonne-energie valt elke nacht uit en wordt op bewolkte dagen ernstig verminderd. Er bestaat geen technologie die tegen lage kosten langdurige opslag kan bieden. Totdat er één wordt ontdekt, zal het ondersteunen van grootschalige wind- en zonne-energie onbetaalbaar zijn.

Om enig idee te geven van de omvang van het probleem: de kosten van batterijen zouden met een factor twintig of meer moeten dalen voordat zonne- en windenergie concurrerend kunnen zijn met conventionele opwekking. Andere problemen zijn dat we 2000 MW windenergie of 4000 MW zonne-energie plus back-up nodig hebben om ongeveer dezelfde hoeveelheid energie te produceren als een kerncentrale van 1000 MW, die continu en betrouwbaar opwekt. Het feit dat ontwikkelaars van wind- en zonne-energie voortdurend om meer subsidies vragen, bevestigt dat deze technologieën ernstig oneconomisch zijn. Veel grote offshore windparken zijn de afgelopen maanden geannuleerd. Eén ontwikkelaar heeft 4 miljard dollar afgeschreven in plaats van door te gaan met de ontwikkeling.

Als het huidige beleid doorzet, zal het resultaat nog hogere consumentenprijzen en frequente grote stroomuitval zijn.

Beleid dat de wijdverspreide adoptie van elektrische voertuigen bevordert, wordt ook met ernstige problemen geconfronteerd. De meeste gewone mensen zien er geen voordeel in om extra geld te betalen voor een auto die, vergeleken met een conventionele auto, duurder is, sneller zijn waarde verliest en feitelijk een kleine brandstoftank heeft die minstens een half uur nodig heeft om te vullen.

De meeste elektrische auto’s worden gekocht door welgestelde bedrijven of mensen die graag willen pronken met hun groene reputatie. Het is waarschijnlijk dat dit zo zal blijven. In tegenstelling tot de Model T Ford en de iPhone veranderen ze de wereld niet. De kosten voor het terugdringen van de uitstoot van kooldioxide via elektrische auto’s bedragen ruim £300 per ton – de schade die een ton kooldioxide aanricht wordt over het algemeen op minder dan £100 geschat. Kernenergie of eenvoudigweg de overstap van steenkool naar gas, zoals de VS hebben gedaan, zijn goedkopere en effectievere manieren om de uitstoot van kooldioxide terug te dringen.

Er is ook een serieus probleem: het verkrijgen van de zeldzame mineralen die nodig zijn om batterijen, windgeneratoren en vele andere componenten te maken. Er is geen garantie dat het aanbod aan de voorspelde vraag zal kunnen voldoen, dus er kan niet worden verwacht dat de kosten zullen dalen. Het verwerken van gebruikte van batterijen, zonnepanelen, windturbinebladen en andere componenten is een groot milieuprobleem. Het recyclen van hernieuwbare energiebronnen lijkt vrijwel onmogelijk.

Het leveren van de elektriciteit die nodig is om de accu’s van auto’s op te laden is een gigantische opgave. Er zouden grote verbeteringen nodig zijn op het gebied van opwekking, transmissie en distributie, en dit zal erg duur zijn. Het is allerminst zeker dat er op termijn voldoende nieuwe systeemcapaciteit kan worden opgebouwd.

De omschakeling van gas- naar elektrische verwarming is zinloos zolang een aanzienlijk deel van de elektriciteit uit door gas en steenkool wordt opgewekt. In veel gevallen zal de conversie resulteren in een toename van het verbruik van fossiele brandstoffen uit de elektriciteitsopwekking. Vergeleken met het verbranden van gas zijn huishoudelijke warmtepompen over het algemeen iets duurder, behalve als het echt koud is, dan zijn ze aanzienlijk duurder.

CO2-afvang en -opslag, waterstof en biobrandstoffen zijn verre van commercieel concurrerend, zelfs niet met de hoge CO2-prijzen, en het zal nog jaren duren voordat ze een significante rol kunnen spelen – als dat al ooit het geval zal zijn. .

