De publieke ruimte heroveren en de ruimte tussen je oren

https://www.youtube.com/watch?v=yCcp36n2cDg&t=2339s

Hoe vrij zijn wij nog in onze persoonlijkheidsvorming en keuze voor eigen levensstijl? Zie dit filmpje waar Milo met een academicus optreedt bij de Universiteit van Massachussets.

Zonder geschreeuw en interrupties kan hij zijn verhaal niet afmaken. Ik wist niet dat het daar ZO erg was…bijna totalitair. Gisteren blogde ik al hoe deze ‘Dangerous Faggot’ als Britse variant op Pim Fortuyn via humor, intellect en agitatie de ijdelheid van ‘elite’ en gevestigde media ontmaskert.

De ‘gekwetsten’ en social justice warriors proberen alles om standpunten die zij niet willen horen buiten het publieke domein te bannen. De meeste van deze schreeuwers zijn vooral talentloze types, die door slecht onderwijs hun gevoelens en ‘standpunten’ tot maat van alle dingen leerden maken. Standpunten die ze na decennia indoctrinatie via onderwijs en media voor ‘waar’ gingen houden.

Uw mening kan mij gestolen worden
Al het objectieve is subjectief gemaakt. Terwijl een mening of standpunt altijd voor kritiek open moet kunnen staan. Maar wanneer je ieder standpunt persoonlijk maakt, dan wordt alle kritiek ook persoonlijk, een aanval op een persoon.

Iemand’s mening respecteren is onzin, en iemand’s gevoelens doen er ook niet toe. De meeste meningen ontstaan door media-indoctrinatie en zijn de moeite niet waard. Toch menen mensen dat hun diepst gehouden overtuigingen beslist relevant moeten zijn, omdat ze hun identiteit valselijk ontlenen aan kledingstukken en uiterlijkheden.

Inclusief aan ‘standpunten’ die het het gevoel geven een ‘goed mens’ te zijn. Zodat je automatisch ‘slecht mens’ wordt wanneer je een andere analyse voor meer waar houdt. Je wordt echter slecht in morele zin, wanneer je slechte eigenschappen tot hoofdeigenschap maakt: zoals liegen, corruptie, intimidatie, arrogantie en zelfverheffing. Niet door een standpunt.

Er is een verschil kortom tussen EIGENSCHAPPEN en STANDPUNTEN. In een totalitair opinieklimaat wordt een standpunt als morele eigenschap gezien.

Klimaat voor totalitair is ideaal
De stap van de publieke ruimte naar die tussen je oren is in zo’n totalitair klimaat niet groot meer.

We zien het bij Hans Labohm zijn blog vandaag: hoe een kleine club agitatoren die op de pot onderzoeksgeld zit voor ons de prioriteiten bij energie- en milieubeleid wil opleggen, en wie een ander standpunt is toegedaan die is gek of een slecht mens. Zij bepalen wat ‘waar’ gaat heten, om de doodeenvoudige reden dat ze meer middelen ter beschikking hebben om in officiële stukken die ‘waarheid’ te doen resoneren.

Het krijgt een geloofwaardig vernis van officieel gesanctioneerde geloofwaardigheid. Zo werken ook al die corrupte instituten als Planbureau voor de Leefomgeving, RIVM, Alterra en Imares.

 

Met deze blog wil ik de lezers de vraag stellen: hoe ‘erg’ is het al gesteld met ons opinieklimaat? Ik gaf vorig jaar een lezing aan Utrechtse studenten, die al dusdanig waren geindoctrineerd, dat dit ze belette de goede vragen te stellen. Wat ik vertelde- en dan ook nog eens met een ADHD-sausje- het kwam ze over als van een andere planeet. Omdat ik me niet op massamedia baseer maar directe ervaring uit mijn praktijk in bijvoorbeeld rechtszaken. Terwijl media-indoctrinatie het mentale plaatje van het volk dicteert.

Zie ook dit ‘Leerplan Duurzame Ontwikkeling‘ waarbij de (neo)-Malthusiaanse wereldbeschouwing van Agenda 21 als natuurlijk gegeven in de hoofden van kinderen wordt gegoten. Of de macht die NGO’s hebben en ongekozen bureaucraten, om beleid en prioriteiten volledig naar hun hand te zetten.

