De zeespiegel gemeten in Nederlandse kuststations.

Een bijdrage van Fred Udo.

Het woord Blokkeerfries is het woord van het jaar 2018 geworden, maar voor mij persoonlijk is het woord Klimaatangst in 2018 het woord van het jaar.

Door het onophoudelijke bombardement met doemvoorspellingen over de door de mens veroorzaakte opwarming, met hittegolven, zeespiegelstijging en voedselschaarste, is er een collectieve schuld-psychose ontstaan in de westerse landen. De homo technicus voelt zich schuldig en betaalt op grote schaal energiebelasting aan de klimaatmoloch.

Hier past een citaat van de Amerikaanse publicist H.L. Mencken:

The whole aim of practical politics is to keep the populace alarmed (and hence clamorous to be led to safety) by menacing it with an endless series of hobglobins, all of them imaginary.

Hoe anders is het te verklaren, dat middels een klimaatwet en een bijbehorend klimaatakkoord onze moderne maatschappij uitgeleverd wordt aan de grillen van groendenkers, die dromen van een wereld gebouwd op negentiende-eeuwse technieken. Er wordt nooit bij vermeld, dat daar een negentiende-eeuws welvaartsniveau bij hoort.

Hoe dit afloopt met 7 of wellicht 11 miljard medebewoners op aarde wordt er ook niet bij verteld.

Wij mogen geen fossiele brandstoffen meer gebruiken. Maar voor wij als lemmingen de groene afgrond in duiken is het goed eerst even achterom te kijken naar die gelukkige tijd, toen CO2 nog gewoon prik in de limonade was, en de arbeider – pardon productiemedewerker – gelukkig was met de veertig-urige werkweek en zijn tweedehands auto.

Die tijd ligt nog maar net achter ons, maar in de laatste 30 jaar zijn alle welvaartsindicatoren van de wereld spectaculair verbeterd.

Figuur 1: Uit Johan Norberg: Progress Oneworld.

De klimaatdiscussie en bijbehorende miljarden bestaan alleen in West Europa en de VS.

De leiders van de rest van de wereld zien het klimaat voornamelijk als de mogelijkheid om klimaatmiljarden van het Westen naar henzelf over te hevelen, zonder echter de bijbehorende speeltjes aan te schaffen.

Een illustratie van deze situatie geeft onderstaande figuur.

Deze figuur toont het verloop van het energieverbruik in de wereld uitgesplitst naar soort opwekking. Bron: IEA (International. Energy Agency)

Figuur 2 Wereldenergieverbruik.

In deze grafiek zijn zon en windenergie vrijwel onzichtbaar, want zij leveren samen nog geen procent van het totale energieverbruik.

Het is bijna overbodig te zeggen, dat de honderden miljarden die aan zon- en windenergie besteed zijn, geen invloed op het wereldenergieverbruik hebben gehad.

De temperatuurstijging van de laatste eeuw heeft tot verhitte discussies geleid tot het punt waarop zelfs de officiële temperatuurreeksen van het KNMI door kritische buitenstaanders nagerekend worden.[1]

Een temperatuurverhoging van enkele graden zal in Nederland zeker geen paniek veroorzaken, integendeel, een graadje warmer is welkom.

Hier wil ik een andere parameter bespreken, die in ons land wel een onheilspellende klank heeft gekregen namelijk de versnelling van de stijging van de zeespiegel.

In de media verscheen eind vorig jaar een grafiek, die duidelijk liet zien, dat wij ons zorgen moeten maken. In de figuur hieronder is duidelijk te zien, dat de zeespiegelstijging de laatste 20 jaar een versnelling laat zien. De commissie Veerman hield al in 2008 rekening met een stijging van 2 tot 4 meter in 2200.

Figuur 3 Zeespiegelstijging.

Er is een probleem met deze gegevens: De versnelling van de stijging valt samen met het veranderen van het meetsysteem van peilschalen naar satellietmetingen. Dit veranderen van het meetsysteem midden in een meetreeks is in de natuurkunde (en ook daarbuiten) een doodzonde.

Laten wij de meetreeks va de peilschalen doorlopen, dan zien wij een heel ander beeld.

Figuur 4: De zeespiegel gemeten in Nederlandse kuststations.

Stijging is 20 cm per eeuw met geen zichtbare versnelling (200 mm van 1900 tot 2000). Gecorrigeerd voor de bodemdaling in Nederland geeft dit een zeespiegelstijging van 1,8 mm per jaar.

Dit wordt bevestigd door meetreeksen verzameld in een recente publicatie van de National Oceographic and Atmospheric Administration (NOAA)

Een Europese meetreeks uit de gegevens van de NOAA komt uit Wismar. [2]

 

Figuur 5. Zeeniveau in Wismar.

Na alle metingen te hebben gecorrigeerd voor landbewegingen komt de NOAA tot de conclusie, dat de gemiddelde stijging van de zeespiegel is 1,7 +/- 0.3 mm per jaar.

Een citaat uit dezelfde publicatie luidt:

Uit de metingen met peilschalen blijkt dus, dat de stelling, dat de zeespiegelrijzing versnelt, niet op metingen maar op veronderstellingen berust.

De boven ons gestelden onder de bezielende leiding van Rob Jetten en Jesse Klaver zijn toch vastbesloten de wereld te redden door het plaatsen van windmolens en zonnepanelen. Afgezien van de twijfels of dat nu wel zo’n goed idee is, valt een belangrijk argument voor deze activiteiten weg. De vele meters zeespiegelrijzing voorzien in het nieuwe deltaplan worden niet afgelezen van de peilschalen.

Wat is de overblijvende rechtvaardiging voor het klimaatakkoord?

Het antwoord is wel bekend:

De akkoorden van Parijs en de uitspraken van het IPCC.

‘Parijs’ is alweer meer dan twee jaar geleden en het IPCC heeft onlangs de berekeningen over ‘het resterende carbonbudget’ stilletjes bijgesteld.

Nic Lewis heeft daar een artikel over geschreven [3].

Na een citaat uit het IPCC rapport AR15 over de toegestane uitstoot schrijft hij:

So, the remaining carbon budget from 1 January 2011 for a 66% probability of keeping below 1.5°C has been increased from 400 to 860 GtCO2 – more than doubled. Deducting the estimated 290 GtCO2 emissions during the 2011 to 2017 period,[xii] the change from 1 January 2018 is from 110 GtCO2 to 570 GtCO2 – over five times as high.

Fred Udo.

De gevolgen voor het Nederlandse klimaatakkoord zijn berekend door Jacques Hagoort [4].

Hij komt tot de conclusie, dat om de klimaatdoelen in 2030 te halen maar 35% hoeft te worden bezuinigd op de CO2 uitstoot in plaats van de 49% in het klimaatakkoord.

Het is de hoogste tijd om het huidige klimaatakkoord ter discussie te stellen, maar welke politicus uit de regeringspartijen durft dat aan?

***

1 Marcel Crok e.a. Het raadsel van de verdwenen hittegolven.

4 Jacques Hagoort, ‘De nationale doelen voor de uitstoot van broeikasgassen zijn achterhaald.’ Dit pdf document wordt op verzoek toegezonden door de auteur: jacqueshagoort@gmail.com