Eén ding is zeker: niets dat Groot-Brittannië of Europa doet om de uitstoot van kooldioxide terug te dringen, zal ook maar het kleinste verschil maken voor het klimaat, omdat hun inspanningen zullen worden overschaduwd door de enorme stijgingen van de tientallen nieuwe kolencentrales in India en China. .

Een rationele beoordeling leidt tot de conclusie dat vrijwel elk aspect van het streven naar Net Zero een enorm dure en totaal nutteloze oefening in deugd-signalering is.

Als het huidige beleid wordt voortgezet, lijken hoge prijzen en grote stroomuitval onvermijdelijk. Arme mensen zullen lijden en de zware industrie zal worden gedecimeerd. De economie zal een duikvlucht maken. We moeten nadenken over wat er daarna zal gebeuren.

Eén mogelijkheid is dat wanneer beleggers zich realiseren dat wind-, zonne- en elektrische autobedrijven hun doelstellingen niet kunnen verwezenlijken, zij in paniek zullen raken en hun aandelen zullen dumpen. Veel wind-, zonne- en elektrische autobedrijven zullen failliet gaan en dit kan tot grote economische ontwrichtingen leiden. Wat zullen regeringen dan doen? Zullen ze de subsidies verhogen en de bevolking verder verarmen? Of zullen ze accepteren dat ze het bij het verkeerde eind hebben gehad en in plaats daarvan de subsidies laten varen en fossiele brandstoffen en kernenergie promoten?

Een andere mogelijkheid is dat regeringen lippendienst zullen blijven bewijzen aan Net Zero, terwijl ze steeds minder doen om dit doel te bereiken. Uiteindelijk zal Net Zero stilletjes vergeten worden. Als dat gebeurt, is het waarschijnlijk dat veel van de bedrijven die afhankelijk zijn van netto-nulsubsidies en prikkels langzaam failliet zullen gaan, waardoor het aan de belastingbetalers wordt overgelaten om de verwijdering van verlaten zonneparken en offshore– en onshore-windmolenparken te financieren. Het zal nog jaren duren voordat de economie zich herstelt.

Er zijn ook andere mogelijkheden. De eerste is dat vrijwel alle voorspellingen van klimaatonheil die de drijvende kracht zijn achter Net Zero gebaseerd zijn op het IPCC-emissiescenario RCP 8.5. De technische rapporten van het IPCC maken duidelijk dat dit scenario pessimistisch is en niet mag worden gebruikt voor de beleidsvorming. Als een realistisch scenario wordt aangenomen, is de toekomst die de klimaatmodellen postuleren beheersbaar zonder de noodzaak om elektrische auto’s, wind- en zonne-energie te subsidiëren.

Wat nodig is, is een objectieve beoordeling van al het bewijsmateriaal voor en tegen de hypothese dat door de mens veroorzaakte broeikasgassen een gevaarlijke opwarming van de aarde veroorzaken. Als het bewijs niet kan worden gevonden, moet er beleid worden geformuleerd om de achteruitgang en mogelijke crash van groene energieaandelen en het effect ervan op de economie en de lagere inkomenscategorieën aan te pakken. De regering zal moeten beslissen of de subsidies al dan niet moeten worden afgeschaft. Als uit de evaluatie blijkt dat het risico reëel en gevaarlijk is, dan is er nieuw beleid nodig dat tegen de laagst mogelijke kosten een reductie van de door de mens veroorzaakte kooldioxide zal opleveren. Dit zou kernenergie op de voorgrond plaatsen.

Bryan Leyland.

Als de regering doorgaat met het huidige beleid, zal er nog meer geld worden verspild aan ineffectieve oplossingen voor een waarschijnlijk niet-bestaand probleem. Als het uiteindelijk overduidelijk wordt dat de inspanning nutteloos is, zullen de mensen de klimaatwetenschappers belasteren die de klimaatonheil propageren en in opstand komen tegen de politici die Net Zero hebben gepromoot. De economische schade zal enorm zijn.

Hoe langer we wachten met het objectief en logisch bekijken van het Net Zero-probleem, hoe slechter de uitkomst zal zijn.

***

Over de auteur