Het slagveld van je geest
Het thema geestelijke strijd, dus om de ruimte tussen je oren en om je geest, ziel (psyche), die is in het Westen al minstens zo oud als het Christendom.  Daarom hier de lezing van een Grieks Orthodoxe monnik over dat thema. Wanneer je seculier gelooft te zijn en de naam Jezus Christus op je werkt als rode lap op een stier …

Dan kun je het Christendom zien als een 2000 jaar oude complottheorie of je hanteert- net als de Alexandrische traditie- een metaforische interpretatie., Het Kwaad/Satan is hier een werkelijke macht die je in zijn greep probeert te krijgen.Een krachtige metafoor voor hoe de realiteit werkt in geestelijke zin. Het geestelijke en het materiele: er is geen onderscheid, zoals ik al in mijn blog over de 21ste eeuwse mensvisie illustreerde.

Wat je nu kwade gedachten noemt, dat zijn ‘demonen’ in de christelijke traditie naar het Griekse Daemon, de klassieke Griekse mythologie kende ze al, maar dan zonder ze per definitie als ‘goed of slecht’ te karakteriseren.

Een manier om je focus op het goede te verliezen, is door continue je aandacht af te leiden van het hier en nu. Of door continue focus op bijzaken. Maar ook via zaken die op het eerste gezicht ‘goed’ lijken, lokt het Kwaad je in het moeras. Zo kun je dus ook aan ‘standpunten’ gehecht raken, die uiteindelijk voor jezelf en omgeving schadelijk zijn.

En door je hoofd volledig in beslag te nemen: plaats een olifant in je geest, en je ziet de rest niet meer.

Je geest heeft altijd een focuspunt nodig, een activiteit. Je moet je geest dus ergens op richten en tegelijk van kwade invloed reinigen. Laat dat ‘ergens’ dan het Goede zijn. De mantra die Orthodoxen gebruiken is daarbij the Jesus-prayer.

Lord Jesus Christ, have mercy on me.

De filosofie daarachter?
De uitleg die de monnik geeft is deze: Je hebt genade nodig, omdat je eigenlijk maar een klaploper bent die geen haar beter is dan anderen. Door zelfverheffing- het geloof beter te zijn dan anderen- bega je de grootste zonde die in het Christendom denkbaar is. De seculiere vertaling van nederigheid is zelfrelativering.

Je prestaties aan jezelf toe te schrijven en falen aan anderen/de omstandigheden. Het belangrijkste evenement van je leven- je geboorte- heb je alvast niet aan jezelf te danken.

Zo heb je ook een traditie nodig om je eigen handelen en gedachten aan te spiegelen, een canon van de gedachten en ervaringen van mensen voor je. En je moet je meerdere in hun advies kunnen herkennen. Wie eigenwijs is, die weet hoe lastig dat is.

Vastigheid in drijfzand
Zo komen we dus bij mijn afsluitende punt: geestelijke armoede staat volgens mij aan de basis van Policor-fundamentalisme. Net als het fanatisme waarmee mensen standpunten/meningen verdedigen. Omdat die te nauw samenhangen met hun geestelijke identiteit, en natuurlijk hun economische belangen. En die economische belangen zijn weer zo belangrijk, omdat mensen hun economische status zozeer gingen hechten aan hun persoonlijke waarde.

Je identiteit en heil zoeken in zaken die er ten diepste niet toe doen, en die je afleiden van waar het werkelijk om draait; dat is anti-christelijk. Of denken dat je alles zelf wel weet en kunt uitvogelen, wat ook geen wijsheid is maar trots. ‘Kijk mij eens zelfstandig zijn’.

Mensen die zichzelf als ‘beter mens’ beschouwen die hebben altijd de zelfde set Beter-Mens-opinies, zoals we bij Rutger Bregman van de Correspondent zagen. Die zijn plots ook heel klimaatbezorgd, ook al hebben ze in de flauwste verre verte geen enkel benul van de technische kant van het klimaatdebat en oplossingen. Het is ‘kijk mij eens, IK Beter Mensch’.

Een ander iets dat je afleidt van een menswording in de Westerse traditie is de jacht op ‘geluk’, zoals voorgespiegeld in media. Wat mensen meestal vertalen met ‘een moeiteloos leven vol consumptie, in de illusie dat je hoger op de apenrots staat dan je mede-apen met een gouden tand of polshorloze’.

Je zult zien dat de keuze voor het Goede juist ontzettend veel strijd en weerstand oproept, en je niet de populariteitsprijs geeft. Ik ken diverse PVV’ers met het hart op de goede plaats, die goed voor Nederland willen doen, maar die ook enkel demonisering en weerstand over zich krijgen.

Door media-indoctrinatie en DEMONisering. Maar misschien is het niet zo duister als ik hier schets: toon mij vele ontwikkelingen en bewijs voor het tegendeel, graag!