Wim van Rooy. Foto Doorbraak.

De nieuwe klimaatapostelen of de Heiligen van de Laatste Dagen

Een gastbijdrage van Wim van Rooy (België).

Zijn Anuna, Greta en Kyra de heiligen van de laatste dagen, zijn zij de drie amazones van de Apocalyps of postmoderne sibillen die een visioen hebben gehad, al spreken ze voorlopig gelukkig nog niet in Griekse hexameters? Drie nieuwe profeten: een genderneutraaltje, een autistiformpje en een overlevertje. Hun drie namen eindigen op een letter ‘a’, en dat moeten we in deze instabiele tijden noodgedwongen als een omen lezen, want namen zijn immers zoals uit de Bijbel bekend voortekenen: nomen e(s)t omen. Een duivels omen zoals in Rosemary’s Baby van Polanski? Is een van die kinderen een duivelskind? Wie zal het zeggen, maar alles wat we nu meemaken is een voorteken – als we de media mogen geloven.

Anuna betekent immers zoveel als afstammelinge van koninklijken bloede, de naam Greta verwijst etymologisch gesproken naar ‘parel’, en Kyra refereert aan de zon, sol invictus (toen ook al met zonnevlekken). Ze opereren in een vaderloos tijdperk (Mitscherlich, 1963) – god was in de negentiende eeuw immers al dood verklaard en vanaf de jaren zestig ook de traditie, een sfeertje waarin de ouders zozeer hun vrienden zijn geworden dat opstand overbodig wordt, het karakter weinig gevormd (denk aan de snowflakes en de slachtoffercultuur), de vaders schrik hebben van de zonen (dat had Plato al opgemerkt!), en de leerkrachten van de leerlingen, waarbij via de dynamiek van de permanente nivelleringsdrang de lesgevers in het gevlei proberen te komen bij de kinderen.

Er is dus geen vaderprotest, en kinderen en ouders en leerkrachten richten zich nu samen, niet tegen een vader, maar tegen iets wat eigenlijk danig abstract blijft. Kinderen en ouders blijven in die zin ‘perpetuele’ adolescenten.

Een meme

De historicus Paul Johnson heeft eens opgemerkt dat het zich vlug verspreiden van een religieuze idee (een meme) gebaseerd moet zijn op een duidelijke en praktische beschrijving van de manier waarop men redding kan verkrijgen. De klimaattheologie is daarvan een perfect voorbeeld. Had Huxley’s ‘dictator’ in Brave New World nog een groot telescreen waarop hij alles in het oog kon houden, dan staan die teleschermen vandaag in elk gezin en zorgen ervoor dat u het juiste denkt. Martine Tanghe en Kathleen Cools waken.

Hun politiek correcte dogma’s, opgesteld door gehaaide cultuurmarxisten, vaak vroegere trotskisten en maoïsten, liggen op een oud bedje: dat van het nazisme. Hitler immers heeft de tweede wereldoorlog gewonnen: over bepaalde thema’s kan en mag men immers niet meer kritisch spreken omdat de nazi’s erover hadden gesproken. Wie immers niet iedereen als absoluut gelijke behandeld, discrimineert, en dat deden de nazi’s toch ook.

Wie zou zeggen dat verschillende ‘rassen’ toch wel heel erg verschillende culturen hebben die niet allemaal even fraai zijn (zwijg over IQ’s!), is een nazi. Enzovoort. Waardoor iedereen die niet denkt zoals het pc-smaldeel, uiteindelijk wel een nazi of een fascist moet zijn (of vandaag: racist, islamofoob, …). Woordzwendel en woordinflatie leiden tot een permanente depreciatie van de judeocide, want als Thierry Baudet al een fascist wordt genoemd (een edelfascist dan?), moet het met het échte fascisme reuze meegevallen zijn.

Riesman

De ‘lonely crowd’ (Riesman), die vandaag uit mensen bestaat die zich vervelen (Nietzsches ‘laatste mens’), gaat in wezen hysterisch op zoek naar een nieuwe manifestatie van het heilige, naar een hiërofanie, en dat is vandaag het klimaat waaraan de ‘Progressieve Internationale’, gesteund door gehaaide kapitalisten en mediapausen, offers brengt en waarvan het aflaten wil verkrijgen.

Zoals in de (meesterlijke) roman van de Amerikaanse schrijfster Flannery O’Connor Wise Blood (1949) richten de westerse klimaatactivisten een ‘Kerk zonder Christus’ op, geënt op Europa vooral, een postmoderne Club van Rome met een aangepast Brundtland-rapport en een nieuwe profeet als frontrunner: Al Gore, volgens wie Nederland nu al grotendeels ondergelopen zou zijn. Elke profeet echter kan een foutje maken. Gore is inmiddels wat uit het zicht verdwenen maar het aflosstokje wordt nu door heel wat elkaar verdringende koplopers gretig overgenomen, daartoe aangemaand door de nieuwe god van de VN, secretaris-generaal, Antonio Guterres.

