Gisterochtend voor de autoradio bezorgde een BNR-vaselinekeeltje/nichtegaal mij duurzame rillingen in zijn saamhorige gevrij met directeur MVO Willem Lageweg.

Vrijwel alle milieujournalisten doen verslag als milieuactivisten, stelde filosoof en journalist Jaffe Vink (ex-redactiechef Trouw) op de ontgroeningsdag, als schrijver van ‘Het Gifschip, verslag van een journalistiek schandaal. Hierin ontmaskert hij Volkskrant en Greenpeace als handelaren in angst.

Op het web circuleren vele handleidingen hoe je als journalist klimaatrampen moet verkondigen onder dekmantel van journalistiek, vaak door overheden gesponsord. Ik bespreek er hier weer één van het Internews Earth Journalism Network.

Rampenporno
Bij klimaat kozen journalisten vanaf dag 1 voor wat Vink ‘rampenporno’ noemt, zo toonde Aaron Wildavsky al in 1991: 99 van de honderd argumenten die Wildavsky in kranten turfde was pro Global Warming. Die uitzinnige klimaatporno vanaf 1988 in media leidde tot politieke druk (die doen wat journalisten ze influisteren) en de oprichting van het IPCC/Greenpeace-klimaatafdeling (zoek de verschillen).

Ministerie Buitenlandse Zaken sponsort klimaatporno Internews
Om de IPCC-partijlijn in internationale media te verkondigen onder dekmantel van neutrale journalistiek, is er het Internews Earth Journalism Network, dat weer samenwerkt met het Climatemedia partnership. Internews wordt jaarlijks mede betaald door ons Ministerie van Buitenlandse Zaken. Het geschreeuw om een ‘klimaatrevolutie’dampt van de webpagina, dus met de objectiviteit zit het wel goed.

IPCC-evangelie verkondigen in alle landen
Zij betalen ook weer een ruim dozijn journalisten om de IPCC-conferentie in Durban (COP17 alweer) te verslaan in afgelegen landen. En om daar de verlossing door Al Gore onder de Hottentotten, Tutsi’s en andere afgelegen volken te verkondigen. Die schreeuwden om CO2-beleid met rooksignalen en grote trom.

Instructiehandleiding: ‘zo moet je schrijven over klimaat’
Lees hier de instructies die deze journalisten meekrijgen, ‘How to report the story of the century‘ om de ‘ernst van de klimaatverandering te communiceren en de noodzaak om nu te handelen’.
Gisteren toonde ik al een beschamende ‘brainwashers guide to climate reporting’ van de Universiteit van Columbia, deze kan er mee concurreren.

Reporting on climate change is an important but challenging task. James Fahn explains how to make your stories both accurate and engaging.

Men gaat er al vanuit dat CO2 gelijk is aan klimaatverandering en journalisten moeten helpen in de strijd daartegen.

Climate change journalism can protect people and promote sustainable development — but only if it is accurate, timely and relevant. Strengthening the media’s capacity to cover climate change can help countries to plan and implement domestic policies that work on the ground, while also meeting their international obligations.

en…

Climate change could be the biggest story of the twenty first century, affecting societies, economies and individuals on a grand scale. Equally enormous are the adjustments that will have to be made to our energy and transportation systems, economies and societies, if we are to mitigate climate change.

De vooronderstellingen liggen al vast. EN de partijlijn:

All journalists should understand the science of climate change — its causes, its controversies and its current and projected impacts. Start by doing your own research from established sources, such as reports from the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC

Die moet je wel lezen, maar niet als enige.

Avoid false balance.
Some journalists, trying to be fair and balanced, report the views of climate change sceptics as a counterweight to climate change stories. But this can be a false balance if minority views are given equal prominence to well-accepted science. For example, an overwhelming majority of climatologists believe that average global temperatures have risen compared to pre-1800s levels and that human activity is a significant factor in this.

Is niet het werkelijke probleem dat journalisten geen kennis hebben om zin van onzin te scheiden, en daardoor maar een beroep op autoriteit doen. En dat je pas echt over klimaat kunt schrijven na 6 jaar onderzoek en interviews met wetenschappers wereldwijd, zoals Marcel deed. Is het probleem van klimaatreporters niet, dat ze met een zakje geld en goede bedoelingen op pad worden gestuurd?Na 6 minuten voorbereiding.

    Laten we de rest van dit blog dan instructie geven voor groene propagandisten: hoe krijg ik mijn milieuporno in de krant onder de dekmantel van journalistiek.

    Instructie 1 voor groene propagandisten: maak bij journalisten gebruik van hun luiheid en domheid
    Vink stelt in ‘Het Gifschip’vast dat de meeste journalisten gewoon te lui en te dom zijn/ niets begrijpen van het onderwerp waarover ze schrijven, en bij de eerste basischemie als pH al roepen: oh, wat moeilijk. Karel Knip uitgezonderd (maar die ging bij Climategate weer nat). Journalisten zijn kuddedieren bij uitstek, ze kopieren elkaar en hanteren milieumultinationals als Greenpeace (inkomen 300 miljoen euro per jaar) als betrouwbare bron, zelfs als partner bij verslaggeving.

    Instructie 2 voor groene propagandisten: speel in op underdog-sympathie bij journalisten
    Naast hier besproken culturele verklaringen, zijn journalisten geneigd zich te identificeren met een underdog.

    En op die neiging in media floreert al decennia een hele industrie die drijft op de verkoop van zielige underdogs/schuldgevoelens aan het publiek, van invalide walvissen tot betraande negertjes. Ik vind Vink zijn typering van het journalistieke schrijverschap erg aardig. Bij sfeerbeschrijvingen van ellende komen ze meestal tot het proza van tieners die er van dromen later goede schrijver te worden. Vink kent als filosoof vast de typering door Schopenhauer van journalisten, die ik hier al beschreef bij mijn lovende recensie over GPD-chef Frits Bloemendaal.

    Instructie 3 voor groene propagandisten: journalisten hangen graag de intellectuele kosmopoliet uit op andermans kosten, buit dat uit
    Daarnaast is hier dus nog een banale reden voor journalistieke milieuporno-verslaving: Green inc organiseert vele internationale conferenties waar slechts de partijlijn wordt verkondigd, en waar journalisten gratis hun leven meer interessant en kosmopolitisch mogen maken. Heb ik ook regelmatig gedaan.

    Al zijn ze vrij te schrijven wat ze willen, tegengeluiden zijn niet aanwezig. Maar de –liever lui dan moe- journalist wel. Dus komt er hoe dan ook een welgevallig stuk, met slechts marginale kritische noot die juist de geloofwaardigheid van de eigen boodschap versterkt.

In de trant van ‘Er zijn nog onzekerheden. Maar morgen vergaat de wereld en we gaan allemaal dood, tenzij we nu handelen.’. Of: ‘Morgen vergaat de wereld, tenzij we nu handelen. Maar er is nog debat.’ Internews heeft ook nog een instructie, dat teveel Al Gore de lezer gaat vermoeien. Daarom moet je af en toe Klimaatsoftporno brengen.

Hoe kwam ik bij Internews?
Via Bionieuws. Internews betaalde ook de milieuactivistische European (anti)Fisheries Conference in Dublin, en de aanwezige journalisten, bedoeld om Damanaki’s wilde plannen door te duwen. Daarvan verscheen een feature in mijn anders redelijk objectieve krantje.