Uitsparing CO2-uitstoot

Even uitschrijven: € 5,7 biljoen is € 5.700.000.000.000,00 !

Onder Duitse economen zwelt de kritiek op de Energiewende aan. Eerder schonk ik aandacht aan een magistrale voordracht van Hans Werner Sinn over de zin en onzin van de Duitse Energiewende. Recentelijk hield prof. Joachim Weimann van de Universiteit van Magdeburg een soortgelijke voordracht in Brandenburg met eenzelfde conclusie: de Energiewende is zinloos.

Beleidsmakers opgelet!

Op zijn website publiceerde de onvermoeibare Pierre Gosselin de volgende samenvatting van de voordracht van Weimann:

Weimann wees er allereerst op dat het klimaatthema emotioneel en ideologisch geladen is en dat de feiten bijna altijd worden genegeerd. Hij gelooft dat deze feiten wat betreft klimaatverandering en energiebeleid weinig populair zijn bij beleidsmakers en dat zij daar maar al te vaak aan voorbij gaan.

Weimann erkent dat hij een klimaatalarmist is en dat hij van mening is dat er snel maatregelen dienen te worden genomen. Maar zijn presentatie was vooral gericht op de Duitse Energiewende en het Europese klimaatbeleid, alsmede de vraag of deze werkelijk effectief zijn. In een notendop is zijn conclusie: de ‘feed-in’-wetgeving is een kolossale ramp.

Kolengestookte elektriciteitscentrales betalen minder, de verbruikers betalen veel meer

Weimann stelt dat de individuele nationale CO2-reductieprogramma’s niet werken en dat het emissiehandelssysteem gecombineerd met de nationale ‘feed–in’ maatregelen er alleen maar toe leidt dat de emissies elders plaatsvinden en derhalve niet tot een vermindering van de totale uitstoot leiden. Uiteindelijk zal de prijs van de uitstootrechten dalen tot een niveau waarop zij ineffectief zijn. Paradoxalerwijs profiteren de kolengestookte elektriciteitscentrales daarvan het meest. Kolen worden indirect gesubsidieerd door de ‘feed–in’ maatregelen. Alles wat met kolen heeft te maken, wordt plotseling goedkoop, niet alleen de productie, maar ook de kosten van de CO2–uitstoot.

Voor de verbruiker stijgt de prijs van elektriciteit echter aanzienlijk. Weimann legt ook uit dat de geforceerde ‘feed-in‘ van hernieuwbare energie in feite zelfs leidt tot een groter beslag op productieve hulpbronnen en niet kleiner.

Bij 24:20 laat Weimann de kosten van het vermijden van 1 ton CO2–uitstoot zien voor een aantal energiebronnen. Voor een kolen–gestookte elektriciteitscentrale kost 1 ton vermijding slechts € 8; voor de ombouw van een auto € 100 per ton; voor wind op land € 150; voor wind buitengaats € 320 en voor zonne–energie € 400. De investeringen in aanpassing van het elektriciteitsnet zijn hierbij niet inbegrepen. Het is duidelijk dat sommige reductiemaatregelen economisch weinig zin hebben.

Feed-in maatregelen leiden tot nul klimaatbescherming

Bij 26:30 keurt Weimann de EEG [Erneuerbare Energie Gesetz] inclusief de feed–in maatregelen af, omdat het de installatie van bestaande technologie bevordert in plaats van het onderzoek en de ontwikkeling van nieuwe technologie.

– Voor klimaatbescherming is de Energiewende niet nodig
– Het heeft geen effect op de besparing van natuurlijke hulpbronnen
– Het heeft evenmin effect op het scheppen van werkgelegenheid en nieuwe technologie.

Vervanging van kolen en nucleaire energie een utopie

Vervolgens toont Weimann dat het waanzin is om te proberen 18 nucleaire centrales (totaal vermogen 20 GW) te vervangen door extreem fluctuerende windenergie. Hij legt uit dat het onmogelijk is dit voor elkaar te krijgen zonder opslagtechnologie, die nog niet in zicht is. Er zijn zo’n 437 stuwmeren nodig om het aanbod van 18 nucleaire centrales te compenseren – een onmogelijke taak. De gelijktijdige beëindiging van steenkolenenergie en nucleaire energie is een utopie.

Thans worden meer kolen verstookt dan in 1990!

Omdat Duitsland van plan is om de resterende nucleaire centrales in 2022 te sluiten, zal dit tot gevolg hebben: 1) meer steenkoolverbruik, en 2) meer import van impopulaire nucleaire energie. ‘We verstoken nu meer kolen dan in 1990!’, aldus Weimann.

Weimann vat zijn conclusie over het resultaat van de Energiewende als volgt samen

– Geen energieonafhankelijkheid
– Een netto verlies van banen
– Een prijskaartje van zo’n € 1,2 biljoen.

Voor Europa: € 5,7 biljoen ‘geheel verspild’

Bovendien stegen de wereldwijde broeikasgasemissies in de periode 2000-2012 met 35% – aanzienlijk meer dan de 11% vermidering in Europa. Het Europese klimaatbeleid, dat tot dusver op € 5,7 biljoen wordt geraamd, is totale verspilling. Er is een internationale coalitie nodig, maar Duitsland doet niets om dat te bevorderen. [Noot HL: We weten dat die coalitie er niet komt. En Mutti Merkel heeft toch ècht wel haar best gedaan.]

 

Weimann’s eindoordeel over de Duitse Energiewende luidt (38:00):

– Het is erg duur.
– Het is contra–productief
– Het heeft geen effect op het klimaat
– Het belemmert de stillegging van de nucleaire centrales.

Aldus de samenvatting van Pierre Gosselin van de voordracht van Weimann.

Bron hier.

Het is jammer dat Weimann, evenals vele economen, de wetenschappelijke onderbouwing van de AGW–hypothese (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’) kritiekloos voor waar heeft aangenomen. Maar uit zijn voordracht blijkt dat zelfs als men dat doet, een beleid à la de Energiewende geen oplossing biedt voor die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die overigens maar steeds niet wil komen).

De economische feiten zijn nu duidelijk. Waar is het wachten dan nu nog op om de besluitvorming inzake de Energiewende (en het Energieakkoord) ongedaan te maken? Men heeft gegokt en verloren. Het is beter om nu verlies te nemen dan nog meer geld in deze bodemloze put te plempen.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.