Het nieuwe Jeruzalem van de soldaatkinderen is vandaag ‘The Green New Deal‘. Dat is de nieuwe orthodoxie, een oefening in vergeefsheid, net zoals die andere ‘kinderkruistocht’ in de zomer van 1212, die vooral uit ontheemden bestond en die door historici terecht ook als een sekte wordt beschouwd, net zoals vandaag de aanjagers van de roodgroene klimaathijgerigheid, die uit dreigt te monden in de dystopie van William Golding’s roman Lord of the Flies uit 1954. In deze parabel moeten kinderen, gedwongen door de omstandigheden, een nieuwe maatschappij ineen knutselen, en dat loopt héél slecht af. We wachten ondertussen met spanning op de eerste klimaatfatwa’s van Anuna.

Leo X

De Anuna’s van deze wereld zijn de nieuwe duiveluitdrijvers van deze kerk, mét aangepaste ‘aflaatbrieven’. Die nieuwe tempel der mensheid roept reminiscenties op aan de aflaatbrief (1515) van Leo X: die had een wel heel specifieke aankondiging opgesteld om de bouw van de Sint-Pieter te betalen. De aflaatbrief zou ‘de volkomen vergeving van alle zonden bewerkstelligen en de zwaarste misdaad delgen’.

Johannes Tetzel.

Het is precies wat de Tom Waesen en de Sven Ornelissen (met optrekje in Barcelona) doen: hun misdaden (althans zo wordt hun aangeleerd door de groene commissarissen) afkopen met het aanplanten van bossen of het toegeven aan andere oplichterijen. En zoals de Duitse dominicaan, de beruchte Johannes Tetzel, in opdracht van Leo X het land afreisde om het schuldbesef van zijn toehoorders demonisch aan te scherpen en ze te laten sidderen van angst voor de straffen die ze zouden ondergaan als ze geen aflaten brachten (en dus geld in het pauselijke bakje), zo reizen de Cassandra’s van het klimaat Europa rond om de postmodernen met hel en verdoemenis te bedreigen als ze vliegen, vlees eten of ademen. Hun vliegtuigreizen kunnen dan als een vorm van maatschappelijke homeopathie worden beschouwd.

 

De Middeleeuwen en Vroegmoderne Tijden zijn helemaal terug: de klimaatflagellanten roepen hel en verdommenis over ons af want wij bedrijven met behulp van de duivel (vermomd als vlees, vliegtuig, plastic) elke dag zoveel maleficiën dat onze redding en die van de wereld alleen van straffe boetedoening kan komen, een onderwerping die zoals in de Middeleeuwen veel geld gaat draineren, ditmaal niet naar de paus, maar naar gehaaide bedrijven die ons samen met politici in het pak naaien.

Het klimaat moet van de Anuna’s en de Greta’s en de Kyra’s als het ware gedemocratiseerd worden en dat kan alleen door de wetenschap uit te schakelen en kinderen stemrecht te geven. Hun ecologische zonden denken ze te kunnen compenseren door de aarde te vriend te houden, al is het toch bekend dat zogenaamd compenserende maatregelen de eigen voetafdruk niet kunnen verminderen, want die is gezet. Het is de windhandel die profiteert van de domme lichtgelovigheid van de klimaatalarmisten met hun planetaire cataclysme. Het CO2-compensatiegeld is de postmoderne vorm van de katholieke aflaat.

De grote decadente terugtrekking

Geef toe: met zulke meisjesnamen is de toekomst, die eerst onverzekerd was, helemaal terug verzekerd. Maar is dat wel zo zeker? Een beschaving immers die op zijn eind loopt, neigt ertoe zich terug te trekken op de moederlijke oergrond. Vandaar ook veel meer meisjes dan jongens op de klimaatmanifestaties. Zijn de drie meisjes misschien de heilige drievuldigheid van het klimaatkalifaat? De herderskinderen van Fátima waren toch ook met zijn drieën. En gaat die griezelige klimaatkerk (met zijn grote stormklokken) van de drie profetessen al psalmodiërend (oei, in de Bijbel zijn er zeven) op in die éne god, het IPCC, waarvan de reus met de grote voetafdruk en zijn kekke verzameling airmiles de valse profeet is?

De drie zijn nu al het mystieke lichaam van de nieuwe puriteinse geloofsgemeenschap, en wie daartegen als klimaatscepticus zondigt – Al Gore verhoede! – begaat een misdaad tegen de menselijkheid, zoals de linkse milieuwetenschapper Peter Tom Jones, een activist volledig uit duurzaamheid opgetrokken, het in 2009 al stevig gemeend en dictatoriaal uitdrukte. Het is er sindsdien niet op gebeterd, want het lijkt er stilaan op dat de individuele arbeid van de wetenschapper op zoek naar waarheid door één centrale instantie vervangen wordt, en die zal goed van kwaad onderscheiden.

Goed is dan het eco-elitisme van de smuikvliegers en de demofoben, van hen dus die het volk verachten; afkeurenswaardig is dan de levenswijze en het gezond verstand van de deplorables  en de irredeemables: degenen die niet meer gered kunnen worden. Klimaatvoodoo is iets van de nieuwe kosmopolitische elites wier voetafdruk nota bene veel groter is dan die van de gele hesjes met hun oude dieselautootjes. Een nieuw soort collectivisme bepaalt de tijdsgeest.

Echter, bestaat er zoiets als ‘tijdsgeest’? Laten we dat even bekijken, en hoe uitte zich dat?

Bron hier.

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: