bewijsstuk: WNF liegt om MSC-standaard aan retail op te dringen

bewijsstuk: WNF liegt om MSC-standaard aan retail op te dringen


Zoals wij al eerder blogden liegen Stichting de Noordzee en Wereld Natuur Fonds dat het gedrukt staat met hun Viswijzer over duurzame visserij. De werkelijkheid blijkt nog gênanter dan ik al schreef, nu Visserijnieuws meldt dat de ICES- die jaarlijkse vangstquota vaststelt op basis van populatieschattingen- het vangstquotum voor makreel volgend jaar met liefst 66 procent verruimt. De Noordzee bulkt namelijk van de makreel.

Maar wat stelde Elies Arps van het Wereld Natuur Fonds in NRC Handelsblad in het van onwaarheden aan elkaar hangende artikel ‘Pas op met Hollandse Garnalen’? Laten wij dat nog eens voor ons nageslacht vereeuwigen:

Makreel heeft zijn certificering verloren omdat er teveel op gevist is, aldus Elies Arps van het Wereld Natuur Fonds

Canadezen springen wél meteen bovenop leugens WNF, Nederlandse visserij weer passief
Het MSC-cerfificaat werd ingetrokken omdat EU-landen, de Faroer eilanden, IJsland en Noorwegen onderling geen goede afspraken konden maken over vangst. MSC vereist beheersafspraken tussen visserijen. Wanneer ik Visserijbestuurder was, zou ik hier bovenop zijn gesprongen, rectificering eisen én excuses van het WNF. Vissers lieten het weer over zich heen komen. Toen WWF-Canada weer eens een lastercampagne tegen visserij begon afgelopen maand om zo hun MSC-standaard als enige juiste op te dringen aan retail, sprongen de vissers er meteen bovenop waarna WWF de video verwijderde en excuses aanbood.

Waarom zou Viswijzer de enige standaard zijn voor duurzaamheid?
De Viswijzer van WNF/ Stichting de Noordzee is ontworpen om de illusie te verkopen dat één keurmerk MSC dé enige graadmeter van duurzame visserij mag zijn. Wanneer de Viswijzer een visserij in het rood of oranje zet, is dat omdat deze visserijen geen 50.000 euro tot zelfs 3 ton euro tribuut betalen aan MSC. Niet omdat de visserij niet duurzaam zou zijn. Zo bulkt de Noordzee van de schol, maar toch zet de Viswijzer deze in het rood: niet eten. Tegelijk heet hoki die helemaal uit Nieuw Zeeland naar Nederland wordt gesleept wél duurzaam, want MSC-gecertificeerd…

Gezonde concurrentie MSC
Bij wijze van gezonde concurrentie van het MSC-label ontstaan nu steeds meer andere ecolabels, die vissers vaak veel minder kosten terwijl de visserijpraktijk niet wezenlijk anders is, zoals Friends of the Sea. In Alaska ontstaan ook labels van lokale visserijen die vinden dat zij het beter doen dan MSC. En dat is logisch, want welk recht hebben private partijen om hun eigen standaard op te leggen tegen hoge kosten, waarbij ze zich ook nog ‘het goede doel’ mogen noemen?

In de Verenigde Staten pleit het US Fisheries Institute nu voor het oordeel van overheidsinstantie NOAA – dat visserijdata verzamelt- als afdoende voor duurzaamheid, in plaats van dat private entiteiten hun standaard opleggen.

Uiteindelijk gehoorzamen visserijen aan de heersende wetgeving van een land of van de EU. De pretenties van keurmerken als MSC zijn eigenlijk dat zij als aanvullende of vervangende overheid dienen op te treden. De belangrijkste functie van een keurmerk is echter het pareren van het negatieve imago bij consumenten en politici dat leugenachtige clubs als het WNF aan visserij gaven, dankzij de kritiekloze wijze waarop media deze leugens overschrijven.